The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

 

  " ถอยออกมาเดี๋ยวนี้นะ !!!! "

 

 

 

 

ทาคุยะตะโกนเรียกพวกเฟย์สุดเสียง จนพวกเขาถึงกับชะงักและหันไปมองทาคุยะที่กำลังวิ่งมาทางพวกเขา

 

" ทาคุยะ !? "

 

" ทำไมเขารู้ว่าเราอยู่นี่ละ !? "

 

ทั้งเฟย์และเรย์ต่างคนต่างตกใจและสงสัยไปในเวลาเดียวกัน

ทว่าทาคุยะที่วิ่งตรงมาทางพวกเขา ได้วิ่งผ่านพวกเขาทั้งคู่ไป ราวกับไม่สนใจพวกเขาเลย

ทาคุยะวิ่งไปหาที่ตัวเมโกะ ก่อนที่เขาจะก้มลงและเช็คสภาพร่างกายของเธอ

 

" เมโกะ ! เธอบาดเจ็บตรงใหนรึเปล่า !? "

 

ทาคุยะถามเมโกะด้วยความลนลานเนื่องจากเขาสังเกตุถึงรอยเลือดที่อยู่บนเสื้อของเธอ

 

" หนู...ไม่เป็น..อะไรหรอก... "

 

" อ่า...ค่อยยังชั่ว... "

 

ระหว่างที่ทาคุยะกำลังคุยกับเมโกะอีกครั้ง เฟย์สังเกตุเห็นว่าเมโกะเริ่มยกมีดขึ้นมาอีกครั้ง ขารับรู้ได้ทันที ว่าเธอตั้งใจจะแทงพี่ชายขอเธอ !!

 

" ไม่ได้นะ !! ออกมาจากตรงนั้น !! "

 

เฟย์ตะโกนเตือนพร้อมทั้งวิ่งไปที่ตัวทาคุยะ

เพื่อจะเข้าไปกระชากเขาออกมา

ภายในช่วงเวลาอันสั้น ภาพของทาคุยะที่เฟย์เห็น คือภาพที่ทาคุยะหันมาหาเขา ทว่านัยตาของเขากลับเป็นสายตาที่แสดงออกได้ถึงความโกรธถึงขีดสุด จนทำเอาเฟย์อึ้งไปชั่วขณะ

แต่ในขณะเดียวกันกับที่เขาสังเกตุได้ว่ามีบางอย่างตรงมาที่ท้องของตน

 

 

 

 

 

" ฉึกกกก !!"

 

 

 

 

 

 

 

มีดทำครัวที่ถูกแทงอยู่ที่ท้องเฟย์ เริ่มมีเลือดค่อย ๆ ใหลลงมาตามปลายของมีด จนกระทั่งมีดถูกดึงออกจากตัวของเขา

ใบหน้าของทาคุยะยังคงเต็มเปี่ยมด้วยสายตาที่จ้องเขม็งมาที่ตัวเขาอย่างไร้ความรู้สึกผิดใด ๆ

ใบหน้าของเรย์และคานาอิกับชิฮิโระ เริ่มแสดงออกถึงความหวาดผวาและตกใจ

แต่เรย์ดูเหมือนจะเป็นคนที่สีหน้าย่ำแย่ที่สุดก็ว่าได้

เนื่องจากน้ำตาของเธอเริ่มใหลออกมาดวงตาของเธอ ปากที่เริ่มบิดเบี้ยว ร่างกายของเธอเริ่มขยับไปเอง ราวกับว่ามันไม่อาจนิ่งเฉยกับเหตุการณ์นี้ได้

ร่างกายของเฟย์ล้มลงไปบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน

ก่อนที่สีขาวของหิมะจะถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงฉาน

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฟย์ !!!!!!!!!! "

 

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 18.55 น

 

 

 

 

 

 

 

รถตู้คันหนึ่งได้วิ่งแล่นเข้ามา ณ ยังบริเวณเรียวกังบนเขาทัตสึมิ เสียงเบรคของรถดังสนั่นชนิดที่ว่าผู้คนในเรียวกัง

ไม่มีใครที่ไม่ได้ยินเสียงเบรคของรถคันนี้ ผู้คนที่อยู่ข้างในทั้งที่เป็นแขกที่มาพักและพนักงานของที่นั้น ต่างก็พากันเดินออกมาดูว่ารถของใคร ทันใดนั้นจู่ ๆ ประตู้รถก็เปิดออกและปรากฏเป็นเด็กหนุ่มร่างอ้วนอวบวิ่งลงมาจากรถตู้คันนั้น

