ทหารที่รัก

                "พี่เขมมีพี่น้องไหมคะ”
                “ไม่มีครับ”
                “พี่เขมเป็นคนที่ไหนคะ”
                “สงขลาครับ”
                และอีกมากมายหลายคำถามที่น้องฟ้ายิงถามมารัวๆ ยิ่งกว่ากระสุนปืนใหญ่แต่เขาก็ตอบเธอทุกคำถามด้วยความเต็มใจ   
         “คำถามสุดท้าย พี่เขมมีแฟนรึยังคะ” พราวฟ้ากลั้นหายใจรอฟังคำตอบ
                “ไม่มีครับ”
                “จริงหรอคะ”
                “จริงครับ”
                “พี่เขมไม่เห็นถามอะไรหนูเลย”
                “แล้วน้องฟ้าเปิดโอกาสให้พี่พูดไหมครับ”
                “แหะ แหะ” พราวฟ้าหัวเราะแก้เขิน
                “น้องฟ้าชอบสีอะไรครับ”
                “สีชมพูค่ะ”
                และเขาก็เป็นฝ่ายตั้งคำถามให้เธอตอบบ้าง เขาได้รู้ว่าน้องฟ้าชอบกินเค้ก ชอบเรียนคณิตศาสตร์ เธอฝันอยากไปฝรั่งเศสและอื่นๆ อีกมากมาย
                “กลับห้องกันครับน้องฟ้า น้ำค้างเริ่มลงแล้วเดี๋ยวน้องฟ้าไม่สบาย”
                “แล้วตอนกลางคืนที่เข้าเวรพี่เขมหนาวไหมคะ”
                “ไม่หนาวครับเพราะพี่ใส่เสื้อเกราะแบกปืนอีกร้อนด้วยซ้ำไป”
                “พี่เขมกลัวตายไหมคะ” พราวฟ้าถามแล้วก็ใจหาย เธอชอบพี่เขมจริงๆ และมันเป็นความรู้สึกที่มาพร้อมความกังวลเต็มหัวใจ พี่เขมอยู่ชายแดนเขามีโอกาสตายได้ตลอดเวลา
                “ไม่กลัวครับ”
                “แต่หนูกลัว หนูกลัวพี่เขมตาย” พราวฟ้าตาแดงๆ ตั้งท่าจะร้องไห้อีกแล้ว เธอไม่เคยรู้สึกเป็นห่วงใครแบบนี้มาก่อนเลย
                “น้องฟ้า คนเราเกิดมาก็ต้องตายทุกคนถ้าพี่จะตายพี่ขอตายในหน้าที่ตายเพื่อชาติ พี่เป็นทหารหน้าที่ของพี่คือดูแลประเทศชาติและประชาชน”
                “ไม่ร้องนะลืมแล้วหรอที่พี่บอกเมื่อบ่าย”
                “ค่ะ พี่เขม ลงดีกว่าค่ะหนูหนาวแล้ว” พี่เขมเดินนำไป เธอมองตามด้านหลังของเขาแล้วก็เศร้าขึ้นมา พรุ่งนี้เธอก็ต้องกลับบ้านแล้ว
                “โอ๊ย” พราวฟ้ามัวแต่มองพี่เขมเธอเลยเดินพลาดบันไดไปหนึ่งขั้น
                “น้องฟ้า เจ็บมากไหมครับ” เขมชาตินั่งลงแล้วจับเท้าของเธอดู
                “ไม่ค่ะพี่เขม หนูนี่ซุ่มซ่ามจริง”
                “มาครับ เดินดีๆ มองทางด้วย” พี่เขมเดินนำไปอีกครั้ง เขามาส่งเธอที่หน้าห้องแล้วก็กลับไปห้องตัวเอง
                “ดาวสวยไหมล่ะ” อิงอรทำหน้าทะเล้นใส่เพื่อน
                “สวยมากแล้วแกก็โกหกนะ ฉันจำได้ว่าพี่แจ็คไปเยอรมันไม่ใช่หรอ”
                “อ๊ะๆ จำได้ด้วยเก่งจังคุณหนูพราวฟ้า” อิงอรตอบแล้วม้วนตัวเข้าผ้าห่ม
                “ร้ายนักนะ ความจริงแกอยู่ด้วยก็ได้นะ ฉันเลยเหมือนทิ้งแกเลย” พราวฟ้าซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มบ้าง
                “ทิ้งอะไร แกนี่คิดมากไม่เข้าเรื่องฟ้า ฉันโตแล้วอยู่คนเดียวแปบนึงไม่ตายหรอก”
                “พี่เขมใจดีจังเลยเนอะแก” พราวฟ้าเพ้อถึงทหารที่รักของเธอ
                “เออ ดูดีๆ ก่อน อยู่ไกลกันอย่าวางใจอะไรง่ายๆ”
                “แกว่าพี่เขมไว้ใจไม่ได้หรออร”
                “เปล่าแต่อยากให้แกดูไปก่อนฟ้า เขาเป็นผู้ใหญ่แล้วเราไม่ทันความคิดเขาหรอก ฉันไม่อยากเห็นแกเสียใจนะ”
