ตาบ้าปากร้าย กับยัยวายร้ายตัวแสบ

 ตึ๊ก.. ตึก..ตึก ..ฉับรีบวิ่งตรงปรี่ไปยังห้องเรียน ให้ตายสิ วันนี้มาไม่ทัน ฉันหยุด เอี๊ยด...ที่หน้าห้อง หายใจดัง แฮ๊กๆ ลมแทบจับ แล้วค่อยๆเปิดประตูห้องเรียนเข้าไป

 ..แอ๊ด ทุกสายตามองมาที่ฉัน ฉันเอามือเกาหัวแล้วหัวเราะ แหะๆ ก่อนเดินเข้ามาในห้อง ซึ่งมันก็เป็นปกติ ทุกๆคนคงชินแล้วละ

เสียงดังขึ้นมา

‘ส้มๆ หวัดดีจ้า..’ คนๆนี้เพื่อนซี้ฉันเอง สาวผมยาวประบ่า ใส่แว่น นิสัยเงียบๆเรียนเก่ง ยัยนี่ชื่อ ยัยมะนาว แต่ฉันมักจะเรียก ยัยมโน เพราะอะไรหรอ เดี๋ยวจะพอเข้าใจเองละ ว่าทำไม

 ‘ดีจ้ายัยมโน’ โทษทีนะวันนี้ตื่นสายนะ ฉันบอกยัยมโนไป

 ‘เป็นอะไรหรอ ไม่สบายหรอว่ามีอะไรดีๆเกิดขึ้น’ ( วิ๊ง.... แว่นเริ่มเงา พร้อมทั้งเอานิ้วชี้ดันแว่น)

        หึๆ .. .หึๆ

 อะไรของแกนิ เอาละงัย ยัยมโน เริ่มละ ยัยนี่นะหรอ ตามชื่อเลย เป็นคนเงียบๆแต่พอเป็นเพื่อนซี้กัน บอกตรงๆ มันจะหื่นไปไหน คิดอะไรแต่ละอย่างไม่พ้นเรื่องทะลึ่ง

 ‘เมื่อคืนคงสนุกกันถึงเช้าเลยละสิ ไม่หลับไม่นอน’ ยัยมโน เปิดประเด็นมา

 ‘ง่ะ’ นี่แก เมื่อคืนดู ซีรี่ย์เกาหลีอยู่ พระเอกหล่อมาก ย้ำ ว่า หล่อมากกกกกกกกกก

   หึๆ หึๆ หราาา  แล้วงัยต่อๆ พร้อมส่งสายตาเปล่งประกาย วิ๊งๆ ความคิดเริ่มกระจาย เหมือนโรตจิตชัดๆ

 ฉันบรรยายไปเรื่อยๆถึงตอนพระเอกกำลังฟัดนางเอง น่ากินมากๆ เห็นแล้ว อยากเข้าไปอยู่ในนั้นแทน

ยัยมโน พูดต่อกลับมาว่า

 ‘พี่โอ๋ละ ไม่กลัวหรอ ในโรงเรียนพวกตะเข้ตะกวด เยอะนะ เดี๋ยวพี่โอ๋ก็โดนคาบลงน้ำไปหรอก’ พร้อมทำท่าทางประกอบ

(อธิบายท่าทางนิดนึง เริ่มจาก ยกสองมือขั้นมา แล้วแลบลิ้นแพร่บๆ จากนั้นกระโจนเข้าไปหาเหยื่อ กัดที่คอ แล้ว สะบัดๆๆๆ ค่อยๆชำเลืองมองซ้ายมองขวา เห็นทางสะดวกแล้วก็รีบวิ่งลากลงน้ำ )

. ‘นี่แกเห็นพี่โอ๋เป็นตัวอะไรหรอ แกนี่ มโนได้ถึงเนื้อถึงหนังมาก เล่นซะเห็นภาพเลย’

 ‘หึๆ หึๆ พี่โอ๋นะหรอ ก็เป็นไก่งัย เนื้อขาวๆ นุ่มๆ เห็นแล้วจะกระโจน งับ สะบัดๆ ๆ เอาไปกินที่บ้าน คนอะไรหล่อโครต หล่อลากพื้น สูงราวเสาไฟฟ้า หน้าคมราวกับมีดหมอ หึๆ หึๆ’ พร้อมทั้งยกมือเช็ดขอบปาก ซื๊ด..

