สุภาพบุรุษหน้าหนวด

          ตลาดใหญ่ประจำอำเภอ.............. เอี๊ยด!......... นายไทจอดรถที่่บริเวณที่จอดรถของตลาด ทำเอาวดี นึก งง ส่วนอีกใจก็โล่งอก.......

"อ้าว....... มาซื้ออะไรที่ตลาดหรอพี่ไทถามตั้งนานละก็ไม่ตอบ" วดีหน้างงเอ่ยถามพร้อมเจ้ากล้ามปูในอ้อมกอด

"เดินตามมาสิ่เดี๋ยวก็รู้" นายไทหันมาบอกหน้านิ่ง (ทำหน้านิ่งแบบนี้ก็น่ากลัวอยู่นะจะพาไปไหน วดีนึกในใจ)

"ไม่ไปอ่ะ" วดีตอบ

"บอกให้ไปก็ไปสิ่ หรือจะต้องให้ดึงให้ลาก" นายไทหันมาพูดใส่เสียงเข้ม

         วดีนึกใจก็กลัวเข้าไปอีก ลังเลในใจเอาไงๆดี แต่สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนเดินตามนายไทไป ต้อย..... ต้อย..... ผ่านร้านค้าของชำ ร้านแบกระจาด ร้านขนม ร้านข้าว ร้านอื่นๆ และของขายอีกมากมาย แล้วนายไทก็พาวดีมาหยุดกึกที่พื้นที่ตามเป้าหมายหน้าร้านข้าวหมูแดง-หมูกรอบ

"เอ้าเข้าไปนั่งที่โต๊ะสิ่..." นายไทบอกให้วดีเดินตามมา ทั้งสองก็พากันมานั่งลงที่โต๊ะอาหารและสั่งข้าวตามที่ต่างคนต่างชอบ แล้วทั้งนายไทและวดีก็ดูเหมือนจะชอบเมนูเดียวกันซะด้วย.. ข้าวหมูกรอบ ..

"เอ้าชอบข้าวหมูกรอบเหมือนกันหรอ" นายไทเอ่ยถาม วดียิ้มก็พยักหน้ารับนายไทก็ยังพูดต่อ

"ถ้ากินไม่อิ่มก็ต่ออีกจานได้นะร้านนี้อร่อยมากพี่มาประจำ วันนี้พี่พามาเลี้ยงค่าอุ้มเจ้ากล้ามปู" นายไทกล่าวจบก็ยิ้มให้เบาๆ วดีเห็นรอยยิ้มที่อยู่ตรงที่.ใต้หนวด.เหนือเครา.ของนายคนนี้แล้วมันทำให้วดีรู้สึกมีความสุขผสมความเขินอายขึ้นมาทันทีจนต้องแอบก้มหน้ายิ้มเล็กๆ ที่ตรงนั้น

"ขอบคุณค่ะ" วดีเอ่ยขอบคุณ

           เมื่อข้าวสองจานมาถึงก็ต่างลงมือกินกันอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมแบ่งหมูคนละสองชิ้นสามชิ้นให้เจ้ากล้ามปูที่นายไทปล่อยมันนั่งที่บนพื้นพร้อมมีสายจูงที่นายไทถือไว้ จนกระทั่งถึงเวลาที่เม็ดข้าวของแต่ละจานของแต่ละคนถึงเม็ดสุดท้ายและหมดไปทั้งคู่ก่อนที่นายไทกำลังจะเรียกแม่ค้าเก็บเงิน วดีก็รีบพูดขึ้น

"พี่ไท สั่งเพิ่มข้าวหมูกรอบอีก2กล่องสิ่หนูจะเอาไปให้พ่อกับแม่มันอร่อยมากอ่ะสองกล่องนี้หนูจ่ายเอง"

"ป้าเอาข้าวหมูกรอบเพิ่มอีกสองกล่องครับ พายัยดำนี่มากินครั้งแรกก็ติดใจสั่งเพิ่มอย่างนี้ป้าต้องแบ่งค่านายหน้าให้ผมนะ" นายไทสั่งข้าวเพิ่มพร้อมพูดหยอกวดีและแม่ค้าที่จะคุ้นหน้าคุ้นตากับนายไทลูกค้าประจำเป็นอย่างดี

"โอ้ย....... เรียกดำไม่เลิกเลยนะ หน้าหนวด!" วดีตะคอกใส่ ส่วนนายไทก็หน้านิ่งเฉยไม่รับไม่รู้อะไรทั้งนั้นทำเหมือนพูดอะไรมามันเข้าหูซ้ายไปทะลุหูขวาซะอย่างนั้น

          เมื่อทั้งคู่ได้อิ่มท้องกับเมนูอร่อยๆ ก็พากันออกเดินกลับไปขึ้นรถแต่ระหว่างทางเดินก็จะต้องผ่านร้านค้าอื่นๆ อีกมากจนวดีก็สะดุดตากับสินค้าประเภทหนึ่งถึงกับเดินปรี่เข้าไปหาร้านค้านั้นที่อยู่อีกฝั่งตรงข้ามพร้อมเจ้ากล้ามปู ส่วนนายไทก็ค่อยๆ เดินตามไป

"เท่ห์อ่ะ พี่ไทสวยมั๊ย" วดีพูดยิ้มบอกนายไทพร้อมหยิบเสื้อสำหรับสุนัขหลากสีให้นายไทดู

"จะบ้าหรอ หมาไม่ชอบใส่หรอกไปเหอะเดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้าน" นายไทพูดอย่างนั้นแต่วดีก็ไม่ส่งพูดไปก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวายังเดินหยิบเดินเลือกเสื้อสุนัขตามเดิมอาการเดียวกับนายไทในตอนต้นเช่นเดียวกัน

