สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

" ชิดนี่ย์  เร็วเดี๋ยวไปเรียนสายหรอก" ผมวิ่งมาตามเสียงของพี่แพร  เพราะเกรงว่าถ้าไปสายพี่เขาจะไปเรียนสายแน่นอน

ตึ๊ด ๆ ๆ

" ว่าไงน้องรัก ไม่กลับมาบ้านเลยน่ะ"

(..........)

" ก็น้องเขาไม่ค่อยได้อยู่ไทย เราต้องดูแลเขาจนกว่าพ่อเขาย้ายมา

(...........)

การสนทนาครั้งนี้ ผมเชื่อเลยว่าเขาต้องพูดเรื่องผมแน่นอนผมอยากเห็นหน้ามากเลยว่าหน้าตาจะเป็นยังไง

พี่แพรสนทนากับน้องชายเขาอย่างสนุกสนานแต่มีแต่บางช่วงที่อาจทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียผมนั่งรถเคลื่อนมาถึงที่โรงเรียน

" พี่แพร ต่อไปพี่ไม่ต้องมารับมาส่งผมแล้วก็ได้ ผมนั่งรถมาเองครับอยากรู้วิถีชีวิตของคนที่นี่ครับ"

ผมเรียนที่นี่มาเป็นอาทิตย์แล้วผมก็อยากจะไปเรียนเองเหมือนกับคนอื่นๆที่ไม่ต้องอาศัยให้พี่แพรมารับส่ง ผมเปิดประตูก้าวลงจากรถแล้วเดินมาซักพักก็ชะงักเพราะอยู่ๆก็มีคนมาลากแขนผมไป ผมหันไปมองแทบช๊อคเพราะคนที่ลากผมเป็นนายหน้าตายอย่างภัทร

" ปล่อยโว๊ย  นายมีอะไร"ผมพูดพลางสะบัดมือออกแล้วหันหน้ามองไอ้ภัทรอย่างเอาเรื่อง

" มองอะไร อยากมีเรื่องเหรอ"

" ฉันต่างหากที่ต้องถามนายว่านายมีอะไร ทำไมลากฉันมาแบบนี้"ผมพูด พลางเอามือชี้ไปที่หน้าไอ้ภัทร

สรุปหมอนั้นโกรธที่ผมมากับพี่แพร  หาว่าผมหลอกพี่แพรเพราะพี่แพรสวยและรวย  ผมอธิบายว่ารู้จักแต่หมอนั้นรั้นไม่เชื่อผมก็ไม่รู้อธิบายยังไงยิ่งอธิบายยิ่งทำให้เรื่องยาวพวกเราก็แยกย้ายกันหลังจากที่คุยกันไม่รู้เรื่อง

" ชิดนี่ย์วันนี้ ครูให้หาข้อมูลทำรายงานให้ไปใช้ห้องสมุดไปด้วยกันไหม"

" น่าจะไป  แต่นายไปก่อนเถอะ "

ผมบอกให้เลโอไปหาข้อมูลก่อนแล้วผมก็ตามไปทีหลังแต่สิ่งที่เจอคือปกติห้องสมุดที่อื่นจะเงียบแต่สำหรับที่นี่มันไม่ใช่   ผมเลยไปหาที่อ่านหนังสือ  ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องที่ปิดว่าปรับปรุงเข้าไปห้องนี้แหละ

ผมนั่งอ่านได้สักพักก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเปิดประตูเข้ามาในห้องนี้  

" นี่ภัทร ทำไมไม่ค่อยกลับบ้านอีกว๊ะ  ตั้งแต่เปิดเทอมมามึงไม่กลับบ้านเลย" เอ๊ะพวกสามหนุ่มนี้เข้ามาทำไมว๊ะ

" ไม่อ๊ะ  ไม่อยากเห็นคนที่ไปใช้ห้องของภรีมว๊ะ  ทนไม่ได้ที่จะมีคนใช้ห้องรวมกับภรีม" เด็กมีปมชัวร์เลย

.ผมฟังเขาคุยกันจนผมเริ่มเมื่อย คุยกันนานฉิบหายเลยเมื่อไหร่จะออกไปสักทีเนี้ย

ตุ๊บ !!!

