E-Ped Story สวัสดีความรัก

            นี่ยังเป็นบทนำอยู่นะ ยังไม่เข้าเรื่องหลักเลย -_-;;

 

 

            4 เดือนผ่านไป

            ฉันยังคบกับพี่โอ๊ตอยู่ เราไปดูหนังกันเกือบทุกอาทิตย์ เราเจอกันบนห้างในตอนบ่ายของวันหยุด แต่เราไม่เคยจับมือกัน ไม่เคยหอมแก้ม หรือทำอะไรกันมากกว่านั้น

            เขาไม่เคยล่วงเกินฉันเลย

            ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ดี

            เราคุยโทรศัพท์กันทุกคืน ถึงแม้วันปีใหม่เราจะไม่ได้ออกไปเที่ยวด้วยกัน แต่เราก็เค้าดาวน์ด้วยกันโดยการคุยโทรศัพท์กันข้ามวัน

            เราเล่นเกมด้วยกัน เพื่อน ๆ ในเกมที่สนิทกับฉันก็รู้จักเขา แม่เองก็รู้ว่ายังคุยกับเขาอยู่

           

            ฉันรู้ว่าเขาเคยคบกับผู้หญิง ห้อง 6 คนหนึ่ง เธอชื่อ ‘แต้ม’ เธอคนนั้นเป็นคนตัวเล็ก ผิวขาว ดัดฟัน เป็นผู้หญิงแรง ๆ และพวกก็เยอะ ฉันแอบได้ยินมาว่าหล่อนหมั่นไส้ที่ฉันคบกับพี่โอ๊ต

            แล้วยังได้ยินหล่อนดูถูกฉันอีกว่า...

            “เออ เคยเห็นหน้ามันละ อีเป็ดติ๋มห้อง 8 อ่ะนะ สวยก็ไม่สวย พี่โอ๊ตไปคบกับมันได้ยังไงวะ แต่งตัวโคตรเอ๋ออ่ะ ถ้าให้คบกับมัน มาคบกับกูดีกว่า”

            หล่อนพูดไว้ประมาณนี้แล้วเพื่อนสนิทของฉันที่เรียนห้อง 6 ไปได้ยินเข้า แล้วเอามาเล่าให้ฉันฟัง

            เหอะ! มึงจะมั่นหน้าเกินไปละ อีเตี้ย! สูงให้ถึงเข่ากูก่อนแล้วค่อยมาพูดนะ!

 

            …

            ฉันก็ได้แต่ปากดีในใจ -_-

            ใครจะไปกล้าด่าต่อหน้าวะ พวกมันเยอะมากมีแต่คนแรง ๆ ทั้งนั้น คิดว่าคนใสใสอย่างฉันจะสู้คนเหรอ ไม่อ่ะ ฉันหนีดีกว่า ขอเลี่ยงที่จะเจอนะ เป็ดไม่สู้คน T^T

 

            ต่อมาฉันก็เจอเหตุการณ์คล้าย ๆ แบบนี้อีก ในวันที่ไปเข้าค่าย...

            ตอนเที่ยงในวันเข้าค่าย พวกเราต้องทานอาหารพร้อมกันทั้งชั้น ซึ่งโต๊ะมันไม่พอ ฉันถูกแยกให้ไปนั่งกับคนอื่น

            แล้วก็มีโต๊ะหนึ่งกวักมือเรียกฉัน...

            “เป็ด มานั่งตรงนี้สิ โต๊ะเราว่าง” คนที่เรียกฉันชื่อ ‘พลอย’ เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันตอนเรียนอยู่ ป.4 และเธอก็เป็นพวกเดียวกับ ‘แต้ม’

            โต๊ะที่พลอยชวนให้ไปนั่ง มีแต่พวกของอีแต้มกันทั้งนั้น นับได้ประมาณ 7-8 คน

            อีพลอย...มึงเรียกกูไปเชือดหรือเปล่าวะ? -_-

            แต่ก็ต้องทำใจไปนั่งด้วย เพราะมันไม่มีที่อื่นให้นั่งแล้ว

 

