สุภาพบุรุษหน้าหนวด

          วันอาทิตย์มาแล้วจ้า.................. ที่วัด

"เจ้ากล้ามปู เช้านี้หน้าตาสดใสหางกระดิกซะเหมือนใบพัดเครื่องบินเลยนะ อยากไปหาหมอแล้วสิ" นายไทบอกกับเจ้าหมาน้อยในกรงหลังกุฏิพลางก็ลูบหัวเบาๆ ครู่หนึ่งน้องเณรก็ตามมา

"โยมพี่ เณรอยากไปด้วย" น้องเณรชัยเอ่ยขึ้นเบาๆ พลางเหลือบตามองข้างหลังระวังหลวงตาได้ยิน

"พี่ไปมอเตอร์ไซต์ เณรยังเด็กนั่งไปมันอันตราย"

"นิ่เณร......................" เสียงหลวงตาดังขึ้น น้องเณรหันหลังมามองทันควับ ทำเอาน้องเณรหน้าเสียเจื่อนๆทีเดียว

"วันนี้น้องเณรต้องเรียนธรรมะนะ เณรยังเด็กเรื่องนี้ปล่อยให้ผู้ใหญ่จัดการเถอะ" หลวงตาจั่นบอก

"พี่เอาเจ้ากล้ามปูไปหาหมอตามนัด แป๊บเดียวเดี๋ยวพี่ก็พาเจ้าหนูเนี่ยกลับมาแแล้ว" นายไทบอกพร้อมยิ้ม

          ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องตามนั้น น้องเณรชัยยอมเดินกลับเข้ากุฏิพร้อมหลวงตาเพื่ออ่านหนังสือ เรียนธรรมะกับหลวงตาตามปกติ นายไทอุ้มเจ้ากล้ามปูไว้ในอ้อมกอดพร้อมเดินไปยังรถที่จอดไว้ข้างศาลาวัดขณะที่กำลังเดินก็ต้องผงะแปลกใจกับสิ่งที่กำลังเยื่องย้างอยู่ด้านหน้า

"เอ้า!.......... นิ่เธอมาทำอะไรที่วัดเนี่ยดำ" นายไทกล่าวทัก

"มาวัดก็ต้องมาทำบุญสิ่คะ ถามเหมือนไม่รู้คำตอบ ชิ่" วดีตอบ

"มากับใครล่ะ" นายไทถาม

"มาคนเดียวค่ะ มาทำบุญไหว้พระ เสร็จแล้วก็จะไปนั่งเล่นให้อาหารปลาสักหน่อย " วดีรู้สึกไม่สบายใจรู้สึกใจมันยุ๊กยิ๊กจนมีความรู้สึกเศร้าขึ้นมาปนเปกันไปจนนอนไม่หลับถามตัวเองว่าเป็นอะไรแต่ยังไงก็หาคำตอบมาตอบตัวเองไม่ได้สักที "เฮ้อ.... " เสียงถอนหายใจเมื่อคืน ความรู้สึกทั้งมวลนี้แหละที่พาเธอมาที่นี่ในเช้าวันนี้.

"พี่ต้องพาเจ้ากล้ามปูไปหาหมอ นั่งรถพี่อุ้มเจ้าหนูน้อยเนี่ยไปหาหมอกับพี่หน่อยได้มั๊ยเดี๋ยวกลับมาจะมานั่งให้อาหารปลาเป็นเพื่อน" นายไทเอ่ยขึ้นหน้านิ่ง วดีได้ยินอย่างนั้นความรู้สึกก็ชะงักขึ้น...นี่อะไร

"อืม.... ได้ค่ะ" วดีรับคำ

          เมื่อเดินกันไปถึงรถมอเตอร์ไซต์คู่ใจ นายไทก็ค่อยๆ ยื่นเจ้ากล้ามปูให้วดีอุ้มพอวดีรับมาอุ้มมันก็กระดุกกระดิกซุกซนเงยหัวตวัดลิ้นไปแปะเข้ากับแก้มสีแทนๆ ของวดี..แผล็บ! วดีรีบเช็ดแก้มเช็ดน้ำลายเจ้าหนูน้อยก็พลางหัวเราะคิกคักไปด้วย นายไทเหลือบมาเห็นก็พาให้สีหน้าของเขาดูอ่อนโยนลงกว่าปกติจากคนหน้าหนวดหน้านิ่ง เมื่อรถสตาร์ทออกเดินทางนายไทก็พูดขึ้น