เขาวิ่งตรงมายังพนักงานชายคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะกระชากคอเสื้อพนักงานคนนั้นอย่างรุนแรงโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ผู้คนรอบข้างต่างตกใจและต่างคนต่างหวาดกลัวต่อท่าทีที่ไม่เป็นมิตรของเด็กคนนี้

 

" เขาอยู่ที่ใหน ?!! "

 

เขาตะโกนถามใส่หน้าพนักงานชายด้วยสีหน้าที่อารมณ์ถึงขั้นสุดขีด

 

" อะ!!...เอ่อ..คนที่ว่านั่น..ใครเหรอครับ ? "

 

พนักงานคนนั้นตอบไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความกลัว และไม่กล้ามองสู้หน้าของคนที่ตั้งคำถามแก่ตนเอง

 

" มิอิจิ ทาคุยะ อยู่ที่ใหน !!??! "

 

น้ำเสียงของเขาเริ่มดังและแข็งกร้าวขึนด้วยโทสะ นั่นยิ่งทำให้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ผวามากขึ้นไปอีก

 

" ขะ..ข..เขา..เขาไปที่ป่าที่สันเขาทัตสึมินะครับ !!"

 

หลังจากที่พนักงานนนั้นได้ตอบคำถามของเขาเป็นที่เรียบร้อย เขาก็ได้ปล่อยมือจากข้อเสื้อของพนักงานคนนั้น

เหมือนกับว่าพนักงานคนนั้นตื่นกลัวจนแทบไม่มีแรงยืน เพราะทันทีที่ถูกปล่อยเขาก็ลงไปนั่งทรุดอยู่กับกองหิมะในทันที ก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปขึ้นรถตู้ที่ขับมา ก่อนจะหันหัวกลับไปยังทิศทางลงเขาเพื่อตรงไปยังป่าที่อยู่ที่สันเขา

 

 

 

 

" ฉันกำลังไป อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ทุกคน !! "

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 19.5 น.

 

 

 

 

 

 

 

 

" ย้ากกกกก !!!!! "

 

 

 

 

 

เสียงตะโกนของเรย์ดังขึ้นก่อนที่เธอจะพุ่งเข้าไปหวดทาคุยะด้วยธนูของเธอ ทว่าทาคุยะสามารถหลบได้ทันและกระโดดถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่างจากเขาและเรย์ เรย์จึงใช้โอกาศนี้ยิงลูกธนูไปที่ทาคุยะด้วยกันถึง 3 ลูก

ทาคุยะที่ตกใจกับการโจมตีแปลก ๆ เพราะธนูที่เรย์ยิงมามีบางอย่างที่คล้ายไฟห่อหุ้มทั้งตัวลูกธนูและพุ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็ว ทว่าเมโกะที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นตัวประหลาดไปแล้ว

ได้วิ่งเข้ามาปัดลูกธนูของเรย์ไว้ ก่อนที่มันจะวิ่งเข้ามาหาเรย์อย่างรวดเร็วเพื่อตอบโต้กลับ จังหวะเดียวกันกับที่ชิฮิโระพุ่งเข้าขวางไว้โดยใช้หอกที่มีแสงสีเขียวแปล่งประกายตั้งท่าป้องกันการโจมตีจากเมโกะ ก่อนที่เธอจะปัดมันออกและเข้าฟาดฟันกับเมโกะอย่างดุดันและรวดเร็ว โดยที่ถ้าดูจากสถานการณ์ ชิฮิโระค่อนข้างได้เปรียบ เนื่องจากขนาดที่ใหญี่จนเกินไปของมัน ทำให้ชิฮิโระสามารถโจมตีจากจุดบอดของมันได้

 

เจ้าปิศาจนั้นร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดทุกครั้งถูกฟันหรือถูกแทง ตัวทาคุยะที่ยืนอยู่อีกด้านของมันก็เริ่มรู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวของเขาที่ยังทวีคูณมากขึ้นมากเรื่อย ๆ จากทุกการโจมตี

 

" แก !!! "

 

ทาคุยะตะโกนขึ้นก่อนที่เขาจะวิ่งไปแย่งหอกที่ชิฮิโระกำลังใช้อยู่ด้วยความโกรธ

 

" ทำบ้าอะไรของนายนะ !!?? หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! "

 

