สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

เผลอแป๊บเดียวผมมาอยู่ไทยได้จะ3เดือนแหละ เวลามันช่างเร็วเหลือเกิน

 

" ชิดนี่ย์.." ผมเงยหน้าตามเสียงอันคุ้นหู นั้นก็คือเอ็ม ผมเห็นเอ็มเอานม กับ ขนม มาวางไว้ที่โต๊ะผม

 

" ไม่ต้องลำบากก็ได้เอ็ม "

ผมพูดทันทีที่เอ็มเอาขนมกับนมและเอามือผลักไปทางเอ็ม

" ไม่ลำบากเลย " เอ็มพูดแบบยิ้มๆ มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่นอน ดูจากรอยยิ้มแล้ว

" เกรงใจนายว๊ะ " เนื่องจากผมก็เป็นคนขี้เกรงใจอยู่แล้ว

" เกรงใจทำไม ไม่ได้ซื้อมาให้นาย " ผมนิแทบวางไม่ทันเลยกำลังหยิบนมมากินแท้ๆ

" หยอกๆ"

" เอาไปเลย" ผมผลักนมไปวางไว้ที่เดิม

" หยอกน๊า " เอ็มเอากล่องนมไปเจาะแล้วยื่นให้ผม

" ไม่" ผมส่ายหัว.จริงๆแล้วผมแค่แกล้ง

" อย่างอนน๊า"

" ..... "ผมพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว

" เงียบเลยทีเดียว   อ๊ะ กินๆ" เอ็มเลื่อนเก้าอี้มานั่งใกล้ผมกว่าเดิมและเอาแขนล๊อคคอผม บังคับยัดนมเข้าปากผม แต่ผมได้แต่เม้มปากไว้

" ไม่เอา...เอาออกไป " ผมแกล้งผลักมือไอ้เอ็มออก แล้วเอามือปิดปากไว้ ผมรู้สึกสบายใจเวลาอยู่กับเอ็ม

" พวกมึงทำไรกัน"

ผมกับเอ็มต้องหยุดเล่นเลยอ๊ะเพราะมารผจญอย่างไอ้ภัทรเดินเข้ามาท่าทางสง่างามซึ่งตรงกันข้ามกับหน้าอันบูดบึ้งของมัน

" เปล่า "

" อย่าบอกนะไอ้ชิดนี่ย์ที่มีช่วงนึงมึงหายไปเนี้ยะมึงไป........ " ไอ้ชินที่เดินมาพร้อมไอ้ภัทรไอ้เลโอ อยู่ๆก็แซวขึ้นมา กูอยากบอกว่ากูไม่เคยหายไปไหนแค่กูมีธุระ

" ไปเหี้ยไร   ไอ้ชิน เงียบปากเลยมึง "

" แหมทำเป็นรับความจริงไม่ได้ " มันพูดพร้อมกับเอามือเขี่ยคางผมมีเหรอที่ผมจะไม่ผลักมือมันออก

" งั้นเราไปเรียนก่อนนะ"เอ็มคงเห็นท่าไม่ดีเลยขอตัวกลับก่อน

" เตี้ย..มึงไม่ยอมกินข้าวเช้าเพราะอย่างงี้ใช่ไหม " 

เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อเช้ามันเตรียมโจ๊กให้ผมแต่ผมยังไม่พร้อมจะกินก็เลยไม่กิน แล้วนี่มันเป็นอะไรของมัน  

กูจะรู้ไหมว่าเอ็มเอาของมาให้กู

" อะไรของมึง"

" ไอ้ชิดนี่ย์มึงถึงไหนกันแล้วว๊ะ" ไอ้เลโอมึงเมื่อวานกับวันนี้ต่างกันเชียวนะ

ป๊าบ  (ในฐานะปากดีขอตบสักทีได้ไหม)

" มั่วแล้วมึง...เป็นเหี้ยไร." 

" อ๊ะ..เด็กๆเรียนกันได้แล้ว " ศึกครั้งนี้ต้องยอมจำนนเมื่อครูเข้ามาในห้อง ผมบอกเลยว่าถ้าครูไม่มาพวกนี้โดนผมอัดเละแน่

 

เรียน

 

เรียน

 

 

" อ๊ะเด็กจ๊ะอีกไม่กี่อาทิตย์ก็สอบแล้วขอให้เด็กตั้งใจสอบนะ"

" ครับ   ค่ะ" ทุกคนในห้องพร้อมใจกันขานรับคำของคุณครู

" งั้นเลิกคลาสจร้า"

" ขอบคุณ ครับ ค่ะ"

