The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

 
  " ถอยออกมาเดี๋ยวนี้นะ !!!! "
 
 
 
 
ทาคุยะตะโกนเรียกพวกเฟย์สุดเสียง จนพวกเขาถึงกับชะงักและหันไปมองทาคุยะที่กำลังวิ่งมาทางพวกเขา
 
" ทาคุยะ !? "
 
" ทำไมเขารู้ว่าเราอยู่นี่ละ !? "
 
ทั้งเฟย์และเรย์ต่างคนต่างตกใจและสงสัยไปในเวลาเดียวกัน
ทว่าทาคุยะที่วิ่งตรงมาทางพวกเขา ได้วิ่งผ่านพวกเขาทั้งคู่ไป ราวกับไม่สนใจพวกเขาเลย
ทาคุยะวิ่งไปหาที่ตัวเมโกะ ก่อนที่เขาจะก้มลงและเช็คสภาพร่างกายของเธอ
 
" เมโกะ ! เธอบาดเจ็บตรงใหนรึเปล่า !? "
 
ทาคุยะถามเมโกะด้วยความลนลานเนื่องจากเขาสังเกตุถึงรอยเลือดที่อยู่บนเสื้อของเธอ
 
" หนู...ไม่เป็น..อะไรหรอก... "
 
" อ่า...ค่อยยังชั่ว... "
 
ระหว่างที่ทาคุยะกำลังคุยกับเมโกะอีกครั้ง เฟย์สังเกตุเห็นว่าเมโกะเริ่มยกมีดขึ้นมาอีกครั้ง ขารับรู้ได้ทันที ว่าเธอตั้งใจจะแทงพี่ชายขอเธอ !!
 
" ไม่ได้นะ !! ออกมาจากตรงนั้น !! "
 
เฟย์ตะโกนเตือนพร้อมทั้งวิ่งไปที่ตัวทาคุยะ
เพื่อจะเข้าไปกระชากเขาออกมา
ภายในช่วงเวลาอันสั้น ภาพของทาคุยะที่เฟย์เห็น คือภาพที่ทาคุยะหันมาหาเขา ทว่านัยตาของเขากลับเป็นสายตาที่แสดงออกได้ถึงความโกรธถึงขีดสุด จนทำเอาเฟย์อึ้งไปชั่วขณะ
แต่ในขณะเดียวกันกับที่เขาสังเกตุได้ว่ามีบางอย่างตรงมาที่ท้องของตน
 
 
 
 
 
" ฉึกกกก !!"
 
 
 
 
 
 
 
มีดทำครัวที่ถูกแทงอยู่ที่ท้องเฟย์ เริ่มมีเลือดค่อย ๆ ใหลลงมาตามปลายของมีด จนกระทั่งมีดถูกดึงออกจากตัวของเขา
ใบหน้าของทาคุยะยังคงเต็มเปี่ยมด้วยสายตาที่จ้องเขม็งมาที่ตัวเขาอย่างไร้ความรู้สึกผิดใด ๆ
ใบหน้าของเรย์และคานาอิกับชิฮิโระ เริ่มแสดงออกถึงความหวาดผวาและตกใจ
แต่เรย์ดูเหมือนจะเป็นคนที่สีหน้าย่ำแย่ที่สุดก็ว่าได้
เนื่องจากน้ำตาของเธอเริ่มใหลออกมาดวงตาของเธอ ปากที่เริ่มบิดเบี้ยว ร่างกายของเธอเริ่มขยับไปเอง ราวกับว่ามันไม่อาจนิ่งเฉยกับเหตุการณ์นี้ได้
ร่างกายของเฟย์ล้มลงไปบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน
ก่อนที่สีขาวของหิมะจะถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงฉาน
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฟย์ !!!!!!!!!! "
 
 
 
 
 
 
 
 
เวลา 18.55 น
 
 
 
 
 
 
 
