สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

     ผมตื่นเช้ามาด้วยอากาศสดชื่น  บอกเลยหลับสบายมาก เตียงไอ้ภัทรนิ่มมากเลย
 
ผมเดินแหกขี้หูขี้ตาเพื่อไปอาบน้ำไปโรงเรียน
ผมมองไปที่บนโต๊ะกินข้าวเห็นโจ๊กตั้งไว้เรียบร้อยพร้อมโพสอิท  แต่ผมยังไม่สนใจผมเลือกเดินไปอาบน้ำก่อน
 
 
 
หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ  ผมเดินมาดูทีโต๊ะ
" มึงกินเยอะๆน่ะ  " นั้นคือข้อความที่อยู่บนโพสอิทที่ผมหยิบมาดู
 
 
     ผม งง  ตรงที่ไอ้ภัทรมันตื่นเช้าแต่มันไปโรงเรียนทีหลังผมตลอด  ในแต่ละวันผมไม่รู้ว่ามันไปไหนของมัน
 
 
  " ชิดนี่ย์...ที่นอนใหม่เป็นไงว๊ะ  มึงนอนยังไงกันว๊ะแมร่งกูอยากรู้ "
 
     " นอนใครนอนมันดิ" ใครอยากจะบอกล่ะยิ่งปากของไอ้ชินด้วย  แมร่ง  ปากมอมยังกะหมา
 
     ผมได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างเพราะผมไม่อยากคุยกับไอ้ชินมากเดี๋ยวมันรู้ว่าผม นอนเตียงเดียวกัน
 
     " เตี้ย...เย็นนี้ไปซื้อของตกแต่งห้องกัน" ไอ้ภัทรไม่รู้ว่ามันเดินมาตอนไหน
     " ทำไมต้องไป" 
     " ห้องกูก็เหมือนห้องมึงแหละ "
 
 
     ผมกับไอ้ภัทรเถียงกันไป เถียงกันมาไม่มีที่สิ้นสุดเลย แต่เทพบุตรสุดหล่อก็มาช่วยชีวิตผม
 
 
     " ก่อนอื่นพวกมึงอย่าลืมไปซ้อมบาสล่ะ" เสียงของไอ้เลโอเดินมา ตบไหล่ผมเพื่อเตือนเกี่ยวกับการซ้อมบาส
 
 
     เมื่อพวกผมนัดแนะกิจกรรมกันเสร็จ  ก็ได้เวลาเรียน  พวกผมทั้งหมดเรียนและพักเที่ยงแล้วก็กลับมาเรียนต่อ  จนเวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสาม  ซึ่งเป็นช่วงที่ผมและเพื่อนๆต้องเข้าชมรม เพราะที่นี่เขาเน้นทั้งเรียน  ทั้งกีฬา
 
 
 
          " เห้ยพวกมึง..จะไปกันได้ยังว๊ะ  ไอ้ ชิดนี่ย์เร็วชักช้าอยู่ได้  ทีอย่างอื่นเร็วไหมมึง " ผมมัวแต่เก็บของเข้ากระเป๋า
 
     " เออน๊า  กูเสร็จแล้ว" ผมค่อยๆลุกออกจากเก้าอี้  แต่มันมีอะไรกดไหล่ผมลงเพื่อให้นั่งที่เดิม
 
     " หลบดิ..ช้าน่ะมึง" อ๋อมันคือไอ้ภัทรนั่นเองที่เป็นคนกดไหล่ผมลง
 
 
     ผมไม่สนใจว่ามันจะทำอะไรผม  แต่ที่แน่ๆคือผมต้องไปห้องชมรม
 
     ผมก้าวขาเข้าไปในห้องผมก็ต้องพบกับโค๊ตที่มาสอนพวกผมเล่นบาสเพิ่งผมเคยเห็นเขาเป็นครั้งแรกตั้งแต่ผมป๊วนเปี๊ยนอยู่แถวชมรม
 
     " อ้าว..ทุกคนพร้อม " นั้นคือเสียงของโค๊ตผู้ที่มีหน้าตาเกลี้ยงเกลา  ไม่เหมือนโค๊ตแต่เขาเป็นโค๊ต
 
