ทหารที่รัก

                “เอ้า เช็ดหน้าเช็ดตาซะ” อิงอรยื่นทิชชู่ให้เพื่อน พราวฟ้าหน้าตาเหนียวหนับและตาแดงช้ำไปหมดแล้ว

                “พี่เขมคะ อรฝากดูฟ้าหน่อยนะคะ อรยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลยร้านนี้มีห้องน้ำใช่ไหมคะ”

                “มีครับน้องอร อยู่ข้างหลังเดินตรงไปก็เจอเลย”

                “น้องฟ้าเช็ดหน้าหน่อยสิครับ” เธอถือทิชชู่ค้างไว้แบบนั้นและยังร้องไห้ไม่หยุด เธอคงตกใจและขวัญเสียมากๆ ผิดกับน้องอรที่ดูเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

                “ฮือ ฮือ  หนูกลัว” ที่เธอไม่เช็ดหน้าเพราะมือสั่น เธอไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นมาที่หน้าตัวเอง

                “พี่เช็ดให้นะ” เขมชาติตัดสินใจหยิบทิชชู่จากมือเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้เช็ดให้เธออยู่ดี

                “ฮือ ฮือ พี่เขม หนูเกือบทำให้ทุกคนตายแล้ว” พราวฟ้าร้องไห้หนักกว่าเดิมและซบหน้าไปที่อกของเขมชาติ

                เขมชาติไม่เคยรู้สึกอยากดูแลและปกป้องใครเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต ร่างเล็กๆ ที่โผเข้ามาซบสั่นเทิ้มไปทั้งตัวเธอร้องไห้สะอึกสะอื้นและพร่ำขอโทษไม่ขาดปาก

                “น้องฟ้าไม่ต้องกลัวนะไม่มีอะไรแล้ว หยุดร้องไห้ได้ไหมพี่ใจไม่ดีเลยเวลาเห็นน้องฟ้าร้องไห้”

                “ค่ะ พี่เขม” พราวฟ้าเอาหลังมือป้ายหน้าป้ายตาตัวเองจนมันเหนียวหนับยิ่งกว่าเดิม

                “นั่งลงนะ เดี๋ยวพี่เช็ดหน้าให้” เขมชาติบรรจงซับหน้าให้พราวฟ้าด้วยความนุ่มนวล มือใหญ่ๆ ส่งผ่านความอ่อนโยนออกไปเพื่อให้เธอหายเสียขวัญ

                “ขอบคุณค่ะพี่เขม” เมื่อได้สบตาพี่เขมความหวาดกลัวของเธอก็หมดไป สายตาที่เด็ดเดี่ยวแต่แสนอ่อนโยนของพี่เขมสะกดให้เธออยู่ในภวังค์ มันเป็นดวงตาที่เปลี่ยนความร้อนรุ่มในจิตใจของเธอให้กลับมาสงบนิ่งได้อีกครั้งและมือใหญ่ที่บรรจงซับหน้าให้เธอมันเหมือนเปี่ยมไปด้วยรักที่แสนจริงใจ

                นาทีนั้นเธอรู้ว่าพี่เขมจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอจะรักไปจนวันตาย

                เขมชาติสบตาแสนไร้เดียงสาของพราวฟ้าด้วยหัวใจที่ไหวสั่น นาทีนั้นเขารู้ว่าพราวฟ้าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาจะรักไปจนวันตาย

                เขมชาติพาพราวฟ้าและอิงอรเที่ยวรอบๆ ตัวเมือง เด็กทั้งสองตื่นตาตื่นใจกับทุกสถานที่ที่เขาพาไป บ่ายกว่าเขาจึงพาทั้งคู่ไปทานมื้อกลางวันแล้วพาไปรอที่สถานีขนส่ง

                “ไอ้หนุ่ม รถวันนี้ไม่มาแล้วมีซุ่มวางระเบิดระหว่างทาง” ลุงประจำสถานีเดินมาบอก

                “ตายแน่ๆ ฉัน” พราวฟ้านั่งลงแล้วถอนหายใจ

                “วันจันทร์มีสอบด้วยแก” อิงอรนั่งลงข้างๆ

                “อย่าบอกนะว่ามาโดยไม่ได้บอกที่บ้านกัน” เขมชาติมองหน้าอันซีดเผือดของทั้งสองคนสลับกันไปมา

