The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

  " ความคาดหวัง "

 

 

 

          " ดูนี่สิเธอ คอนแทคเลนส์ใหม่ละ "

 

          " ว้าว ! เธอไปได้มาจากใหนอ่ะ ? "

 

นักเรียนหญิงสองคนกำลังคุยกันอยู่ตรงหน้าชั้นเรียนในยามเช้า ที่ห้อง A3 ของโรงเรียนมาฮาระกุชิ คอนแทคเลนส์ที่คนหนึ่งใส่เปรียบเสมือนของแฟชั่นที่สังเกตุได้จากสีที่ค่อนข้างฉูดฉาด

 

      " นี่ ! พวกเธอนะ "

 

เสียงเรียกดังมาจากทางเดินหน้าห้อง เป็นเสียงที่นักเรียนคนอื่น ๆ ที่ได้ยิน ต่างก็ออกอาการตกใจมาก เพราะเสียงนั้นคือเสียงของ 

 

       ' ประธานนักเรียน '

 

" คอนแทคเลนส์แบบนั้น  มันผิดกฏไม่ใช่เหรอ ! "

 

" อะ..เอ่อ คือว่า... "

 

ในระหว่างที่เธอกำลังกล่าวว่านักเรียนหญิงคนนั้นอยู่ กลุ่มนักเรียนชายที่เห็นดังนั้น ต่างก็พากันรวมหัวคุยกันเกี่ยวกับประธานนักเรียน

 

" โห ! เธอตาไวเป็นบ้า "

 

" ไม่หรอก ๆ ยัยพวกนั้นใส่เด่นเกินไปต่างหาก " 

 

" จะว่าไป ประธานนี่ เธอชื่ออะไรน่ะ ? "

 

" อืม รู้สึกจะชื่อ...ยาบานาชิ ชิฮิโระ....ละมั้ง ? "

 

 

 

 

ณ ห้องครูใหญ่

 

 

 

 

 

"  ....ได้ท็อปจากการสอบเข้ามาเรียน สร้างชื่อเสียงในด้านวิชาการให้แก่โรงเรียน...อีกทั้งยังเป็นประธานนักเรียนที่ทำหน้าที่ดีที่สุดในรอบปีด้วย เธอนี่เปรียบเสมือนบุคคลที่ทำให้โรงเรียนของเราเป็นเลิศที่สุดในเมืองเลย...ชิฮิโระ "

 

คำพูดชมเชยที่ดังมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ภายในห้องครูใหญ่มันทำให้ชิฮิโระที่ยืนอยู่และได้ฟังดังนั้นก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

 

" ขอขอบคุณอาจารย์ใหญ่มาก ๆ เลยคะ สำหรับคำชม "

 

ชิฮิโระแสดงความขอบคุณอย่างเป็นมารยาท

 

" แล้วที่เรียกดิฉันมา... "

 

" อ้อ ! ใช่ เกือบลืมเลย "

 

อาจารย์ใหญ่ยื่นเอกสารแผ่นบางมาให้ชิฮิโระ เธอค่อยใช้มือแกะมันออกมาดูอย่างใจเย็น

 

" นะ..นี่มัน " 

 

" ทางภูมิภาคมีการจัดแข่งขันแบบแผนการทำงานที่ดีในโรงเรียน ฉันเลยอยากจะมอบหน้าที่จัดเอกสารการแข่งให้เธอ เธอพอจะทำได้ รึเปล่า ? "

 

" ... "

 

เธอนิ่งเงียบไปสักพัก ราวกับว่ากำลังนึกหน้าที่ภารการงานที่ต้องทำในสภานักเรียน

 

" ได้ค่ะ !  "

 

ชิฮิโระตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและตั้งใจ

 

" เยี่ยมมาก งั้นฝากด้วยนะชิฮิโระ เอกสารฉันขอเป็นพรุ่งนี้เช้าละกัน "

 

" ถ้างั้นดิฉัน คงต้องขออณุญาติอยู่ทำงานที่ห้องสภานักเรียนจนถึงเช้าเลยละค่ะ "

 

" อืม ! ได้สิ ฉันจะบอกยามไว้ให้ "