ระหว่างที่กำลังชุลมุลกันอยู่เมโกะในร่างปิศาจฉวยโอกาศตอนชิฮิโระกำลังเผลอ ใช้มือขนาดใหญ่ตบเข้าไปที่ตัวชิฮิโระอย่างจัง จนเธอกระเด็นไปที่อีกฝากของสนาม

 

" ชิจัง !! "

 

เรย์วิ่งไปหาร่างเพื่อนรักของเธอในทันทีโดยไม่รีรอ คานาอิที่หลบอยู่ข้างหน้าประตูโรงเรียนเริ่มรู้สึกกังวลถึงเรื่องที่ไม่ดี ในขณะที่เธอกำลังเฝ้ากดแผลของเฟย์อยู่

 

" ชิจัง เธอโอเคมั้ย !? ตอบฉันทีสิ ! "

 

เรย์วิ่งไปหยุดอยู่ที่ตัวของชิฮิโระก่อนที่เธอจะพยุงตัวของชิฮิโระ ทว่าตัวชิฮิโระดูเหมือนจะสลบไปแล้ว ด้วยสภาพบาดแผลฉกรรจ์และเลือดที่ใหลเต็มไปทั่วทั้งร่าง

 

" ทำไม...ทำไมต้องทำเรื่องแบบนี้กัน !! มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย พวกแกคิดจะฆ่าคนไปเพื่ออะไรกัน !!! "

 

" เป็นคำถามที่ดีมาก...เรย์ซัง "

 

" !!?? "

 

 

 

 

เรย์หยุดชะงักกับคำตอบของฝั่งตรงข้ามที่ตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งสามัญสำนึกความเป็นคน ทาคุยะเดินออกมายืนอยู่ต่อหน้าเมโกะในร่างปิศาจก่อนที่จะหันมายิ้มด้วยใบหน้าที่แสนจะน่ากลัว

 

 

 

 

 

 

" ...ทั้งหมดนี้...ก็เพื่อชำระบาปของพวกแก...เพื่อการล้างแค้น...เพื่อเมโกะ... "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2 ปีก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พี่ชายคะ !! ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวมันจไม่ทันช่วงเวลาเรียนนะ ! "

 

เสียงของเด็กสาวตัวน้อย ที่กำลังตะโกนเรียกพี่ชายของเธอให้ตื่นนอน แต่พี่ชายที่แสนจะขี้เซาของเธอนั้น พยายามจะนอนต่อโดยทำเป็นไม่ได้ยินอะไร

เธอที่เห็นดังนั้นจึงเริ่มกระโดดขึ้นไปบนเตียงและจับตัวพี่ชายของเธอเขย่าแรง ๆ

 

" อย่าทำเป็นไม่ได้ยินนะ รีบตื่นมาเดี๋ยวนี้เลย ! "

 

" อะ !!....โอเค ๆ ตื่นก็ได้ ๆ "

 

พี่ชายของเธอรีบจำยอมตื่นนอนขึ้นมา เนื่องจากถูกน้องสาวเขย่าร่างไปมา

 

" รีบ ๆ ลงมานะ อาหารเช้าหนูเตรียมไว้ให้แล้วล่ะ "

 

" อ่า...ขอบคุณนะ "

 

หลังจากที่พี่ชายของเธอพูดเสร็จ น้องสาวของเขาก็ได้หันไปสังเกตเห็นปฏิทินในห้องของพี่เขาที่มีวงกลมสีแดง วงไว้รอบ ๆ วัน ๆ หนึ่งอยู่

 

" พี่คะ...วันนี้... "

 

" อืม...พี่รู้แล้ว "

 

ระหว่างที่พี่ของเธอกำลังจะพูดต่อ สีหน้าของน้องสาวก็ดูเศร้าลง ราวกับว่าวันที่พวกเขาพูดถึงอยู่อาจจะเป็นวันที่พวกเขา ต้องประสบกับเรื่องเลวร้ายบางอย่างที่มิอาจลืมลงได้

 

พี่ชายของเธอเดินลุกจากเตียงตรงมาที่เธอก่อนที่เขาจะวางมือลงบนหัวของเธออย่างนุ่มนวลด้วยความเอ็นดูและความรัก

 

" มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ...เธอไม่จำเป็นจะต้องแบกรับอะไรหรอก "

 

" อะ...อืม... "

 

น้องสาวของเขาตอบรับเขาด้วยสีหน้าที่ยังไม่ค่อยดีมากเท่าไรนัก จนทำให้เขายังรู้สึกเป็นกังวล

 

" ไม่เอาน่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ยิ้มหน่อยสิ ! "

 

"อ๊ะ !! โอ๊ยยยย !! มันเจ็บนะ !! "

 

ระหว่างที่พี่ชายของเธอกำลังให้กำลังใจ เขาก็พยายามหยิกแก้มของเธอเชิงหยอกล้อให้เธอเจ็บเล่น

 

" สัญญาก่อนนะเมโกะ ว่าวันนี้จะต้องพยายามให้เต็มที่นะ ! "

 

" อืม...พี่ทาคุยะ หนูสัญญาค่ะ ! "

 

 

 

 

 

 

โรงเรียนมาฮาระกุชิ

เวลา 12.10 น.

