E-Ped Story สวัสดีความรัก
เขียนโดย 
Limbo
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2559 เวลา 04.14 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2559 20.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) บทนำ (Part5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความวันหยุดวันหนึ่ง
วันนี้ว่างมาก เลยนั่งเล่นคอมอยู่บ้าน นั่งแต่ง Hi5 เล่น หาสี หาโค้ดเพลงมาใส่ แล้วฉันก็ไปสะดุดตรงคอมเม้น มีผู้ชายที่ฉันไม่เคยทัก ผู้ชายที่ฉันไม่รู้จัก ทักฉันมา
“หวัดดีครับ”
เราเริ่มคุยกันผ่าน Hi5 โดยการตอบคอมเม้นกันไปมา ฉันเห็นรูปเขาจากโปรไฟล์ เขาก็เห็นแค่รูปของฉันจากโปรไฟล์เหมือนกัน
ถามว่าเขาหน้าตาดีไหม?
ก็เฉย ๆ นะ แต่ด้วยความที่ฉันไม่เคยมีคนมาจีบจริงจังแบบนี้มาก่อน แค่ได้คุยกัน ก็ทำให้ฉันรู้สึกดีแล้ว
เขาบอกฉันด้วยว่าเขาเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนของฉัน ซึ่งเขาจบไปแล้ว 2 ปี งั้นเขาก็อายุมากกว่าฉันน่ะสิ!
ฉันกำลังจะมีแฟนเป็นรุ่นพี่!
และเขาก็เป็นเด็กช่างในวิทยาลัยชื่อดังของจังหวัดด้วย!
สาว ๆ หลายคนอยากได้แฟนเป็นเด็กช่างวิทลัยนี้กันทั้งนั้น
รวมถึงฉันด้วย!
ฮ่า ๆ! ฉันไม่พลาดเทรนด์มีแฟนเป็นเด็กช่างแล้วว้อยยยย
หลังจากนั้นเราก็นัดเจอกันที่ห้างชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นห้างที่เป็นที่รวมตัวของกลุ่มวัยรุ่น และมันก็โชคดี ที่บ้านฉันอยู่ข้างห้างพอดี ไม่ต้องโบกรถให้เสียเงิน แค่เดินไป 1 นาทีก็ถึงแล้ว
วันที่เราต้องเจอกัน
เย็นวันศุกร์
เวลา 18.30
“ฮัลโหล อยู่ไหนแล้วอ่ะ?” ฉันโทรไปถามพี่ ‘โอ๊ต’ ผู้ชายที่จะเป็นแฟนฉันในอนาคต ^O^
เขาบอกว่าอยู่ในห้างรอแล้ว ฉันก็อยู่เหมือนกัน แต่ทำไมไม่เจอล่ะ -_-
“ตรงเครื่องเล่นอะ เป็ดไม่เห็นพี่จริงดิ ทำไมพี่เห็นเป็ดล่ะ?”
“เห็นแล้วก็เดินมาหาสิ เป็ดหาพี่ไม่เจอจริง ๆ นะ -O-”
“พี่เห็นเป็ดตั้งแต่ 5 นาทีที่แล้วแล้ว แค่อยากดูเป็ดตามหาพี่เฉย ๆ ตลกดี ฮ่า ๆ”
ยังจะกวนตีนอีก -_-
“ออกมาเหอะ ไม่อยากหาแล้ว หิว”
“ก็ได้ ๆ ยืนอยู่ตรงนั้นนะ”
ตรู๊ด..
แล้วเขาก็วางสายไป
ใจมันเต้นแปลก ๆ ว่ะ ฉันไม่เคยนัดเจอผู้ชายแบบนี้มาก่อนเลยนะ อีกอย่าง เราเคยคุยกันผ่านตัวหนังสือ แล้วตอนนี้เราต้องคุยกันต่อหน้า โอ้ย ฉันทำตัวไม่ถูก >_<
สะกิด ๆ
เอ๊ะ...
