I'm Freak__ผมเหรอ...ตัวประหลาด!! (Yaoi)
เขียนโดย 
pimmizzii
วันที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2559 เวลา 17.29 น.
แก้ไขเมื่อ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2559 17.38 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) ใครบนเพดาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันรุ่งขึ้น
“โซ ไอ้โซ ตื่นได้แล้ว เช้าแล้ว”
เสียงคิงปลุกผมให้ตื่นตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา คิงนั่งอยู่ข้างๆผม ผมหันไปมองไดมอลที่นั่งหาวอยู่ข้างหลังคิง สภาพดูไม่ได้เลยครับ
“อ่าวพี่คิง ทำไมผมมานอนที่พี่คิงได้อ่ะ”
ไดมอลหันมาถามหน้างงๆ
“มึงนอนดิ้น”
คิงพูดจบก็หันหน้ามาหาผม ผมได้แต่ก้มหน้ามุดลงกับหมอนหนีสายตาเจ้าเล่ของคิง
“ลุกขึ้นไปแปรงฟัน”
คิงดึงผมให้ลุกขึ้น ผมทำตัวไม่ถูกอีกแล้ว เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ผมรู้สึกแปลกๆตอนมองหน้าคิง
“พี่โซไม่สบายเหรอ?”
ไดมอลพูดจบก็เอื้อมมือมาอังหน้าผากผม ก็ไม่นะ ผมสบายดี
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา ทำไมหน้าแดงจัง”
โอยยยย ไอ้ไดมอลลลล ไอ้เด็กบ้า
“พี่ร้อนไง อากาศมันร้อน”
ผมพูดแล้วยกมือมาพัดๆที่หน้า ไดมอลพยักหน้า
“งั้นเราไปอาบน้ำกันเถอะ”
ไดมอลพูดจบก็เตรียมของอาบน้ำแล้วออกไปรอผมนอกเต้นท์ ผมหันมามองหน้าคิงที่นั่งเตรียมของเงียบๆไม่พูดอะไร
“ไปอาบน้ำพร้อมพวกเราไหม?”
ผมถามเพื่อทำลายความเงียบในเต้นท์
“ไปเถอะ กูต้องไปดูแลบัดดี้”
คิงพูดจบก็ออกจากเต้นท์ไป ผมมองตามคิงไป ไม่เข้าใจอารมณ์เขาเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
ผมเดินออกจากเต้นท์ไปตามไอ้น้ำแข็งไปอาบน้ำด้วยกัน
“เมื่อคืนนอนหลับสบายไหมพี่โซ ผมนอนหลับสบายมากๆเลย”
ไดมอลหันมาถามผม ผมก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าหลับสบายไหม เพราะกว่าผมจะหลับได้ก็เกือบๆเช้า
ทั้งเสียงเดินรอบเต้นท์ เสียงเพลงกล่อมเด็ก มันทำให้ผมแทบนอนไม่หลับ
“หลับสบายดี”
ผมตอบกลับไป
“อาบน้ำเสร็จไปกินข้าวกัน”
ไอ้น้ำแข็งบอกก่อนเดินกลับเต้นท์ไป
“ไอ้โซ มึงซวยละ วันนี้เขาทำแต่กับข้าวเผ็ดๆทั้งนั้นเลย”
ไอ้หวานหันมาพูดกับผม
“มีผัดเผ็ดหมู แกงป่าไก่ เผ็ดน้อยหน่อยก็หมูทอดกระเทียมพริกไทย”
ผมจะร้อง แล้วผมจะกินอะไรล่ะทีนี้
“พี่โซกินเผ็ดไม่ได้เหรอ”
ไดมอลถามผมพร้อมกับส่งจานมาให้
“อืม กินเผ็ดแล้วจะสะอึกอ่ะ”
ผมตอบ
“ถ้าอย่างนั้นพี่โซจะกินอะไรล่ะ”
นั่นสิ ผมจะกินอะไร!
