สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

          วันนี้ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมไม่ได้อยู่กับพ่อ  เพราะพ่อผมต้องย้ายงานบ่อยๆจนเป็นเรื่องความเคยชินของผมไปแล้วแหละ  มันทำให้ผมไม่มีเพื่อนสนิทเลย แต่รอบนี้หนักกว่าทุกครั้งคือพ่อผมจะต้องย้ายมาที่ไทยอีกสามเดือนข้างหน้า ผมจึงต้องมาอยู่บ้านของเพื่อนของพ่อ
 
          ผมเหลือบตาไปเห็นป้ายที่เขียนชื่อผม ที่มีหญิงสาวและชายหนุ่มวัยกลางคนกำลังชูป้ายและมองหาผม ผมรีบเดินตรงไปหาคนที่กำลังถือป้าย
 
" สวัสดีครับ คุณน้ามารับผมเหรอครับ"
 
" คุณคือคุณชิษณุพงศ์ไหมค่ะ " หญิงวัยกลางคนถามผมแบบอาการ งงๆ คือเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
 
" เดี๋ยวครับ  ผมขอดูพาสปอต " ผมหยิบหลักฐานเพื่อยืนยันว่าเป็นชื่อผมจริงๆ ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วยื่นให้ทั้งสองคนดู
 
" นายชิษณุพงศ์  ก้องเกียรตินาคินทร์ "ทั้งสองคนพูดพร้อมกันแล้วพยักหน้าพร้อมกันมันเหมือนบ่งบอกว่าใช่คนที่เขารอจริงๆ
 
" ขอโทษน่ะครับ คุณชิษณุพงศ์ ผมกลัวรับผิดคน เลยต้องเช็คเพื่อความแน่ใจ"
 
" ไม่เป็นไรครับ  ผมเข้าใจครับ  เรียกผมว่า ชิดนี่ย์ ก็ได้ครับ" หลังจากนั้นผมกับพี่คนที่มารับก็นั่งรถกลับไปที่พักเพราะผมมาอยู่ที่ไทยคนเดียวพ่อเลยฝากฝังผมไว้กับเพื่่อนของพ่อตลอด3เดือน
 
          รถเคลื่อนตัวออกจากสนามบินเรื่อยๆผมเผลอหลับตลอดทางจนมารู้สึกตัวอีกทีรถก็เลี้ยวเข้ามายังสถานที่ๆผมต้องมาพักกับคนไม่รู้จักตลอด3เดือน ผมเห็นรถเคลือนตัวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่หลังนึง เมื่อรถหยุดก็มีหญิงวัยกลางคนท่าทางดูดีน่าจะเป็นเจ้าของบ้านเดินออกมารับผม
 
" ว้าว  ชิดนี่ย์ ลูกโตเป็นหนุ่มหล่อเชียว"หญิงวัยกลางคนคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนคุณพ่อพูดพร้อมเดินมาโผกอดผม ราวกับว่าเขารู้จักกับผมมาก่อน  แต่ผมไม่แน่ใจเพราะผมไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเด็กๆ ถ้าเขาเคยเจอก็น่าจะตอนที่ฉันเด็กๆอยู่แหละมั้ง
 
" อ้าว...ยกกระเป๋าเสื้อผ้าชิดนี่ย์ไปไว้ที่ห้องนอนได้แล้ว" เมื่อสิ้นเสียงของคนที่เป็นเจ้านาย พ่อบ้านแม่บ้านต่างรีบมายกของผมขึ้นไปข้างบน
 
" ไม่เป็นไรครับ  ผมยกเอง " ผมจับมือแม่บ้านที่อายุน่าจะประมาณ50แล้วมั้ง   เพื่อจะยกของไปเอง
 
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณหนู ป้ายกไหว มันหน้าที่ของป้า" ป้าก็ไม่ยอมปล่อยของผมเลยจำยอมให้ป้าถือผมเลยตัดสินใจแบ่งคนละครึ่งกับป้า "งั้นช่วยกันครับ"
 
          เมื่อผมเข้าที่พักจัดแจงของเรียบร้อยแล้ว จนเวลาล่วงเลยมาจนค่ำ ก็ลงมากินข้าว
 
" เชิญนั่งจ๊ะชิดนี่ย์ " ผมเดินไปที่โต๊ะอาหารพร้อมยกมือไหว้หญิงสาววัยรุ่นและผู้เป็นเจ้าของบ้าน แล้วเลื่อนโต๊ะออกนั่ง
 
" หวัดดีชิดนี่ย์"หญิงสาววัยรุ่นยื่นมือมาเพื่อเป็นการทักทาย  ผมก็จับมือพี่เขา
 
" สวัสดีครับ  พี่ ....."
 
