E-Ped Story สวัสดีความรัก

            เช้าวันถัดมา ฉันถูกแยกกับเดอะแก๊งให้ไปเรียนห้องอื่น (คนอื่น ๆ ก็โดนแยก ไม่ต่างกันหรอก -_-;) แต่ฉันโชคดีหน่อยที่ห้องเรียนยังมีคนที่ฉันรู้จักอยู่ 1 คน ซึ่งคนคนนั้นคือ ‘หลิงหลิง’

          ถึงฉันจะไม่ค่อยอยากคุยกับเธอด้วยความอคติส่วนตัวก็เถอะ แต่เธอก็พอมีประโยชน์กับฉันบ้าง เนื่องจากฉันโง่เลข แต่หล่อนเก่งมาก นั่นทำให้ฉันมีคนให้ลอกการบ้าน

 ถามว่าเป็ดเลวไหม? ก็นิดหน่อยนะ -_-

            ที่ฉันไม่ค่อยชอบเธอเพราะเธอทำตัวใสใสจนน่ารำคาญ ทำเป็นแอ๊บ ทำเป็นดี ทำเป็นไร้เดียงสา และที่ทำให้ฉันหงุดหงิดมากก็คือ เธอไม่ได้หน้าตาดี ไม่มีอะไรเด่น ดูเหมือนเด็กเอ๋อด้วยซ้ำ กางเกงวอร์มเอวสูงงี้ มัดผมรวบตึงงี้ ใส่แว่นเหมือนเด็กเรียนงี้ มันติ๋มอ่ะ! แต่เวลานางลุกขึ้นแนะนำตัวเมื่อไหร่ ทำไมมีแต่เสียงผู้ชายกรี๊ดให้วะ เดี๋ยวนี้เขานิยมเด็กเรียบร้อยแล้วเหรอ?

            ขัดใจว้อยยย!

            เย็นวันหนึ่ง

            ห้อง 2-204

            ห้องของฉันกับกวาง

            ก่อนหน้านั้นเราไปนั่งเม้ามอยฝอยแตกที่ห้อง 203 ห้องของหลิงหลิงกับโลตัสมา ระหว่างที่เรากำลังคุยกันอย่างออกรสนั้น มันทำให้ใครบางคนรำคาญ!

            “คุยกันเบา ๆ ได้ไหม? คนจะนอน!” เสียงหงุดหงิดลอดออกมาจากปากของสาวหงิมที่ชื่อ หลิงหลิง

            เหตุการณ์นั้นทำให้ทั้งห้องเงียบลง แล้วเปลี่ยนห้องมาคุยที่ห้องของฉันแทน...

            “กูว่ากู...ไม่ชอบหลิงหลิงว่ะ” โลตัสที่เป็นรูมเมทของหลิงเริ่มเปิดประเด็น

            “ทำไมวะ?” กวางถาม

            “มันชอบชักสีหน้าใส่กู”

            “มึงคิดไปเองเปล่า?” เมย์แย้งบ้าง

            “ไม่ว่ะ หลายทีละ มันชอบบ่น แล้วก็ชอบทำหน้าไม่ดีใส่กู อย่างเมื่อกี้แหละ พวกมึงก็เห็น”

            “ก็เราคุยกันเสียงดังไง นางจะนอน” ฉันพูดบ้าง

            “ตอนแรกมันก็คุยกับเราอยู่มั้ย แล้วอยู่ดี ๆ มันก็ไปนอน พอพวกเราคุยกันสนุกหน่อยก็ทำเป็นโมโหเรียกร้องความสนใจ”

          “มึงคิดมากไปมั้ง โลตัส” กวางพยายามเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนใจเย็น แต่...

            “มึงต้องอยู่กับมันทุกวันแบบกูแล้วมึงจะรู้ เห็นมันใสใสแบบนั้น จริง ๆ แล้วมันแอ๊บเว้ย ดูจากคำพูดคำจามันก็รู้แล้วมั้ย พวกมึงไม่รำคาญกันบ้างเหรอวะ?”

            …

            เงียบ

            ไม่มีใครตอบ แต่เหมือนทุกคนจะเห็นด้วยกับสิ่งที่โลตัสพูด

            ถึงฉันจะไม่ได้นอนกับหลิงหลิงทุกคืนเหมือนโลตัส แต่ฉันก็นั่งเรียนข้างหลิงตลอด และพอเข้าใจความรู้สึกโลตัส มันเหมือนเป็นเพื่อนกับคนที่สวมหน้ากากตลอดเวลา เหมือนคุยกับคนที่แกล้งทำเป็นดีด้วย

            บอกได้คำเดียวเลยว่า

            Fake

            “เฮ้ยมึง...” เมย์สะกิดขาโลตัสเบา ๆ แล้วชี้ไปที่เงาหลังม่านตรงหน้าต่าง...

            นั่นมัน...