   ฉิบหายแล้วไง  งานเข้าแล้ว หนังสือดันมาร่วงอะไรตอนนี้ว๊ะเนี่ย

" เสียงอะไรว๊ะ "ชินและทุกคนในห้องสงสัยว่าเสียงที่ได้ยินคือเสียงอะไร

" ไม่มีอะไรหรอกมั้ง อย่าคิดมากเลย ออกไปเหอะ "  ภัทรเริ่มชวนเพื่อนออกไป  ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าทั้งสามคนเดินออกไปแล้ว  ผมเอามือลูบอกตัวเอง พร้อมรู้สึกโล่ง  แล้วเราจะอยู่ทำไมล่ะไปสิครับ ผมก็ลุกเพื่อจะออกจากห้องที่ผมอยู่เพราะมันพร้อมที่จะเกิดอันตรายได้ทุกเมื่อ

" เหี้ย...." ผมตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ ที่คิดว่าพวกนั้นกลับหมดแล้ว  แต่ไม่คิดว่าจะเจอไอ้ภัทร

" มาทำอะไรไอ้เตี้ย "  หืม  เรียกเตี๊ยเลยเหรอ ผมก็ไม่เตี้ยน่ะสูง170แต่ได้ภัทรมันแค่สูงกว่าผมแค่นั้นเองมันสูง190ห่างตั้งหลายเซน " มาอ่านหนังสือ  มีอะไรไหม?

"ไอ้ภัทรไม่ฟังให้ผมพูดจบแต่ผลักผมเข้าไปในห้องอีกที

“ มาอ่านทำไมที่นี่  ไม่ไปห้องสมุดห๊ะ” ไอ้ภัทรมันผลักอกผมพร้อมกับถามออกมาแบบอารมเสีย

“ ทำไมจะอ่านที่ไหนก็ได้  ไม่เห็นต้องเป็นห้องสมุดเลย”

" อย่ามาต่อปากต่อคำให้มากน่ะ  อย่าคิดว่าได้ใจแพรไปแล้ว ฉันจะกลัวเหรอ" มันเกี่ยวอะไรกันว๊ะ  สงสัยแอบชอบสาวแล้วสาวไม่ชอบแน่เลย

ผมสู้รบปรบมือกับไอ้ภัทรเนี้ยจนมันปล่อยให้ผมกลับ  ไอ้นี่สงสัยมันจะเป็นเด็กมีปมแน่เลย

หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่เลวร้ายนั้นมาผมก็กลับบ้านแต่ก่อนกลับบ้านของไปเที่ยวก่อนดีกว่าเพราะมาที่ไทยไม่ได้ไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนเลย

ผมโทรไปชวนเลโอแต่เลโอกลับไม่ว่างผมเลยต้องไปเดินคนเดียวซุ่มไปแล้วกัน  แต่ที่แน่ๆผมต้องก็ต้องโทรไปบอกที่บ้านก่อนว่าผมไม่กินข้าวเย็น  อีกทั้งพ่อแม่พี่แพรและพี่แพรก็ไม่อยู่บ้านด้วยเพราะไปพักผ่อนวันหยุด

หลังจากที่ผมกินและเที่ยวให้สบายใจแล้วผมรีบกลับบ้านเพื่ออาบน้ำนอน

ผมมาถึงบ้านแล้วก็ตรงดิ่งเข้าห้องเลย เพื่อจะได้พักผ่อนเต็มที่เพราะพรุ่งนี้วันหยุด  ผมเริ่มชินกับที่นี่บ้างแล้ว

ผมเดินมาถึงหน้าประตูห้องก็เปิดประตูเข้าไป  สิ่งที่ผมพบน่ะตอนนั้นคือข้าวของผมกระจัดกระจายเต็มห้องเลย

แต่ผมก็เก็บของเข้าที่ก็แค่นั้นเอง  คงมีคนเจ้ามารื้อข้าวของผมแต่ผมดูแล้วไม่มีอะไรเสียหายเลยไม่ไปแจ้งป้าแม่บ้าน

ก๊อก ๆ ๆ 

 ใครมาเค๊าะประตูเวลานี้ว๊ะ

แกร็ก    ผมเปิดประตูออกมาได้แต่อ้าปากค้าง เพราะสิ่งที่ผมมพบตรงหน้าคือ.......