 

 

 

 

 

 

ทาคุยะกำลังเดินฝ่าฝูงคนด้วยความรีบร้อน พร้อมกับในมือเขานั้นมีข้าวกล่องอยู่สองกล่องที่เขาถือมาด้วย แต่เมื่อเขาเดินผ่านออกมาจากโรอาหารแล้ว 

จู่ ๆ ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินตรงมาหาเขา

 

" อ๊ะ ! อาจารย์คุโบะ มีอะไรรึเปล่าครับ ? "

 

" ฉันอยากจะคุยกับนายเรื่องทุนเรียนของนายสักหน่อยนะ "

 

" เอ๋ !? ตะ..แต่ว่าตอนนี้ผม.. "

 

ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดต่อ อาจารย์คนดังกล่าวก็ได้จับมือและเดินดึงมือเขาไป

 

" มาเถอะน่า !! "

 

" อ๊ะ !! เดี๋ยวก่อนสิครับ !! "

 

เขาถูกอาจารย์ลากหายไปกลุ่มคนทันที ก่อนที่เขาจะได้ทันพูดอะไรสักอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

2. 12.30 น.

ข้าง ๆ โรงยิมโรงเรียนมาฮาระกุชิ

 

 

 

 

 

 

 

เมโกะกำลังนั่งรอทาคุยะอยู่อย่างใจจดใจจ่อ เธอเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เพราะพี่ชายของเธอไม่เตยมาข้าขนาดนี้

 

" แปลกจังเขาหายไปใหนนะ ? "

 

ระหว่างที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงสามคนเดินเข้ามาหาเธอ อย่างรวดเร็วจนเธอถึงกับตกใจ แต่เมื่อเธอพยายามสังเกตุดี ๆ ก็พบว่าทั้งสามคน คือกลุ่มที่ชอบกลั่นแกล้งเธอเป็นประจำ

 

" ว่าไงเมโกะ ! สบายดีรึเปล่า ? "

 

"............."

 

เมโกะไม่ได้ตอบกลับอะไร ได้แต่นั่งนิ่งเฉยและก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตากับฝั่งตรง อีกฝ่ายก็ได้แต่มองเธอด้วยสายตาที่ดูเยือกเย็น

 

" นี่ ๆ เมโกะจัง วันนี้ฉันไปเจอของน่าสนใจมาด้วยล่ะ ! "

 

คำพูดของหญิงสาวคนหนึ่งทำให้เธอรู้สึกตงิดใจแปลก จนทำให้ลองแอบชำเลืองดูของที่ว่ามาดังกล่าว

 

" !!!! "

 

สิ่งที่อยู่ต่อหน้าของเธอ ทำให้เธอช็อคขึ้นมาในทันที เพราะมันคือจี้ห้อยคอที่มีรูปแม่ของเธออยู่ จากในตอนแรกที่เธอไม่พยายามตอบโต้อะไร จู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นมาพุ่งตรงไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

" เอาคืนมานะ !!!!!! "

 

 

 

 

 

 

จากหญิงสาวที่ดูสงบเสงี่ยม กลับดูกร้างร้าวขึ้นในทันตาเห็น ทำเอาผู้หญิงทั้งสามคนต่างพยายามวิ่งหนี โดยคนที่มีจี้ของเมโกะพยายามที่จะวิ่งไปที่อีกฝั่งของโรงยิมซึ่งต้องผ่านสระน้ำ แต่เมโกะนั้นจับเธอทันและพยายามยื้อแย่งจี้นั้นมา

" ปล่อยเดี๋ยวนี้นะยัยโง่ !! "

แม้เธอจะพยายามขืนแรงของเมโกะ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ จนในที่สุดเมโกะก็คว้าจี้มาได้ แต่ในชั่วพริบตาหญิงสาวอีกคนพุ่งเข้าจากข้างหลังของเมโกะก่อนจะใช้ก้อนหินทุบหัวของเธออย่างจัง

