สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

     ผมเดินไปเปิดประตู   ผมตาค้างเลยเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าผมคือภัทร

" ไอ้เตี้ย  เป็นนายได้ไง "ผมกับภัทรต่างฝ่ายต่างเอามือชี้กันและกัน  ทำนองกับบอกว่า มันเป็นอีกคนได้ยังไง

" อย่าบอกน่ะว่านายเป็นลูกชายเจ้าของบ้าน"

" เออดิ  แล้วนายมาทำอะไรที่นี่บ้านฉัน ไม่มีที่อยู่หรือว่าพ่อแม่ไม่รักแล้ว ถึงมาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่เหรอ"แหมใส่กูเป็นชุดเลยน่ะมึง

     ผมยิ้มแบบในความคิดผมคิดว่านายเนี้ยมันเป็นคนขี้อิจฉาแน่เลย

" เตี้ยมึงยิ้มอะไรเนี้ย " 

" ป่าว  แค่คิดในใจแล้วก็ยิ้ม "ผมตอบไอ้ภัทรไปพร้อมกับยักไหล่

" ถ้ามึงคิดในใจ  มึงก็ยิ้มในใจสิ ยิ้มออกมาทำไมว๊ะ" 

" โอเคร   สรุปคือผมผิดเองที่มาอยู่บ้านคุณทั้งๆที่ผมอยู่เพราะพ่อผมบอกให้มาอยู่ที่นี่  แต่คุณไม่ต้องกลัวผมอยู่แค่3เดือนก็ย้ายออกแล้ว"

" ดี  จะรอวันนั้นน่ะหากไปได้ก่อนก็ออกก่อนก็ได้น่ะ  " ผมขี้เกียจที่จะเถียงกับไอ้ภัทรแล้ว  ผมบอกเพียงแค่เชิญออกจากห้อง  เพราะผมต้องการพักผ่อน  ในที่สุดไอ้ภัทรก็กลับไปที่ห้องของมัน

     ผมนอนไปสักพักก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงเพลงที่นายภัทรมันเปิด  เพลงแต่ละเพลงเนี้ยมันดังกระหึมอะไรขนาดนั้น

ในที่สุดตลอดทั้งคืนผมก็หลับๆตื่นๆจนถึงเช้าและตื่นขึ้นมาซะลึมซะลือ    แต่ก็ต้องอาบน้ำเดินลงมากินข้าวข้างล่าง

" สวัสดีครับป้าแหว๋ว  วันนี้มีอะไรทานบ้างครับ"ผมเดินมาถามป้าแหว๋ว ที่เป็นคนคอยเตรียมอาหารให้  โดยไม่สนใจว่าใครนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร

"  ข้าวต้มค่ะคุณชิดนี่ย์ " ป้าแหว๋วพร้อมชี้มือไปที่ข้าวต้มกับน้ำส้มที่ป้าแหว๋วเตรียมไว้ให้ ผมเห็นเช่นนั้นแล้วก็ค่อยๆเดินไปแล้วเลื่อนเก้าอี้ออกนั่งแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  คือ ไอ้ภัทรมันเอาถ้วยข้าวต้มผมไปครอง

" คุณหนู  ทำไมไม่แบ่งให้คุณชิดนี่ย์ด้วยล่ะค่ะ " ป้าแหว๋วหันไปดุเจ้านายน้อยแห่งบ้าน

" ก็เขาแค่มาอาศัยนอนไม่ได้มาอาศัยกิน  แต่ถ้าเขาหิวก็ไปทำเองสิ  ใช่ป่ะ  "ไอ้ภัทรมันหันหน้ามาทางผมแล้วยักคิ้วเป็นการเยาะเย้ยผม

" คุณหนู แบ่งกันกินสิค่ะ คุณหนูไม่ใช่เป็นแบบนี้นิค่ะ" ป้าแหว๋วหันไปทำตาดุใส่ไอ้ภัทรอีกรอบ

" ไม่เป็นไรครับป้า  เดี๋ยวผมไปทำเอง " เรื่องการทำอาหารผมไม่แพ้ใครอยู่แล้วตอนอยู่กับพ่อ ผมก็ทำกินเอง

     ผมลุกออกจากโต๊ะอาหารแล้วตรงเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารกินเอง  ผมไม่ง้อหรอกไม่ให้ผมกินผมก็ไม่กิน

     ผมเปิดตู้เย็นผมเห็นมีของเต็มตู้เลย  ไม่อดตายแล้วทีนี้  ผมเริ่มหยิบของออกมาเพื่อจะทำอาหารเช้า

" จะไหวเหรอ  จะกินได้เหรอ  " ไอ้ภัทรมันยืนกอดอกแล้วประชดผม  แต่มันไม่รู้ซะแล้วว่าผมทำเก่งขนาดไหน ผมไม่สนใจว่ามันจะพูดแดกดันผมขนาดไหนผมก็ไม่สน    ผมสนใจแต่อาหารเช้าของผม    ไส้กรอก  ขนมปัง ไข่ดาว แล้วนม  ผมถือไปวางที่โต๊ะอาหาร ไอ้ภัทรมันเดินตามผมมานั่งที่ของมัน

" กินนมไปมันก็ไม่ได้ทำให้สูงขึ้นหรอกน่ะ ไอ้เตี้ย"ไอ้ภัทรก็ไม่วายที่จะกวนตรีนผม  แต่ผมก็ไม่สนเพราะมันอยากพูดอะไรก็พูดไป