 

" ขอบคุณคะ ถ้าไม่มีอะไร ขอตัวก่อนนะคะ... "

 

ชิฮิโระหันหลังกลับ และเดินไปที่ประตูห้อง 

 

" เดี๋ยวก่อน ! "

 

" !? "

 

ชิฮิโระหันกลับไปมองที่อาจารย์ใหญ่ 

 

" ฉันคาดหวังไว้กับเธอมากนะ " 

 

" อะ..ค่ะ ! "

 

หลังจากประโยคสนทนาระหว่าเธอและอาจารย์ใหญ่จบลง เธอก็เดินออกจากห้องไปและตรงไปที่ห้องสภานักเรียนทันที

 

     ถึงแม้ว่าจะเป็นห้องสภานักเรียนแต่กลับมีเจ้าหน้าที่น้อยคน นั่นทำให้ ชิฮิโระ ต้องนั่งทำเอกสารสำหรับการแข่งอยู่คนเดียวอย่างเคร่งเครียดและรีบเร่ง เพราะรายงานฉบับนี้เธอต้องส่งให้ทันในวันพรุ่งนี้ในตอนเช้า เธอพยายามนำทุกรายละเอียดที่เธอรู้นำมาดัดแปลงและใส่ไว้ในเอกสาร

 

 

 

 

 

เวลา 16.44 น.

 

 

 

 

 

 

เธอยังคงนั่งทำงานในห้องอยู่ แสงอาทิตย์ เริ่มลับขอบฟ้าแล้ว เธอหันไปมองรูปถ่ายที่ตั้งอยู่มุมโต๊ะของเธอมันคือรูปถ่ายของเธอที่ถ่ายร่วมกับเรย์

 

' หลายวันแล้วนะที่เธอไม่มาโรงเรียน เธอเป็นอะไรรึเปล่านะ ?  '

 

เธอครุ่นคิดในใจถึงความสงสัยและความเป็นห่วงเรย์ เพราะเรย์คือเพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอ

ไม่ว่าจะมีอะไรที่ยากลำบาก เรย์ก็มักจะคอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ...

 

 

 

 

เวลา 22.12 น.

 

 

 

 

      ชิฮิโระมีความรู้สึกว่าหนังตาของเธอเริ่มหนักอึ้ง ภาพตรงหน้าเริ่มพล่ามัว เธอเริ่มรับรู้แล้วว่า ร่างกายของเธอเริ่มทนทานต่อความง่วงไม่ไหวแล้ว ถึงแม้ว่าเธอพยายามจะเยื้อมันไว้มากซักเท่าไร 

เธอก็หลับในที่สุด

 

 

[ ชิฮิโระ ]

 

" !??! "

 

เรย์ตกใจจนตื่นขึ้นเพราะเสียงของใครบางคนที่กำลังเรียกหาเธออยู่ แต่สภาพแวดล้อมที่เธอตื่นขึ้นมาโดยรอบกลับเต็มไปด้วยหมอกสีแดงฉาน

ที่ส่งบรรยากาศขนลุกมาถึงตัวเธอ

 

" นี่ฉันฝันอยู่เหรอ ? "

 

[ ตามฉันมาสิ ! ]

 

 

เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง ราวกับว่ามันอยากจะเชิญเธอให้ไปด้วย

จนกระทั่งเธอพบเงาปริศนาอยู่ห่างจากเธอไม่มากแต่กำลังวิ่งหนีเธอไปเรื่อย

 

" เดี่ย...เฮือกก !! "

 

ชิฮิโระแถบช็อคเมื่อพบว่าเงาที่ตนเองตามมาตลอด ตอนนี้กำลังนอนกองอยู่กับพื้นในสภาพอิดโรยและร่างกายที่ทรุดโทรม

 

' นี่มัน...ฉันในตอนนั้น !! '

 