รถตู้คันหนึ่งได้วิ่งแล่นเข้ามา ณ ยังบริเวณเรียวกังบนเขาทัตสึมิ เสียงเบรคของรถดังสนั่นชนิดที่ว่าผู้คนในเรียวกัง
ไม่มีใครที่ไม่ได้ยินเสียงเบรคของรถคันนี้ ผู้คนที่อยู่ข้างในทั้งที่เป็นแขกที่มาพักและพนักงานของที่นั้น ต่างก็พากันเดินออกมาดูว่ารถของใคร ทันใดนั้นจู่ ๆ ประตู้รถก็เปิดออกและปรากฏเป็นเด็กหนุ่มร่างอ้วนอวบวิ่งลงมาจากรถตู้คันนั้น
เขาวิ่งตรงมายังพนักงานชายคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะกระชากคอเสื้อพนักงานคนนั้นอย่างรุนแรงโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ผู้คนรอบข้างต่างตกใจและต่างคนต่างหวาดกลัวต่อท่าทีที่ไม่เป็นมิตรของเด็กคนนี้
 
" เขาอยู่ที่ใหน ?!! "
 
เขาตะโกนถามใส่หน้าพนักงานชายด้วยสีหน้าที่อารมณ์ถึงขั้นสุดขีด
 
" อะ!!...เอ่อ..คนที่ว่านั่น..ใครเหรอครับ ? "
 
พนักงานคนนั้นตอบไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความกลัว และไม่กล้ามองสู้หน้าของคนที่ตั้งคำถามแก่ตนเอง
 
" มิอิจิ ทาคุยะ อยู่ที่ใหน !!??! "
 
น้ำเสียงของเขาเริ่มดังและแข็งกร้าวขึนด้วยโทสะ นั่นยิ่งทำให้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ผวามากขึ้นไปอีก
 
" ขะ..ข..เขา..เขาไปที่ป่าที่สันเขาทัตสึมินะครับ !!"
 
หลังจากที่พนักงานนนั้นได้ตอบคำถามของเขาเป็นที่เรียบร้อย เขาก็ได้ปล่อยมือจากข้อเสื้อของพนักงานคนนั้น
เหมือนกับว่าพนักงานคนนั้นตื่นกลัวจนแทบไม่มีแรงยืน เพราะทันทีที่ถูกปล่อยเขาก็ลงไปนั่งทรุดอยู่กับกองหิมะในทันที ก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปขึ้นรถตู้ที่ขับมา ก่อนจะหันหัวกลับไปยังทิศทางลงเขาเพื่อตรงไปยังป่าที่อยู่ที่สันเขา
 
 
 
 
" ฉันกำลังไป อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ทุกคน !! "
 
 
 
 
 
 
 
เวลา 19.5 น.
 
 
 
 
 
 
 
 
" ย้ากกกกก !!!!! "
 
 
 
 
 
เสียงตะโกนของเรย์ดังขึ้นก่อนที่เธอจะพุ่งเข้าไปหวดทาคุยะด้วยธนูของเธอ ทว่าทาคุยะสามารถหลบได้ทันและกระโดดถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่างจากเขาและเรย์ เรย์จึงใช้โอกาศนี้ยิงลูกธนูไปที่ทาคุยะด้วยกันถึง 3 ลูก
ทาคุยะที่ตกใจกับการโจมตีแปลก ๆ เพราะธนูที่เรย์ยิงมามีบางอย่างที่คล้ายไฟห่อหุ้มทั้งตัวลูกธนูและพุ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็ว ทว่าเมโกะที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นตัวประหลาดไปแล้ว
ได้วิ่งเข้ามาปัดลูกธนูของเรย์ไว้ ก่อนที่มันจะวิ่งเข้ามาหาเรย์อย่างรวดเร็วเพื่อตอบโต้กลับ จังหวะเดียวกันกับที่ชิฮิโระพุ่งเข้าขวางไว้โดยใช้หอกที่มีแสงสีเขียวแปล่งประกายตั้งท่าป้องกันการโจมตีจากเมโกะ ก่อนที่เธอจะปัดมันออกและเข้าฟาดฟันกับเมโกะอย่างดุดันและรวดเร็ว โดยที่ถ้าดูจากสถานการณ์ ชิฮิโระค่อนข้างได้เปรียบ เนื่องจากขนาดที่ใหญี่จนเกินไปของมัน ทำให้ชิฮิโระสามารถโจมตีจากจุดบอดของมันได้
 
