สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

เผลอแป๊บเดียวผมมาอยู่ไทยได้จะ3เดือนแหละ เวลามันช่างเร็วเหลือเกิน
 
" ชิดนี่ย์.." ผมเงยหน้าตามเสียงอันคุ้นหู นั้นก็คือเอ็ม ผมเห็นเอ็มเอานม กับ ขนม มาวางไว้ที่โต๊ะผม
 
" ไม่ต้องลำบากก็ได้เอ็ม "
ผมพูดทันทีที่เอ็มเอาขนมกับนมและเอามือผลักไปทางเอ็ม
" ไม่ลำบากเลย " เอ็มพูดแบบยิ้มๆ มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่นอน ดูจากรอยยิ้มแล้ว
" เกรงใจนายว๊ะ " เนื่องจากผมก็เป็นคนขี้เกรงใจอยู่แล้ว
" เกรงใจทำไม ไม่ได้ซื้อมาให้นาย " ผมนิแทบวางไม่ทันเลยกำลังหยิบนมมากินแท้ๆ
" หยอกๆ"
" เอาไปเลย" ผมผลักนมไปวางไว้ที่เดิม
" หยอกน๊า " เอ็มเอากล่องนมไปเจาะแล้วยื่นให้ผม
" ไม่" ผมส่ายหัว.จริงๆแล้วผมแค่แกล้ง
" อย่างอนน๊า"
" ..... "ผมพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
" เงียบเลยทีเดียว   อ๊ะ กินๆ" เอ็มเลื่อนเก้าอี้มานั่งใกล้ผมกว่าเดิมและเอาแขนล๊อคคอผม บังคับยัดนมเข้าปากผม แต่ผมได้แต่เม้มปากไว้
" ไม่เอา...เอาออกไป " ผมแกล้งผลักมือไอ้เอ็มออก แล้วเอามือปิดปากไว้ ผมรู้สึกสบายใจเวลาอยู่กับเอ็ม
" พวกมึงทำไรกัน"
ผมกับเอ็มต้องหยุดเล่นเลยอ๊ะเพราะมารผจญอย่างไอ้ภัทรเดินเข้ามาท่าทางสง่างามซึ่งตรงกันข้ามกับหน้าอันบูดบึ้งของมัน
" เปล่า "
" อย่าบอกนะไอ้ชิดนี่ย์ที่มีช่วงนึงมึงหายไปเนี้ยะมึงไป........ " ไอ้ชินที่เดินมาพร้อมไอ้ภัทรไอ้เลโอ อยู่ๆก็แซวขึ้นมา กูอยากบอกว่ากูไม่เคยหายไปไหนแค่กูมีธุระ
" ไปเหี้ยไร   ไอ้ชิน เงียบปากเลยมึง "
" แหมทำเป็นรับความจริงไม่ได้ " มันพูดพร้อมกับเอามือเขี่ยคางผมมีเหรอที่ผมจะไม่ผลักมือมันออก
" งั้นเราไปเรียนก่อนนะ"เอ็มคงเห็นท่าไม่ดีเลยขอตัวกลับก่อน
" เตี้ย..มึงไม่ยอมกินข้าวเช้าเพราะอย่างงี้ใช่ไหม " 
เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อเช้ามันเตรียมโจ๊กให้ผมแต่ผมยังไม่พร้อมจะกินก็เลยไม่กิน แล้วนี่มันเป็นอะไรของมัน  
กูจะรู้ไหมว่าเอ็มเอาของมาให้กู
" อะไรของมึง"
" ไอ้ชิดนี่ย์มึงถึงไหนกันแล้วว๊ะ" ไอ้เลโอมึงเมื่อวานกับวันนี้ต่างกันเชียวนะ
ป๊าบ  (ในฐานะปากดีขอตบสักทีได้ไหม)
" มั่วแล้วมึง...เป็นเหี้ยไร." 
" อ๊ะ..เด็กๆเรียนกันได้แล้ว " ศึกครั้งนี้ต้องยอมจำนนเมื่อครูเข้ามาในห้อง ผมบอกเลยว่าถ้าครูไม่มาพวกนี้โดนผมอัดเละแน่
 