     ผมกินข้าวเสร็จก็เก็บจานไปล้างแล้วไปอ่านหนังสือที่ห้องผมอ่านไปก็ทนกับเสียงไอ้ภัทรมันทำอะไรก็ไม่รู้  เคาะอะไรนักหนา ผมไม่มีสมาธิในการอ่านเลย

ก๊อก ๆ

  ผมเคาะห้องไอ้ภัทรแบบระรัวมันก็ยังไม่มาเปิดให้ผม  แต่เสียงเงียบไปแล้ว หรือว่านายนั้นจะเป็นลม  ผมกำลังจะวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อไปหาป้าแม่บ้านเพื่อเอากุญแจมาเปิด  แต่ไอ้ภัทรก็เปิดประตูออกมา

" นี่นาย.... " ผมยังพูดไม่ทันจบไอ้ภัทรก็วิ่งลงบ้านแล้วขี่มอเตอร์ไซต์ออกไปไม่รู้ว่ามันรีบไปไหนหน้าตาซีเรียส

ร้อนรนมาก

แต่ดีแล้วไม่มีใครกวนตีนผม  ผมจะได้มีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง  แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่ามันไปไหนทำไมต้องรีบขนาดนั้น

ผมนั่งอ่านหนังสือจนถึงเวลาอาหารเย็นนายภัทรก็ยังไม่มา  แต่ผมก็เหลือเอาไว้ให้เพราะเผื่อกลับมามันจะหิวเมื่อผมกินเสร็จแล้วผมก็ชึ้นห้องอาบน้ำและก็แชทคุยกับพ่อ  พ่อถามว่าสบายดีไหม  ผมน่ะเหรอจะตอบว่าไม่สบายเพราะตอบอย่างนั้นพ่อคงอดเป็นห่วงผมไม่ได้

ปัง ...

เอ๊ะ แสดงว่าไอ้ภัทรมันกลับมาแล้วเพราะเสียงปิดประตูดังซะขนาดนั้นสงสัยไปโมโหใครมาแน่เลย  ผมลองไปถามมันก่อนดีกว่าว่ามันกินข้าวยัง

ก๊อก  ๆ

 " ภัทรเปิดประตูหน่อย  นายกินข้าวยัง" ผมเค๊าะอยู่นานมากมีนก็ไม่ยอมเปิด

" ภัทร นายเป็นอะไรหรือเปล่า"

เอี๊ยด 

" นายมีอะไร "ผมเห็นหน้าภัทรแล้วแทบช๊อคมันไปกัดกับมาที่ไหนมาหน้ามีแต่แผล

" ภัทร หน้านายไปโดนอะไรมา " 

" ไม่ต้องมายุ่ง ว่าแต่นายมีธุระอะไร  "ภัทรมันน่าจะยังโมโหอยู่มั้ง

" ฉันว่านายน่าจะทำแผลก่อนน่ะ "

ผมถือวิสาสะเข้าไปในห้องของภัทรเพื่อที่จะทำแผลให้มัน ผมเดินไปหยิบกล่องยาของภัทร  แล้วเรียกให้ภัทรมานั่งทำแผล ไอ้ภัทรมันไม่ยอมเดินมา  ผมเลยเดินไปผลักมันมานั่งที่โซฟา     ผมก็เปิดกล่องยาเตรียมล้างแผลให้มันก่อน มันยอมให้ผมทำแผลให้แต่มันก็บ่นตามประสามัน

" ยุ่งไม่เข้าเรื่อง "

ผมก็เริ่มลงมือล้างทำความสะอาดแผล

" ทำเบาๆน่ะมึง กูเจ็บ" 

" โห  เชื่อมือ  ระดับเทพแล้ว  ไม่เจ็บชัวร์ " ผมได้ทีพูดโอ้อวดเลย

" ระดับเทพ ๆ "มันพูดจบอยู่ๆมันก็หันหน้าทำให้ผมเช็ดพลาด แล้วไปโดนแผลที่มุมปากของมัน

" โอ๊ย....เทพเหี้ยอะไรเนี้ย  ทำเจ็บฉิบหาย"

" แล้วถ้ามึงไม่หันหน้ามันก็เบาป่ะว๊ะ  อีกอย่างตอนมึงไปต่อยเขามึงไม่เจ็บทีแบบนี้มาสำออย  แล้วนี้มึงมองทำไมหน้ากูเหมือนแฟนเก่ามึงเหรอ " ผมพูดไปทำไปจนทำแผลให้มันเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เก็บกล่องยา

" กูกลับห้องแล้วน่ะ  มีอะไรก็เรียกแล้วกัน " ผมเดินออกจากห้องไปเพื่อกลับห้องของตัวเองแล้วก็นอนอย่างสบายใจ  เพราะไอ้ภัทรมันหมดฤทธิ์แล้วล่ะ

ผมได้หลับแบบสบายสักหน่อย มันคือสวรรค์ของผมที่ไม่ต้องมีใครกวนผม

ผมหลับไปได้สักพักนึงมันเหมือนอะไรมาทับอก  ทับขาผม  คือมันหนักมาก ผมได้แต่หลับตาคิดว่าโดนผีดำแน่นอน ผมได้แต่สวดมนต์เผื่อมันจะดีขึ้น  แต่อยู่ๆเสียงอันคุ้นหูก็ดังขึ้น

“ ภรีม  ภรีมอย่าทิ้งภัทร”