                “ถ้าพี่เขมหลอกฉัน ฉันต้องเสียใจจนตายแน่ๆ เลยแก ฉันถามเขาว่ามีแฟนรึยังเขาบอกว่าไม่มี”
                “ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วกัน นอนเหอะพรุ่งนี้ตื่นเช้า”
               
                รุ่งเช้าพี่เขมขับรถไปส่งที่สถานี รถกระบะสีดำทะมึนจอดรออยู่แล้วตอนไปถึงคนขับตัดผมสั้นเกรียนไม่บอกก็รู้ว่าเป็นทหารแน่นอน
                “ถึงบ้านแล้วหนูจะส่งข้อความมาหานะคะพี่เขม” พราวฟ้าบอกลาทหารที่รักของเธอแต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
                “สวัสดีค่ะพี่เขม ขอบคุณมากนะคะที่ดูแลหนูเป็นอย่างดีถ้าไม่ได้พี่หนูกับฟ้าแย่แน่ๆ”
                “ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจ” อิงอรจูงมือเพื่อนของเธอเดินไปที่รถสีดำคันโต
                “พี่เขมรักษาตัวให้ดีนะคะ” พราวฟ้าวิ่งกลับมากอดพี่เขมเต็มแรง อย่างน้อยให้เธอได้จดจำสัมผัสจากเขาไว้ก็ยังดีเพราะไม่รู้เลยว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่หรือจะได้เจอกันอีกไหม
                “พี่จะดูแลตัวเองดีๆ รอวันที่เราจะได้เจอกันอีก” เขมชาติลูบผมของเธอเบาๆ เขาไม่อยากล่วงเกินแม้กระทั่งกอด เขาไม่อยากจดจำสัมผัสจากร่างกายเธอมันเป็นการทรมานตัวเองเกินไปแค่นี้เขาก็คิดถึงเธอจะแย่แล้วทั้งที่ยังไม่ได้จากกันจริงๆ เลย
                คนที่มารับเปิดประตูให้ด้วยท่าทางแข็งๆ คล้ายหุ่นยนต์เขาสุภาพแต่ไม่มีปฏิสัมพันธ์อะไรด้วยเลยนอกจากขับรถเงียบๆ เธอออกจากปัตตานีตอนแปดโมงเช้าและมาถึงบ้านตอนสองทุ่มกว่า อิงอรลงไปแล้วเพราะบ้านของเธอถึงก่อนพี่ทหารหน้านิ่งลงมาเปิดประตูรถให้เธอ
                “ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้ เขาก้มหัวให้แล้วออกรถไปทันที
                ในบ้านไฟสว่างจ้ารถของพ่อกับแม่จอดอยู่ที่ประจำ เธอกำลังจะเดินไปขึ้นเขียงให้พ่อกับแม่เชือดเธอรู้ว่าเธอผิดและสมควรได้รับมัน เธอเป็นเด็กไม่ดีโกหกพ่อกับแม่ทำให้ท่านเป็นห่วง
                “สวัสดีค่ะ” พราวฟ้าเดินตัวลีบไปหยุดตรงหน้าพ่อกับแม่
                “ทำไมต้องโกหกแม่พราวฟ้า” เวลาที่แม่โมโหแม่จะเรียกชื่อของเธอเต็มยศแบบนี้ทุกครั้ง
                “หนูขอโทษค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
                “แม่ขอเหตุผลพราวฟ้า แม่จะได้คิดถูกว่าจะลงโทษหนูยังไง”
                “คุณ ลูกก็กลับมาแล้ว อย่า…” พ่อพูดขึ้นมาแต่พูดไม่จบเพราะแม่ขัดขึ้นมาซะก่อน
                “คุณไม่ต้องให้ท้ายเลยนะ โอ๋กันตลอดแบบนี้ไง”
                “คุณ ฟ้าไม่เคยเหลวไหลเลยนะนี่ครั้งแรกอย่าลงโทษลูกเลย”
                “ไม่ได้ค่ะ ว่ายังไงพราวฟ้าแม่ถามว่าทำไม”
                “หนู หนูสงสารแมวค่ะแม่ แมวอยู่ชายแดนแต่หนูไม่ได้ไปชายแดนนะคะ พี่ทหารมารับของที่สถานีขนส่งค่ะ แมวมันเยอะมากแล้วพี่ๆ ทหารเขาก็ลำบากกันมากหนูเลยอยากเอาของไปให้ค่ะ”
                “คราวหน้าส่งไปทางไปรษณีย์ก็พอตกลงไหมพราวฟ้า หนูเป็นห่วงแมวแล้วได้คิดถึงใจแม่บ้างไหมว่าห่วงหนูแค่ไหน”
                “หนูขอโทษค่ะแม่ หนูจะไม่ทำอีกแล้ว”
                “แม่จะตัดเงินค่าขนมหนูหนึ่งอาทิตย์ ไปขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนซะ”