เรียน
 
เรียน
 
 
" อ๊ะเด็กจ๊ะอีกไม่กี่อาทิตย์ก็สอบแล้วขอให้เด็กตั้งใจสอบนะ"
" ครับ   ค่ะ" ทุกคนในห้องพร้อมใจกันขานรับคำของคุณครู
" งั้นเลิกคลาสจร้า"
" ขอบคุณ ครับ ค่ะ"
หลังจากที่ครูออกจากห้องแล้วเสียงดังเจี้ยวจ้าวก็ดังขึ้นมา
" พวกมึงกินข้าวกัน" ไอ้ชินเริ่มต้นชวนเพื่อนก่อนเลย เรื่องกินไว้ใจชิน
" ชิดนี่ย์..กินข้าวกัน" เลโอเก็บของเรียบร้อยเตรียมไปกินข้าวเต็มที่
" ไปก่อนเลยกูตามไป" ผมเก็บของเข้ากระเป๋าตัวเอง ผมเก็บแบบช้าๆเพราะขี้เกียจเดินไปพร้อมพวกมันเพราะไม่งั้นคนมองทั้งโรงอาหารแน่นอน
" ที่มึงเก็บช้าเพราะรอไอ้เอ็มเหรอ " ถ้าในวันนี้มีการมอบรางวัลให้สำหรับคนขี้ประชดชอบแดกดัน ต้องยกให้คนนี้เลย   นายคุณภัทร
" รอเหี้ยไร..ไปก่อนกูเลย " ผมพูดแบบนั้นแล้วทำให้ทุกคนรวมไปถึงเลโอไปรอผมที่โรงอาหาร
 
" งั้นกูไปก่อนนะ " ไอ้เลโอพูดพร้อมตบไหล่ผมเบาๆ ผมได้แต่พยักหน้าเป็นการตอบรับ
 
เมื่อทุกคนไปหมดแล้วงั้นผมไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน  หลังจากที่ผมเข้าห้องน้ำออกมาแล้วแทบตกใจเพราะมีรุ่นน้องสาวๆ ออ  อยู่หน้าห้องน้ำ
"พี่ชิดนีย์ค่ะ  รบกวนฝากขนมไปให้พี่ภัทรหน่อยค่ะ " ผมตกใจหมดนึกว่าเขามารอต้อนรับผมออกจากห้องน้ำ
" ทำไมน้องไม่เอาไปให้เองครับ " ผมนี้บอกเลยกับเพื่อนผมอาจพูดไม่เพราะแต่กับคนอื่นผมนิพูดเพราะมาก อันนี้ผมไม่ได้อวยตัวเองนะครับ
" พี่ค่ะ  ขอร้องเถอะคะ พวกหนูไม่กล้าฝากพี่คนอื่นๆ" ไม่กล้าฝากคนอื่นแต่มาฝากผมเนี้ยะนะ
สรุปแล้วผมก็ต้องเอาขนมมาจนได้  ข้อเสียของผมคือเวลาที่มีคนขอให้ช่วยเนี้ยผมปฏิเสธไม่ลงจริงๆ ผมจำต้องเดินดุ่มๆมาที่โรงอาหาร
 
 
" ไอ้ชิดนี่ย์หนุ่มที่ไหนให้มาว๊ะ...ถ้าว่าเอ็มคงไม่ใช่เพราะเมื่อกี้มันมาถามหามึง" ไอ้เลโอทักผมในขณะที่ผมวางขนมลงโต๊ะ และจำต้องนั่งข้างไอ้ภัทร ซึ่งมีเซรีนหนีบข้าง
" ไม่ใช่หนุ่ม แต่เป็นสาว "
" หน้าตาอย่างมึงเนี้ยมีสาวมาชอบด้วยเหรอว๊ะ" ไอ้ภัทรได้ทีเอาใหญ่นะมึง
" ภัทรก็ว่าไปนั่นคะ...ชิดนี่ย์ออกจะน่ารัก" แหม...แม่นางเอก
" ของมึงอ๊ะ  สาวๆเขาให้มา "พอผมพูดแบบนี้ทำเอาเซรีนกับไอ้ภัทรหุบยิ้มไม่ทัน
" ไอ้ชิดนี่ย์มึงเป็นคนส่งของตั้งแต่เมื่อไหร่...ทีหลังมึงไม่ต้องเอามานะ"คิดว่าผมอยากเอามาเหรอก็เพราะน้องๆนั้นแหละบังคับผม
" เออ..ทีหลังกูจะไม่รับมา"
"น่ารัก" ไอ้ภัทรเอามือมาจับแก้มผมทำให้ทุกคนหันมองภัทรเป็นตาเดียวเลย
" เอาออก " ผมรู้ว่าทุกคนมองจึงทำให้ผมเอามือไอ้ภัทรออกจากแก้มผม
" ม๊ะกินข้าว" ซึ่งเลโอมันสั่งข้าวมาให้ผมเรียบร้อยแล้ว
" อ๊ะชิดนี่ย์กินเยอะๆ" ไอ้ภัทรมันตักปลาให้ผม มันคงล้อเลียนเรื่องเอาปลามาบำรุงสมองอีกแน่
" มึงว่ากูโง่อีกแล้วนะมึง"
" เดี๋ยวๆ  ไอ้ชิดนี่ย์ ไอ้ภัทรยังไม่ว่าไรมึงเลยนะ" ไอ้โทระมันถามมาแบบไม่รู้เรื่องจริงๆ มันก็จริงที่มันไม่ได้ว่าให้ผมแต่มันเอาปลาให้ผมมันคือคำด่า
" มึงถามมันเองดิ  "
" ว่าไงค่ะภัทร" คุณนางเซรีนอยากรู้อยากเห็นจริงๆ
" เปล่า..กูตั้งใจให้"
" อย่าซุงแหลวะ"
" อะไรคือซุงแหลชิดนี่ย์..."ไอ้เลโอกับไอ้ชินพร้อมใจกันถามผมใจมันแมร่งโครตตรงกันเลย
" คือมากกว่าตอแหล "
" กูตอแหลตรงไหน"
" เออ..จบๆๆๆ"ผมขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดกับมัน ตัดปัญหาแบบนี้ละดีแล้ว
" กูถามว่ากูตอแหลตรงไหน"
" เออน๊า...กูพูดผิดแล้วกัน งั้นกูขอโทษ จบนะ"
" มึงพูดมา "มันพูดยังไม่ทันจบขณะที่มันกำลังอ้าปากพูดผมตักเข้ายัดใส่ปากมัน
" ไอ้ชิดนี่ย์เจ๋ง " ไอ้ชินได้แต่ยกนิ้วโป้งให้ผม
 