                “ค่ะ” พราวฟ้ากับอิงอรตอบพร้อมกัน

                “รออยู่นี่” เขมชาติเดินกลับไปหาลุงประจำสถานี

                “เขาต้องรอเคลียร์พื้นที่รถน่าจะมาพรุ่งนี้บ่ายๆ เดี๋ยวพี่ขับไปส่งที่สงขลาแล้วไปต่อรถกันที่นั่น”

                “ไม่ต้องหรอกค่ะพี่เขม หนูกับอรนอนกันที่นี่ก็ได้แต่ขอโทรบอกที่บ้านก่อน”

                “แล้วสอบล่ะ” เขมชาติถามเสียงเข้ม

                “แค่สอบย่อยค่ะ หนูน่าจะขอสอบย้อนหลังได้” พราวฟ้าตอบ

                “แกโทรก่อนเลยฟ้า” อรบอก

                “คุณแม่คะ หนูเอาอาหารมาให้แมวที่ปัตตานีแล้วกลับไม่ได้ค่ะเพราะถนนโดนระเบิด รถทัวร์จะมาถึงพรุ่งนี้บ่ายๆ ค่ะ” พราวฟ้าโทรไปบอกมารดาน้ำเสียงแผ่วต่ำ

                “อะไรนะฟ้า นี่โกหกพ่อกับแม่ขนาดนี้ได้ยังไง” แม่ถามเธอเสียงเขียว

                “หนูขอโทษค่ะแม่”

                “รอรับสายด้วยแม่จะโทรไปหาลุงยุธก่อน”

                “ทำไมคุยสั้นจัง แม่ไม่ด่าหรอ” อิงอรถามด้วยความสงสัย

                “แม่โทรไปหาลุงยุธแล้วจะโทรกลับ” ลุงยุธคือเพื่อนของแม่ที่เป็นทหารตำแหน่งใหญ่โต แม่คงจะหาเส้นสายให้ใครมารับเธอแน่นอนและพี่ยอดก็ต้องรู้เรื่องแน่ๆ

                ยงยุธนายทหารใหญ่เป็นเพื่อนกับแม่ของเธอตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ลุงยุธมีลูกชายคนเดียวชื่อยอดทัพ พี่ยอดแก่กว่าเธอสามปีและเขาก็ดำเนินรอยตามบิดาทุกประการ

                พี่ยอดเป็นชายชาติทหารที่พ่อกับแม่ของเธอหวังจะให้ไปฝากชีวิตด้วย เธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับเขาเลยแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ใช่ พี่ยอดจะโทรมาหาเธอบ่อยๆ และชวนไปไหนมาไหนเรื่อยๆ แต่เธอก็ไม่เคยไป

                “พรุ่งนี้รถของลุงยุธจะไปรับตอนแปดโมงไปรอที่สถานีขนส่ง” แม่บอกแค่นั้นแล้ววางไป

                “แม่ว่าไงบ้างอร”

                “แม่ก็บ่นของแกไปเรื่อยแหละ” อิงอรตอบแบบไม่ทุกข์ร้อนอะไร

                “งั้นเราไปเที่ยวกันต่อได้ไหมคะพี่เขม” พราวฟ้าหันมาถามเสียงสดใส ไหนๆ ก็กลับบ้านไม่ได้แล้วเธอจะใช้ทุกนาทีกับพี่เขมให้คุ้มค่าที่สุด พรุ่งนี้ค่อยไปรับโทษทีเดียว

                แรงดึงดูดระหว่างพราวฟ้ากับเขมชาตินั้นแสนรุนแรง ชายหนุ่มไม่ได้คิดจะล่วงเกินให้เด็กสาวเสียหายแต่อย่างใด เขามีความสุขอิ่มใจยามได้เห็นใบหน้าที่แสนสดใส เวลาที่เธอพูดคุยเสียงเจื้อยแจ้วเล่าถึงเรื่องราวในโรงเรียนให้ฟังเขาก็นั่งฟังโดยไม่รู้สึกเบื่อ ทั้งที่ปกติเขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบสุงสิงกับใครยิ่งการมานั่งคุยเล่นแบบนี้ลืมไปได้เลย

                พราวฟ้าเป็นคนตรงๆ คิดยังไงก็พูดแบบนั้นและเธอก็พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะบอกให้พี่เขมรู้ว่าเธอชอบเขา เธอได้แต่หวังว่าพี่เขมจะเข้าใจและขอให้เขาอย่าคบหากับใครอยู่เลย