            บรรยากาศบนโต๊ะโคตรเงียบ โคตรกดดัน โคตรอึดอัด นี่กูมากินข้าวหรือมาสอบสัมภาษณ์คะ? -_-;

            ฉันก้มหน้าก้มตากินของตัวเองให้หมด ๆ จะได้รีบ ๆ ลุกไปสักที

            พลอยที่นั่งข้าง ๆ ฉันก็ทำทีเป็นคุยด้วย ทำทีเป็นแนะนำฉันให้คนทั้งโต๊ะรู้จัก คนอื่น ๆ ก็เออออแล้วส่งยิ้มให้ รู้เหอะว่ากำลังสนุกกันอยู่ เห็นฉันเป็นตัวตลกอยู่ใช่ไหม?

            ใช่แน่นอน เพราะฉันได้ยินเสียงหัวเราะ...

            “ฮ่า ๆ อีแต้ม นั่นแฟนพี่โอ๊ตเหรอวะ”

            “เออ อีนี่แหละ”

            ถึงพวกนั้นจะซุบซิบกัน แต่ฉันก็ได้ยินนะ...

 

 

            หน้าตาฉันดูไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?  หน้าตาอย่างฉันไม่คู่ควรกับพี่โอ๊ตเหรอวะ?

 

 

            หลังจากเหตุการณ์นั้นมันทำให้ฉันอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ฉันคงต้องแรดและแหกกฎบ้างเพื่อให้พวกนั้นรู้ว่า ฉัน ไม่ได้ติ๋มอย่างที่คิด!

            แต่พอจะลองแหกกฎบ้าง บทลงโทษก็ลอยเข้ามาในหัว เพราะตัวอย่างมีให้เห็นทั่วทั่วห้องเลย

            เช่นพวกที่สไลด์ผมจนเปียเก็บไม่ได้ ครูก็จะจัดการตัดผมทิ้งซะ

            ใครที่ใส่กระโปรงสั้น ก็จะเอาผ้าถุงให้ใส่

            ใครที่เจาะหูมา ครูก็จะดึงทิ้ง

            ใครที่ทาเล็บมาเรียน ครูให้ขูดสีเล็บออก

            และอีกมากมาย -_-

 

          ฉันว่าการถูกลงโทษมันไม่เท่เลยนะ โคตรน่าสมเพชอะ -_-

          ขออยู่ในกฎตามเดิมดีกว่า ไหน ๆ ก็ติ๋มมาตั้งแต่ป.1ละ ขอติ๋มต่ออีกหน่อยจนกว่าจะเรียนจบแล้วกัน -_-;

 

 

            ใช่ ฉันไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ในโรงเรียนใหม่ดีกว่า

 

 

            ห้องแนะแนว...

            “ครูคะ ขอใบสมัครเรียนโรงเรียนที่ประกาศตอนเช้าหน่อยค่ะ”

            “อยู่ตรงมุมห้องอ่ะ”

          โชคดีที่ฉันตั้งใจฟังประชาสัมพันธ์ในตอนเช้า ถึงได้รู้ว่ามีโรงเรียนที่เริ่มรับสมัครนักเรียนใหม่แล้ว

            “ครูคะ มีที่เดียวเหรอ?” ฉันหันไปถามครูห้องแนะแนวอีกครั้งหลังจากที่ดูใบสมัครเสร็จ มันมีแค่โรงเรียนเดียวเอง นี่กะจะเลือกโรงเรียนดี ๆ เลยนะ -_-

            “ใช่ ตอนนี้มีแค่ที่เดียวน่ะ ที่นั่นมันก็ดีนะ พี่ประธานนักเรียนรุ่นที่แล้วก็เรียนที่นี่แหละเดี๋ยวอาทิตย์หน้าอาจารย์กับพี่ศิษย์เก่าทางนู้นเขาจะมาให้คำแนะนำ ลองสมัครไปก่อนก็ได้นี่ ติดหลาย ๆ ที่จะได้มีโอกาสเลือกไง”

            โอเค

            ตามนั้น!