“เอานี่ไปกิน”
อยู่ดีๆคิงก็เดินมาหาผมแล้วยื่นนมกับขนมปังมาให้ ผมรับมาอย่าง งงๆ
“มึงกินเผ็ดไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”
คิงพูดจบก็เดินออกไป ผมมองตามอย่างอึ้งๆ คิงจำได้ด้วยว่าผมกินเผ็ดไม่ได้
“เฮ้ยๆยังไงๆ”
ไอ้แป้งแกล้งเอาศอกมาดันตัวผม ถามแซวๆ
“ไม่มีไรหรอก มึงไม่กินข้าวรึไงหะ”
ผมหันไปดันไอ้แป้งให้ออกไป
“อะไรว้ะ เขินแล้วทำกลบเกลื่อน”
ไอ้แป้งพูดยิ้มๆ
พวกผมนั่งกินข้าวกันจนเสร็จแล้วไปนั่งรวมตัวกันที่สนามหญ้าหน้าโรงเรียนในหมู่บ้าน
“สวัสดีตอนเช้าค่ะนักศึกษา วันนี้อาจารย์จะให้นักศึกษาได้ร่วมกันทำกิจกรรมด้วยกันนะคะ ซึ่งแต่ละกลุ่มก็ได้จับฉลากกันแล้วเมื่อวาน เพราะฉะนั้นช่วยนั่งแยกด้วยค่ะว่าใครทำต้องส่วนไหนบ้าง”
อาจารย์ลดาพูดจบทุกคนก็ลุกไปนั่งที่กลุ่มของตัวเอง แยกเป็น4กลุ่มคือ กลุ่มทำความสะอาดห้องน้ำ กลุ่มปลูกต้นไม้และผักสวนครัว กลุ่มทำอาหารและกลุ่มทาสีอาคารเรียน
“ส่งตัวแทนมาเอาอุปกรณ์ของแต่ละกลุ่มด้วยค่ะ”
ในกลุ่มผมเลือกให้คิงเป็นหัวหน้าครับ คิงเลยเดินไปเอาอุปกรณ์
“ในแต่ละกลุ่มอาจารย์จะให้เวลา 3 ชั่วโมงในการทำกิจกรรมนะคะ ถ้าได้ยินเสียงสัญญาณโทรโข่งแสดงว่าหมดเวลาทำกิจกรรม แล้วให้นักศึกษามารวมตัวกันที่นี่ เข้าใจนะคะ”
“ครับ/ค่ะ”
ทุกคนตอบกันอย่างพร้อมเพียง แล้วแยกไปตามที่ทำกิจกรรม พวกผมทำส่วนทาสีในอาคารเรียนครับ
“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะพี่โซที่ผมได้มาทาสีอาคารเรียนแบบนี้”
ไดมอลพูดอย่างตื่นเต้น
“พูดมาก”
ผมหันไปหาไอ้น้ำแข็งอย่างอึ้งๆ เพราะเสียงพูดเมื่อกี้เป็นเสียงของไอ้น้ำแข็ง
“พี่ว่าใคร?”
ไดมอลหันไปถามไอ้น้ำแข็งด้วยใบหน้าไม่พอใจ
“มึงไง จะพูดอะไรนักหนา กูรำคาน”
OMG! ไอ้น้ำแข็งด่าไดมอลลลล ไอ้น้ำแข็งปกติมันจะไม่ค่อยพูดอะไรเลยครับ แต่นี่มันด่าไดมอล ช็อค!!
“อ่าวพี่ ผมไม่ได้พูดกับพี่หนิ ผมพูดกับพี่โซ พี่มาว่าผมทำไม?”
ไดมอลเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
“เสียงมึงน่ารำคาน”
ไอ้น้ำแข็งพูดพร้อมกับทำสีหน้ารำคานไดมอลจริงๆ
“เฮ้ยพี่!!”