' ใช่ ฉันจำได้แม่นดี ถึงความเจ็บปวดแสนทรมานนี้...ใครว่าการมีความรู้ที่เหนือกว่าคนอื่น ๆ มันจะเหมือนกับเราเป็นคนพิเศษ มันจะทำให้เรามีอนาคตที่ดี.... ทุกอย่างมันตอแหลสิ้นดี !! ฉันนะตั้งแต่เมื่อก่อน...ไม่ว่าจะงานอะไร ไม่ว่ารางวัลที่ฉันได้รับจะสูงแค่ใหน

ครอบครัวของฉันมันไม่เคยพอ เอาแต่ด่าทอต่อว่าฉัน บังคับให้ฉันอยู่แต่ในบ้าน ถ้าฉันคิดจะหนีก็จะจับฉันขังไว้....ขะ..ขังไว้...  '

 

 

 

 

 

 

 

 

ที่บ้านเก่า ๆ หลังหนึ่ง ที่อยู่ติดกับแม่น้ำ 

แม้ภายนอกจะดูไม่มีอะไรที่ดูผิดปกติอะไร แต่ภายในบ้านนั้น กำลังมีสองสามีภรรยาคู่หนึ่ง กำลังทะเลาะกันอยู่

 

" นี่แกไม่คิดจะทำอะไรหน่อยเรอะว่ะ วัน ๆ อยู่บ้านไม่ทำอะไรสักอย่าง ไอผู้ชายเฮงซวย !! "

 

" แกเป็นผู้หญิงก็ต้องเลี้ยงดูฉันสิ แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน !! "

 

การทะเลาะกันนั้นเป็นไปอย่างตรึงเครียด

ฝ่ายชายมักเป็นคนที่ติดเหล้าและไม่ยอมทำงาน

ฝ่ายหญิงเป็นคนออกไปทำงานเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อ เธอจะต้องเสียเงินไปทุกวันกับค่าใช้จ่ายในบ้านและค่าเหล้าของฝ่ายชาย

และทุกครั้งที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน คนที่จะมาเฝ้ายืนดูพร้อมกับกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดไว้เสมอคือ

 

' ชิฮิโระ '

 

จนกระทั่งวันหนึ่ง ฝ่ายหญิงตัดสินใจที่จะหนีออกจากบ้านไป

 

" พ่อขา..ฮึก..แม่หายไปใหน ?..ฮืออ "

 

ชิฮิโระในวัยเด็กร้องถามหาแม่กับพ่อเธอ

 

" แม่งเป็นอย่างนี้ไปได้ไงว่ะ !!! "

 

พ่อของเธอตะโกนอย่างบ้าคลั่งก่อนจะค่อย ๆ หันมามองเธอ แววตาที่น่าขนลุกของเขาทำให้เธอรู้ได้ถึงความไม่ปลอดภัย

เธอตัดสินใจที่จะค่อยก้าวถอยหลัง ก่อนจะหันไปวิ่งสุดกำลัง 

พ่อของเธอนั้นวิ่งใส่เธออย่างรวดเร็วและกระชากคอเสื้อเธอไว้

 

" แกคิดจะหนีตามแม่แกไปงั้นเหรอ !?! "

 

" พ่อ !!!.. อย่าทำหนูเลยนะ ปล่อยหนูไปเถอะ..นะ "

 

" แกจะไปใหนไม่ได้ทั้งนั้น !! แกจะต้องทำงานหาเงินมาให้ฉันใช้ !! "

 

" แต่หนู..ทำงาน..มะ..ไม่เป็น "

 

" งั้นแกก็อย่าหวังจะได้อยู่เลย !! "

 

หลังจากที่พ่อของเธอตวาดใส่เธอ เขาก็กระชากลากเธอที่พยายามรั้งทตัวไว้ พยายามเกาะทุกอย่างที่เกาะได้ แต่ก็ไม่ได้ผล 

เธอถูกจับโยนเข้าไปในห้องใต้ดินและใส่กลอนล็อค 

 

" พ่อจ๋า..อย่าทำแบบนี้เลย...หนูกลัวแล้ว...ฮือ..อย่าทิ้งหนู..ไว้..อึก..แม่จ๋า ! "

 

สภาพของเด็กตัวน้อยที่เสื้อผ้าถูกกระชากจนขาดและมีรอยฟกช้ำตามร่างกาย ตอนนี้ถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินที่ทั้งแคบและมืด เธอได้แต่นั่งขดตัวอยู่หน้าประตูด้วยความหวาดกลัว....