เจ้าปิศาจนั้นร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดทุกครั้งถูกฟันหรือถูกแทง ตัวทาคุยะที่ยืนอยู่อีกด้านของมันก็เริ่มรู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวของเขาที่ยังทวีคูณมากขึ้นมากเรื่อย ๆ จากทุกการโจมตี
 
" แก !!! "
 
ทาคุยะตะโกนขึ้นก่อนที่เขาจะวิ่งไปแย่งหอกที่ชิฮิโระกำลังใช้อยู่ด้วยความโกรธ
 
" ทำบ้าอะไรของนายนะ !!?? หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! "
 
ระหว่างที่กำลังชุลมุลกันอยู่เมโกะในร่างปิศาจฉวยโอกาศตอนชิฮิโระกำลังเผลอ ใช้มือขนาดใหญ่ตบเข้าไปที่ตัวชิฮิโระอย่างจัง จนเธอกระเด็นไปที่อีกฝากของสนาม
 
" ชิจัง !! "
 
เรย์วิ่งไปหาร่างเพื่อนรักของเธอในทันทีโดยไม่รีรอ คานาอิที่หลบอยู่ข้างหน้าประตูโรงเรียนเริ่มรู้สึกกังวลถึงเรื่องที่ไม่ดี ในขณะที่เธอกำลังเฝ้ากดแผลของเฟย์อยู่
 
" ชิจัง เธอโอเคมั้ย !? ตอบฉันทีสิ ! "
 
เรย์วิ่งไปหยุดอยู่ที่ตัวของชิฮิโระก่อนที่เธอจะพยุงตัวของชิฮิโระ ทว่าตัวชิฮิโระดูเหมือนจะสลบไปแล้ว ด้วยสภาพบาดแผลฉกรรจ์และเลือดที่ใหลเต็มไปทั่วทั้งร่าง
 
" ทำไม...ทำไมต้องทำเรื่องแบบนี้กัน !! มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย พวกแกคิดจะฆ่าคนไปเพื่ออะไรกัน !!! "
 
" เป็นคำถามที่ดีมาก...เรย์ซัง "
 
" !!?? "
 
 
 
 
เรย์หยุดชะงักกับคำตอบของฝั่งตรงข้ามที่ตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งสามัญสำนึกความเป็นคน ทาคุยะเดินออกมายืนอยู่ต่อหน้าเมโกะในร่างปิศาจก่อนที่จะหันมายิ้มด้วยใบหน้าที่แสนจะน่ากลัว
 
 
 
 
 
 
" ...ทั้งหมดนี้...ก็เพื่อชำระบาปของพวกแก...เพื่อการล้างแค้น...เพื่อเมโกะ... "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
2 ปีก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ชายคะ !! ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวมันจไม่ทันช่วงเวลาเรียนนะ ! "
 
เสียงของเด็กสาวตัวน้อย ที่กำลังตะโกนเรียกพี่ชายของเธอให้ตื่นนอน แต่พี่ชายที่แสนจะขี้เซาของเธอนั้น พยายามจะนอนต่อโดยทำเป็นไม่ได้ยินอะไร
เธอที่เห็นดังนั้นจึงเริ่มกระโดดขึ้นไปบนเตียงและจับตัวพี่ชายของเธอเขย่าแรง ๆ
 
