Nekane เนคาเน่

“ผ...ผมถูกสั่งมา”
มาร์ตินตัวสั่นใบหน้าซีดเผือกเขาตอบกลับไปด้วยเสียงที่สั่นคลอ มาร์ตินรู้ดีว่าบุคคลตรงหน้าเป็นใคร คนที่มีอิทธิพลที่สุดในนิวยอร์กเจ้าพ่อมาเฟียฉายาพระเจ้าแห่งนิวยอร์ก มาร์โก้,,, ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ตรงนี้
“พวกเรารู้ดี”เขาพูดพลางยิ้มเล็กๆเหมือนกับว่ากำลังเจออะไรสนุกๆ
“ฉันก็ถูกสั่งมาเหมือนกัน แกชื่ออะไร?” รอยยิ้มแสนอบอุ่นที่ออกมาจากชายผู้นี้ช่างแตกต่างจากการกระทำสิ้นเชิง ปืนพกM1911ยังคงจ่อที่หน้าผากของมาร์ตินแน่นขึ้นเรื่อยๆ เหมือนร่งเวลาให้เขาตอบคำถาม
ใครกันที่สามารถสั่งชายผู้นี้ได้ ครอบครัวนี้เป็นใครกันแน่ มาร์ตินคิดในใจแต่ไม่คิดจะถามออกไปเพราะนั่นไม่ใช่คำสั่งเสียที่ดีแน่ๆ ถึงอย่างนั้นเขาก็คิดไม่ออกอยู่ดีว่าทำไมมาร์โก้ถึงอยากรู้ชื่อของเขา
“มาร์ติน…มาร์ตินครับ”
“น่ารังเกียจชะมัด”
ปัง!
เสียงปืนพกดังสนั่นไปทั่ว ร่างของมาร์ตินล้มลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงกระหน่ำกระสุนจากปืน M1 Thompson ของผู้ติดตามที่มากับมาร์โก้รัวไปที่ศพของมาร์ตินเพื่อให้แน่ใจว่าร่างนั้นไร้วิญญาณแล้วจริงๆ
หลังจากทุกอย่างเงียบสงบลง มาร์โก้เปิดประตูออกไปสำรวจนอกบ้าน เพียงไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับสีหน้าเศร้า
“ผมขอโทษจริงๆ สเตลล่า”
ไม่มีเสียงตอบกลับจากสเตลล่า มีเพียงน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาแทน
มาร์โก้รู้ดีว่าหากปล่อยให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้พวกเขาจะไม่ปลอดภัยแน่ ก่อนหน้านี้มาร์โก้ได้รับคำสั่งจากประธานาธิปดีมารับครอบครัวของ ดร.มัวรัสออกจากบ้าน ลูกน้องของเขาส่งข่าวเรื่องแผนการลอบสังหาร ดรมัวรัสเมื่อตอนเย็น มาร์โก้ส่งคนไปบอกกับดอกเตอร์แล้วให้รีบเก็บของออกมาและเขาจะไปรับ มาร์โก้และพวกของเขาขับรถมาจอดที่ถนนหลังบ้านเพื่อไม่ให้เป็นจุดสังเกตุแต่เมื่อมาถึงเขาพบเพียงสเตลล่ากับเด็กทารกและฆาตกรที่ถือมีดอาบไปด้วยเลือดเดินเข้ามา หากมาเร็วกว่านี้ละก็คงไม่ต้องมีคนตาย
งานนี้มาร์โก้พลาดอย่างใหญ่หลวงหากย้อนกลับไปเมื่อสัก10ปีก่อนคงถูกจับถ่วงน้ำไปแล้วแน่นอน แต่จิตสำนึกของการเป็นมาเฟียมันอยู่ในสายเลือดต่อให้ใหญ่แค่ไหนเมื่อพลาดย่อมต้องถูกลงโทษ
ตุบ!
มาร์โก้โยนปืนพกในมือของเขาไปที่พื้นต่อหน้าสเตลล่าที่ยังไม่หยุดร้องไห้
“ผมมาช่วยสามีของคุณไม่ทัน โปรดเอาชีวิตผมแลกด้วยเถอะ”
ผู้ติดตามทั้งสองมองหน้ากันด้วยความมึนงง ไม่มีใครคิดว่าหัวหน้าจะยอมทำอะไรแบบนี้ ทั้งสองจึงคิดว่าครอบครัวนี้ต้องมีบุญคุณกับหัวหน้าไม่มากก็น้อย
“คุณมาช่วยฉันกับลูกแต่จะให้ฉันยิงคุณเนี่ยนะ”
‘แหงแหละ ถ้าแกยิงหัวหน้าเราไม่ปล่อยไว้แน่’หนึ่งในผู้ติดตามคิดในใจ
“ทุกอย่างเป็นคำสั่งของไรอัน แต่ผมมาช้าเกินไป”
“…..”
“ถ้าไม่คิดจะยิง งั้นเรารีบไปดีกว่าก่อนที่จะมีคนมายิงเราแทน อีวานไปเปิดรถ”
มาร์โก้เก็บปืนขึ้นมาจากพื้นหลังจากไม่มีท่าทีตอบกลับจากคู่สนทนา เขาอุ้มเด็กทารกขึ้นมาสเตลล่าลุกขึ้นและรับเด็กทารกไป
“ไปกันเถอะวิลนีย์” สเตลล่าพึมพำกับทารกในอ้อมกอด
“เด็กคนนี้ชื่อวิลนีย์หรอ” มาร์โก้หันมาถาม สเตลล่าไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้า
“รถพร้อมแล้วครับ”
“เชิญคุณก่อนเลยสเตลล่า ผมจะไปส่งคุณที่สถานีรถไฟพร้อมผู้ติดตามเพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะปลอดภัยจนกว่าจะถึงที่นั่น”
มาร์โก้เก็บปืนพกใส่เข้าไปในสูทของเขา สเตลล่าเดินออกไปทางประตูหลังพลางคิดว่าหากมาร์โก้มารับเธอที่ประตูหน้าบ้านเธอคงไม่ต้องเสียคนรักไป เพียงแค่นึกถึงน้ำตาของสเตลล่าก็ไหลออกมาอีกครั้ง มาร์โก้ได้แต่ยืนดูอย่างเวทนาและเดินตามขึ้นรถไป
“ฉันต้องไปที่ไหน”
“แคลิฟอร์เนีย”
รถค่อยๆออกอย่างช้าๆ สเตลล่ามองบ้านของตัวเองที่ค่อยๆห่างออกไปหลังจากนี้ทุกอย่างที่นี่จะเป็นเพียงอดีตอันแสนเลวร้าย ชีวิตใหม่ที่แคลิฟอร์เนียจะเริ่มต้นขึ้น