E-Ped Story สวัสดีความรัก

            ใกล้เปิดเรียนแล้ว...

            วันนี้นักศึกษาชั้นปีที่ 1 ทุกคน ได้เข้าค่ายธรรมมะในวัดใกล้ ๆ วิทยาลัย ซึ่งในตอนนี้ฉันก็รู้จักกับเพื่อนมากในระดับหนึ่งแล้ว ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนชายที่มาจากวิศวะ (เพราะรูมเมทฉันเรียนสาขานั้นเลยทำให้ฉันรู้จักไปด้วย  -_-;)

            “เอาถาดข้าวไปเก็บตรงไหนอ่ะ?” ฉันถามเพื่อน ๆ ที่กำลังทานข้าวกันอยู่

            “ฮะ? มึงอิ่มแล้วเหรอ? นั่นกินหรือดม ทำไมเหลือเยอะขนาดนั้นวะ -_-” ฟิวส์ที่นั่งข้าง ๆ ฉันเอ่ยขึ้น

            ก็คนมันไม่อยากนี่นา -3-

            “ถึงว่าทำไมหุ่นดี ที่แท้ก็ไม่กินข้าวนี่เอง” โลตัสแซวบ้าง

            “หุ่นดีอะไรล่ะ แห้งจะตายอยู่แล้ว -_-” ฉันรู้ตัวนะว่าผอม สูง 160 น้ำหนักแค่ 42 ก็รู้ว่าควรกินให้มันเยอะ ๆ แต่กับข้าวมันไม่อร่อยนี่ กินยังไงก็กินได้นิดเดียวอ่ะ ฝืนใจกินยังไงก็ไม่หมดอยู่ดี

            “รอเขากินกันให้หมดก่อนแล้วค่อยลุกไปเก็บพร้อมกันไหม” หลิงหลิงที่นั่งข้าง ๆ โลตัสพูดขึ้นบ้าง

            ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลิงหลิงกับโลตัสเป็นยังไงนะ แต่พวกหล่อนก็ยังคุยกันได้อยู่ คงเคลียร์กันแล้วมั้ง?

            หลังจากที่พวกเราทานอาหารเสร็จก็ลุกเอาถาดข้าวไปเก็บ แล้วระหว่างทางเดินนั้น...

            “อ้าวกวาง ฝากเราเอาถาดไปเก็บไหม?” ‘ไนท์’ หนุ่มขาวตี๋ ตัวแล็ก ทักกวางที่กำลังเดินเอาถาดไปเก็บ เขาเป็นหนุ่มวิศวะที่เรียนปรับพื้นฐานห้องเดียวกับกวาง

            และเขากำลังจีบกวางอยู่!

            “ไม่ต้องอ่ะ กูเอาไปเก็บเองได้” กวางตอบเสียงแข็งแล้วเดินนำไปต่อ

            ดูก็รู้ว่ากวางไม่ชอบ  แต่ความพยายามไนท์สูงมาก!

            “เอามาเหอะ คนมันเยอะ เดี๋ยวเราเอาไปเก็บให้”

            “เออ งั้นฝากของเพื่อนกูด้วยนะ” กวางถอนหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะยื่นถาดของตัวส่งให้ไนท์ “เป็ด หลิง ฟิวส์ เมย์ โลตัส เอาถาดให้ไอ้ไนท์มันดิ มันจะเอาไปเก็บให้”

            O_O

            “เอาจริงดิ??” โลตัสหันไปถามกวาง

            “เออ มันอยากช่วย ก็ให้มันช่วยดิ” พูดจบ กวางก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที

            “งั้นฝากหน่อยน้า ^O^” ฟิวส์ยกถาดตัวเองวางทับถาดของกวางบนมือของไนท์

            แล้วตามด้วยเมย์ โลตัส และหลิงหลิง

            ...

            ส่วนฉันเอาไปเก็บเอง สงสารไนท์อ่ะ T^T

 

           

            วันศุกร์เย็น

            20.12

            ทุกวันศุกร์ตอนเย็นแม่กับลุงจะมารับฉันกลับบ้าน แล้ววันอาทิตย์เย็นก็กลับเข้าหออีก มันทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนเลยล่ะ -_-;

            เกมไม่ได้แตะ อินเตอร์เน็ตไม่ได้เล่น ทีวียังไม่ได้ดูเลยบอกตรง ๆ! ฉันจะได้แตะคอมก็ต่อเมื่อตอนเที่ยงไปเล่น Mac ที่ห้องสมุด แล้วตอนเที่ยงเยอะมาก เครื่องแม็กมันมีไม่ถึง 10 เครื่องเลยมั้ง -_-

            กลับบ้านทีก็ต้องเล่นคอมนั่นแหละคือสวรรค์ของฉัน ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเช็ค Hi5 อยู่ล่ะ เออ ก็ลืมขอ Hi5 ของเดอะแก๊งมาวะ มีแต่เบอร์ที่สามารถติดต่อได้ นอกเหนือจากนั้นก็ No

            หืม?