            ฉันตัดสินใจกรอกใบสมัครแล้วยื่นเงินค่าสมัครให้อาจารย์ไป ฉันเพิ่งมาอ่านใบสมัครและเพิ่งรู้ ว่ามันเป็นวิทยาลัยที่เพิ่งเปิดใหม่ได้ 3 ปี ยังไม่ค่อยมีใครรู้จัก และที่สำคัญ มี 3 สาขาให้เลือกเรียนคือ

            บริหารธุรกิจ...

            หัวของฉันมันไม่ไปทางเลขด้วยสิ บริหารนี่แน่นอนต้องมีเรียนบัญชี โอ๊ย ยาก! ไม่ลงสาขานี้หรอก!

            ต่อไป วิศวกรรมศาสตร์...

            อื้อหือ! ต้องคนหัวสมองดีเท่านั้นแหละที่จะเรียนได้ คำนวณมาเต็ม ฟิสิกส์อะไรเอย เคมีเอย โอ้โห ฉันโง่มาก บายเลย ลาก่อน

            อันสุดท้ายแล้ว สถาปัตยกรรมศาสตร์....

            สถาปัตนี่ ถ้าฉันเดาไม่ผิด มันเกี่ยวกับการวาดรูปและออกแบบใช่ไหม? ฉันว่าฉันมีความคิดสร้างสรรค์พอนะ เรื่องวาดรูปก็พอไปได้ ถึงจะถนัดวาดแต่การ์ตูนก็เถอะ

            เอาวะ! ลงถาปัตแล้วกัน!!

         

            หลังจากนั้นฉันก็สอบติดที่นี่ ที่วิทยาลัย D สาขาสถาปัตยกรรมศาสตร์ ติดแล้วติดเลย ไม่สมัครที่อื่นต่อแล้ว เหตุผลคือ ขี้เกียจ -_-

            พอแม่รู้ค่าเทอม เลือดแทบกระอัก! แถมยังเล้าโลมให้ฉันย้ายที่เรียนอีก

            แต่ไม่ทันแล้วค่ะแม่ ใจหนูมาที่นี่แล้ว หนูศึกษาเรื่องกฎระเบียบที่นี่มาแล้ว ไม่เคร่งครัดอะไรมาก แบบนี้แหละเป็ดชอบ

            ค่าเทอม 2 หมื่น แม่ก็สู้หน่อยนะ ฮ่า ๆ

 

            สุดท้ายแม่ก็ยอมจ่ายค่าเทอม...

 

 

            บทนำนิยายชีวิต+ความรักของฉันใกล้จะถึงจุดสุดท้ายแล้ว...

            เวลาผ่านไป ความรักของฉันกับพี่โอ๊ตเดินมาถึงเดือนที่ 6

            ฉันเริ่มรู้สึกเบื่อกับอะไรที่มุ้งมิ้ง ฉันไม่อยากแทนตัวเองว่า ‘เป็ด’ แล้วแทนพี่เขาว่า ‘พี่โอ๊ต’ อีกแล้ว ฉันอยากมีแฟนที่เป็นเหมือนเพื่อน แฟนที่สามารถพ่นคำหยาบใส่กันได้ ไม่ต้องมุ้งมิ้งเรียกกันด้วยชื่อ ขอแบบฮาร์ดคอร์ที่เรียกแทนกันว่า ‘กู’ ‘มึง’

            ฉันเพิ่งมารู้ตัวเหมือนกันว่าไม่ชอบความสัมพันธ์แบบมุ้งมิ้ง

            เข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจตัวเองแล้ว

            ว่าฉันมันเถื่อน!

 

 

            ต้องบอกลาแล้ว

 

 

            “พี่โอ๊ต”

            “ว่าไง”

            …

            “เลิกกันเถอะ”

            …

           “ทำไมล่ะ?”

           “เป็ดไม่อยากบอกรักพี่โอ๊ตแล้วว่ะ”

 

 

           เป็ดเบื่อ

            ...