                “ค่ะแม่” พราวฟ้าตอบเสียงอ่อยแล้วเดินขึ้นห้องไป
                “แม่ว่าไงบ้างอร” พราวฟ้าโทรไปถามชะตากรรมเพื่อนของเธอ
                “ไม่ว่าไง แกล่ะโดนอะไรบ้าง”
                “ตัดเงินอาทิตย์นึง”
                “หูย นี่เบามากนะคิดว่าจะโดนหนักกว่านี้”
                “อือ แต่สีหน้าแม่ตอนผิดหวังนี่เจ็บปวดจังแกฉันเป็นเด็กไม่ดีเลย”
                “เรื่องมันก็เกิดไปแล้วแก้อะไรไม่ได้แล้ว ถ้าไม่อยากให้แม่ผิดหวังก็เป็นเด็กดีอยู่ในโอวาทของแม่เหมือนเดิมนะจ๊ะพราวฟ้า ไปๆ อาบน้ำนอนพรุ่งนี้เจอกันแก”
                “พี่เขมหนูถึงบ้านแล้วค่ะ” พราวฟ้าส่งข้อความไปหาทหารของเธอ
                “โทรมาได้ไหมครับ” เขมชาติส่งข้อความกลับไป
                “คุณพ่อกับคุณแม่ว่ายังไงบ้าง”
                “โดนตัดค่าขนมอาทิตย์นึงค่ะ”
                “น้องฟ้าต้องใช้เงินเยอะหรอ ทำไมดูเสียใจจังถ้าไม่พอใช้พี่แบ่งให้ได้นะ”
                “หนูไม่ได้เสียใจเรื่องโดนหักค่าขนมค่ะแต่หนูเสียใจที่ทำให้แม่เสียใจ หนูไม่เคยโกหกแม่มาก่อนเลย”
                “ต่อจากนี้ สัญญากับพี่ได้ไหมว่าน้องฟ้าจะไม่โกหกพ่อกับแม่อีกแล้ว”
                “สัญญาค่ะพี่เขม”
                “พี่เขมคะ” พอได้ยินเสียงเขาเธอก็อยากจะร้องไห้ เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน
                “ครับ”
                “หนูจะได้เจอพี่เขมอีกไหม”
                “ถ้าพี่ยังไม่ตาย พี่จะไปหาน้องฟ้าแน่นอนครับ”
                “สัญญานะ” พราวฟ้าขอคำยืนยัน
                “พี่สัญญา ฝันดีนะครับน้องฟ้า”
                “ฝันดีค่ะพี่เขม”
                เขมชาติคุ้นตาพราวฟ้ามานานแล้ว เธอเป็นแฟนเพจเหนียวแน่นอันดับหนึ่งของเพจเหมียวชายแดนเลยก็ว่าได้ ก่อนเจอกันเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอมากไปกว่าเพื่อนบนโลกออนไลน์ จนเมื่อวันที่เธอส่งข้อความมาหาในเพจเขาจึงประทับใจกับความช่างตื้อและดื้อแบบหน้ามึนของเธอและก็เป็นเธอที่ทำให้เขารู้จักว่า “รักแรกพบ” มันคืออะไร
                พราวฟ้าติดตามและแอบปลื้มแอดมินเพจเหมียวชายแดนมานานแล้ว เธอคิดมาตลอดว่าแอดมินจะหน้าตาเป็นยังไง ตัวสูงไหม ตาโตไหม ผิวขาวหรือผิวคล้ำและที่สำคัญทำไมเขาถึงเป็นคนอารมณ์ดีและมองโลกแง่บวกเหลือเกิน ทั้งที่ภาระหน้าที่ของเขาแสนจะลำบากและกดดันแถมตายได้ทุกนาที
                และเมื่อเจอตัวจริงเธอก็รู้ว่าทำไมทุกถ้อยคำของแอดมินถึงออกมาอารมณ์ดีเพราะพี่เขมเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาเป็นคนมองโลกในแง่บวกสุภาพและแสนจะอ่อนโยน ตอนเขาพาเธอไปเที่ยวมัสยิดฝูงแมววิ่งกรูเข้าไปหาพี่เขมเหมือนรู้จักคุ้นเคยกันมานาน คนจิตใจดีหมาแมวมันจะมองออกและเธอก็มั่นใจว่าเธอก็มองพี่เขมออกเช่นกัน
                ในเครื่องแบบเขาเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวแต่เมื่อไม่ได้อยู่ในหน้าที่เขาก็เป็นผู้ชายคนนึงที่ดีพร้อมจนเธอหวั่นใจว่าเธอจะไม่ดีพอสำหรับเขา
                “พี่เขมคะหนูคิดถึงพี่จัง หนูรักพี่นะ” พราวฟ้ากระซิบบอกรูปเขมชาติบนหน้าจอมือถือ ส่วนเขมชาติที่ชายแดนก็กำลังนั่งมองดาวและคิดถึงพราวฟ้าเช่นกัน