  เดี๋ยวแกๆ แกออกมาจะเด่นไปมั้ย แกเพื่อนซี้นางเอกนะนี่ เล่นซะฮาเกินหน้าเกินตา ไปแล้วนะนี่   ฉันคิดในใจ -0-

 ‘จะงัยก็ช่างสิ ใครจะลากก็เอาไป ใครเอาไปได้นะ เดี๋ยวแถมมาม่าให้2ห่อเลย คนอะไรกวนได้ทุกวี่ทุกวัน น่ารำคาญมาก ยิ่งพูดยิ่งโมโห’ ฉันพูดออกไป

 ‘หึๆ หึๆจริงหรอ งั้นข้าขอนะข้าจะลากลงน้ำ หึๆ หึๆ’ ยัยมโนแซวออกมาเล่นๆ

ฉันตอบกลับไปทันที ‘ได้เลย เดี๋ยวซื้อมาม่าให้2ห่อ ยากันยุง1อัน’

 ไม่นานนัก วิ๊ง...มะนาวคนเดิมก็กลับมา พูดจาเพราะผิดเป็นคนละคน พร้อมพูดขึ้นมาว่า

‘ไม่หรอก เก็บไว้ให้แกนั่นแหละ พี่โอ๋ เขานิสัยแบบนี้ แกน่าจะชินแล้วนิ เล่นกันมาตั้งแต่ยังเด็กๆ’ หึๆ หึๆ

 .ฉันพูดดักเอาไว้ทันที .แกๆกลับร่างมาก่อนอย่า หึ หึ

  วันนี้อาจารย์ช่วงเช้าไม่เข้าสอน เลยนั่งเล่นหรือทำกิจกรรมด้วยตัวเองไปจนถึงพัก

ฉันชวนยัยมะนาวไปซื้ออะไรกินที่โรงอาหาร ซึ่ง เดินไม่ไกลมากนักก็ถึง

ฉันสั่งของมาหลายอย่าง แต่พอจะจ่ายตัง

 ‘เอ๊ะๆ ประเป๋าตังละ’ ฉันดูหารอบตัว แต่ไม่เจอ สงสัยลืมเอาไว้ที่บ้าน ฉันหันไปมองหน้ายัยมะนาว ซึ่งยัยมะนาวก็ควักออกมา แต่มันไม่พอ

‘จะทำงัยดีนิ สั่งไปเยอะเลย’ พร้อมทั้งเหลือบมองไปยังแม่ค้า และหันหลังไปมอง

โอ้โห คิวยาวมาก ทำงัยดีนิ

  ฉันเลยพูดกับแม่ค้าว่า ‘งั้นหนูขอยกเลิกได้มั้ยค่ะ พอดี ลืมกระเป๋าตังมา’ พร้อมทั้งเดินออกมาเพราะคนต่อเยอะ แล้วเดินมายังโต๊ะ ฉันได้ขนมปังมาหนึ่งชิ้นกับน้ำแก้วนึง

ซึ่งมันก็ยังดีกว่าไม่ได้กินอะไร ..

 ‘ยัยมะนาวขอบใจนะ พรุ่งนี้จะเอามาคืนให้ ’

ด้านยัยมะนาวตอบกลับมาว่า ‘จ้า.ไม่เป็นไร กินก่อนเถอะ’

เรานั่งอยู่สักพัก ก็มีบางอย่างมาวางตรงหน้า เสียงดังตุ๊บ..กับเสียงที่ตามมา

.สั่งของไว้แล้วไม่เอามาหมายความว่างัย คราวหน้าก่อนนอนก็มัดกระเป๋าตังติดเอวไว้เลย จะได้ไม่ลืมเอามาด้วย

 'แล้วทำไมมิทราบ ไม่ได้ขอให้ช่วยสักหน่อย เชอะๆ' พร้อมทั้งสะบัดหน้าใส่

.'หรอ น่าเสียดายนะ กำลังร้อนๆน่ากินเลย' ตาโอ๋ค่อยๆตักขึ้นมาดม หอมมากๆเลยดูสิ น่ากินอะไรเยี่ยงนี้ ดีจังวันนี้คงอร่อยมากๆแน่ ดูสิ ข้าวเนื้อนิ่ม มีหมูชิ้นใหญ่หนาๆทอดจนสุกวางอยู่ เห็นแล้วอดใจไม่ไหว พี่โอ๋พูดขึ้นมาพร้อมทำหน้าตาใส่ ห๊อม หอม

 ฉันเหลือบมอง แอบกลืนน้ำลาย เพราะทุกอย่างตรงนี้ฉันเป็นคนสั่งเพราะอยากกิน แต่ดูมันๆ ดูมันทำ ฉันตะโกนออกไป ‘เอาไปเลย ฉันไม่หิว’