            ใครมาคอมเม้นวะ

            “เป็ดใช่ป่าววว”

            ใครวะเนี่ย -O-

            หลังจากนั้นฉันก็ตอบคอมเม้นนั้นแล้วเข้าไปดูรูปของเขา สืบไปสืบมาจนรู้ว่า อ้อ! หมอนี่คือเพื่อนที่เรียนวิทยาลัย D นี่เอง และเขาก็เป็นเพื่อนของ ‘ไนท์’ ด้วย

            ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยวะ -_-

            เขาชื่อ ‘ดรั๊มป์’ เด็กวิศวะเช่นกัน เป็นเพื่อนสนิทไนท์ หน้าตาของเขาจากที่ดูในรูปนะ...ไม่หล่อ หน้าก็เหมือนคนอ่ะ แค่ไม่หล่อในสายตาฉันเฉย ๆ ดูเป็นคนอวบ ๆ ผิวขาว มีสิววัยรุ่นนิดหน่อย คางของเขาจะยื่นออกมาเหมือนพระจันทร์เสี้ยวเล็กน้อย

            ...

            นี่ฉันไม่ได้ด่านะ แค่กำลังอธิบายให้คุณผู้อ่านเห็นภาพเฉย ๆ -_-;

            “รู้จักเราเหรอ?” ฉันเม้นตอบกลับบ้าง

            แล้วเขาก็ตอบฉันแทบจะทันที!

            “รู้จักดิ ออกจะดัง”

            เฮ้ย?! ดังเหรอ? เอาอะไรมาดังวะ? ผิดคนแล้วอีบ้า

            “ขี้โม้ละ ผิดคนป่าว?”

            “ไม่ผิดหรอก คนนี้แหละใช่เลย เป็ดไม่รู้ตัวหรอกว่าคนอื่นรู้จักเป็ดกันหมด”

            เอาอะไรมารู้จักกูวะ? อยู่เฉย ๆ ก็มีคนรู้จักเหรอ? บ้าไปละ -_-

            “เคยเห็นเป็ดด้วยเหรอ?”

            “เคยดิ ตั้งแต่วันที่แนะนำตัววันแรกแล้ว พูดซะเสียงดัง ฮ่า ๆ”

            ให้ตายเถอะ อย่าเอาเรื่องนั้นมาพูด!

            “ก็จารย์บอกให้พูดเสียงดัง ๆ ไง กลัวคนอื่นไม่ได้ยินนี่ >_<”

            “ตอนนั้นเห็นก็คิดเลย ว่าเป็ดอะ น่ารัก”

            ถึงฉันจะหลงตัวเองว่าตั้งแต่ไปเปลี่ยนแปลงตัวเองมาใหม่ เปลี่ยนทรงผมใหม่ แต่ฉันคิดว่าฉันไม่ได้น่ารักเลยนะ คือน่ารักไม่เท่ากวางกับโลตัสอะ ไปยืนข้าง ๆ หล่อนสองคนนั้นคือฉันดับเลย กับแบบไม่มีทางได้เกิดอ่ะ -O-

            “เมื่อวานตอนกินข้าวเสร็จ ดรั๊มป์กะจะช่วยเป็ดเก็บถาดแล้ว”

            “อ้าว แล้วทำไมไม่มาอ่ะ?”

            “ก็ไอ้ไนท์มันโดนกวางแกล้งอ่ะ นึกว่าเป็ดก็เอาถาดให้ไนท์เหมือนคนอื่น ดรั๊มป์เลยไม่ไปดีกว่า”

            อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง ฮาดีว่ะ

 

 

            ตอบเม้นกันไปมา เขาก็ชวนให้ฉันเล่น Facebook เพราะมันคุยกันง่าย และเขายังบอกอีกว่า Hi5 น่ะ คนไม่ค่อยเริ่มเล่นกันแล้ว

            อ้าว จริงเหรอวะ? นี่ฉันหลงยุคเหรอ -_-

            แต่ถ้าจะให้เล่นเฟส ฉันก็เล่นไม่เป็นอ่ะ -_-;;

         

            ต่อมาเราก็แลก Msn แล้วคุยแชทกัน

 

            และประโยคยอดฮิตติดปากวัยรุ่นก็โผล่ออกมา

            “ขอได้เบอร์ป่าว?”