เอาแล้วครับ ดูเหมือนไดมอลจะเริ่มโกรธแล้วครับ
“หยุดๆ จะทะเลาะกันทำไมเนี่ย มึงจะไปหาเรื่องน้องมันทำไมว้ะ?”
ผมรีบห้ามทัพทันที แล้วหันไปว่าไอ้น้ำแข็งที่แกล้งไดมอล ไอ้น้ำแข็งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แบ่งเป็นสามกลุ่มแล้วกัน กลุ่มแรกทาสีข้างนอก กลุ่มที่สองทาสีชั้นล่าง กลุ่มที่สามทาสีชั้นบน”
คิงยืนแบ่งงานพร้อมกับส่งอุปกรณ์ทาสีให้แต่ละกลุ่ม กลุ่มผมเลือกทาสีชั้นบนครับ เพราะชั้นบนกว้างมากแล้วก็ต้องทาสีเยอะ กลุ่มไอ้น้ำแข็งทาสีข้างนอกอาคาร และกลุ่มสุดท้ายทาสีชั้นล่างเพราะมีน้องผู้หญิงอยู่ด้วย เลยไม่อยากให้ทำงานหนักเท่าไหร่
“มึงไปทาสีที่ผนังละกัน ส่วนมึงไปทาที่ชั้นวางหนังสือ”
คิงหันมาพูดกับผมและไดมอล ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่ผนังห้องด้านในสุดแล้วเอากระดาษหนังสือพิมพ์มาปูรองเอาไว้เพื่อไม่ให้สีเลอะพิ้นห้องก่อนจะเริ่มลงมือทาสี ไดมอลก็ทาสีชั้นวางหนังสืออย่างขะมักเขม้น หันไปหาคิงที่กำลังทาสีเพดานห้องอยู่ แต่เดี๋ยวนะ ทำไมบนเพดานถึงมีรูทะลุกว้างขนาดนั้นล่ะ มันกว้างมากครับประมาณเกือบๆครึ่งเมตร ผมยืนมองอยู่นานก็เห็นเหมือนมีเชือกหรืออะไรสักอย่างสีดำๆยาวลงมา ผมเดินเข้าไปมองใกล้ๆจนเกือบจะถึงช่องเพดานนั้นแต่ว่า…
“พี่โซ เอาสีเพิ่มไหม? สีหมดรึยัง ผมจะได้ไปเอาสีให้”
ไดมอลเดินมาถามผม ผมเลยยื่นกระป๋องสีที่เหลือไม่ถึงครึ่งส่งไปให้
“ฝากด้วยนะ ขอบใจมาก”
ผมตอบกลับไป
“พี่คิงเอาสีเพิ่มไหม”
ไดมอลหันไปถามคิง คิงส่ายหน้าปฏิเสธกลับมา
“งั้นผมไปเอาสีก่อนนะ”
ไดมอลพูดจบก็วิ่งลงไปเอาสีชั้นล่าง
“ใกล้เสร็จยัง?”
คิงหันมาถามผม
“ใกล้แล้ว นายล่ะ”
ผมเดินเอาน้ำไปให้คิง
“ใกล้แล้ว”
คิงรับน้ำจากผมไปกินก่อนจะทาสีต่อ
“เพดานตรงนั้นรูกว้างมากเลย ทาสีเสร็จแล้วไปบอกผู้ใหญ่บ้านกันไหม?”