หลิงปะวะ...

            ตึกตึกตึกตึก!

            ปัง!!

          เสียงกระแทกส้นเท้าดังตึก ๆ ด้วยความโมโห และตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังปังราวกับตั้งใจให้พวกเรารู้ตัว...

            งานเข้าแล้ว...

            “ตบมันสักทีดีมั้ยทำตัวแบบนี้มันน่าคบนักเหรอ?” คิ้วโลตัสขมวดกันเป็นปมด้วยความฉุนเฉียว

            “ใจเย็นน่ามึง เดี๋ยวค่อยกลับห้องนะ รอใจเย็น ๆ ก่อนแล้วค่อยไปเคีลยร์กัน” ฉันวางมือลงบนตักของโลตัสหวังให้เธอใจเย็น โชคดีที่เธอพยักหน้ารับทำตามที่ฉันขอ

            เรื่องแค่นี้เอง ปล่อย ๆ มันไปเถอะ เราต้องอยู่ด้วยกันอีกตั้ง 3 ปี อย่าให้เรื่องแค่นี้ในทำให้เราต้องแตกคอกันเลย

            ...

            เย็นวันหนึ่ง

            ที่โรงอาหาร

            “นั่งด้วยดิ้” กวางที่เพิ่งเลิกเรียนเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม

            “แล้วคนอื่นอ่ะ ยังไม่เลิกเหรอ?” ฉันถามหาพวกตุ๊ด พวกเมย์กับโลตัส เพราะฉันเลิกเรียนนานแล้วยังไม่เห็นหน้าพวกนั้นเลย

            “เดี๋ยวก็มามั้ง”

            “กวางจ๋า คิดถึงจังเลย >_<” จู่ ๆ ก็มีชะนีผมสั้นติ่งหูมาตรฐานโรงเรียนรัฐบาลเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ กวางแล้วบีบแขนอย่างหมั่นเขี้ยว

            “โอ๊ย! อีฟิวส์ กูเจ็บ อีโง่!”  อีฟิวส์คือใคร แล้วทำไมด่าแรงขนาดนั้น สนิทกันถึงขั้นนั้นแล้วเหรอ? -O-

            ฉันนอนกับกวางทุกวันไม่เห็นสนิทเท่าชะนีผมสั้นคนนั้นเลย อิจฉาว่ะ

            “ฮ่า ๆ ขอโทษ ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ็บ >_<”

            “ไม่รู้บ้าไร มึงเป็นคนทำกูอ่ะ!” กวางหันไปตบแขนฟิวส์ก่อนจะถกแขนเสื้อให้ฉันดูอะไรบางอย่าง

            “เนี่ยเป็ดดูดิ รู้จักกันไม่ถึง 3 วันแม่ง สนิทกับกูละ สนิทกันถึงขั้นกัดแขนกูจนช้ำแบบนี้ อะไรวะ! มึงทำกับคนที่เพิ่งรู้จักกันแบบนี้ได้ยังไง!” กวางทำหน้าน้อยใจใส่ฟิวส์ที่นั่งหัวเราะคิกคักข้าง ๆ

            “ก็กวางน่าร้าก ใครอยู่ใกล้ก็หมั่นเขี้ยว ^^” ฟิวส์กัดฟันพูด แสดงให้เห็นถึงความหมั่นเขี้ยวมาก =_=;

            “โห โคตรช้ำอ่ะ แสดงว่ากัดแรงมาก” หลิงหลิงที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง

            “นิดหน่อยหน่า ฮ่า ๆ >_<”

            “สรุป ฟิวส์เรียนปรับพื้นฐานห้องเดียวกับกวางเหรอ? แล้วเรียนสาขาอะไรอ่ะ?” ฉันถามบ้าง

            “บริหารน่ะ เธอสองคนล่ะ?”

            “สถาปัตย์” ฉันกับหลิงประสานเสียงตอบพร้อมกัน

            “โห...สาวสถาปัตย์เด็ดมาก!” ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ‘เด็ด’ ของนางหมายถึงอะไร แต่จะถือว่าเป็นคำชมนะ -_-;

            หลังจากนั้นตัวกวางก็ติดกับฟิวส์ตลอด มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกแย่งเพื่อนรักไป...

            ทำไมฉันเป็นคนขี้อิจฉาแบบนี้วะ -_-;

            หอพักหญิง 2

            19.28

            โครมมม!!!

            ซ่า!!

            แสงฟ้าแลบ ตามด้วยเสียงฟ้าร้อง คืนนี้เป็นคืนที่ฝนตกหนักมาก เสียงฝนกระทบกับพื้นรบกวนการได้ยินของเราทั้งหมด การสื่อสารเป็นไปได้ยาก จะคุยกันทีต้องตะโกนแข่งกับเสียงฝน ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ห้องเดียวกันก็ตาม

            “ฮัลโหล? เอางั้นเหรอวะ? เออได้ ออกมารอเลยนะ เดี๋ยวกูไป”

            “ไปไหนวะกวาง?” ฉันที่กำลังกวัดแกว่งดินสอไปมาบนกระดาษ เงยหน้าขึ้นถามเพื่อนรักที่ท่าทางรีบร้อนแปลก ๆ

            “ไปรับฟิวส์จากหอ 1 ”

            “รับทำไมวะ?”