"เอาตัวนี้แหละค่ะ" วดีพูดบอกพร้อมยื่นเสื้อสำหรับใสสุนัขเป็นสีเทาพร้อมลายการ์ตูนเล็กๆน้อยๆ

"อ่ะนี่ครับ" นายไทยื่นเงินจ่ายแต่วดีก็รีบแทรกมือยื่นจ่ายเงินเองก่อนเบียดบังนายไทออกไป เมื่อชำระสินค้าได้รับสินค้าเรียบร้อยวดีก็รีบจัดแจงให้นายไทอุ้มเจ้ากล้ามปูตูบน้อยไว้แล้วสวมเสื้อใส่ให้มันทันที

"ก่อนจะใส่ให้มันถามรึยังว่ามันชอบรึเปล่า" นายไทเอ่ยถามหน้ามุ่ย

"เป็นไงกล้ามปูชอบเสื้อตัวนี้มั๊ยใส่แล้วเท่ห์มากอ่ะ" วดีก้มหน้าหาเจ้ากล้ามปูพลางก็พูดไปยิ้มไปด้วย ทันทีพูดจบเจ้ากล้ามปูก็แลบลิ้นตวัดลิ้นเลียเข้าจมูกวดีทันที

"ชิ่.... เป็นไงล่ะรู้แล้วสินะว่าเขาชอบหรือไม่ ?" วดีพูดพร้อมยิ้มด้วยสีหน้าแววตาเยาะเย้ยเต็มที่ ทำให้นายไทเริ่มมีความร้อนเกิดขึ้นด้วยความเสียหน้า

          เมื่อทั้งสองคนและหนึ่งตัวกลับมาถึงที่วัดในยามบ่าย เณรชัยได้ยินเสียงเจ้ากล้ามปูเห่าเล็กก็รีบออกมารับทันทีพร้อมหลวงตาจั่นก็ค่อยๆ เดินตามหลังออกมาจากกุฏิ นายไทรีบส่งเจ้ากล้ามปูกลับสู่อ้อมแขนของน้องเณรชัยและน้องเณรก็รีบอุ้มรับทันที

"โยมพี่ไท โยมพี่ซื้อเสื้อให้กล้ามปูใส่ด้วยหรอมันเท่ห์มากเลยเณรชอบ" น้องเณรพูดถามนายไทพร้อมสีหน้ายิ้มแย้มที่ได้เห็นเจ้ากล้ามปูในรูปแบบใหม่ไฉไลกว่าเดิม

"พี่ไม่ได้ซื้อหรอก ยัยดำนี่ซื้อ" นายไทพูดลอยๆ

"สวัสดีค่ะหลวงตา หนูชื่อวดีทำบริษัทเดียวกันกับพี่ไทค่ะ" วดียกมือไหว้สวัสดีหลวงตาจั่น

"นิ่เจ้าไท เพื่อนเจ้าก็มีชื่อของเขายังไปเรียกอย่างอื่นแล้วเขาก็เป็นผู้หญิงใช้ไม่ได้แล้วนะเจ้าไท" หลวงตากล่าวตักเตือนนายไทผู้เป็นหลาน

"พี่ไทเขาก็ชอบเรียกหนูแบบนี้ประจำล่ะค่ะ บอกให้เลิกเรียกแบบนั้นก็ไม่ยอมเลิก" ได้ทีวดีรีบพูดใส่แกมฟ้องหลวงตาทันทีพร้อมหันหน้าแสดงความสะใจให้นายไท

"เดี๋ยวผมต้องรีบไปส่ง ยัยดำนี่เอ้ย!..... ยัยวดีกลับบ้านก่อนนะครับเดี๋ยวผมมา" นายไทรีบบอกหลวงตา

"นี่ค่ะเณร ยังมีเสื้อเจ้ากล้ามปูอีกสองตัวนะคะก็รวมเป็นสามเอาไว้ใส่สับเปลี่ยนกันแต่ละวันแต่ต้องซักด้วยนะคะก็ซักได้ตามปกติเสื้อผ้าคนนี่แหละค่ะ" วดีพูดบอกพร้อมยื่นวางถวายให้เณรชัย

"ขอบใจนะโยมพี่วดี" น้องเณรรีบรับด้วยความดีใจแล้วรีบพาเจ้ากล้ามปูไปในกุฏิทันที

"ลาแล้วนะคะหลวงตา" วดีกล่าวลาพร้อมยกมือไหว้ หลวงตาพยักหน้ายิ้มรับก่อนจะเอ่ยต่อ

"ขี่รถไปส่งโยมวดี ดีๆ ล่ะเจ้าไท"

"ครับหลวงตา" นายไทกล่าวรับคำ

          เมื่อนายไทได้ขี่รถมาส่งวดีถึงที่บ้านโดยสวัสดิภาพ ขณะที่นายไทกำลังจะออกรถกลับ วดีก็เอ่ยขอบคุณและยิ้มให้ก่อนคำอำลา

"ขี่รถกลับวัดดีๆ ล่ะ หน้าหนวด" พูดจบวดีก็รีบวิ่งเข้าบ้านปิดรั้วปิดประตูทันทีไม่เหลือเวลาแม้แต่วินาทีเดียวให้นายไทได้ตอกกลับสักคำเลย.......... ปุดๆๆๆๆ องศาเดือด " ยัยบ๊องเอ๊ย " นายไทนึกว่าในใจแล้วก็ออกรถบึ่งกลับวัดทันที

                                เฮ้ยๆ............... ยายบ๊องเอ๊ย

           *****โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณมาค่ะ*****