"นั่งอุ้มเจ้ากล้ามปูดีๆ ล่ะระวังมันจะกระโดดลงไป คนตกไปอ่ะพี่ไม่ห่วงหรอกห่วงแต่เจ้าตูบน้อยนี่แหละ"

"อ๋อ.......... หรอ............... " วดีพูดตอบเสียงดังแต่ก็พลางยิ้มไปด้วย

ที่ Animal Hospital

"ผมพาเจ้ากล้ามปูมาหาหมอนี่ครับบัตรนัด" นายไทยื่นบัตรนัดให้เจ้าหน้าที่พร้อมตัวเจ้ากล้ามปู แล้วนั่งลงรอผลตรวจเหมือนเดิมพร้อมวดี และกานตรัตน์ (เกว) ก็เดินออกมาพอดีเหมือนกัน

"อ้าว............ วดีมาหาฉันหรอ" เกวรีบเอ่ยทักเพื่อนสนิทด้วยความแปลกใจ

"ออ..อืม......" วดีได้แต่ ออ...อืม เพราะเอ.... จะตอบว่าอะไรดีนะ... เอ.....

"พี่ชวนวดีมาเองให้เขาช่วยอุ้มเจ้ากล้ามปูมาหาหมอ" วดียังไม่ตอบนายไทเลยตอบแทน

"อ๋อ......... อย่างนี้นี่เองอย่างงั้นขากลับก็ต้องอุ้มเจ้ากล้ามปูกลับไปพร้อมกันสิ่" เกวพูดขึ้น

"พอดีวันนี้ฉันไปทำบุญเลยเจอพี่หนวดเข้า เขาชวนมาก็เห็นแก่เจ้ากล้ามปูอ่ะนะแบบนั้นๆ"

         วดีบอกงุ๊มงิ๊มๆ เกวเห็นวดีพูดแบบนี้ก็แอบยิ้มเบาๆ เพราะรู้แล้วล่ะว่าตอนนี้เพื่อนเธอจอมบ๊องกำลังมีความลับอะไรในใจอยู่ ส่วนนายไทเห็นวดีพูดแบบนี้ก็ได้แต่ทำหน้านิ่ง สักพักเจ้าหน้าที่ก็อุ้มเจ้าตูบน้อยมาส่งพร้อมแจ้งว่าโรคหายแล้วและแข็งแรงดีแล้ว ขณะที่นายไทกับวดีกำลังบอกลาเกวกลับบ้าน เกวก็แอบขอตัววดีคุยกันสักแป๊ป นายไทก็เลยไปนั่งรอที่รถ

"วดี......... ฉันรู้นะ" เกวทัก

"อะไร.... รู้อะไร " วดีตอบแต่ตานี่ไม่กล้ามองหน้าเกวเลยหรอกนะ

"แอบมีความรักก็ไม่บอก" เกวแซว

"ไม่มี .... มีที่ไหนไม่มี ฉันไปละเดี๋ยวหมารอ" วดีรีบพูดรีบเดินจากไปด้วยความรู้สึกเขินอายยังไงไม่รู้ เกวก็ยิ้มให้เพื่อน

          วดีเดินมาถึงที่จอดรถก็รีบยื่นมือมาคว้าเจ้ากล้ามปูมาไว้ในอ้อมกอดแล้วรีบนั่งซ้อนนายไททันทีทำเอานายไท งง เหมือนกันอะไรเกิดขึ้น ขณะระหว่างทางที่ขี่รถจู่ๆ นายไทก็เปลี่ยนเส้นทางที่จะกลับวัดทันทีวดี รีบมองซ้ายมองขวาด้วยความตกใจ
"พี่ไท พี่จะไปไหนมันคนละทางกลับวัดนิ่" วดีร้องถาม แต่นายไทก็เงียบไม่พูดตอบกลับอะไรได้แต่ขี่บึ่งรถคู่ใจไปข้างหน้า ส่วนในใจวดีก็สับสนด้วยตกใจด้วยนี่อะไรจะเกิดขึ้นกับฉัน.................

                     อะไร อะไร ข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ไม่นะ!

      *****โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณมากค่ะ*****