" อย่าทำเป็นไม่ได้ยินนะ รีบตื่นมาเดี๋ยวนี้เลย ! "
 
" อะ !!....โอเค ๆ ตื่นก็ได้ ๆ "
 
พี่ชายของเธอรีบจำยอมตื่นนอนขึ้นมา เนื่องจากถูกน้องสาวเขย่าร่างไปมา
 
" รีบ ๆ ลงมานะ อาหารเช้าหนูเตรียมไว้ให้แล้วล่ะ "
 
" อ่า...ขอบคุณนะ "
 
หลังจากที่พี่ชายของเธอพูดเสร็จ น้องสาวของเขาก็ได้หันไปสังเกตเห็นปฏิทินในห้องของพี่เขาที่มีวงกลมสีแดง วงไว้รอบ ๆ วัน ๆ หนึ่งอยู่
 
" พี่คะ...วันนี้... "
 
" อืม...พี่รู้แล้ว "
 
ระหว่างที่พี่ของเธอกำลังจะพูดต่อ สีหน้าของน้องสาวก็ดูเศร้าลง ราวกับว่าวันที่พวกเขาพูดถึงอยู่อาจจะเป็นวันที่พวกเขา ต้องประสบกับเรื่องเลวร้ายบางอย่างที่มิอาจลืมลงได้
 
พี่ชายของเธอเดินลุกจากเตียงตรงมาที่เธอก่อนที่เขาจะวางมือลงบนหัวของเธออย่างนุ่มนวลด้วยความเอ็นดูและความรัก
 
" มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ...เธอไม่จำเป็นจะต้องแบกรับอะไรหรอก "
 
" อะ...อืม... "
 
น้องสาวของเขาตอบรับเขาด้วยสีหน้าที่ยังไม่ค่อยดีมากเท่าไรนัก จนทำให้เขายังรู้สึกเป็นกังวล
 
" ไม่เอาน่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ยิ้มหน่อยสิ ! "
 
"อ๊ะ !! โอ๊ยยยย !! มันเจ็บนะ !! "
 
ระหว่างที่พี่ชายของเธอกำลังให้กำลังใจ เขาก็พยายามหยิกแก้มของเธอเชิงหยอกล้อให้เธอเจ็บเล่น
 
" สัญญาก่อนนะเมโกะ ว่าวันนี้จะต้องพยายามให้เต็มที่นะ ! "
 
" อืม...พี่ทาคุยะ หนูสัญญาค่ะ ! "
 
 
 
 
 
 
โรงเรียนมาฮาระกุชิ
เวลา 12.10 น.
 
 
 
 
 
 
ทาคุยะกำลังเดินฝ่าฝูงคนด้วยความรีบร้อน พร้อมกับในมือเขานั้นมีข้าวกล่องอยู่สองกล่องที่เขาถือมาด้วย แต่เมื่อเขาเดินผ่านออกมาจากโรอาหารแล้ว 
จู่ ๆ ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินตรงมาหาเขา
 
" อ๊ะ ! อาจารย์คุโบะ มีอะไรรึเปล่าครับ ? "
 
" ฉันอยากจะคุยกับนายเรื่องทุนเรียนของนายสักหน่อยนะ "
 
" เอ๋ !? ตะ..แต่ว่าตอนนี้ผม.. "
 
ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดต่อ อาจารย์คนดังกล่าวก็ได้จับมือและเดินดึงมือเขาไป
 
" มาเถอะน่า !! "
 
" อ๊ะ !! เดี๋ยวก่อนสิครับ !! "
 
เขาถูกอาจารย์ลากหายไปกลุ่มคนทันที ก่อนที่เขาจะได้ทันพูดอะไรสักอย่าง
 
 
 
 
 
 
 
 

12.30 น.