หลังจากที่ครูออกจากห้องแล้วเสียงดังเจี้ยวจ้าวก็ดังขึ้นมา

" พวกมึงกินข้าวกัน" ไอ้ชินเริ่มต้นชวนเพื่อนก่อนเลย เรื่องกินไว้ใจชิน

" ชิดนี่ย์..กินข้าวกัน" เลโอเก็บของเรียบร้อยเตรียมไปกินข้าวเต็มที่

" ไปก่อนเลยกูตามไป" ผมเก็บของเข้ากระเป๋าตัวเอง ผมเก็บแบบช้าๆเพราะขี้เกียจเดินไปพร้อมพวกมันเพราะไม่งั้นคนมองทั้งโรงอาหารแน่นอน

" ที่มึงเก็บช้าเพราะรอไอ้เอ็มเหรอ " ถ้าในวันนี้มีการมอบรางวัลให้สำหรับคนขี้ประชดชอบแดกดัน ต้องยกให้คนนี้เลย   นายคุณภัทร

" รอเหี้ยไร..ไปก่อนกูเลย " ผมพูดแบบนั้นแล้วทำให้ทุกคนรวมไปถึงเลโอไปรอผมที่โรงอาหาร

 

" งั้นกูไปก่อนนะ " ไอ้เลโอพูดพร้อมตบไหล่ผมเบาๆ ผมได้แต่พยักหน้าเป็นการตอบรับ

 

เมื่อทุกคนไปหมดแล้วงั้นผมไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน  หลังจากที่ผมเข้าห้องน้ำออกมาแล้วแทบตกใจเพราะมีรุ่นน้องสาวๆ ออ  อยู่หน้าห้องน้ำ

"พี่ชิดนีย์ค่ะ  รบกวนฝากขนมไปให้พี่ภัทรหน่อยค่ะ " ผมตกใจหมดนึกว่าเขามารอต้อนรับผมออกจากห้องน้ำ

" ทำไมน้องไม่เอาไปให้เองครับ " ผมนี้บอกเลยกับเพื่อนผมอาจพูดไม่เพราะแต่กับคนอื่นผมนิพูดเพราะมาก อันนี้ผมไม่ได้อวยตัวเองนะครับ

" พี่ค่ะ  ขอร้องเถอะคะ พวกหนูไม่กล้าฝากพี่คนอื่นๆ" ไม่กล้าฝากคนอื่นแต่มาฝากผมเนี้ยะนะ

สรุปแล้วผมก็ต้องเอาขนมมาจนได้  ข้อเสียของผมคือเวลาที่มีคนขอให้ช่วยเนี้ยผมปฏิเสธไม่ลงจริงๆ ผมจำต้องเดินดุ่มๆมาที่โรงอาหาร

 

 

" ไอ้ชิดนี่ย์หนุ่มที่ไหนให้มาว๊ะ...ถ้าว่าเอ็มคงไม่ใช่เพราะเมื่อกี้มันมาถามหามึง" ไอ้เลโอทักผมในขณะที่ผมวางขนมลงโต๊ะ และจำต้องนั่งข้างไอ้ภัทร ซึ่งมีเซรีนหนีบข้าง

" ไม่ใช่หนุ่ม แต่เป็นสาว "

" หน้าตาอย่างมึงเนี้ยมีสาวมาชอบด้วยเหรอว๊ะ" ไอ้ภัทรได้ทีเอาใหญ่นะมึง

" ภัทรก็ว่าไปนั่นคะ...ชิดนี่ย์ออกจะน่ารัก" แหม...แม่นางเอก

" ของมึงอ๊ะ  สาวๆเขาให้มา "พอผมพูดแบบนี้ทำเอาเซรีนกับไอ้ภัทรหุบยิ้มไม่ทัน

" ไอ้ชิดนี่ย์มึงเป็นคนส่งของตั้งแต่เมื่อไหร่...ทีหลังมึงไม่ต้องเอามานะ"คิดว่าผมอยากเอามาเหรอก็เพราะน้องๆนั้นแหละบังคับผม

" เออ..ทีหลังกูจะไม่รับมา"

"น่ารัก" ไอ้ภัทรเอามือมาจับแก้มผมทำให้ทุกคนหันมองภัทรเป็นตาเดียวเลย

" เอาออก " ผมรู้ว่าทุกคนมองจึงทำให้ผมเอามือไอ้ภัทรออกจากแก้มผม

" ม๊ะกินข้าว" ซึ่งเลโอมันสั่งข้าวมาให้ผมเรียบร้อยแล้ว

" อ๊ะชิดนี่ย์กินเยอะๆ" ไอ้ภัทรมันตักปลาให้ผม มันคงล้อเลียนเรื่องเอาปลามาบำรุงสมองอีกแน่

