E-Ped Story สวัสดีความรัก

            เช้าวันถัดมา ฉันถูกแยกกับเดอะแก๊งให้ไปเรียนห้องอื่น (คนอื่น ๆ ก็โดนแยก ไม่ต่างกันหรอก -_-;) แต่ฉันโชคดีหน่อยที่ห้องเรียนยังมีคนที่ฉันรู้จักอยู่ 1 คน ซึ่งคนคนนั้นคือ ‘หลิงหลิง’
          ถึงฉันจะไม่ค่อยอยากคุยกับเธอด้วยความอคติส่วนตัวก็เถอะ แต่เธอก็พอมีประโยชน์กับฉันบ้าง เนื่องจากฉันโง่เลข แต่หล่อนเก่งมาก นั่นทำให้ฉันมีคนให้ลอกการบ้าน
 ถามว่าเป็ดเลวไหม? ก็นิดหน่อยนะ -_-
            ที่ฉันไม่ค่อยชอบเธอเพราะเธอทำตัวใสใสจนน่ารำคาญ ทำเป็นแอ๊บ ทำเป็นดี ทำเป็นไร้เดียงสา และที่ทำให้ฉันหงุดหงิดมากก็คือ เธอไม่ได้หน้าตาดี ไม่มีอะไรเด่น ดูเหมือนเด็กเอ๋อด้วยซ้ำ กางเกงวอร์มเอวสูงงี้ มัดผมรวบตึงงี้ ใส่แว่นเหมือนเด็กเรียนงี้ มันติ๋มอ่ะ! แต่เวลานางลุกขึ้นแนะนำตัวเมื่อไหร่ ทำไมมีแต่เสียงผู้ชายกรี๊ดให้วะ เดี๋ยวนี้เขานิยมเด็กเรียบร้อยแล้วเหรอ?
            ขัดใจว้อยยย!
 
            เย็นวันหนึ่ง
            ห้อง 2-204
            ห้องของฉันกับกวาง
            ก่อนหน้านั้นเราไปนั่งเม้ามอยฝอยแตกที่ห้อง 203 ห้องของหลิงหลิงกับโลตัสมา ระหว่างที่เรากำลังคุยกันอย่างออกรสนั้น มันทำให้ใครบางคนรำคาญ!
            “คุยกันเบา ๆ ได้ไหม? คนจะนอน!” เสียงหงุดหงิดลอดออกมาจากปากของสาวหงิมที่ชื่อ หลิงหลิง
            เหตุการณ์นั้นทำให้ทั้งห้องเงียบลง แล้วเปลี่ยนห้องมาคุยที่ห้องของฉันแทน...
            “กูว่ากู...ไม่ชอบหลิงหลิงว่ะ” โลตัสที่เป็นรูมเมทของหลิงเริ่มเปิดประเด็น
            “ทำไมวะ?” กวางถาม
            “มันชอบชักสีหน้าใส่กู”
            “มึงคิดไปเองเปล่า?” เมย์แย้งบ้าง
            “ไม่ว่ะ หลายทีละ มันชอบบ่น แล้วก็ชอบทำหน้าไม่ดีใส่กู อย่างเมื่อกี้แหละ พวกมึงก็เห็น”
            “ก็เราคุยกันเสียงดังไง นางจะนอน” ฉันพูดบ้าง
            “ตอนแรกมันก็คุยกับเราอยู่มั้ย แล้วอยู่ดี ๆ มันก็ไปนอน พอพวกเราคุยกันสนุกหน่อยก็ทำเป็นโมโหเรียกร้องความสนใจ”
          “มึงคิดมากไปมั้ง โลตัส” กวางพยายามเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนใจเย็น แต่...
            “มึงต้องอยู่กับมันทุกวันแบบกูแล้วมึงจะรู้ เห็นมันใสใสแบบนั้น จริง ๆ แล้วมันแอ๊บเว้ย ดูจากคำพูดคำจามันก็รู้แล้วมั้ย พวกมึงไม่รำคาญกันบ้างเหรอวะ?”
            …
            เงียบ
            ไม่มีใครตอบ แต่เหมือนทุกคนจะเห็นด้วยกับสิ่งที่โลตัสพูด
            ถึงฉันจะไม่ได้นอนกับหลิงหลิงทุกคืนเหมือนโลตัส แต่ฉันก็นั่งเรียนข้างหลิงตลอด และพอเข้าใจความรู้สึกโลตัส มันเหมือนเป็นเพื่อนกับคนที่สวมหน้ากากตลอดเวลา เหมือนคุยกับคนที่แกล้งทำเป็นดีด้วย
            บอกได้คำเดียวเลยว่า
            Fake
            “เฮ้ยมึง...” เมย์สะกิดขาโลตัสเบา ๆ แล้วชี้ไปที่เงาหลังม่านตรงหน้าต่าง...
            นั่นมัน...
หลิงปะวะ...
            ตึกตึกตึกตึก!
            ปัง!!
          เสียงกระแทกส้นเท้าดังตึก ๆ ด้วยความโมโห และตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังปังราวกับตั้งใจให้พวกเรารู้ตัว...
            งานเข้าแล้ว...
            “ตบมันสักทีดีมั้ยทำตัวแบบนี้มันน่าคบนักเหรอ?” คิ้วโลตัสขมวดกันเป็นปมด้วยความฉุนเฉียว
            “ใจเย็นน่ามึง เดี๋ยวค่อยกลับห้องนะ รอใจเย็น ๆ ก่อนแล้วค่อยไปเคีลยร์กัน” ฉันวางมือลงบนตักของโลตัสหวังให้เธอใจเย็น โชคดีที่เธอพยักหน้ารับทำตามที่ฉันขอ
            เรื่องแค่นี้เอง ปล่อย ๆ มันไปเถอะ เราต้องอยู่ด้วยกันอีกตั้ง 3 ปี อย่าให้เรื่องแค่นี้ในทำให้เราต้องแตกคอกันเลย
            ...
 