ข้าง ๆ โรงยิมโรงเรียนมาฮาระกุชิ
 
 
 
 
 
 
 
เมโกะกำลังนั่งรอทาคุยะอยู่อย่างใจจดใจจ่อ เธอเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เพราะพี่ชายของเธอไม่เตยมาข้าขนาดนี้
 
" แปลกจังเขาหายไปใหนนะ ? "
 
ระหว่างที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงสามคนเดินเข้ามาหาเธอ อย่างรวดเร็วจนเธอถึงกับตกใจ แต่เมื่อเธอพยายามสังเกตุดี ๆ ก็พบว่าทั้งสามคน คือกลุ่มที่ชอบกลั่นแกล้งเธอเป็นประจำ
 
" ว่าไงเมโกะ ! สบายดีรึเปล่า ? "
 
"............."
 
เมโกะไม่ได้ตอบกลับอะไร ได้แต่นั่งนิ่งเฉยและก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตากับฝั่งตรง อีกฝ่ายก็ได้แต่มองเธอด้วยสายตาที่ดูเยือกเย็น
 
" นี่ ๆ เมโกะจัง วันนี้ฉันไปเจอของน่าสนใจมาด้วยล่ะ ! "
 
คำพูดของหญิงสาวคนหนึ่งทำให้เธอรู้สึกตงิดใจแปลก จนทำให้ลองแอบชำเลืองดูของที่ว่ามาดังกล่าว
 
" !!!! "
 
สิ่งที่อยู่ต่อหน้าของเธอ ทำให้เธอช็อคขึ้นมาในทันที เพราะมันคือจี้ห้อยคอที่มีรูปแม่ของเธออยู่ จากในตอนแรกที่เธอไม่พยายามตอบโต้อะไร จู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นมาพุ่งตรงไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
" เอาคืนมานะ !!!!!! "
 
 
 
 
 
 
จากหญิงสาวที่ดูสงบเสงี่ยม กลับดูกร้างร้าวขึ้นในทันตาเห็น ทำเอาผู้หญิงทั้งสามคนต่างพยายามวิ่งหนี โดยคนที่มีจี้ของเมโกะพยายามที่จะวิ่งไปที่อีกฝั่งของโรงยิมซึ่งต้องผ่านสระน้ำ แต่เมโกะนั้นจับเธอทันและพยายามยื้อแย่งจี้นั้นมา
" ปล่อยเดี๋ยวนี้นะยัยโง่ !! "
แม้เธอจะพยายามขืนแรงของเมโกะ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ จนในที่สุดเมโกะก็คว้าจี้มาได้ แต่ในชั่วพริบตาหญิงสาวอีกคนพุ่งเข้าจากข้างหลังของเมโกะก่อนจะใช้ก้อนหินทุบหัวของเธออย่างจัง
เลือดพุ่งออกมาจากบาดแผลของเธอราวกับน้ำผุ ก่อนที่เธอจะเสียการทรงตัวและก้าวพลาดจนร่างของเธอตกสระน้ำไป
หญิงสาวตัวแสบทั้งสามคนที่ได้เห็นเหตุการณ์ก็รีบวิ่งหนีไปทันที
ร่างของเมโกะค่อยตกลงไปที่ก้นของสระน้ำ ร่างกายที่หมดแรง และเลือดที่ใหลไม่หยุด สายตาของเธอที่มองไปยังข้างบนเริ่มปิด แสงตะวันค่อย ๆ ริบหรี่ สติของเธอเริ่มเลื่อนลอยไปทุกช่วงขณะ...
 
 
 
 
 
" พี่ชาย...หนู...หนาวจังเลย "
 
 
 
 
" คุณแม่...คะ.... "
 
 
 
 
 
 
 
 
 12.40 น.
 