" แพร จ๊ะ"
 
" อ๊ะ กินๆอาหารเย็นหมดแล้ว"
 
" เออ ชิดนี่ย์  อยู่ชั้นไหนแล้วเนี้ย" เมื่อทุกคนกินข้าวอิ่มหมดพี่แพรก็เป็นคนเริ่มเปิดฉากคุยก่อน
 
" ม.5ครับ "
 
" อายุเท่ากันกับตะหนูเลย "ห๊ะตะหนู  คือใครตั้งแต่มาไม่เคยเจอเลย
 
" ว่าแต่น้องไม่กลับบ้านเหรอค่ะแม่"
 
" น่าจะน๊ะ  เพราะว่ามีซ้อมกีฬาน่ะ" ผู้เป็นแม่ตอบ
 
" ชิดนี่ย์ หนูทานเสร็จแล้วไปพักเถอะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้าเดี๋ยวให้พี่แพรไปส่ง
 
"นายท่านประจำบ้านหันหน้ามาคุยกับผม " ครับ ขอบคุณครับ " ผมเก็บจานและช้อนของผมเพื่อจะเอาไปล้าง
 
" ไม่ต้องเก็บหรอกชิดนี่ย์ แม่บ้านเก็บเอง หนูไปพักเถอะ " ผมวางจานช้อนที่ผมจะเก็บแล้วเดินเข้าห้อง
 
ผมเดินมาสะดุุดไปเจอประตูข้างๆผมเขียนว่า ห้ามเข้า  มันคงเป็นห้องของตาหนูของทุกคนแน่ๆเลย  ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเดินเข้าห้องอาบน้ำ นอน เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน
 
สรุปแล้วเมื่อคืนผมก็หลับไม่ลงตามเคย คงแปลกที่ล่ะมั้ง วันนี้เป็นวันแรกของโรงเรียนใหม่ ผมได้แต่งตัวเพื่อไปเรียน เมื่อแต่งตัวเสร็จก็รีบมาด้านล่าง
 
" เป็นไงบ้างจ๊ะ ชิดนี่ย์ นอนหลับไหม" พี่สาวคนสวยที่ถามออกมาทั้งๆที่กำลังกินอาหารเช้า ขนมปังยังอยู่ในปากอยู่เลย
 
"ก็ไม่ค่อยหลับครับ  เพราะแปลกที่ครับ"
 
" เดี๋ยวก็ชิน "ผมก็หวังว่าจะเป็นอย่างงั้นแหละ ว่ามาอยู่ที่นี่จะนอนหลับแบบไม่คิดอะไร ผมนั่งกินข้าวและก็ไปโรงเรียนโดยที่มีพี่แพร     มาส่งที่หน้าโรงเรียนผมก็ต้องเดินไปที่ห้องพักครู
 
ผมเดินตามครูประจำชั้นเพื่อไปแนะนำตัวกับเพื่อน  ผมเดินมาที่ห้องเรียนอะไรมันจะเสียงดังอะไรขนาดนั้น
 
" ทุกคน  เงียบๆ  "ครูประจำชั้นแสนสวยตบโต๊ะเพื่อบอกนักเรียนให้เงียบ  ไม่น่าเชื่อว่าทุกคนที่ห้องเงียบสนิทเลย
 
" เออ ให้มันได้อย่างงี้สิ  วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่ที่มาย้ายมาใหม่  ครูจะให้เขาแนะนำตัว  เชิญแนะนำตัวเลยจ๊ะ 
 
"ครูคนสวยผายมือ เป็นการบ่งบอกว่าผมควรแนะนำตัวเอง
 
" สวัสดีครับ  ผมชื่อ ชิษณุพงษ์  ก้องเกียรตินาคินทร์  เรียกชิดนี่ย์ก็ได้ครับผมย้ายมาจากออสเตเรียครับ "
 
" โหว ถ้ามีน้อง คงชื่อ ปารีส ซานฟราน ล่ะมั้ง"เพื่อนร่วมห้องอีกคนพูดขึ้น "เงียบเลยน่ะเธอ  อ้าวชิษณุพงษ์ ไปนั่งริมหน้าต่างที่ว่างนั้นไป"
 
" ครับ ....?.
 
ผมเดินไปนั่งที่ครูสั่งแต่ในขณะที่เดินสาวๆในห้อง ชมผมบ้าง ว่าผมเหมือนผู้หญิงบ้าง  มันคงไม่แปลกล่ะมั้งที่ผมขาว  แก้มป่อง หน้าหวาน(หลายๆคนว่างั้นน่ะ) ผมรู้สึกไม่ค่อยชินกับห้องเรียนแบบนี้ ผมค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ออกเพื่อนั่ง
 
" นี่ๆนายฉันชื่อเลโอน่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก "
 
" เช่นกัน" ผมกับเลโอนั่งแนะนำตัวกันอยู่ๆก็มีเสียงอือฮาของผู้หญิงดังขึ้นมา แต่ผมก็ไม่สนใจ
 
" นี่นาย  หลบหน่อยจะเดิน"
 