 ‘กร๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก’ เสียงยาวจนคนแถวนั้นเหลือบมามอง

พี่โอ๋พูดขึ้นมาว่า ถ้ากินไปดีๆ ต่อไปจะไม่แกล้งอีก โอเคนะ

ฉันนั่งเอามือกอดอกควบคุมสติ กับอาหารตรงหน้า ก่อนจะพูดออกไป

‘เห็นแก่ที่ขอมานะ ครั้งนี้ไม่ว่าอะไร จะไปไหนก็ไป เดี๋ยวเปลี่ยนใจไม่กินนะ’

ก็ได้ ๆ งั้นไม่กวนละ กินๆไปเถอะ ถ้าเห็นกินไม่หมดนะ จะประจานให้หมดเลย พร้อมทั้งเดินหันหลังออกจากโรงอาหารไป

 หึๆ หึๆ วิ๊ง....(มันมาอีกแล้ว) ‘ไก่ตัวนี้น่ากินเนอะว่ามั้ย’ พร้อมทั้งหันไปมองยัยส้มเพื่อนซี้

แต่ไม่มีการตอบรับ ดูมันๆ จ้วงใหญ่ ของโปรดทั้งนั้นเลยนิ

พอถึงเวลาเลิกฉันเดินออกมา กับยัยมะนาว พอถึงหน้าประตู ให้ตายสิ พี่เอ๋อยืนรออยู่

‘ยัยมะนาวจึงขอตัวแยกกลับบ้านก่อน’ พร้อมพูดทิ้งท้ายว่า

‘หึ ๆ หึๆคืนนี้ก็อย่าดึกมากละ’ แล้วก็วิ่งแยกออกไป

ส่วนฉันนะหรอ มีอะไรบางอย่างโยนมาหาฉันเสียงดังพลั๊ก.. ฉันตกใจรับเอาไว้

มันเป็นกระเป๋าถือของพี่เอ๋อ ไม่สิพี่โอ๋

 ???โยนมาทำไมหว่า ไม่มีอะไรทำหรืองัย

พี่โอ๋ตอบฉันกลับมาว่า ‘ค่าอาหารวันนี้งัย ถือไปจนถึงบ้านนั่นแหละ’

‘โหพี่แกโครตสุภาพบุรุษเลย’ ฉันพึมพำเบาๆ

ตะกี้ว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ชัด

..ปะ ปะ ป่าว ไม่มีอะไร กลับเถอะ หิวแล้ว

เฮ้ย! หิวอะไรนักหนานิ ตัวเท่ามด พี่โอ๋ ทำท่าตกใจ

แล้วเราก็เดินทางกลับ

เดี๋ยวทิ้งท้ายไว้ด้วยการแนะนำตัวละคร3ตัวก่อน

พี่โอ๋ คนนี้งัย คนที่กวนเบื้องล่างที่หนึ่ง เป็นเพื่อนบ้านฉันเองบ้านอยู่ติดกัน เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก

เป็นผู้ชายที่นิสัย ไม่สิ สันดานถ่อยมากๆ ไม่รู้จะแกล้งอะไรนักหนา โรตจิตชัดๆ ขี้บ่นน่ารำคาญ โอ๊ย!....เยอะแยะมากมาย พูดทั้งวันก็ไม่หมด

ส่วนฉัน ส้ม นิสัยหรอ เปิ่นๆ ขี้หลงขี้ลืม อารมณ์แปรปรวนง่าย ออกแนวห้าวนิดๆ สงสัยเป็นเพราะอยู่กับตาโอ๋มาตั้งแต่เด็กละมั๊ง ไม่ค่อยฉลาดเท่าไร กีฬาก็งั้นๆ มีดีอย่างเดียวคือ ฉันสวย ฉันมั่นใจ โฮ๊ะๆ ๆ (หลงตัวเองชัดๆ)

 คนนี้งัย ยัยมะนาว หรือยัยมโน เพื่อนซี้สองบุคลิกของฉัน ด้านปกติเป็นเด็กเรียนเงียบขรึบ

พูดจาดีมีสกุลมาก

ส่วนด้านมืดนะหรอ หึๆ หึๆ หื่นตัวแม่เลยละ พูดจาทะลึ่ง ฟังดูสถุลหน่อยๆ แต่ก็ตลกดี พึ่งพาได้ โดยเฉพาะการบ้าน สุดยอด มาสเตอร์เกรดเอ