 
 
 
 
 
 
ทาคุยะเดินหัวเสียออกมาจากอาคารเรียนหลักตรงไปที่สวนข้าง ๆ โรงยิม ที่ ๆ น้องสาวของเขารอทานข้าวอยู่ 
 
" เสียเวลาชะมัดเลย กะอีแค่ยื่นเกรดเพื่อขอทุน หลังเลิกเรียนก็ทำได้นี่น่า ไปป่านนี้คงโดนเมโกะงอลใส่แน่ ๆ เลย "
 
เขาใช้เวลาพักเดียวก็เดินมาถึงจุดที่เมโกะจะรอเขาอยู่เป็นประจำ
 
" เมโกะ ! ฉันมาแล้วนะ โทษทีที่มาสาย พอดีว่าพี่ติดธุระนิดหน่อย...เมโกะ ? "
 
ทาคุยะรู้สึกแปลกใจที่ว่าน้องสาวของเขาไม่ได้อยู่ที่จุดนัดพบเหมือนอย่างเคย เขาเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มเดินตามหาเธอรอบ ๆ นั้น
 
" เมโกะ !! เมโกะ !!!! อยู่ที่ใหนเนี่ย ? คิดจะแกล้งกันรึไง "
 
ทาคุยะเดินจนมาหยุดที่สระน้ำก่อนที่เขาจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะตามหาเมโกะไม่เจอ
 
" คงกลับไปที่ห้องเรียนแล้วละมั้งแบบนี้...หือ.....!!!!!!!!! "
 
ระหว่างที่ทาคุยะกำลังตัดพ้อกับตัวเองอยู่เขาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งในสระน้ำ ที่ทำเขาถึงกับช็อคจนพูดไม่ออก ตาของเขาแถบจะถลนออกมาจากเบ้า
 
 
 
 
 
ภาพที่เขาเห็นคือสระน้ำสีเลือด
และเจ้าของเลือดนั่นก็คือ ร่างอันไร้วิญญาณของน้องสาวที่จมอยู่ที่ก้นสระ....
 
 
 
 
 
 
1 อาทิตย์ต่อมา 
ที่บ้านของทาคุยะ
 
 
 
 
 
 
เมฆฝนที่ตั้งเขามาแต่ใกล นำพาเม็ดฝนจำนวนมหาศาลเทลงมา ไร้ซึ่งเสียงอื่นใดนอกจากเสียงของหยดฝน ให้ความเศร้าและเหงาขึ้นมาอย่างน่าประหลาด...
        เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มในสภาพผอมโซกำลังนอนอยู่ที่มุมห้องมุมที่เลอะเทอะและสกปรก ใบหน้าที่เครอะเต็มไปด้วยน้ำตา และบาดแผลตามร่างกายที่เกิดจากการทำร้ายตัวเอง ท่ามกลางบรรยากาสความเงีบยบงันในบ้าน ก็มีเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นมาเป็นระยะ ๆ แต่ทว่าเจ้าของบ้านก็ไม่สนใจที่จะรับมัน จนเข้าสู่โหมดฝากข้อความ ก็มีเสียงของใครบางคนดังมาจากปลายสาย
 
< สวัสดีทาคุยะ ฉันอาจารย์คุโบะเองนะ...ฉันอยากจะบอกว่าตอนนี้ทางโรงเรียน...จำเป็นต้องตัดชื่อของเธอออกจากนักเรียนทุน เพราะเธอไม่ยอมมารายงานตัวอีกรอบ ตั้งแต่วันนั้น...ฉันเข้าใจดีว่าเธอเสียใจแต่ว่า....>
 
ยังไม่ทันที่อาจารย์คนดังกลา่วจะพูดเสร็จ ทาคุยะก็เดินมาดึงสายโทรศัพท์ออกทันที 
 
 
 
ก๊อก ก๊อก !!
 
 
 
 
จู่ ๆ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าบ้าน ทาคุยะถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดประตูด้วยความหงุด แต่เมื่อประตูเปิดออก สิ่งที่อยู่ตรงหน้าจะทำให้ชีวิตต้องเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
ทาคุยะช็อคจนพูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาท่ามกลางสายฝน
 
 
 
 
 
" เมโกะ !!?"
 