            ใจนึงมันก็ไม่อยากให้นะ แต่...ขอมาขนาดนี้แล้วอ่ะ ฉันไม่กล้าปฏิเสธ เขาก็เป็นคนดีอ่ะ คุยกับฉันดีมาก

            แต่ฉันไม่ได้ชอบเขานะ

            “087-XXXXXXX”

            “เครือข่ายอะไรอ่ะ? ใช้ของ ‘ทรู๊ฟ’ หรือเปล่า?”

            “ป่าวอ่ะ ใช้ของ ‘12cally’ ” มันเป็นซิมเก่าแม่ด้วยนะ -_-

            “ใช้ทรู๊ฟได้ไหม จะได้โทรคุยกัน”

            เออ เรื่องเปลี่ยนเบอร์มันก็อยากเปลี่ยนอยู่ เพราะรำคาญเพื่อนแม่ชอบโทรเข้าเบอร์ฉัน แต่ฉันขี้เกียจซื้อซิมใหม่อะ จะบอกว่าไงดี -_-;

            “ให้ไปซื้อซิมตอนนี้เลยเหรอ? ขี้เกียจอ่ะ เซเว่นรอยู่ไกล” เออ! ก็บอกมันตรง ๆ เนี่ยแหละ!

            “ไม่ต้องหรอก ดรั๊มป์ซื้อมาแล้ว”

            หะ? -O-

            “มันเป็นซิมคู่อ่ะ เลขคล้าย ๆ กัน ให้เป็ดเลือกเลยว่าจะเอาเบอร์ไหน” แล้วเขาก็พิมพ์เลขมาให้ฉันเลือก ซึ่งแน่นอน ฉันต้องเลิกเลขที่มันสวยกว่าอยู่แล้ว แต่!

            มันไปซื้อมาแล้ว? ตอนไหน? วางแผนไว้ล่วงหน้าเหรอ? หรือยังไง? งง??

            “แล้วมันเท่าไหร่อะ จะได้เอาเงินให้ถูก”

            “ไม่ต้องหรอก ดรั๊มป์อยากให้เอง วันอาทิตย์ตอนเย็นเจอกันที่โรงอาหารนะ จะเอาไปให้”

            Serious?-O-

            แต่ฉันก็ยอม

 

 

            วันอาทิตย์

            โรงอาหาร

            17.42

            “อ่ะ ของเป็ด” ดรั๊มป์วางซองซิมโทรศัพท์ลงบนโต๊ะในขณะที่ฉันกำลังอ้าปากกินข้าวอยู่

            มาตอนไหนวะ? -O-

            “เอาตังค์ไหม ถามจริง?” ถึงเขาจะอยากให้ด้วยใจ แต่ฉันก็เกรงใจปะวะ

            “ไม่ต้องอะ อยากให้คืออยากให้ ไปก่อนนะ ไอ้ไนท์รอกินข้าวด้วยอยู่” พูดจบ เขาก็เดินไหสั่งข้าวกับไนท์ทันที

            “พวกมึงสองคนคุยกันเหรอวะ? ตั้งแต่เมื่อไหร่?” กวางที่ได้ยินทุกบทสนทนาเอ่ยถาม

            “วันศุกร์ตอนเย็น มันทัก Hi5 กูมา แล้วสุดท้ายมันก็ซื้อซิมให้กูเนี่ย”

            “เพื่อนไอ้ไนท์มันแผนสูงเหมือนกันนี่หว่า” กวางยิ้มมุมปากแล้วหันไปมองดรั๊มป์ที่กำลังยินคุยกับไนท์อยู่หน้าร้านข้าว

            “แล้วมึงกับไนท์อ่ะ สรุปยังไง?” ฟิวส์ถามบ้าง

            “เออ พอคุยกันมันก็ดีนะ บางทีมันก็น่ารำคาญ เลยโดนกูด่าไปบ้าง -_-”

            “คุยกันในไหน?” ฉันถาม

            “โทรศัพท์”

            “ฮั่นแน่ เดี๋ยวก็เป็นแฟนกัน ฮ่า ๆ” ฟิวส์แซวบ้าง เออวะ ตอนแรกบอกไม่ชอบมัน เดี๋ยวพอคุย ๆ ไปก็ติดใจหรอก

            “ไม่ต้องแซวกวางเลย ฟิวส์ก็เหมือนกัน กับผู้ชายใส่แว่นคนนั้นล่ะ ไปถึงไหนแล้ว?” หลิงหลิงที่นั่งข้าง ๆ ฉันเอ่ยปากแซวฟิวส์บ้าง

            ว่าแต่...