ผมชี้ไปที่เพดานที่เป็นรู คิงเลยเดินเข้าไปดูใกล้
“จริงด้วยว่ะ ไม่น่าปล่อยเพดานให้เป็นรูขนาดนี้นะ ทำไมไม่มีใครมาซ่อมเลย”
ผมเดินเข้าไปมองใกล้ๆรูเพดานนั้นบ้าง ตา! ลูกตาคน!! ผมเห็นคนอยู่บนเพดานนั้น
“คะ..คิง มีคนอยู่บนนั้น”
ผมบอกคิงเสียงสั่น ผมเห็นตาคนจริงๆนะ และกำลังมองลงมาที่พวกผม ผมมองเงยหน้าขึ้นไปมองตาเขาพอดี
“ใคร? ไม่เห็นมีเลย”
คิงจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆอีกครั้ง แต่ผมรีบดึงแขนคิงไว้ก่อน
“อย่าเข้าไป!”
ผมร้องห้าม และผมก็รู้แล้วครับว่าเส้นสีดำๆที่ยาวลงมาจากรูเพดานคือ เส้นผม!
เส้นผมผู้หญิงครับที่ยาวลงมา ผมเดินถอยออกมาเพราะเส้นผมเริ่มยาวลงมาจากเพดานเรื่อยๆ มือขาวๆของเธอโผล่พ้นออกมาจากปากเพดาน เธอค่อยๆพยายามดันตัวเองออกมา ใบหน้าคล้ำๆเหมือนเปื้อนฝุ่น เธอไต่อยู่บนเพดา ทั้งสองมือและสองขาของเธอติดอยู่บนเพดาน แล้วคลานออกมาเร็วๆ ผมเห็นจุดวงกลม 'สีแดง'บนหน้าผากของเธอ แสดงว่าเสียชีวิตมานานมากแล้วหรืออาจจะเพราะโดนฆาตกรรม !!
-แหะๆ-
เสียงเธอแสยะยิ้มแห้งๆมาทางผม เธอแลบลิ้นออกมาเลียรอบริมฝีปาก เธอยิ้มกว้างจนเห็นฟันซี่เล็กๆแหลมๆในปาก
“คะ..คิง..ผู้หญิง มีผู้หญิงอยู่บนเพดาน”
ผมยืนนิ่งเหมือนขามันขยับไม่ได้
“โซ ไอ้โซ ไหน มันอยู่ตรงไหน!”
เสียงคิงถามอย่างร้อนรน พอเสียงคิงพูดจบผู้หญิงคนนั้นหันไปมองคิงแล้วค่อยๆคลานถอยหลังอยู่บนเพดานเข้าไปใกล้ๆคิง เธอค่อยๆหมุนคอมาจากด้านหน้า แล้วเงยหน้ามองคิง
-กึกๆ-
เสียงกระดูกจากลำคอของเธอหักลงมา จนหัวเธอติดอยู่ที่หลัง เธอหมุนลำคอไปมาแล้วทำหน้าเหมือนสงสัยสงสัย
“คิงออกมา!”
ผมตะโกนเรียกคิงให้ออกมาจากตรงนั้น คิงหันมามองผมแล้วเดินออกมา เธอคลานตามคิงมาเรื่อยๆ
“คุณต้องการอะไร?”
ผมตัดสินใจถามเธอ เธอหยุดคลานแล้วนั่งห้อยหัวลงมาจากเพดาน
“หิๆ แหะๆ”
เธอไม่พูดอะไรแต่นั่งหัวเราะอยู่อย่างนั้น
“คิงเอาพระออกมาเร็ว”
ผมหันไปบอกคิง คิงเอามือล้วงเอาสร้อยพระออกมา
-กรี๊ดดดดดด-
เธอกรี๊ดเสียงดังมากแล้วรีบคลานกลับเข้าไปในเพดาน เธอหายไปแล้วครับ บนเพดานเหมือนมีเสียงอะไรวิ่งอยู่ข้างบน
-ตึกๆๆๆ-
เสียงดังวนๆอยู่อย่างนั้นก่อนจะเงียบไป
“ได้ยินไหม?”
ผมหันไปถามคิง
“เสียงอะไรว้ะ?”