“หวัดดี น้องเป็ด ^^” เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง พร้อมกับแรงสะกิดเบา ๆ ที่กดลงบนไหล่
ฉันหันหน้าไปหาเจ้าของเสียงทันที...
“ว..ว่าไง พี่โอ๊ต”
เขาเหมือนในรูปโปรไฟล์ไม่มีผิดเพี้ยน เขาไม่สูงเท่าไหร่ ผิวคล้ำ ผมหยิก หน้าตาก็เฉย ๆ อวบนิดหน่อย แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกรังเกียจเขาเลยนะ ฉันชอบเขาไปแล้ว ถึงจะไม่ได้รู้จักอะไรมาก แต่ฉันคิดว่าเขาเป็นคนดีนะ
“ไปหาไรกินกันมั้ย?”
“อื้อ ไปสิ”
ฉันเดินนำพี่เขาไปหาไรกินที่ตลาดข้าง ๆ ห้าง ระหว่างทางเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย พี่เขาหัวเราไป ลูบหัวฉันไปพลาง ๆ มันก็น่ารักดีนะ
สนุกดีแฮะ
หลังจากที่เราเดินเล่น และกินอะไรเสร็จสรรพ
ก็ถึงเวลาแยกย้ายแล้ว
“พี่โอ๊ต เป็ดกลับก่อนนะ เดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
“อื้อ ได้สิ ให้พี่ไปส่งไหม?”
อ๊ะ จะมาส่งเหรอ? มันก็ดีนะ แต่...ถ้าแม่เห็นล่ะ...
“เอ่อ...ไม่ต้องหรอก บ้านอยู่ใกล้แค่นี้เอง เดินไปเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
“เอาน่า อยากไปส่ง ส่งแค่ประตูทางออกพอ ไม่ไปส่งถึงบ้านหรอก รู้ว่าแม่ดุ^^”
รู้ทันอย่างกับอ่านใจออก-O-
แต่ก็ยอมให้ไปส่งนะ จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันต่ออีกนิดนึง
“พี่กินเยอะจัด มิน่าล่ะถึงอ้วนแบบนี้ ฮ่า ๆ”
“เป็ดก็กินให้มันเยอะกว่านี้หน่อย แห้งจะตายอยู่แล้ว แค่เดินก็จะล้มแล้วเนี่ย!” เขากอดคอแล้วกดฉันลงด้วยความหมั่นไส้ นี่เล่นหรือกะเอาตายเนี่ย -O-
“โอ๊ย! ปล่อยเหอะ จะล้มแล้ววว >O<”
“เป็ด!!!”
ส...เสียงนี้มัน
..
...
“แม่!!” ฉันรีบผละตัวออกจากพี่โอ๊ตแล้วยกมือขึ้นไหว้สวัสดีแม่อัตโนมัติ แล้วกูยกมือไหว้ทำไมเนี่ย!
“ส..สวัสดีครับ” พี่โอ๊ตยกมือสวัสดีไหว้แม่ตาม
“ไป เป็ด กลับบ้าน”
“ค่ะ…”
แม่ไม่คิดจะรับไหว้พี่โอ๊ตเลยสักนิด แม่ไม่มองหน้าพี่โอ๊ตเลย แม่ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ...
บรรยากาศในตอนนั้นฉันรู้เลยว่าแม่ไม่พอใจมาก กลับบ้านไปต้องโดนหนักแน่ๆ ...
บ้าน
“ลูกบอกแม่ว่าจะขึ้นไปหาเพื่อน แม่เลยให้ไปนะ มันดึกมาก แม่โทรหาก็ไม่รับ แม่เป็นห่วง เลยขึ้นไปตาม แต่ลูกกลับเดินกอดคอกับผู้ชายงี้? ถ้าคนอื่นมาเห็นจะทำยังไง ชาวบ้านเขาจะคิดว่าลูกเป็นคนยังไง? ดีนะที่แม่เห็นก่อน”
“...”