            “รูมเมทมันอาบน้ำอยู่ ฟ้าก็ร้อง ฝนก็ตก มันอยู่ในห้องคนเดียว มันกลัวผี มันจะมานอนด้วย”

            แบบนี้ก็ได้เหรอวะ -O-

            “เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน  ไปยืมร่มจากหลิงแป๊บ” ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเสนอตัวออกไปลำบากท่ามกลางสายฝนข้างนอกทำไม แต่ใจมันอยากไปว่ะ

            งงใจตัวเองเหมือนกันนะ -_-;

            “เชี่ยยย อีเป็ด คนดีว่ะ กูซึ้งมาก!”

            “ค่อยมาซึ้งต่อหลังจากไปรับฟิวส์มั้ย เร็ว ๆ ออกมา”

            “โอเค ได้ๆ”

            แล้วเราก็กางร่มฝ่าพายุฝนเดินไปหอ 1 ซึ่ง หอ1 มันไม่ไกลจากหอสองเท่าไหร่หรอก หอ 1 มันตั้งอยู่ข้างหน้าหอ 2 แค่นี้เอง

            “ฟิวส์ มานี่!” ฉันตะโกนเรียกฟิวส์ที่ยืนมึนอยู่ตรงโถงชั้น 1 พอนางเห็นฉันมากันสองคนก้แกยิ้มกว้างดีใจแล้วรีบวิ่งเข้ามาในร่มทันที

            “เป็ดก็มารับกูด้วยเหรอ โอ๊ย! ใจดีจังวะ กูรักพวกมึง >_<” ฟิวส์กอดคอฉันกับกวางแน่นจนจะล้มกันทั้งหมด

            “โอ๊ย! เดินดี ๆ ก่อน กลับถึงห้องค่อยว่ากัน -_-”

            ห้อง 2-204

            พรึ่บ!

            ฉันตากร่มไว้นอกห้องแล้วเดินกลับเข้ามา สภาพแต่ละคน...กางเกงเปียกหมด แล้วก็อาบน้ำกันมาแล้วด้วยนะ -_-;

          “ฟิวส์แม่งวุ่นวายว่ะ มึงออกมาบอกรูมเมทยัง?” กวางถามฟิวส์ที่นอนดิ้นอยู่บนเตียง

            “ยังเลย แฮ่ ๆ >_<”

          “เอ้า เดี๋ยวก็โดนงอนหรอก” ฉันว่าบ้าง

            “นางไม่งอนหรอก นางโลกส่วนตัวสูงจะตาย อารมณ์ศิลปินอ่ะ เรียนสถาปัตย์เหมือนเป็ดเลย อีกเดี๋ยวค่อยโทรไปบอกก็ได้ ตอนนี้มันกำลังอาบน้ำอยู่”

          “อ๋อ” ฉันเดินไปล้างเท้าในห้องน้ำก่อนขึ้นเตียง

            ฟุ่บ!

          “กวาง เป็ด ฉันย้ายมานอนที่นี่เลยได้ปะวะ”

          “เอาจริง?” ฉันกับกวางถามกันเป็นเสียงเดียว คิดจะย้ายก็ย้ายได้เลยเหรอวะ? แบบนี้ก็ได้เหรอวะ? -O-

            “จริงดิ กูอยากอยู่กับพวกมึงอ่ะ ให้กูอยู่ด้วยนะ” ฟิวส์เอาแก้มมานัวเนียมือฉันแล้วหันไปจับมือกวางต่อ

            กวนตีนชิบหาย -_-

            “กูแล้วแต่เป็ดอะ”

            อ้าว! โยนขี้ให้กูเฉย -O-

            “ว่าไงเป็ด ให้กูนอนด้วยคนนะ >_<” ว่าแล้ว นางก็หันมาอ้อนฉันต่อ อยากจะตบหน้ามันสักเปรี้ยง คนอะไรกวนตีนชิบหาย

            หล่อนไม่ได้น่ารำคาญเหมือนหลิงหลิง สิ่งที่หล่อนทำ หล่อนไม่ได้เฟค แต่มันคือตัวตนของหล่อนจริง ๆ

            ฉันก็ไม่ได้รังเกียจหล่อนหรอกนะ...

            “เออได้”

            “เย้! งั้นพรุ่งนี้ไปช่วยกูขนของมาด้วย กูจะนอนกับพวกมึง 3 ปีเลย!”

            กูว่าวุ่นวายแน่ -_-