            “แว่นไหนวะ?”

            “โหยมึงไปอยู่ไหนมา ทำไม่ตามข่าวเพื่อนมึงเลย” กวางตบโต๊ะใส่ฉัน เอ้า! ก็คนมันไม่รู้อ่ะ ฟิวส์แม่งซุ่มว่ะ

            “เป็ดจำวันนั้นได้ไหม ที่มีกิจกรรมเต้นหน้าโรงอาหาร แล้วอาจารย์ถามหาคนที่ตีกลองเป็น แล้วผู้ชายใส่แว่นก็ยกมืออาสาไปตีกลองให้ คนนั้นแหละ ฟิวส์ชอบ!” หลิงหลิงอธิบาย

            “อ๋อ หนุ่มสกินเฮด แว่นดำ ดัดฟันอะนะ -O-”

            “ใช่ ๆ คนนั้นแหละ เขาชื่อพร้อม”

            “มึงชอบคนใส่แว่นเหรอฟิวส์?” ฉันหันไปถามฟิวส์ที่นั่งบิดตัวไปมาด้วยความเขิน เห็นแล้วอยากถีบ น่าหมั่นไส้ -_-

            “มันไม่เกี่ยวว่าจะใส่หรือไม่ใส่เว้ย แต่ท่าทางมันกวนตีนดี กูชอบ >_<”

          ผู้ชายก็กวน ผู้หญิงก็กวน ถ้าสองคนนี้ได้คบกันจริง ๆ มันต้องเป็นคู่รักที่น่าถีบที่สุดในโลกแน่ ๆ -_-;

            “หลิงไปรู้ขนาดนั้นได้ยังไงวะ?” โลตัสที่นั่งเงียบอยู่ถามขึ้นบ้าง

            “ก็หลิงมันคุยกับไอ้น็อตอยู่ น็อตมันเป็นเพื่อนกับพร้อม หลิงเลยไปสืบเรื่องพร้อมจากน็อตมา กูเดาถูกใช่ปะ?” เมย์ทักขึ้นบ้าง

            “ก็ใช่ แหะ ๆ”

            ‘น็อต’ ที่ว่าคือ เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ตาตี๋ ๆ หัวเกรียน ๆ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเยอะหรอก ฉันรู้จักเขาเพราะเขาเรียนปรับพื้นฐานห้องเดียวกับเมย์

            “เออ ไอ้น็อตมันก็นิสัยดีนะเว้ย ลองคุย ๆ ไปดิ เผื่อจะชอบ” กวางเชียร์บ้าง ทำไมมีแต่ฉันที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยวะ -_-;

            “อื้ม ^^” หลิงตอบสั้น ๆ แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ

            “แล้ว...โลตัสล่ะ ไม่มีใครมาจีบบ้างเหรอ?”ฉันหันไปถามหญิงสาวที่ฮอตที่สุดในตอนนี้บ้าง ตอนแรกฉันว่านางหน้าตาบ้าน ๆ ธรรมดาๆ นะ แต่หลัง ๆ มา ทำไมนางสวยขึ้นก็ไม่รู้ -_-;;

            “ไม่อ่ะ ถึงมีก็ไม่เอา มึงก็รู้ กูไม่ชอบผู้ชาย”

            “เออ ลืมไป มึงเป็นดี้ -_-”

            “ถ้าอีตัสเอาผัวขึ้นมาก็โดนตีนพี่หญิงดิ ฮ่าๆ ” เมย์แซวบ้าง

            ‘พี่หญิง’ ที่ว่าคือ แฟนของโลตัสซึ่งเป็น ‘ทอม’ และเป็นรุ่นพี่ที่อายยุเยอะกว่าโลตัสไป 2 ปี พี่เขาเรียนคนละที่กับโลตัส แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังดีอยู่ เพราะฉันเคยเข้าไปลอกการบ้านหลิงหลิงที่ห้อง แล้วเจอโลตัสนอนคุยกับโทรศัพท์กับพี่หญิงทุกคืน -_-

            “เออ กูไม่อยากโดนตีนอีหญิง มึงด้วยเมย์ ไม่มีใครมาชอบมึงเลยรึไง?”

            “โอ๊ย! กูไม่ฝักใฝ่เรื่องพวกนี้ว่ะ มันจะมาเดี๋ยวก็มาเอง” คำตอบของเมย์อย่างแมนอ่ะ โคตรสตรอง -O-

 

            แล้วสัปดาห์สุดท้ายแห่งการเรียนปรับพื้นฐานก็มาถึง...