คิงเงยหน้าขึ้นไปมองบนเพดาน
“วิญญาณผู้หญิงคลานกลับเข้าไปในเพดาน”
ผมพูดจบคิงก็ทำตาโตตกใจ
“มึงเห็นผู้หญิงออกมาจากรูเพดานนั่นจริงๆเหรอ?”
คิงหันมาถามผมอึ้งๆ
“แต่ตอนนี้เธอกลับเข้าไปแล้ว”
และผมก็หวังว่าเธอจะไม่กลับมาอีก
“พี่โซ ผมเอาสีมาให้แล้ว”
เสียงไดมอลดังขึ้นเหมือนเรียกสติ ผมหันไปก็เห็นไดมอลยืนถือกระป๋องสีอยู่
“ขอบใจ”
ผมพูดจบก็รับกระป๋องสีนั้นมาแล้วรีบๆทาสีผนังห้องจนเสร็จ ผมหันไปหาคิงที่ทาสีเพดานอย่างรีบๆ
พวกผมรีบทาสีกันจนเสร็จแล้วลงมาช่วยทาสีข้างล่างต่อ
-วี้ ว่อๆ-
เสียงสัญญาณโทรโข่งดังขึ้น เตือนว่าหมดเวลาแล้ว พวกผมรีบเดินกลับไปที่สนามหญ้าหน้าโรงเรียนในหมู่บ้านเพื่อรวมตัว
“เป็นไงมึง เหนื่อยไหม”
ไอ้น้ำแข็งหันมาถามผม
“ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ มึงอ่ะ”
ผมตอบกลับ
“แต่จะดีกว่านี้ถ้ากูไม่ต้องได้ยินเสียงไอ้เด็กเตี้ยนั่น”
ห้ะ!มันว่าใครว้ะ
“ใครว้ะ ไอ้เด็กเตี้ยมึงเนี่ย”
ผมหันไปถามไอ้น้ำแข็ง งงๆ
“ไอ้ไดมอลไง”
เสียงไอ้น้ำแข็งดูรำคานไดมอลจริงๆ
“เอาน่ามึง เจอแค่งานนี้งานเดียวแหละ”
ผมพูดขำๆ แล้วเดินไปเข้าแถว
“เอาแหละค่ะนักศึกษา วันนี้เราก็ทำกิจกรรมพัฒนาหมู่บ้านเสร็จแล้วนะคะ ขอเชิญคุณชัยขึ้นมาพูดอะไรให้นักศึกษาของเราหน่อยค่ะ”
อาจารย์ลดาพูดจบลุงชัยก็เดินออกมา
“สำหรับวันนี้ผมก็ขอขอบคุณอาจารย์ลดาและขอบใจนักศึกษาทุกคนที่มาช่วยกันพัฒนาหมู่บ้านของเราให้ดีขึ้น และขอให้ทุกคนเดินทางกลับโดยสวัสดีภาพนะครับ”
ลุงชัยพูดจบพวกเราก็กล่าวคำขอบคุณแล้วตบมือ
“อาจารย์จะให้เวลานักศึกษาไปเก็บสัมภาระและเต้นท์มาคืนคุณชัยที่นี่นะคะ เราจะได้ไปทานข้าวกันก่อนกลับ แยกย้ายได้ค่ะ”
พวกเราลุกขึ้นพร้อมกับเอาอุปกรณ์ที่ทำกิจกรรมไปคืน
“เดี๋ยวกูมา”
ผมพูดจบก็แยกออกมาจากพวกเพื่อนๆแล้วเดินไปหาลุงชัย
“เอ่อ..ขอโทษนะครับลุงชัย”
ลุงชัยหันมามองผมยิ้มๆ
“ว่าไงครับ”
ผมมองหน้าลุงชัยก่อนตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างออกไป
“รูเพดานที่โรงเรียนบนชั้น 2 น่ะครับ ผมเห็นมามันอันตรายเลยมาบอกให้ลุงชัยช่วยหาคนไปซ่อมหน่อยได้ไหมครับ?”