" มึงว่ากูโง่อีกแล้วนะมึง"

" เดี๋ยวๆ  ไอ้ชิดนี่ย์ ไอ้ภัทรยังไม่ว่าไรมึงเลยนะ" ไอ้โทระมันถามมาแบบไม่รู้เรื่องจริงๆ มันก็จริงที่มันไม่ได้ว่าให้ผมแต่มันเอาปลาให้ผมมันคือคำด่า

" มึงถามมันเองดิ  "

" ว่าไงค่ะภัทร" คุณนางเซรีนอยากรู้อยากเห็นจริงๆ

" เปล่า..กูตั้งใจให้"

" อย่าซุงแหลวะ"

" อะไรคือซุงแหลชิดนี่ย์..."ไอ้เลโอกับไอ้ชินพร้อมใจกันถามผมใจมันแมร่งโครตตรงกันเลย

" คือมากกว่าตอแหล "

" กูตอแหลตรงไหน"

" เออ..จบๆๆๆ"ผมขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดกับมัน ตัดปัญหาแบบนี้ละดีแล้ว

" กูถามว่ากูตอแหลตรงไหน"

" เออน๊า...กูพูดผิดแล้วกัน งั้นกูขอโทษ จบนะ"

" มึงพูดมา "มันพูดยังไม่ทันจบขณะที่มันกำลังอ้าปากพูดผมตักเข้ายัดใส่ปากมัน

" ไอ้ชิดนี่ย์เจ๋ง " ไอ้ชินได้แต่ยกนิ้วโป้งให้ผม

 

เมื่อกินข้าวเสร็จพวกผมเองก็เริ่มที่จะไปห้องสมุดเพราะตอนบ่ายเป็นชั่วโมงของห้องสมุด

" ชิดนี่ย์..กินข้าวยัง เราเอาน้ำผลไม้มาให้ " ผมหันหลังกลับไปรับน้ำผลไม้จากเอ็ม ในขณะที่จะก้าวเข้าห้องสมุด รอยยิ้มของเอ็มบ่งบอกถึงความใจดี

" ขอบใจนะ "

" อ๊ะเคร...งั้นเราไปละ"

" หง่อ....สุดยอดเพื่อนกูเสน่ห์เหลือหลาย " ไอ้เลโอมันเอามือออกจากไหล่ผมแล้วหันมาปรบมือแทน

" มันน่าดีใจตรงไหน " ไอ้ภัทรพูดพร้อมกับเดินแหวกทางระหว่างผมกับไอ้เลโอ

" มันเป็นไรของมัน " ผมได้แต่ผายมือบ่งบอกว่าผมไม่รู้ แล้วก็เดินต่อ

จริงๆแล้วในห้องสมุดนี้ไอ้ภัทรมันจะมีโต๊ะประจำที่ไม่มีผู้คนพุกพ่านอย่างว่าละครอบครัวมันอุปถัมภ์โรงเรียนนี้อยู่มันก็ต้องมีโต๊ะประจำมันชนิดแบบไม่มีใครกล้านั่ง

ทุกจุดนี้จะมีที่นั่งประจำพวกมัน อย่างว่าแหละลูกคนรวยใครจะเหมือนลูกฑูตอย่างผมละ

" กูไปหาหนังสือก่อนนะ"

ผมลุกออกจากโต๊ะเพื่อที่จะไปหาหนังสือ แต่ต้องชะงัก " เดี๋ยว"อยู่ๆไอ้ภัทรก็จับแขนผมไว้

" อะไรของมึง " ผมหันไปหาไอ้ภัทรพร้อมกับผายมือออกบ่งบอกว่าผมไม่เข้าใจที่มันรั้งแขนผมไว้

" กูไปด้วย " ไอ้ภัทรไม่เพียงแต่พูดกลับกลายว่าเอามือมากอดคอผมเดินผ่านกลุ่มสาวๆ...เพราะเมื่อรู้ว่าภัทรเข้าห้องสมุดก็ต้องมีสาวๆมาตามกรี๊ดธรรมดา ยกเว้นสาวห้องผมนี่แหละที่ไม่กล้ายุ่ง ที่มันไม่ยุ่งไม่ใช่เขากลัวมันนะแต่ป็นเพราะนิสัยมัน

 

" อย่าทำ " ไอ้ภัทรเอานิ้วมาจี้เอวผมในขณะที่ผมหาหนังสืออยู่  ผมจะทำอะไรได้ละเพราะมือนึงผมถือหนังสืออยู่