เมื่อกินข้าวเสร็จพวกผมเองก็เริ่มที่จะไปห้องสมุดเพราะตอนบ่ายเป็นชั่วโมงของห้องสมุด
" ชิดนี่ย์..กินข้าวยัง เราเอาน้ำผลไม้มาให้ " ผมหันหลังกลับไปรับน้ำผลไม้จากเอ็ม ในขณะที่จะก้าวเข้าห้องสมุด รอยยิ้มของเอ็มบ่งบอกถึงความใจดี
" ขอบใจนะ "
" อ๊ะเคร...งั้นเราไปละ"
" หง่อ....สุดยอดเพื่อนกูเสน่ห์เหลือหลาย " ไอ้เลโอมันเอามือออกจากไหล่ผมแล้วหันมาปรบมือแทน
" มันน่าดีใจตรงไหน " ไอ้ภัทรพูดพร้อมกับเดินแหวกทางระหว่างผมกับไอ้เลโอ
" มันเป็นไรของมัน " ผมได้แต่ผายมือบ่งบอกว่าผมไม่รู้ แล้วก็เดินต่อ
จริงๆแล้วในห้องสมุดนี้ไอ้ภัทรมันจะมีโต๊ะประจำที่ไม่มีผู้คนพุกพ่านอย่างว่าละครอบครัวมันอุปถัมภ์โรงเรียนนี้อยู่มันก็ต้องมีโต๊ะประจำมันชนิดแบบไม่มีใครกล้านั่ง
ทุกจุดนี้จะมีที่นั่งประจำพวกมัน อย่างว่าแหละลูกคนรวยใครจะเหมือนลูกฑูตอย่างผมละ
" กูไปหาหนังสือก่อนนะ"
ผมลุกออกจากโต๊ะเพื่อที่จะไปหาหนังสือ แต่ต้องชะงัก " เดี๋ยว"อยู่ๆไอ้ภัทรก็จับแขนผมไว้
" อะไรของมึง " ผมหันไปหาไอ้ภัทรพร้อมกับผายมือออกบ่งบอกว่าผมไม่เข้าใจที่มันรั้งแขนผมไว้
" กูไปด้วย " ไอ้ภัทรไม่เพียงแต่พูดกลับกลายว่าเอามือมากอดคอผมเดินผ่านกลุ่มสาวๆ...เพราะเมื่อรู้ว่าภัทรเข้าห้องสมุดก็ต้องมีสาวๆมาตามกรี๊ดธรรมดา ยกเว้นสาวห้องผมนี่แหละที่ไม่กล้ายุ่ง ที่มันไม่ยุ่งไม่ใช่เขากลัวมันนะแต่ป็นเพราะนิสัยมัน
 