            เย็นวันหนึ่ง
            ที่โรงอาหาร
            “นั่งด้วยดิ้” กวางที่เพิ่งเลิกเรียนเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม
            “แล้วคนอื่นอ่ะ ยังไม่เลิกเหรอ?” ฉันถามหาพวกตุ๊ด พวกเมย์กับโลตัส เพราะฉันเลิกเรียนนานแล้วยังไม่เห็นหน้าพวกนั้นเลย
            “เดี๋ยวก็มามั้ง”
            “กวางจ๋า คิดถึงจังเลย >_<” จู่ ๆ ก็มีชะนีผมสั้นติ่งหูมาตรฐานโรงเรียนรัฐบาลเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ กวางแล้วบีบแขนอย่างหมั่นเขี้ยว
            “โอ๊ย! อีฟิวส์ กูเจ็บ อีโง่!”  อีฟิวส์คือใคร แล้วทำไมด่าแรงขนาดนั้น สนิทกันถึงขั้นนั้นแล้วเหรอ? -O-
            ฉันนอนกับกวางทุกวันไม่เห็นสนิทเท่าชะนีผมสั้นคนนั้นเลย อิจฉาว่ะ
            “ฮ่า ๆ ขอโทษ ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ็บ >_<”
            “ไม่รู้บ้าไร มึงเป็นคนทำกูอ่ะ!” กวางหันไปตบแขนฟิวส์ก่อนจะถกแขนเสื้อให้ฉันดูอะไรบางอย่าง
            “เนี่ยเป็ดดูดิ รู้จักกันไม่ถึง 3 วันแม่ง สนิทกับกูละ สนิทกันถึงขั้นกัดแขนกูจนช้ำแบบนี้ อะไรวะ! มึงทำกับคนที่เพิ่งรู้จักกันแบบนี้ได้ยังไง!” กวางทำหน้าน้อยใจใส่ฟิวส์ที่นั่งหัวเราะคิกคักข้าง ๆ
            “ก็กวางน่าร้าก ใครอยู่ใกล้ก็หมั่นเขี้ยว ^^” ฟิวส์กัดฟันพูด แสดงให้เห็นถึงความหมั่นเขี้ยวมาก =_=;
            “โห โคตรช้ำอ่ะ แสดงว่ากัดแรงมาก” หลิงหลิงที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง
            “นิดหน่อยหน่า ฮ่า ๆ >_<”
            “สรุป ฟิวส์เรียนปรับพื้นฐานห้องเดียวกับกวางเหรอ? แล้วเรียนสาขาอะไรอ่ะ?” ฉันถามบ้าง
            “บริหารน่ะ เธอสองคนล่ะ?”
            “สถาปัตย์” ฉันกับหลิงประสานเสียงตอบพร้อมกัน
            “โห...สาวสถาปัตย์เด็ดมาก!” ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ‘เด็ด’ ของนางหมายถึงอะไร แต่จะถือว่าเป็นคำชมนะ -_-;
 
            หลังจากนั้นตัวกวางก็ติดกับฟิวส์ตลอด มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกแย่งเพื่อนรักไป...
            ทำไมฉันเป็นคนขี้อิจฉาแบบนี้วะ -_-;
 