พอผมพูดจบหน้าของลุงชัยก็ซีดขึ้นมาทันที
“เพดานชั้น 2 งั้นเหรอ”
ลุงชัยหันมาถามผมเสียงเบา
“ใช่ครับ เมื่อกี้ผมไปทาสีมาเห็นว่ามันเป็นรูกว้างมาก”
ผมตอบกลับไป
“เอาไว้เดี๋ยวผมจะหาคนไปซ่อมนะ ขอบใจที่มาบอก”
ลุงชัยกำลังจะเดินออกไป
“เดี๋ยวครับ แล้วก็อย่าลืมทำบุญโรงเรียนด้วยนะครับ”
ผมพูดจบลุงชัยก็เดินหายไปอย่างรวดเร็ว ผมมั่นใจว่าลุงชัยรู้ว่าผมหมายถึงอะไร เพราะท่าทางของลุงชัยเหมือนจะตกใจมากที่ผมพูดถึงเพดานบนชั้น 2
“หายไปไหนมา”
คิงถามผมเมื่อเห็นผมเดินกลับมาที่เต้นท์
“ไปคุยกับลุงชัยมานิดหน่อย นายเก็บของเสร็จแล้วเหรอ?”
ผมพูดเพราะเห็นกระเป๋าของคิงวางไว้นอกเต้นท์แล้ว
“เสร็จแล้ว มึงรีบเข้าไปเก็บของเถอะ”
ผมพยักหน้าก่อนจะมุดเข้าไปเก็บของในเต้นท์
“พี่โซ ผมขอเบอร์พี่หน่อยได้ป่ะ”
ไดมอลยื่นโทรศัพท์ส่งมาให้ผม ผมมองไดมอลอย่าง งงๆ
“จะเอาไปทำอะไร”
ผมหันไปถาม
“ก็ขอเอาไว้เผื่อ…โทรไปจีบ”
What!!! เมื่อกี้ไอ้ไดมอลมันพูดอะไรนะ ใครจีบใคร เดี๋ยวนะ นี่มันเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า OMG!
“อะไรนะ?”
บอกผมทีว่าเมื่อกี้ผมหูฝาด ต้องหูฝาดแน่ๆ
“ผมชอบพี่อ่ะ พี่น่ารักดี ผมอยากลองจีบพี่ดู”
ว้ากกกกกกกกกก นี่มันเรื่องบ้าบอคอแตกอะไรกัน ผมโดนเด็กปี 1 จีบและที่สำคัญมันเป็น ‘ผู้ชาย’ ด้วย
“เฮ้ย!พูดไรเนี่ย เพิ่งรู้จักกันเองจะมาชอบพี่ได้ไง”
ไอ้ไดมอล มึงเริ่มไม่น่าไว้ใจล้ะ
“นะพี่นะ งั้นแค่ขอเบอร์เฉยๆก็ได้”
ไดมอลส่งโทรศัพท์มาให้ผมพร้อมกับท่าทางเขินๆ ถ้าเป็นแค่พี่น้องก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ผมตัดสินใจพิมพ์เบอร์ลงไป
“ขอบคุณครับ พี่โซโคตรน่ารักเลย”
ไดมอลพูดจบก็วิ่งออกจากเต้นท์ไป อะไรของมัน!
“หึ! ทีอย่างนี้ให้ง่ายจังเลยนะ”
เสียงคิงดังเข้ามาในเต้นท์ ผมลืมไปเลยว่าคิงยืนอยู่หน้าเต้นท์!!