 
 
 
 
ทาคุยะแทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง พยายามคิดทบทวนว่ามันอาจจะเป็นภาพหลอนที่เกิดขึ้นเพราะเขาไม่ได้ทานอะไรเลยมาหลายวัน จนกระทั่ง "สิ่ง" นั้นทำอะไรบางอย่างที่ยิ่งเป็นการยืนยันว่าสิ่งที่อยู่ต่อหน้าของเขามันคือ
' เรื่องจริง '
 
" พี่ทา...คุยะ... "
 
เสียงเรียกอันน่าขนลุกของเธอแทนที่มันจะทำให้เขากลัว มันกลับมันทำให้เขาดีใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างของน้องสาวราวกับว่าเขาจะไม่ยอมให้น้องสาวของเขาต้องอยู่ห่างจากเขาอีก
 
" มันเกิดขึ้นได้ยังไง !?....พี่ไม่เข้าใจเลย !!... "
 
ก่อนที่ทาคุยะจะได้พูดอะไรต่อจู่ ๆ เมโกะก็ได้ผลักตัวพี่ชายของเขาออกจากตัวเธอออกไปเเบา ๆ ทำให้ทาคุยะรู้สึกแปลกใจขึ้นมา
 
" ...ฉัน...อยู่กับพี่...ไม่ได้หรอก..."
 
" ท...ทำไมล่ะ !?...มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ !?...ทำไม...ล่ะ "
 
หลังจากที่เขากำลังถามคำถามเมโกะ จู่ ๆ เธอก็ยื่นมือมาสัมผัสที่ใใบหน้าของทาคุยะอย่างนุ่มนวล แต่สัมผัสนั้นกับให้ความรู้สึกหน้าขนลุกอย่างน่าประหลาดใจ
เมโกะได้แต่นิ่งเงียบและไม่ยอมพูดอะไร นั่นทำให้ทาคุยะอยากรู้มากขึ้นไปอีก ว่าสิ่งใดที่จะมาทำให้เขาและน้องสาวของเขามาพลัดพรากไป
 
" เมโกะ บอกพี่มาสิว่าเกิดอะไรขึ้น ?...ถ้ามีอะไรที่พี่ช่วยไดด้ได้โปรดบอกทีเถอะ "
 
ทาคุยะพยายามถามเธอซ้ำไปซ้ำมาด้วยความกระวนกระวายและความกลัว และททุก ๆ ครั้งที่เขาพูด แขนที่โอบรัดตัวของน้องสาวเขาก็เริ่มแน่นขึ้นเรื่อย ๆ และท่ามกลางห้วงอารมณ์ของเขา เธอยื่นหน้าของเธอเข้าไปที่ใบหูของพี่ชายก่อนที่เธอจะกระซิบข้าง ๆ หูของพี่เธอ
 
" มีทางเดียว...ที่พี่จะอยู่...กับฉันต่อไปได้... "
 
" อะไรล่ะ !!?? ว่ามาสิ ! พี่จะทำให้ทุกอย่างเลย !! "
 
ทันทีที่ทาคุยะถามเธอต่อเธอก็จ้องทาคุยะด้วยสายตาที่ดูไร้ซึ่งอารมณ์และแฝงไปด้วยความน่ากลัว
 
 
" ฆ่าพวกมัน...พวกที่ทำร้ายฉัน...ล้างแค้นให้ฉัน... "
 
 
 
 
 
ทาคุยะที่ได้ยินคำกล่าวข้อร้องนั่น กลับไม่แสดงอาการตกใจออกมาแม้แต่น้อย พร้อมด้วยสายตาแห่งความโกรธแค้นที่พร้อมจะระเบิดอารมณ์กับเหล่าผู้คนที่เขาโกรธแค้น
 
 
 
 
 
" ได้สิ...พี่จะ..ฆ่าพวกมัน "