เลือดพุ่งออกมาจากบาดแผลของเธอราวกับน้ำผุ ก่อนที่เธอจะเสียการทรงตัวและก้าวพลาดจนร่างของเธอตกสระน้ำไป

หญิงสาวตัวแสบทั้งสามคนที่ได้เห็นเหตุการณ์ก็รีบวิ่งหนีไปทันที

ร่างของเมโกะค่อยตกลงไปที่ก้นของสระน้ำ ร่างกายที่หมดแรง และเลือดที่ใหลไม่หยุด สายตาของเธอที่มองไปยังข้างบนเริ่มปิด แสงตะวันค่อย ๆ ริบหรี่ สติของเธอเริ่มเลื่อนลอยไปทุกช่วงขณะ...

 

 

 

 

 

" พี่ชาย...หนู...หนาวจังเลย "

 

 

 

 

" คุณแม่...คะ.... "

 

 

 

 

 

 

 

 

 12.40 น.

 

 

 

 

 

 

 

ทาคุยะเดินหัวเสียออกมาจากอาคารเรียนหลักตรงไปที่สวนข้าง ๆ โรงยิม ที่ ๆ น้องสาวของเขารอทานข้าวอยู่ 

 

" เสียเวลาชะมัดเลย กะอีแค่ยื่นเกรดเพื่อขอทุน หลังเลิกเรียนก็ทำได้นี่น่า ไปป่านนี้คงโดนเมโกะงอลใส่แน่ ๆ เลย "

 

เขาใช้เวลาพักเดียวก็เดินมาถึงจุดที่เมโกะจะรอเขาอยู่เป็นประจำ

 

" เมโกะ ! ฉันมาแล้วนะ โทษทีที่มาสาย พอดีว่าพี่ติดธุระนิดหน่อย...เมโกะ ? "

 

ทาคุยะรู้สึกแปลกใจที่ว่าน้องสาวของเขาไม่ได้อยู่ที่จุดนัดพบเหมือนอย่างเคย เขาเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มเดินตามหาเธอรอบ ๆ นั้น

 

" เมโกะ !! เมโกะ !!!! อยู่ที่ใหนเนี่ย ? คิดจะแกล้งกันรึไง "

 

ทาคุยะเดินจนมาหยุดที่สระน้ำก่อนที่เขาจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะตามหาเมโกะไม่เจอ

 

" คงกลับไปที่ห้องเรียนแล้วละมั้งแบบนี้...หือ.....!!!!!!!!! "

 

ระหว่างที่ทาคุยะกำลังตัดพ้อกับตัวเองอยู่เขาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งในสระน้ำ ที่ทำเขาถึงกับช็อคจนพูดไม่ออก ตาของเขาแถบจะถลนออกมาจากเบ้า

 

 

 

 

 

ภาพที่เขาเห็นคือสระน้ำสีเลือด

และเจ้าของเลือดนั่นก็คือ ร่างอันไร้วิญญาณของน้องสาวที่จมอยู่ที่ก้นสระ....

 

 

 

 

 

 

1 อาทิตย์ต่อมา 

ที่บ้านของทาคุยะ

 

 

 

 

 

 

เมฆฝนที่ตั้งเขามาแต่ใกล นำพาเม็ดฝนจำนวนมหาศาลเทลงมา ไร้ซึ่งเสียงอื่นใดนอกจากเสียงของหยดฝน ให้ความเศร้าและเหงาขึ้นมาอย่างน่าประหลาด...

        เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มในสภาพผอมโซกำลังนอนอยู่ที่มุมห้องมุมที่เลอะเทอะและสกปรก ใบหน้าที่เครอะเต็มไปด้วยน้ำตา และบาดแผลตามร่างกายที่เกิดจากการทำร้ายตัวเอง ท่ามกลางบรรยากาสความเงีบยบงันในบ้าน ก็มีเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นมาเป็นระยะ ๆ แต่ทว่าเจ้าของบ้านก็ไม่สนใจที่จะรับมัน จนเข้าสู่โหมดฝากข้อความ ก็มีเสียงของใครบางคนดังมาจากปลายสาย

 

< สวัสดีทาคุยะ ฉันอาจารย์คุโบะเองนะ...ฉันอยากจะบอกว่าตอนนี้ทางโรงเรียน...จำเป็นต้องตัดชื่อของเธอออกจากนักเรียนทุน เพราะเธอไม่ยอมมารายงานตัวอีกรอบ ตั้งแต่วันนั้น...ฉันเข้าใจดีว่าเธอเสียใจแต่ว่า....>

 

ยังไม่ทันที่อาจารย์คนดังกลา่วจะพูดเสร็จ ทาคุยะก็เดินมาดึงสายโทรศัพท์ออกทันที 

 

 

 

ก๊อก ก๊อก !!

 

 

 

 

จู่ ๆ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าบ้าน ทาคุยะถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดประตูด้วยความหงุด แต่เมื่อประตูเปิดออก สิ่งที่อยู่ตรงหน้าจะทำให้ชีวิตต้องเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล

ทาคุยะช็อคจนพูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาท่ามกลางสายฝน

 

 

 

 

 

" เมโกะ !!?"

 

 

 

 

 

ทาคุยะแทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง พยายามคิดทบทวนว่ามันอาจจะเป็นภาพหลอนที่เกิดขึ้นเพราะเขาไม่ได้ทานอะไรเลยมาหลายวัน จนกระทั่ง "สิ่ง" นั้นทำอะไรบางอย่างที่ยิ่งเป็นการยืนยันว่าสิ่งที่อยู่ต่อหน้าของเขามันคือ

' เรื่องจริง '

 

" พี่ทา...คุยะ... "

 

เสียงเรียกอันน่าขนลุกของเธอแทนที่มันจะทำให้เขากลัว มันกลับมันทำให้เขาดีใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างของน้องสาวราวกับว่าเขาจะไม่ยอมให้น้องสาวของเขาต้องอยู่ห่างจากเขาอีก

 

" มันเกิดขึ้นได้ยังไง !?....พี่ไม่เข้าใจเลย !!... "

 

ก่อนที่ทาคุยะจะได้พูดอะไรต่อจู่ ๆ เมโกะก็ได้ผลักตัวพี่ชายของเขาออกจากตัวเธอออกไปเเบา ๆ ทำให้ทาคุยะรู้สึกแปลกใจขึ้นมา

 

" ...ฉัน...อยู่กับพี่...ไม่ได้หรอก..."

 

" ท...ทำไมล่ะ !?...มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ !?...ทำไม...ล่ะ "

 

หลังจากที่เขากำลังถามคำถามเมโกะ จู่ ๆ เธอก็ยื่นมือมาสัมผัสที่ใใบหน้าของทาคุยะอย่างนุ่มนวล แต่สัมผัสนั้นกับให้ความรู้สึกหน้าขนลุกอย่างน่าประหลาดใจ

เมโกะได้แต่นิ่งเงียบและไม่ยอมพูดอะไร นั่นทำให้ทาคุยะอยากรู้มากขึ้นไปอีก ว่าสิ่งใดที่จะมาทำให้เขาและน้องสาวของเขามาพลัดพรากไป

 

" เมโกะ บอกพี่มาสิว่าเกิดอะไรขึ้น ?...ถ้ามีอะไรที่พี่ช่วยไดด้ได้โปรดบอกทีเถอะ "

 

ทาคุยะพยายามถามเธอซ้ำไปซ้ำมาด้วยความกระวนกระวายและความกลัว และททุก ๆ ครั้งที่เขาพูด แขนที่โอบรัดตัวของน้องสาวเขาก็เริ่มแน่นขึ้นเรื่อย ๆ และท่ามกลางห้วงอารมณ์ของเขา เธอยื่นหน้าของเธอเข้าไปที่ใบหูของพี่ชายก่อนที่เธอจะกระซิบข้าง ๆ หูของพี่เธอ

 

" มีทางเดียว...ที่พี่จะอยู่...กับฉันต่อไปได้... "

 

" อะไรล่ะ !!?? ว่ามาสิ ! พี่จะทำให้ทุกอย่างเลย !! "

 

ทันทีที่ทาคุยะถามเธอต่อเธอก็จ้องทาคุยะด้วยสายตาที่ดูไร้ซึ่งอารมณ์และแฝงไปด้วยความน่ากลัว

 

 

" ฆ่าพวกมัน...พวกที่ทำร้ายฉัน...ล้างแค้นให้ฉัน... "

 

 

 

 

 

ทาคุยะที่ได้ยินคำกล่าวข้อร้องนั่น กลับไม่แสดงอาการตกใจออกมาแม้แต่น้อย พร้อมด้วยสายตาแห่งความโกรธแค้นที่พร้อมจะระเบิดอารมณ์กับเหล่าผู้คนที่เขาโกรธแค้น

 

 

 

 

 

" ได้สิ...พี่จะ..ฆ่าพวกมัน "