Nekane เนคาเน่

ลมพัดเอาความเยือกเย็นเข้ามากระทบผิวหนังแม้ว่าจะใส่เสื้อคลุมแต่กลับไม่รู้สึกว่าทำให้อบอุ่นเลยแม้แต่น้อย แสงไฟสลัวตามท้องถนนแสดงให้เห็นถึงความเวิ้งว้างภายในเวลานี้ได้เป็นอย่างดี หิมะเริ่มตกลงมาประปราย บ้านละแวกนี้แต่ละหลังอยู่ห่างกันมากเหลือเกินไม่มีแสงไฟจากบ้านในหลังอื่นๆมีเพียงบ้านเขาบ้านเดียวที่สว่างจ้า หากมองจากภายนอกจะพบว่ามันดูเด่นผิดหูผิดตา ไม่แปลกที่ชายคนนี้จะเลือกมาขอความช่วยเหลือจากเขา

“ว่าแต่รถของคุณอยู่…”

ฉึก!

ชายแปลกหน้าใช้มีดแทงเข้าที่ท้องของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้สถานะแขกเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีรถยนต์ที่พัง มีแต่นักฆ่าที่หมายหัวเขาและครอบครัว

“เพราะ..อะไร” คำถามสุดท้ายจากปากของเขา ตอนนี้ทุกอย่างพร่ามัวไปหมดเขามองไม่เห็นแม้แต่หน้าของผู้ที่แทงเขา เลือดสดสีแดงเริ่มไหลออกมาจากบาดแผลย้อมเสื้อโค้ชสีน้ำตาลของเขาให้แข้มขึ้นอีก

“ขอโทษนะดอกเตอร์ มันเป็นคำสั่ง” นักฆ่าดึงมีดออก ร่างของเหยื่อล้มลงไปนอนกับพื้นแต่มันยังไม่จบร่างของเหยื่อถูกกระหน่ำแทงอีกครั้งหลายสิบแผล เลือดพุ่งกระเด็นเปื้อนตามตัวของนักฆ่าจนมีดถูกย้อมเป็นสีแดง เพื่อให้มันใจว่าเหยื่อตายจริงเขาจำเป็นต้องทำเช่นนี้ให้มั่นใจว่าภารกิจลุล่วง

แต่ภารกิจไม่ได้จบลงแค่นี้งานสุดท้ายของเขาคือจัดการกับคนในบ้านให้หมดเช่นเดียวกับชายที่เขาพึ่งสังหารไป ตามข้อมูลที่ได้มาเขาต้องจัดการให้ครบ3ศพ นั่นหมายความว่าเหลืออีก2ศพรอคอยเขาอยู่

อาชีพนักฆ่าเป็นงานที่โหดร้ายและบ่อยครั้งเองเขาก็ไม่อยากทำ แต่มันเป็นแค่งานเสริมงานที่แม้เขาจะเกลียดแค่ไหนก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ชายคนนี้คือมาร์ตินเขามีครอบครัวเช่นกัน ตลอดเวลามาร์ตินมักจะกังวลกับภาระค่าใช้จ่ายดูแลครอบครัวของเขา เขาต้องเลือกงานที่มั่นคงและมีเกียรติเพื่อให้พ่อแม่ภูมิใจในขณะที่การศึกษาของเขาอยู่ในระดับที่ใช้การไม่ได้ การเลือกเป็นทหารจึงเริ่มต้นมาร์ตินเรียนรู้ว่าการประจบประแจงเจ้านายจะทำให้เขาเลื่อนขั้นได้เร็วและทำให้เงินเดือนเขามากขึ้นเรื่องๆท่ามกลางสภาวะการเงินของโลกที่ระส่ำระส่ายราวกับว่าเกิดสงครามได้ทุกเมื่อทำให้งานของเขาเป็นงานที่สำคัญและเป็นที่ต้องการมากขึ้น แต่ชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบการที่สนิทสนมกับเจ้านายและคนใหญ่คนโตทำให้เขาต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องราวมากมายบางอย่างเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบอย่างยิ่งแต่จะถอนตัวตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้วทุกอย่างที่พวกเขาก่อมันต้องสานต่อให้จบ ภาระงานเข้ามามากขึ้นคำสั่งงานต่างๆเริ่มเปลี่ยนไปมันไม่ใช่งานราชการแต่เป็นงานผิดกฎหมายที่มีหลักประกันของชีวิตและครอบครัว เขากลายเป็นนักฆ่าชั่วคราวไปโดยปริยายและคืนนี้เขาต้องทำงานเหมือนกับที่ผ่านมา

มาร์ตินลากศพของเหยื่อเข้าไปในพุ่มไม้ใกล้ๆให้สะดวกต่อการเก็บกวาดหลังจบภารกิจ หิมะที่พื้นเต็มไปด้วยคราบเลือดและรอยแถบหลุมจากการถูกลากเป็นทางยาว หลังจากเสร็จเรียบร้อยมาร์ตินค่อยๆย่องไปที่ประตูไม้ของบ้านซึ่งอยู่ไม่ห่างมากนัก ดูเหมือนคนข้างในจะยังไม่สังเกตถึงความผิดปกติ ซึ่งนั่นแหละดีมากเลย

“พระเจ้ามักเล่นตลกกับเรา” มาร์ตินพึมพำกับตัวเองก่อนจะบิดลูกบิดประตูและเปิดออก

แกร่ก!

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา โลหะเย็นๆบางอย่างเขามาจ่ออยู่ที่หน้าผากของมาร์ติน เขารวบรวมสติและพิจารณาทุกอย่างตรงหน้าของเขา ชายผมทองร่างใหญ่สวมสูทสีดำสนิทมาพร้อมกับปืนพกM1911ซึ่งมันกำลังจ่ออยู่ที่หัวของเขาในตอนนี้ สีหน้ามาร์ตินซีดลงร่างกายรู้สึกเย็นวูบ ทุกอย่างมันไม่ควรจะเป็นแบบนี้

“พูดได้ดี”