          ผมมองตามต้นเสียงที่บอกให้พวกผมหลบ  ผมหลบทางให้พ่อหนุ่มรูปงามสองนายนี้เดินผ่านเพราะด้านหลังของผม กับเลโอเป็นที่ของสองคนนั้น อ้าว ๆ เรียนกันได้แล้ว ผมเรียนไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เพราะไอ้ที่นั่งข้างหลังผมมันจะถีบเก้าอี้อะไรนักหนาของมันว๊ะ กูเรียนไม่เข้าใจ ผมได้เพียงแต่หันหน้าไปทางไอ้ที่อยู่ด้านหลังผม แต่มันทำหน้ากวนตรีน แล้ว  มาวันแรก.....แมร่งก็เจอเรื่องแย่ๆ แต่ผมก็ทนจนกว่าจะเที่ยงเพื่อได้พักกับความกวนตรีนของไอ้บ้านี้
 
ในที่สุดผมก็อดทนมาจนถึงตอนเที่ยงจนได้
 
" เที่ยงแล้วกินข้าวกันเถอะชิดนี่ย์ "
 
" ห๊ะ ชื่อชิดนีย์เหรอ  ตลกชะมัดเลยว๊ะ  " ไอ้บ้านี้สกิดไหล่ผมเพื่อเย๊าะเย้ยชื่อผม มันแปลกตรงไหน
 
" ใช่  ทำไมเหรอครับ " ผมหันหน้าไปตอบไอ้คนที่กวนผมตลอดคาบเรียน และมองแบบเอาเรื่อง  แต่เลโอดึงแขนผมไว้ไม่อยากให้ยุ่ง
 
" ภัทร ไปเหอะ อย่าใส่ใจเลย กินข้าวกัน"
 
" ชื่อ ภัทร เหรอ ชื่อเหมือนหญิงเลย"ผมหันไปตอกกลับชื่อของไอ้บ้านี้ โดยที่ไม่รู้ว่ามันใหญ่มาจากไหนทำไมเพื่อนถึงกลัวมันนักหนา
 
" ไปเถอะ ชิดนี่ย์ ไปกินข้าว " ผมลุกออกจากโต๊ะแล้วรีบไปกินข้าวที่โรงอาหาร
 
ผมเดินมานั่งที่โรงอาหารเพื่อสั่งข้าวมากิน
 
" นี่ เลโอ ทำไมสาวๆพวกนั้นถึงต้องกรี๊ดๆ สองตัวนี้ด้วยว๊ะ"
 
" ไม่ใช่แค่สองน่ะที่กรี๊ด แต่เป็นสามคนนี้ต่างหาก  นอกจากหล่อแล้วยังรวยมาก คนแรกเลย คนที่เตี้ยที่สุดเนี๊ยชื่อ ชิน เป็นลูกเจ้าของโรงแรมดัง  คนที่สอง โทระ พ่อเป็นผู้บริหารที่นี่  ส่วนคนสุดท้าย ชื่อภัทร  ที่บ้านรวยมากทำธุรกิจหลายด้าน "  เลโอบรรยายให้ผมฟังแบบเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋
 
"  แล้วทำไมนายภัทรนี่ไม่ค่อยยิ้มเลย "
 
" ก็ไม่รู้สิภัทรเป็นแต่ก่อนภัทรไม่ใช่คนแบบนี้น่ะ   ตั้งแต่ภรีมจากไป  ภัทรจากคนที่เคยร่าเริงก็กลายเป็นคนเย็นชา "
 
" เด็กมีปมว่างั้น " ผมพูดพร้อมพยักหน้า
 
" นายเห็นผู้หญิงที่เดินถือจานข้าวมาไหม  นั้นชื่อเซรีน ตามจีบภัทรมาตั้งแต่ ม.2 แล้วแต่ไม่สามารถพิชิตใจได้เลย "
 
" อืม...นายนี่รู้ทุกเรื่องเยอะดีเน๊าะ"
 
"ฉันถือว่านายชมแล้วกันน่ะ"
 
          ผมได้เพียงแต่ส่ายหัวบอกได้เพียงว่าแล้วแต่นายจะคิด ผมกินอาหารเที่ยงเสร็จเรียนคาบบ่ายต่อ โชคดีหน่อยที่ตลอดบ่ายไอ้ภัทรมันหลับตลอดทั้งบ่าย ผมเรียนเสร็จผมก็รีบกลับบ้านเพราะพี่แพรน่าจะมารอแล้ว ผมกลับมาถึงบ้านก็ทำการบ้านเลย เหนื่อยมาก
 
          ผมมาเรียนที่ไทยเรียนรู้เรื่องราวเกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้ แต่สิ่งที่ผมไม่ชอบมากคือ ต้องเจอกับนายภัทรหน้าเก๊กนั้น
 
ผมมาอยู่ที่นี่คืนนี้ก็คืนที่สองแล้วผมสังเกตุเห็นเหมือนว่าผนังห้องมีอะไรซักอย่าง