     " ครับ " ทุกคนเขาแถวพร้อมตะโกนออกมาพร้อมกัน
 
 
     " เห็นว่ามีเด็กใหม่ ไหนมาแนะนำตัวให้ผมรู้จักหน่อย "
 
 
     เด็กใหม่จริงๆมีแค่สี่คนรวมกับผมด้วย  ผมให้ทั้งสามคนแนะนำตัวก่อนผม เมื่อทั้งหมดแนะนำตัวกันหมดแล้ว  ก็ถึงคิวผมบ้างแหละ
 
" สวัสดีครับ  ผมชิดนี่ย์ครับ  เรียน อยู่ ม.5"
 
" อ๊ะ..เด็กใหม่ทุกคน  โค๊ตชื่อ วาทิตย์ น่ะ    อ้าววันนี้เราจะเริ่มเบาๆก่อนแล้วกัน  วิ่งรอบสนาม20 รอบ "สาบานเถอะว่านี้เบา  เอาปืนมายิงยังไม่ทรมานเท่ากับวิ่ง20รอบในวันแรกทั้งร่างกายยังไม่วอมอีก อ้าวเจริญ
 
ผมวิ่งตามคำสั่งของโค๊ต และมีไอ้ภัทรวิ่งใกล้ๆ  คอยกวนตรีนผมอยู่นั้นแหละ  แต่ผมพยายามวิ่งได้5รอบแล้ว  แน่นอนว่าผมต้องตายแน่ๆ
 
" นี่เลโอมึงสนิทกับเจ้าอาวาสวัดแถวนี้ไหม" ผมสปีดตัวเองวิ่งไปหาไอ้เลโอ
 
" ทำไมว๊ะ..มึงจะไปดูดวงเหรอ เด็กนอกอย่างมึง เชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอ" ไอ้เลโอมันหันมาถามผม  ถามมาได้ว่าผมอยากดูดวง
 
" ป่าว...กูอยากให้มึงจองวัดให้กู  แมร่ง..วันแรกวิ่งโหดขนาดนี้เลยเหรอ"
 
" ไหวไหมว๊ะ...หน้าซีดเชียว " อยู่ๆไอ้ชินมันก็วิ่งมาข้างผมกับเลโอ
 
" มึง..ถามใครว๊ะชิน"
 
" ถามมึงแหละ..ไอ้ชิดนี่ย์  มึงหน้าซี๊ดแถมยังให้กูจองวัดให้อีก"
 
" กูขอเป็นเจ้าภาพสวดคืนแรกน่ะ แล้วมึงอยากกินอะไรบอกกูด้วย " แน่นอนมันไม่ใช่เสียงใครที่ไหน  มันคือเสียงไอ้ภัทรผมคิดว่ามันจะกวนประสาทผมไปถึงไหน  แต่คนอย่างชิดนี่ย์ไม่ยอมมันง่ายๆหรอก
 
" ถ้าเป็นมึงกูขอเป็นเจ้าภาพคืนสุดท้ายน่ะ "ผมสวนมันกลับทันที
 
" ทุกคนพักได้ " เมื่อพวกผมวิ่งได้10รอบโค๊ตก็สั่งให้ผมพักก่อน
 
"ผมบอกพวกคนก่อนในวันแข่งมันจะเหนื่อยกว่านี้เยอะมา  อันนี้เบาะๆ" โค๊ตให้เราพักอย่าพึ่งทานน้ำเพราะ  มันจะส่งผลเสียต่อร่างกาย
 
" อ๊ะ " อยู่ๆน้ำเกลือแร่เย็นๆกลิ่นส้มก็มาทาบกับข้างแก้มผม ผมเอื้อมมือไปหยิบเพราะภาวะนี้จะหยิ่งไม่ได้ใครให้อะไรมาก็ต้องรับ
 
" ขอบใจ " ผมก็เป็นคนมีมารยาทหลังจากที่ผมเอื้อมมือไปรับน้ำจากไอ้ภัทรและขอบคุณมัน
 
หลังจากพักเสร็จแล้วพวกผมก็วิ่งกันต่ออีก10รอบสุดท้าย  จนครบทุกคน
 
" มึงไม่เคยออกกำลังกายเหรอเตี๊ย" หลังจากวิ่งเสร็จไอ้ภัทรมันเห็นผมดูท่าไม่ดีมันเลยถาม
 