            หอพักหญิง 2
            19.28
            โครมมม!!!
            ซ่า!!
            แสงฟ้าแลบ ตามด้วยเสียงฟ้าร้อง คืนนี้เป็นคืนที่ฝนตกหนักมาก เสียงฝนกระทบกับพื้นรบกวนการได้ยินของเราทั้งหมด การสื่อสารเป็นไปได้ยาก จะคุยกันทีต้องตะโกนแข่งกับเสียงฝน ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ห้องเดียวกันก็ตาม
            “ฮัลโหล? เอางั้นเหรอวะ? เออได้ ออกมารอเลยนะ เดี๋ยวกูไป”
            “ไปไหนวะกวาง?” ฉันที่กำลังกวัดแกว่งดินสอไปมาบนกระดาษ เงยหน้าขึ้นถามเพื่อนรักที่ท่าทางรีบร้อนแปลก ๆ
            “ไปรับฟิวส์จากหอ 1 ”
            “รับทำไมวะ?”
            “รูมเมทมันอาบน้ำอยู่ ฟ้าก็ร้อง ฝนก็ตก มันอยู่ในห้องคนเดียว มันกลัวผี มันจะมานอนด้วย”
            แบบนี้ก็ได้เหรอวะ -O-
            “เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน  ไปยืมร่มจากหลิงแป๊บ” ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเสนอตัวออกไปลำบากท่ามกลางสายฝนข้างนอกทำไม แต่ใจมันอยากไปว่ะ
            งงใจตัวเองเหมือนกันนะ -_-;
            “เชี่ยยย อีเป็ด คนดีว่ะ กูซึ้งมาก!”
            “ค่อยมาซึ้งต่อหลังจากไปรับฟิวส์มั้ย เร็ว ๆ ออกมา”
            “โอเค ได้ๆ”
            แล้วเราก็กางร่มฝ่าพายุฝนเดินไปหอ 1 ซึ่ง หอ1 มันไม่ไกลจากหอสองเท่าไหร่หรอก หอ 1 มันตั้งอยู่ข้างหน้าหอ 2 แค่นี้เอง
            “ฟิวส์ มานี่!” ฉันตะโกนเรียกฟิวส์ที่ยืนมึนอยู่ตรงโถงชั้น 1 พอนางเห็นฉันมากันสองคนก้แกยิ้มกว้างดีใจแล้วรีบวิ่งเข้ามาในร่มทันที
            “เป็ดก็มารับกูด้วยเหรอ โอ๊ย! ใจดีจังวะ กูรักพวกมึง >_<” ฟิวส์กอดคอฉันกับกวางแน่นจนจะล้มกันทั้งหมด
            “โอ๊ย! เดินดี ๆ ก่อน กลับถึงห้องค่อยว่ากัน -_-”
 
            ห้อง 2-204
            พรึ่บ!
            ฉันตากร่มไว้นอกห้องแล้วเดินกลับเข้ามา สภาพแต่ละคน...กางเกงเปียกหมด แล้วก็อาบน้ำกันมาแล้วด้วยนะ -_-;
          “ฟิวส์แม่งวุ่นวายว่ะ มึงออกมาบอกรูมเมทยัง?” กวางถามฟิวส์ที่นอนดิ้นอยู่บนเตียง
            “ยังเลย แฮ่ ๆ >_<”
          “เอ้า เดี๋ยวก็โดนงอนหรอก” ฉันว่าบ้าง
            “นางไม่งอนหรอก นางโลกส่วนตัวสูงจะตาย อารมณ์ศิลปินอ่ะ เรียนสถาปัตย์เหมือนเป็ดเลย อีกเดี๋ยวค่อยโทรไปบอกก็ได้ ตอนนี้มันกำลังอาบน้ำอยู่”
          “อ๋อ” ฉันเดินไปล้างเท้าในห้องน้ำก่อนขึ้นเตียง
            ฟุ่บ!
          “กวาง เป็ด ฉันย้ายมานอนที่นี่เลยได้ปะวะ”
          “เอาจริง?” ฉันกับกวางถามกันเป็นเสียงเดียว คิดจะย้ายก็ย้ายได้เลยเหรอวะ? แบบนี้ก็ได้เหรอวะ? -O-
            “จริงดิ กูอยากอยู่กับพวกมึงอ่ะ ให้กูอยู่ด้วยนะ” ฟิวส์เอาแก้มมานัวเนียมือฉันแล้วหันไปจับมือกวางต่อ
            กวนตีนชิบหาย -_-
            “กูแล้วแต่เป็ดอะ”
            อ้าว! โยนขี้ให้กูเฉย -O-
            “ว่าไงเป็ด ให้กูนอนด้วยคนนะ >_<” ว่าแล้ว นางก็หันมาอ้อนฉันต่อ อยากจะตบหน้ามันสักเปรี้ยง คนอะไรกวนตีนชิบหาย
            หล่อนไม่ได้น่ารำคาญเหมือนหลิงหลิง สิ่งที่หล่อนทำ หล่อนไม่ได้เฟค แต่มันคือตัวตนของหล่อนจริง ๆ
            ฉันก็ไม่ได้รังเกียจหล่อนหรอกนะ...
            “เออได้”
            “เย้! งั้นพรุ่งนี้ไปช่วยกูขนของมาด้วย กูจะนอนกับพวกมึง 3 ปีเลย!”
            กูว่าวุ่นวายแน่ -_-