" อย่าไงมึง " มันยังไม่หยุดทำอีก

" เวลามึงสู้กูไม่ได้น่ารักดีนะ "

" เอาไปเลย " ผมเอาหนังสือให้มันถือ นอกจากผมจะอายแล้วยังให้มันถือหนังสือให้เพราะผมจะหยิบหนังสืออีกเล่ม

"  มึงเอาได้ไหม " มันคงเห็นผมกระโดดหยอย ละมั้ง

" อืม..กูกำลังพยายาม " ผมพยายามเอื้อมสุดมือ

" เออ...ใกล้แล้ว"

อยู่ๆตัวผมก็ลอยขึ้นเพราะไอ้ภัทรมันอุ้มผมเพื่อให้ผมหยิบหนังสือได้

" ปล่อยกูลงมึง" ผมพูดหลังจากที่ผมหยิบหนังสือได้แล้ว   พอผมพูดจบมันก็ค่อยๆปล่อยผมลง

" มึงทำไรเนี้ย " ไอ้ภัทรมันเอามือทั้งสองข้างวางไว้ที่ชั้นหนังสือ ในขณะที่ผมได้หนังสือแล้ว มันจ้องหน้าผม ผมจ้องหน้ามันยังกะในนิยายรัก

" กูแค่อยากบอกมึงว่า...มึงเลิกยุ่งกับไอ้เอ็มได้ไหม " ผม งง ที่ทำไมมันต้องมาสั่งห้ามผม

" ไม่ได้ว๊ะ..เพราะกูกับเอ็มเป็นเพื่อนกัน "

" ไม่ได้ว่างั้น" มันไม่เพียงแต่พูด มันค่อยๆโน้มหน้ามันลงมาหาผมใกล้ตาจ้องตา

" อืมมม"

" มึงอืมม  คือไม่เลิกคบว่างั้น "  มันยิ่งเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิม ตอนนี้ผมจ้องตามันไม่ไหวแล้ว เพราะหน้ามันใกล้ผมมากแต่ไอ้ที่เคลิ้มสุดคือ มันจ้องปากผม จนผมต้องอายและหลับตาปี๋

" โอ๊ย " มันเอานิ้วดีดหน้าผากผม ผมจำต้องเอามือถูๆตรงหน้าผากตัวเอง

" สองคนทำไรกัน  "  ผมกับไอ้ภัทรหันไปทางต้นเสียง นั่นคือเซรีน เท่าที่ผมจำได้เซรีนไม่มีชั่วโมงห้องสมุดนิวันนี้

" จะจูบกัน   มีไรไหมเซรีน " ดูท่าทางมันตอบไม่สะทกสะท้านเลย ผมนิละอายแทน

" ไอ้ภัทร "

" พวกนายเป็นผู้ชายทั้งคู่นะ" เซรีนท่าทางน่าจะไม่พอใจอย่างแรงเลยละ

" แล้วไง.."

" ไม่มีไรจริงๆแค่แกล้งกันเฉยๆ"ผมต้องบอกเซรีนไม่งั้นจะเป็นการเข้าใจกันผิดอีก

" ตอแหลว๊ะชิดนี่ย์ " เงิบเลยผม

" พอเถอะเซรีน ต่อให้เรากับชิดนี่ย์จูบกันจริงก็ไม่เกี่ยวกับเธอนิ"

" ทุเรศวะ"

" เห้ยมีอะไรอ๊ะชิดนี่ย์" ไอ้เลโอเดินมาเกาะไหล่ผมพร้อมกับมองหน้าเซรีน

" ไม่มีไรมึง...ไปเหอะ" ผมพยายามจะเดินเลี่ยงสองคนนี้ปล่อยให้เขาเคลียร์กันเอง

"  เดี๋ยวชิดนี่ย์" เซรีนดึงมือผมไว้

" พอเถอะเซรีน...เราว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ อ้อแล้วอีกอย่างเธอจะบอกเรื่องนี้กับใครก็เชิญ"

ไอ้ภัทรพูดจบก็แกะมือเซรีนออกจากแขนผมและเดินออกจากตรงนั้นไปนั่งที่โต๊ะ

" มึงไม่น่าไปพูดอย่างงั้นเลย "

" แล้วไง..ก็มันคือเรื่องจริง "

ผมยอมใจไอ้ภัทรเลยมันทำทุกอย่างให้เป็นเรื่องชิวล์ๆ รอดูแล้วกันความวุ่นวายก็ต้องตามมาชิดนี่ย์คอนเฟิร์ม