" อย่าทำ " ไอ้ภัทรเอานิ้วมาจี้เอวผมในขณะที่ผมหาหนังสืออยู่  ผมจะทำอะไรได้ละเพราะมือนึงผมถือหนังสืออยู่
" อย่าไงมึง " มันยังไม่หยุดทำอีก
" เวลามึงสู้กูไม่ได้น่ารักดีนะ "
" เอาไปเลย " ผมเอาหนังสือให้มันถือ นอกจากผมจะอายแล้วยังให้มันถือหนังสือให้เพราะผมจะหยิบหนังสืออีกเล่ม
"  มึงเอาได้ไหม " มันคงเห็นผมกระโดดหยอย ละมั้ง
" อืม..กูกำลังพยายาม " ผมพยายามเอื้อมสุดมือ
" เออ...ใกล้แล้ว"
อยู่ๆตัวผมก็ลอยขึ้นเพราะไอ้ภัทรมันอุ้มผมเพื่อให้ผมหยิบหนังสือได้
" ปล่อยกูลงมึง" ผมพูดหลังจากที่ผมหยิบหนังสือได้แล้ว   พอผมพูดจบมันก็ค่อยๆปล่อยผมลง
" มึงทำไรเนี้ย " ไอ้ภัทรมันเอามือทั้งสองข้างวางไว้ที่ชั้นหนังสือ ในขณะที่ผมได้หนังสือแล้ว มันจ้องหน้าผม ผมจ้องหน้ามันยังกะในนิยายรัก
" กูแค่อยากบอกมึงว่า...มึงเลิกยุ่งกับไอ้เอ็มได้ไหม " ผม งง ที่ทำไมมันต้องมาสั่งห้ามผม
" ไม่ได้ว๊ะ..เพราะกูกับเอ็มเป็นเพื่อนกัน "
" ไม่ได้ว่างั้น" มันไม่เพียงแต่พูด มันค่อยๆโน้มหน้ามันลงมาหาผมใกล้ตาจ้องตา
" อืมมม"
" มึงอืมม  คือไม่เลิกคบว่างั้น "  มันยิ่งเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิม ตอนนี้ผมจ้องตามันไม่ไหวแล้ว เพราะหน้ามันใกล้ผมมากแต่ไอ้ที่เคลิ้มสุดคือ มันจ้องปากผม จนผมต้องอายและหลับตาปี๋
" โอ๊ย " มันเอานิ้วดีดหน้าผากผม ผมจำต้องเอามือถูๆตรงหน้าผากตัวเอง
" สองคนทำไรกัน  "  ผมกับไอ้ภัทรหันไปทางต้นเสียง นั่นคือเซรีน เท่าที่ผมจำได้เซรีนไม่มีชั่วโมงห้องสมุดนิวันนี้
" จะจูบกัน   มีไรไหมเซรีน " ดูท่าทางมันตอบไม่สะทกสะท้านเลย ผมนิละอายแทน
" ไอ้ภัทร "
" พวกนายเป็นผู้ชายทั้งคู่นะ" เซรีนท่าทางน่าจะไม่พอใจอย่างแรงเลยละ
" แล้วไง.."
" ไม่มีไรจริงๆแค่แกล้งกันเฉยๆ"ผมต้องบอกเซรีนไม่งั้นจะเป็นการเข้าใจกันผิดอีก
" ตอแหลว๊ะชิดนี่ย์ " เงิบเลยผม
" พอเถอะเซรีน ต่อให้เรากับชิดนี่ย์จูบกันจริงก็ไม่เกี่ยวกับเธอนิ"
" ทุเรศวะ"
" เห้ยมีอะไรอ๊ะชิดนี่ย์" ไอ้เลโอเดินมาเกาะไหล่ผมพร้อมกับมองหน้าเซรีน
" ไม่มีไรมึง...ไปเหอะ" ผมพยายามจะเดินเลี่ยงสองคนนี้ปล่อยให้เขาเคลียร์กันเอง
"  เดี๋ยวชิดนี่ย์" เซรีนดึงมือผมไว้
" พอเถอะเซรีน...เราว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ อ้อแล้วอีกอย่างเธอจะบอกเรื่องนี้กับใครก็เชิญ"
ไอ้ภัทรพูดจบก็แกะมือเซรีนออกจากแขนผมและเดินออกจากตรงนั้นไปนั่งที่โต๊ะ
" มึงไม่น่าไปพูดอย่างงั้นเลย "
" แล้วไง..ก็มันคือเรื่องจริง "
ผมยอมใจไอ้ภัทรเลยมันทำทุกอย่างให้เป็นเรื่องชิวล์ๆ รอดูแล้วกันความวุ่นวายก็ต้องตามมาชิดนี่ย์คอนเฟิร์ม