“เก็บของเสร็จยัง กูจะได้เก็บเต้นท์”
คิงพูดเสียงเข้มแล้วก้มลงมามองหน้าผมนิ่งๆ
“สะ…เสร็จแล้ว”
ผมรีบออกมาจากเต้นท์
คิงหันมาบอกผมนิดๆแล้วเริ่มเก็บเต้นท์จนเสร็จ พอเก็บเต้นท์เสร็จคิงก็เดินเอาเต้นท์ไปคืน
“เป็นไรมึง ทำหน้าเหมือนหมาโดนทิ้ง”
ไอ้น้ำแข็งเดินเข้ามาพูดกวนๆใส่ผม
“เปล่าเว้ย กูแค่หิวข้าว”
ผมแกล้งเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินไปหาไอ้แป้งกับไอ้หวาน เพื่อไปกินข้าวเที่ยง
“วันนี้ค่อยยังชั่ว ดีที่ยังมีผัดผักกับต้มจืดให้มึงกิน”
ไอ้หวานหันมาพูดกับผม เพราะว่ามันไม่เผ็ดนี่แหละ มันทำไห้ผมนึกถึงใครบางคนที่เอานมกับขนมปังมาให้ผมเมื่อวานเพราะรู้ว่าผมกินเผ็ดไม่ได้ ผมนั่งมองหาคิงไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา หายไปไหนของเขา
“นั่งเหม่อไร กินดิว้ะ เดี๋ยวต้องไปแจกของน้องๆในหมู่บ้านอีก”
ไอ้แป้งหันมาบอกผมเพราะยังไม่เห็นผมตักข้าวเข้าปากสักคำ
“กูไม่ค่อยหิวว่ะ”
ผมตอบปัดๆ
“แต่เมื่อกี้มึงบอกว่ามึงหิวหนิ”
ไอ้น้ำแข็งท้วงขึ้นมา โอยย ไอ้น้ำแข็งงงงง
“เป็นไรว้ะ”
ไอ้แป้งก้มหน้าลงมากระซิบเบาๆ ผมส่ายหัว
“กินๆ เดี๋ยวต้องไปขนของอีก”
ไอ้แป้งเห็นท่าไม่ดีเลยเปลี่ยนเรื่อง
พวกผมกินข้าวเสร็จก็เดินไปขนของเพื่อไปแจกน้องๆในหมู่บ้าน ทั้งสมุด หนังสือ ดินสอ ยางลบ สีไม้ หรืออุปกรณ์กีฬา
หลังจากแจกของเสร็จพวกเราก็เตรียมตัวขึ้นรถเพื่อที่จะกลับ
“นั่งแบบเดินนะคะ อาจารย์จะได้เช็คชื่อได้สะดวกหน่อย”
อาจารย์ลดาเดินขึ้นมาบอกบนรถแล้วส่งใบรายชื่อให้พวกผมเช็คชื่อก่อนกลับ
คิงเดินมานั่งข้างๆผมเหมือนเดิม ตอนมาว่าเงียบขนาดไหน ตอนกลับเงียบกว่าเดิมอีกครับ
คิงไม่พูดอะไรเลยครับและผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรด้วย เราสองคนเลยนั่งเงียบอยู่อย่างนั้น
“พี่คิงคะ”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียกคิง ผู้หญิงคนนี้หน้าตาน่ารักมากๆคนับ ขาวๆหมวยๆ
“ครับ”
คิงตอบรับ
“คือว่า…หนูชอบพี่คิงค่ะ”
ผมอึ้งเมื่ออยู่ดีๆเธอก็มาสารภาพรัก
“หนูขอเบอร์พี่คิงหน่อยได้ไหมคะ ไลน์ก็ได้ค่ะ”
ผมว่าตอนแรกเสียงใสๆของเธอก็น่ารักดีนะ แต่ตอนนี้ทำไมมันดูน่ารำคานก็ไม่รู้ฟังแล้วหงุดหงิด
คิงไม่พูดอะไรแต่รับโทรศัพท์ของผู้หญิงคนนั้นมากดเบอร์โทรศัพท์ ผมเลยมองออกไปข้างนอกหน้าต่างแทน ไม่อยากเห็นเลย ไม่อยากเห็นอะไรแบบนี้เลย
“ขอบคุณค่ะ”
ผู้หญิงคนนั้นพูดเขินๆแล้วเดินออกไป
ทำไมผมต้องไม่พอใจที่คิงให้เบอร์ผู้หญิงคนนั้นด้วยล่ะ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ผมไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบหูฟังในกระเป๋าขึ้นมาใส่ไว้
“ไม่คิดจะขอเบอร์กูบ้างเหรอ?”