 

 

ภาพเหตุการณ์ในอดีตของชิฮิโระถูกฉายขึ้นมาในหัว จนในที่สุดก็ได้จบลง...

ตอนนี้ความหวาดกลัวในใจของเธอกำลังแผ่ขยาย เธอได้แต่ยืนนิ่งอยู่ในสถานที่ ๆ มีแต่ความว่างเปล่า...

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 03.00 น.

 

 

 

 

 

 

 

ที่โลกแห่งความเป็นจริง ชิฮิโระที่หลับอยู่กำลังถูก เฟียร์ ในรูปร่างที่คล้ายอีกา แต่สภาพสยดสยอง เต็มไปด้วยบาดแผลและมีขนาดตัวที่มหึมามาก และตอนนี้เธอกำลังจะเข้าไปในปากของมัน ในขณะที่ตอนนั้นร่างที่ไม่ได้สติของเธอกลับมีน้ำตาใหลออกมา...

 

 

" ฉึกกก !!! "

 

 

 

ลูกดอกธนูขนาดเล็กปริศนาพุ่งเข้าที่หัวของเฟียร์จนมันปล่อยร่างของชิฮิโระลงกับพื้น

   และในทันใดนั้นบุคคลปริศนาที่เธอมองไม่ค่อยชัดเพราะความที่สติยังไม่เสถียรจากการเพิ่งตื่น

 

" ชิจัง !! เป็นอะไรมากมั๊ย !? "

 

เสียงที่เธอคุ้นเคยและวิธีการเรียกชื่อที่เป็นเอกลักษณ์มันทำให้เธอค่อย ๆ เบิกตาให้กว้างขึ้น

 

" เรย์...จัง ?  "

 

ชิฮิโระเริ่มได้สติกลับคืนมาแล้ว

เธอพยายามโฟกัสสายตาไปข้างหน้าตัวเอง พบว่ายังมีคนอื่น ๆ ยืนอยู่ด้วย

 

" ไอตัวนี้ท่าทางใหญ่ใช้ได้เลย " 

 

" จะเอาไงดีหัวหน้า ? "

 

< เอก คาวาระคุง ลองจัดการที่ปีกของมันดูนะ >

 

" รับทราบ/รับทราบแล้ว "

 

เสียงขานรับที่ดังขึ้นพร้อมกัน ตามด้วยการเปิดฉากต่อสู้กับปิศาจตนดังกล่าว

 

" เรย์ ทำไมถึงมาล่ะ ? "

 

ชิฮิโระถามเรย์ซึ่งตอนนี้นั่งเฝ้าเธอไม่ห่าง

 

" พูดอะไรแบบนั้นละ เราเป็นเพื่อนกันนะ ! "

 

" มะ.. ไม่มีใครสนใจฉันหรอก รวมถึงเธอก็ด้วย สักวันเธอก็ต้องจากฉันไป... " 

 

" อย่าลืมสิ ! เราเคยสัญญาอะไรกันไว้ "

 

เรย์พูดถึงบางอย่างที่เกี่ยวกับเธอและชิฮิโระ

"   อึก...  "

 

" ถึงฉันจะตาย ฉันก็จะปกป้องเธอ !! "

 

" ฮึก ๆ... ฮืออ ๆ ๆ "

 

ชิฮิโระร้องไห้และเข้าโผกอดเรย์ในทันที

ในขณะที่อีกฝั่ง ได้จัดการเฟียร์ไปแล้ว ก็รีบวิ่งตามไปทางที่ เรย์อยู่

 

" เรย์ โดนลูกหลงรึเปล่า ? "

 

เอกถามเรย์ซึ่งในตอนนั้นเขาได้ วิ่งมาถึงก่อนคาวาระซะอีก

 

" เราปลอดภัยดี แต่ชิจัง จิตใจไม่ค่อยสู้ดีเลย... "

 

" ถ้างั้นพาไปที่บ้านก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง "