The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

         " เอ้า !! หนึ่ง สอง สาม !! "
 
 
 
      นักเรียนชายสามถึงสี่คน ต่างช่วยกันยกอุปกรณ์จัดงานโรงเรียนกันอย่างขยันขันแข็ง
    บางคนก็เอาเครื่องดื่มแก้กระหายมาให้เพื่อน บ้างก็เตรียมตัวในหน้าที่ที่ตนเองจะได้รับ
 
" แต่น แต้นนนนน ! "
 
นักเรียนหญิงผิ้วคล้ำคนหนึ่งโชว์ชุดคอสตูมนับสิบชุดให้แก่สมาชิกห้อง A-2
 
" นี่มันอะไรกัน ? "
 
เรย์ขมวดคิ้วถามด้วยความฉงน
 
" พวกเธอในนี้จะต้องใส่ชุดพวกนี้เดินพาเหรดยังไงล่ะ !! "
 
สาวผิวคล้ำพูดขึ้นด้วยใจสนุก ผิดกับเรย์และบางคนในห้องที่มีสีหน้าที่บ่งบอกได้เลยว่า
 
' ไม่ต้องการใส่ชุดพวกนี้อย่างเด็ดขาด ! '
 
" และแน่นอนคนที่จะต้องใส่ทางสภานักเรียนได้คัดเลือกมาแล้ว...และตอนนี้รายชื่อเหล่านั้นอยู่ในมือฉัน ! "
 
เธอพูดพลางยื่นใบรายชื่อแผ่นหนึ่งขึ้นมานั่นยิ่งเป็นการเพิ่มความน่ากลัวให้ทุกคนในห้อง โดยเฉพาะ ' เรย์ ' นั่นเพราะ ชิฮิโระ เพื่อนสนิทของเธอเป็นประธานนักเรียน ฉะนั้น ชิฮิโระอาจจะทำสิ่งที่เรย์กลัวที่สุด..
 
" และคนแรกที่จะต้องสวมชุดคือ.......คุณคุคิฮิโกะ เรย์ ' ค่า ~~ โดยชุดที่ต้องใส่คือ !!
ชุดหมีขาว !! "
 
" หา !!!!!!! "
 
เรย์อุทานดังก่อนที่เธอจะช็อคจนยืนอยู่กับที่ แข็งเป็นหิน
 
 " คนต่อไปคือ !! ..... ' คุณ ทันดะ คาวาระ ' ค่ะ !! โดยชุดที่ต้องใส่คือ.....อัศวิน ที่จะมาปราบหมีค่ะ !! "
 
" หืม !! ฟังดูเจ๋งดีนี่ "
 
" เดี๋ยวสิ ทำไมฉันต้องเป็นหมีด้วยละ อีกอย่างจะให้นายนี่เป็นอัศวินเนี่ยนะ ??!! " 
 
เรย์กล่างคัดค้านและแสดงเจตนารมย์เต็มที่
 
" ขอโทษด้วยนะเรย์จัง นี้เป็นความปราถนาของท่านประธานนะค่ะ "
 
เรย์ที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับสลด ว่าที่เธอได้รับบทนี้มันเพราะความบังเอิญหรือเพื่อความบันเทิงแก่ตัวชิฮิโระคนเดียว
 
" ต่อไปคนสุดท้าย.......คุณคานาอิค่ะ !!
 
ชุดที่ต้องใส่คือ......ชุดเจ้าหญิงค่ะ !!! "
 
" ว้าว ! สวยจังเลย "
 
คานาอิพอได้ยลโฉมชุดเจ้าหญิงที่ตนต้องใส่ มันเป็นชุดสีขาวตกแต่งด้วยคริสตัลนับร้อย
 
" หนอย !! ยัยเด็กนั่นเพิ่งจะมาเรียนแค่ 2 วันเองนะ... "
 
" อะไรกัน ? เรย์อิจฉาหรอเนี่ย !?!!? "
 
" หุบปากน่า "
 
เรย์สะกิดห้ามไม่ให้เฟย์ล้อต่อ
 
" แต่...พอดีมันมีชุดเจ้าชายที่ใช้คู่อยู่ กับชุดเจ้าหญิง เราเลยตัดสินให้คานาอิเลือกคนที่จะมาใส่คู่ด้วย....เอาละคานาอิเลือกเองเลย"
 
ทันทีที่คำพุดของสาวผิวคล้ำจบลง ผู้ชายในห้องต่างลุกพรือขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
 
" ถ้าจะให้เลือกละก็ ฉันมีอยู่แล้วค่ะ .....เอก !!! "
 
"หา !! "
 
ทุกคนต่างพากันช็อคกับเหตุการณ์นึ้รวมไปถึงเอก
 
" ดะ...เดี๋ยวสิ.. " 
 
เธอได้เดินออกประตูไปแล้ว ทิ้งไว้แต่นักเรียนที่ยังยืนงง
 
" หืยยยย !!! เจ้าเอกอีกแล้ว "
 
เฟย์ตาแถบลุกเป็นไฟด้วยความอิจฉา
 
 
 
 
 
เวลา 16.44 น.
โรงเรียนมาฮาระกุชิ
 
 
 
 
 
 
ที่ซุ้มบ้านผีสิงจำลอง สมาชิกเริ่มกลับบ้านกันแล้ว
บางคนเดินกลับคนเดียว บางคนก็เดินกลับกับคู่ของตัวเอง
 
" อ๊ะ !! ตายจริง ฉันลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง "
 
" เฮ้อ !! เธอนี่ขี้ลืมจัง...ไปด้วยกันก็ได้ "
 
สองชายหญิงเดินขึ้นไปบนตึกของโรงเรียนมาฮาระกุชิ เพื่อไปเอาโทรศัพท์
พวกเขาขึ้นไปถึงชั้นสาม ฝ่ายหญิงคลำหาโทรศัพท์ใต้โต๊ะที่ทำงาน ฝ่ายชายคอยดูต้นทาง
 
" อ๊ะ ! เจอแล้ว งั้นไป...เหวออ ?!!!!! "
 
หญิงสาวคนนั้นหันหลงไปพบกับเงาลึกลับที่ขวางทางกลับ ก่อนที่ฝ่ายชายจะเรียบดันผู้หญิงเป็นโล่ให้ตัวเอง
    เงานั้นพยายามยื่นแขนออกมา จากเงามืด
มาข้างหน้า นั่นทำให้เธอกลัวสุดขีด
 
" ยะ..อย่าเข้ามานะ ! " 
 
เธอพรวดพราดวิ่งลงบรรไดที่อยู่ข้าง ๆ 
 
" อ๊ะ ! รอด้วยสิ "
 
ฝ่ายชายวิ่งตามไปติด ๆ ด้วยความกลัวฝ่ายหญิงเผลอก้าวกระทันหันจนพลาดตกบรรได ฝ่ายชายที่ตามมาก็ต้องสะดุดตามเพราะคนที่ตามมาก่อนหน้าได้ลงไปนอนกองกันอยู่ ที่พื้นสภาพนองเลือด
เขาพลัดตกลงมาด้วย
      ทั้งคู่เสียชีวิตในสภาพเอน็จอนาถ
 
 
เงาที่เป็นต้นเหตุแห่งเรื่องราวกำลังกำลังจ้องมองมาที่ศพของพวกเขาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล....
 
 
 
 
 
เวลา 14.57 น.
 
 
 
 
 
 
เฟย์กำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับเอกและเรย์ ทั้งสามต่างพากันคุยกันเรื่องต่าง ๆ ด้วยความสนุกสนาน
จนกระทั่งจู่ ๆ เรย์ก็ได้นึกถึงเรื่อง พ่อของเฟย์
 
" เออนี่ ! เฟย์ ฉันมีอะไรอยากจะถามนายสักอย่างได้รึเปล่า ? "
 
" หืม ? ว่ามาสิ "
 
" เรื่องพ่อนายเป็นไงบ้าง ? "
 
หลังจากที่เรย์ถาม เฟย์ที่เมื่อครูมีใบหน้าที่สดใส บัดนี้กลับมีใบหน้าที่เปลี่ยนไป
 
" เอ่อ..ถ้าเรื่องนั้น ฉันว่าอย่าพูดถึงจะดีกว่านะ "
 
เฟย์หันไปพูดกับเรย์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มเหมือนเพียงแต่คราวนี้รอยยิ้มเขาดูเป็นสิ่ที่พยายามแสร้งทำ
 
" ฉันขอตัวกลับก่อนนะ... "
 
" อ๊ะ !! เดี๋ยวสิ " 
 
เฟย์ขอตีตัวกลับบ้านก่อนอย่างกระทันหัน
เอกที่เห็นดังนั้นก็เริ่มมีสีหน้าและท่าทางที่กังวลมากขึ้น
 
 
 
 
เวลา 20.19 น.
บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง
 
 
 
 
 
" นี่คัตสึชิ นายกลับบ้านได้แล้วละ เดี๋ยวที่เหลือฉันเคลียร์เอง "
 
พนักงานคนหนึ่งพูดกับเพื่อนร่วมงานที่กำลังขมักเขม่น
 
" อืม...งั้นฉันกลับก่อนนะ "
 
พนักงานคนดังกล่าวได้บอกลาเพื่อนร่วมงานก่อนที่เขาจะลุกและเตรียมตัวกลับบ้าน
 
 
 
 
 
เวลา 20.30 น.
 
 
 
 
 
" เฮ้อ !! ทำไมงานวันนี้มันเยอะขนาดนี้กัน ? "
 
คัตซึชิครุ่นคิดในใจจนกระทั่ง เขามาสะดุด อยู่ตรงหน้าโรงเรียนมาฮาระกุชิในช่วงกลางคืน
 
" อืม...ซากุระ 2 ปีแล้วนะที่เธอจากไป... "