Nekane เนคาเน่

 “คุณไม่ควรเริ่มโครงการนี้ตั้งแต่แรก มันทำให้เราเดือดร้อน!” เสียงตะคอกแสบแก้วหูของสุภาพสตรีท่านหนึ่งดังกึกก้องภายในบ้านทาวเฮ้าส์หลังเล็กๆใจกลางเมือง ขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแต่ภายในบ้านยังคงมีแสงสว่างจากหลอดไฟพร้อมกับคนในครอบครัวที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเก็บของอย่ารีบร้อน
“ผมไม่คิดว่ามันจะลงเอยแบบนี้ สเตลล่ายกโทษให้ผมด้วย” น้ำเสียงที่แผ่วเบาเข้ากระซิบที่ข้างหู เขาพูดพลางเช็ดน้ำตาให้กับหญิงสาวที่เขารักมากที่สุดในชีวิต เขาไม่เคยคิดเลยว่าคนที่สร้างผลงานให้กับประเทศชาติมามากมายอย่างเขาจะต้องตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้
“อีกไม่นานรถจะมารับพวกเรา อย่ากังวลเลยตอนนี้เราต้องเตรียมพร้อม” เขาพูดให้กำลังใจพร้อมลุกขึ้นมาเก็บของต่อ
“ลูกจะปลอดภัยไหม” เจ้าของเสียงตะคอกเมื่อสักครู่ถามกลับมาอีกครั้งแต่คราวนี้กลับเป็นน้ำเสียงที่แผ่วเบาและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เธอหันไปที่เตียงของเด็กทารกคนหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างเธอมากนัก
ไม่มีเสียงตอบกลับจากอีกฝ่าย เขาเพียงอุ้มเด็กทารกคนนั้นขึ้นมากอดและวางลงกลับไปที่เดิม กล่องไม้กล่องหนึ่งถูกเปิดออกให้เห็นสร้อยคอที่มีผลึกสีแดงสดอยู่ตรงกลาง มันถูกหยิบขึ้นมาและสวมลงบนคอของเด็กทารกอย่างช้าๆ ตอนนี้มันดูใหญ่มากเมื่อเทียบกับขนาดของผู้ใส่
“ลูกเราจะต้องปลอดภัย”
 เมื่อพูดจบได้ไม่นาน เสียงกริ๊งหน้าบ้านก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนจากบุคลลึกลับภายนอก
“มีใครอยู่ไหมครับ” น้ำเสียงที่ดูเป็นมิตรราวกับเสแสร้างดังเข้ามาในบ้าน ทั้งสองต่างเงียบและมองหน้ากัน ในหัวต่างลังเลว่าจะทำเช่นไรต่อไปดี
บรรยากาศเงียบสงัดไม่มีใครกล้าออกจากบ้านเพื่อต้อนรับแขกปริศนา ไฟในบ้านสว่างจ้าทำให้เป็นอุปสรรคต่อการปฏิเสธว่าภายในบ้านนั้นไร้ผู้คน ในที่สุดความเงียบนั้นก็ถูกทำลายลงเมื่อทารกเริ่มส่งเสียงร้อง
“ฮัลโหลมีใครอยู่ไหมครับ” เสียงจากแขกดังเข้ามาในบ้านอีกครั้งคราวนี้เสียงเริ่มดังมากขึ้นราวกับย้ำให้คนในบ้านรีบออกมาต้อนรับไวๆ
“รถผมเสีย อากาศข้างนอกหนาวมากขอผมเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ”
“ผมจะออกไปคุยกับเขาเอง” สิ้นเสียงเขาหยิบเสื้อโค้ชขึ้นมาสวมและรีบเปิดประตูออกไปนอกบ้านอย่างรวดเร็ว
ชายสวมสูทสีน้ำตาลใส่หมวกกำลังยืนอยู่ที่หน้าบ้าน อากาศข้างนอกหนาวเย็นมากเขามองหน้าชายคนนั้นไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่ ชายผู้อ้างว่ารถเสียมองมาทางเขาพร้อมกับตัวสั่นด้วยความหนาว
“เข้ามาคุยกันก่อน” เขาค่อยๆเปิดประตูให้แขกเข้ามา อากาศด้านนอกทำให้เขาไม่คิดจะสงสัยหรือระแวงชายตรงหน้าทั้งสิ้น เพราะการยืนท่ามกลางสภาพอากาศเช่นนี้มันช่างทรมานจริงๆหากเป็นใครก็ต้องอยากหาที่อุ่นๆทั้งนั้นไม่เพียงแต่ชายผู้นี้ เขายิ้มราวกับว่าความพยายามไม่สูญเปล่าชายตรงหน้านี้เป็นคนดีจริงๆแต่สภาพตอนนี้เขาดูน่าสงสารยิ่งนัก ทั้งสองเดินผ่านสวนหน้าบ้านจนใกล้จะถึงกับประตู