                “ขอหนูซื้อของใช้ส่วนตัวหน่อยนะคะพี่เขม” เย็นย่ำพี่เขมวนมาที่ตลาดอีกครั้ง พราวฟ้ากับอิงอรได้เสื้อผ้ามาใส่นอนกับชุดใส่กลับบ้านวันพรุ่งนี้

                “ขอบคุณนะคะพี่เขม” สองสาวยกมือไหว้พี่ทหารใจดีที่เป็นสารถีให้เธอทั้งวัน

                “พี่จองไว้สองห้อง คืนนี้นอนที่นี่แหละแต่เดี๋ยวขอโทรไปบอกคนที่ฐานก่อน”

                “ค่ะ” พราวฟ้าตอบรับหงอยๆ เขาคงโทรไปบอกแฟนเขา

                “เพื่อนผู้ชายที่ฐานกับหัวหน้าครับ พี่หายไปเขาจะเป็นห่วงกัน” เขมชาติขยายความให้ละเอียดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของน้องฟ้า

                “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันนะแล้วพี่จะมารับ อย่าออกไปไหนกันเองเด็ดขาดเข้าใจไหมครับ” เขมชาติเดินมาส่งทั้งสองคนที่หน้าห้องพัก

                มื้อเย็นพี่เขมพาไปกินที่ร้านน้ำชา เมนูอาหารมีทุกอย่างยกเว้นหมูเพราะเป็นร้านของอิสลามเธอกับอรสั่งของกินมาเต็มโต๊ะและจัดการเกลี้ยงทุกเมนู

                “ให้หนูจ่ายนะพี่เขม ครั้งนี้หนูไม่ยอมจริงๆ ด้วย” เธอรีบบอกตอนที่พี่เขมเรียกให้เก็บเงินมื้อนั้นเธอกับอรหารครึ่งกัน เธอเห็นสัญชาตญาณทหารของพี่เขมก็ตอนนี้ ทุกย่างก้าวที่เดินพี่เขมจะใช้หางตามองไปรอบๆ ตัวเสมอ เขาไม่ให้เธอเดินใกล้ถังขยะเวลาที่เดินผ่านร้านรวงที่ปิดแล้วเขาจะดูให้แน่ใจว่าหน้าร้านไม่มีอะไรผิดสังเกตวางอยู่

                “ข้างบนมีดาดฟ้าด้วยนะ” เขมชาติบอกเมื่อมาถึงที่พัก

                “ฟ้าขึ้นไปก่อนเลยเดี๋ยวอรไปเอาเสื้อกันหนาวให้ เพื่อนหนูมันขี้หนาวค่ะพี่เขม” อิงอรบอก พี่เขมเดินนำขึ้นไปบันไดช่วงสุดท้ายเป็นคล้ายๆ บันไดลิงเธอต้องปีนด้วยความทุลักทุเลน่าดู

                “หูย สวยมากเลยค่ะพี่เขม” พราวฟ้ามองดวงดาวระยิบระยับนับร้อยนับพันที่เปล่งแสงอยู่

                “ครับ” เขมชาติมองใบหน้าแสนสดใสของพราวฟ้าด้วยความรู้สึกเต็มตื้นในใจ รักแรกพบมันเป็นแบบนี้เองสินะ เขาเองเข้าเวรตอนกลางคืนมาไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยคืน ดวงดาวแบบนี้เขาเห็นมาไม่รู้กี่ร้อยครั้งแต่ไม่มีคืนไหนเลยที่มันจะสวยเท่าคืนนี้

                “ใส่ซะคุณหนูพราวฟ้า ดูสิแค่แปบเดียวมือเย็นเฉียบเชียว” อิงอรยื่นเสื้อกันหนาวให้เพื่อนของเธอ

                “ขอบใจนะอรแล้วทำไมแกไม่เอามาด้วย”

                “ไม่ละ ฉันต้องโทรหาพี่แจ็คแบตจะหมดอ่ะต้องชาร์ตไปคุยไป นี่กุญแจห้องเผื่อฉันหลับ” อิงอรสร้างสถานการณ์หลบฉากสองคนจะได้ไม่มีก้างขวางคอ...ดูก็รู้ทั้งคู่อินเลิฟกันแน่ๆ