คิงหันมาถามผ
“ขอทำไม?”
ผมตอบกลับไป
“เอาโทรศัพท์มึงมานี่ดิ้”
คิงพูดจบก็หยิบโทรศัพท์ของผมไป
“นายจะทำอะไร”
ผมรีบดึงโทรศัพท์กลับคืนมาเพราะเห็นคิงกดอะไรบางอย่างที่โทรศัพท์ผม
-King-
ชื่อคิงโชว์บนหน้าจอโทรศัพท์พร้อมกับเบอร์ที่กำลังโทรออก ผมหันไปมองคิงอย่างอึ้งๆ
“เบอร์กู”
คิงพูดพลางโชว์หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองที่มีเบอร์ผมกำลังโทรเข้า
“แล้วบอกเราทำไม นึกว่าจะบอกแต่สาวๆ”
ผมพูดจบก็กดตัดสายแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง
“นี่เบอร์จริงๆของกู เบอร์ที่กูให้ไปเมื่อกี้กูกดมั่วๆ”
ผมอึ้งกับคำตอบของคิงมาก งั้นแสดงว่าผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้เบอร์ของคิงสิ
“ทำไมนายทำแบบนั้นล่ะ ผู้หญิงคนนั้นเสียใจแน่ๆ”
ถึงผมจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ตอนนี้ผมโล่งใจมากครับ เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย
“ถ้ากูต้องให้เบอร์ผู้หญิงที่เข้ามาขอ ป่านนี้ซิมกูคงมีรายชื่อเป็นร้อยๆแล้วมั้ง”
มีใครเคยบอกไหมว่าคิงเป็นโรคหลงตัวเอง
ผมค่อยๆขยับตัวเพื่อที่จะนอนครับ เพราะเพลียมากๆเมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ แถมวันนี้ยังทำกิจกรรมอีก
“กระเถิบเข้ามา”
คิงพูดจบก็ดึงผมเข้าไปใกล้ๆเขา
“เดี๋ยวแดดก็แยงตาอีกหรอก นอนลงไป”
คิงเอามือมากดหัวผมให้ลงไปซบที่ไหล่ทกว้างๆของเขาแล้วขยับตัวให้ผมได้นอนสบายๆ
“ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวกูปลุก นอนไป”
คิงหลับตาแล้วหันหน้าไปอีกทาง คงจะเหนื่อยเหมือนกัน
“ขอบใจนะ”
ผมพูดเบาๆแล้วหลับตาลงด้วยความเพลีย ระยะทางจะใกล้หรือไกลมากแค่ไหน ผมก็พร้อมจะไปถ้ามีคิงอยู่ข้างๆแบบนี้ อยู่ช่วยเหลือผมและดูแลผมอยู่แบบนี้ ‘ขอบใจนะ…คิง’
และก็ขอขอบคุณหมู่บ้านแห่งนี่ที่ทำให้ผมได้เจออะไรแปลกๆ ทั้งคนมาเดินรอบๆเต้นท์ เสียงเพลงกล่อมเด็กและผู้หญิงที่อยู่บนเพดาน…
แล้วถ้าคุณไปเที่ยวที่ไหนแล้วไปพักห้องที่บนเพดานมีช่องหรือมีรู ระวังไว้นะครับ เพราะ “อาจจะมีใครโผล่หัวลงมาหรือคลานอยู่บนเพดานแล้วมองคุณอยู่ก็ได้”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