ฉันได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะที่แม่ว่ามามันถูกทั้งหมด ฉันโกหกแม่ว่าขึ้นไปหาเพื่อน แต่จริง ๆ แล้ว ฉันนัดผู้ชายเอาไว้ ...
“เขาเป็นใครน่ะ รู้จักกันมานานแล้วเหรอ”
“พี่เขาชื่อโอ๊ต อายุ 17 เรียนวิศวะไฟฟ้า อยู่ที่วิทยาลัยP”
“เจอกันที่ไหน?”
“ใน Hi5”
“…”
แม่เงียบ ไม่พูดอะไรต่อ แล้วปล่อยให้ฉันขึ้นนอน
เช้าวันต่อมาก่อนจะไปเรียน ฉันนั่งทานอาหารเช้าพร้อมกับแม่ที่กำลังเปียผมให้ฉันอยู่ เราทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร บรรยากาศมันกดดันมาก
แม่คิดอะไรอยู่กันแน่วะ
“เป็ด เลิกกับผู้ชายคนนั้นได้ไหม”
!!!
“ใคร? พี่โอ๊ตเหรอ?”
“ใช่”
“ทำไม?”
“แม่ว่าเขาไม่หล่ออ่ะ ฮ่ะ ๆ” แม่พูดไป หัวเราะไป หวังจะทำให้บรรยากาศมันกดดันน้อยลง แต่ไม่เลย!
“ไม่หล่อแล้วไงอ่ะแม่ พี่เขาก็เป็นคนดี”
“คุยกันนานแค่ไหนถึงรู้ว่าเขาเป็นคนดี”
“...”
ฉันตอบไม่ได้ เราคุยกันไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ ฉันรู้ว่ามันเร็วไป และฉันก็รู้ด้วยว่าเขาเป็นคนดี มันอาจฟังดูงี่เง่านะ แต่ความรู้สึกฉันบอกแบบนั้นจริง ๆ !
“หน้าตาแบบลูกหาได้ดีกว่านี้นะ แม่ดูผู้ชายคนนั้นแล้วเหมือนพวกขี้ยาอ่ะ ดำก็ดำ อ้วนก็อ้วน อย่าไปเจอกับมันอีกได้ไหม แม่ไม่ชอบว่ะ”
แม่ก็มองคนจากภายนอกอะ แม่รู้จักเขาดีแล้วเหรอถึงไปตัดสินใจอะไรแบบนั้น
ฉันได้แต่เถียงในใจ ไม่กล้าตอบโต้ ฉันรู้ว่าถ้ายิ่งฉันเถียง แม่จะยิ่งโมโห และฉันรู้ดีว่าเวลาแม่หงุดหงิดมันเป็นยังไง...
แหมะ...
อยู่ดี ๆ น้ำตามันก็ไหล มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ฉันอยากตอบโต้ แต่ทำไม่ได้ ฉันไม่มีความกล้าพอที่จะอธิบายให้แม่ฟัง...
“ลูกร้องไห้เหรอ?”
“…”
“ร้องไห้เพราะผู้ชายเนี่ยนะ?! ร้องไห้เพราะแม่บอกให้เลิกกับมันเนี่ยนะ!”
“…”
“รักมันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“เปล่า...”
“แล้วทำตามที่แม่ขอไม่ได้เหรอ?”
“…”
“จะไม่คุยกับแม่แล้วใช่ไหม?”
“…”
แล้วพูดอะไรได้บ้างล่ะ พูดอะไรตอนนี้ก็ผิดหมดแหละ ยังไงแม่ก็ไม่ยอมอยู่แล้ว
“งั้นก็นั่งแบบนี้ทั้งวันเลยนะ ไม่ต้องไปเรียนแล้ว”
“...”
…
“ที่บอกเพราะเป็นห่วงหรอก ถ้าไม่ทำตามก็ตามใจ” พูดจบ แม่ก็ลุกแล้วออกจากห้องไป
แล้วฉันก็ขาดเรียน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