" ก็กูมานี่เลยไม่เคยออก  มันก็เลยดูเหนื่อยๆ"
 
" มึงไหวป๊ะ"
 
" ก็ไหว แต่ปวดขานิดๆ " ผมพูดพร้อมกับจับขาตัวเอง
 
" ไหนกูดูซิ  " มันนวดๆขาผมแล้วพลิกไปพลิกมา  ผมอยากบอกว่า  กูปวดขา  กูไม่ได้เป็นแผล
 
" เออ...พักแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย"ผมพูดพร้อมกับปัดมือมันออก
 
" มึงไปซื้อของไหวป๊ะเนี้ย "
 
" เออ...ไหว"
 
หลังจากเลิกจากชมรมเสร็จแล้วพวกผมก็ไปซื้อผ้าปูที่นอน ปอกหมอน เพื่อมารีโนเวทห้องใหม่
     
 
" เอาผ้าปูสีไหนดีว๊ะ  มึงว่าสีน้ำเงินดีไหมว๊ะ " ไอ้ภัทรยกผ้าปูให้ผมดู
 
" แล้วแต่มึง มันเตียงมึง"
 
" กูแบ่งให้มึงนอนด้วย   กูเลยถามมึง" ผมยิ้มเลย เพราะเตียงมันนุ่มมาก ผมเหรอจะปฏิเสธ
 
" มึงให้กูนอนเตียงกับมึงใช่ป๊ะ "
 
" อืม"
 
" งั้นเอาสีนี้เลย " ผมชี้ไปที่ผ้าปูที่นอนที่ผมชอบ
 
" สีขาวเนี๊ยน่ะ  กูกลัวมันสกปรกกูเลยไม่ชอบสีขาว กูว่าสีน้ำเงินเนี๊ยดีแล้ว"มันยังยืนยันว่าจะเอาผ้าปูอันนี้ให้ได้
 
" ภัทรมึงบอกกูว่า กูสามารถนอนเตียงกับมึงได้ใช่ป๊ะ "
 
" อืม  "
 
" งั้นกูมีสิทธิในเตียงบ้างป๊ะ  เราแบ่งเขตคนละครึ่ง..ไม่ละเมิดกันใช่ป๊ะ"
 
" อืม "
 
" ได้งั้นกูให้มึงซื้อสีนำเงินที่มึงชอบได้"
" เยี่ยม...เอ๊ะทำไมมึงยอมง่ายจังว๊ะ  มึงมีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า "
" ไม่มี   มึงบ้าหรือเปล่ากูยอมมึงเพราะมันเป็นพื้นที่ของมึง " และเล้วมันก็ได้ผ้าปูที่นอนตามที่มันชอบ แล้วเราก็กลับคอนโด
 
 " มึงกูขอแวะร้านยาแป๊บน่ะ รอตรงนี้แหละ "ไอ้ภัทรมันจอดรถพร้อมกับบอกให้ผมรอ
 
" มึงเป็นไร  มึงยังดีๆอยู่นิ"ผมสังเกตุเห็นมันไม่มีอาการอะไรพอที่จะกินยา
 
" กูท่าจะเป็นหวัด กูจะไปซื้อยาแก้หวัด มึงรอกูตรงนี้แหละ"ผมก็ต้องรอมันตามคำสั่งเพราะผมไม่อยากเดินมากกว่านี้เพราะปวดขามาก  รอแต่มันไปซื้อยา 
 
 " มึงจะเป็นเยอะขนาดนั้นเหรอไอ้ภัทร แมร่งถุงยามึงสุดยอด "
" เออ.น๊า กลับเหอะ"
" ม๊ะกูช่วยถือ "
" ไม่ต้องหรอก  กูถือเองมึงกอดเอวกูแน่ๆก็พอ  รถกูแรง"สรุปผมกับมันก็กลับหอแต่ผมยังสงสัยว่ามันจะเป็นอะไรมากไหมเพราะถุงยามันให้มาก