E-Ped Story สวัสดีความรัก

            ระหว่างหาห้องเรียน
            “ไม่คิดว่าพีชจะมาเรียนที่นี่” ฉันเริ่มเปิดเรื่องคุยขณะเดินขึ้นบันไดไปชั้น 3
            “ไม่รู้ดิ ตอนแรกก็ติดอีกที่นึงนะ แต่สละสิทธิ์ มาเรียนที่นี่แทน คิดไรไม่รู้อยากเรียนถาปัตย์”
            “อ้าว สองคนนี้รู้จักกันเหรอ?” หลิงที่ได้ยินบทสนทนาเอ่ยถามขึ้น
            “ใช่ พีชเรียนห้องเดียวกับเป็ดตอนอยู่ม.3 เห็นหน้าตอนอยู่โรงเรียนบ่อยมาก แต่ไม่เคยได้ทักเลย เพราะอะไรก็ไม่รู้”
            “ทำไมงั้นอ่ะ?” หลิงหัวเราะเบา ๆ แล้วถามต่ออย่างสนใจ
            “พีชมันนั่งริมประตู ส่วนเป็ดนั่งริมหน้าต่าง ไม่แปลกที่ไม่ค่อยได้คุยกัน จะคุยกันก็แค่ตอนที่พีชมายืมสีเมจิกอะ -_-”
            “เออใช่! เป็ดเป็นคนเดียวที่มีสีเมจิก ฮ่า ๆ ” นั่นแหละฮะ ท่านผู้ชม ไม่ว่าจะเป็นสีไม้ สีเมจิก ยางลบ หรือกบเหลาดินสอ ฉันมีหมดทุกอย่าง
            ฉันมีประโยชน์สุดก็แค่นี้แหละ -_-
            “เป็ดกับลูกพีชดีจัง รู้จักกันมาก่อน แต่หลิงดิ ไม่มีเพื่อนจากโรงเรียนเก่าเลย”
            “อยากสนิทกันไว ๆ ปะหลิง?” ฉันหันไปถามหลิง
            “อื้อ ทำไงอะ?”
            “พูด ‘กู’ ‘มึง’ กับเป็ดดิ เลิกแทนตัวเองว่า ‘หลิง’ ได้ละ” ฉันอยู่กับหลิงเกือบทุกวัน แต่เราไม่เคยมีโมเม้นสนิทกันเลย หลิงชอบพูดจาเพราะ ๆ ใส่คนหยาบ ๆ อย่างฉัน จนฉันรู้สึกทำตัวไม่ถูกเวลาคุยกับหลิง ทุกครั้งที่เราคุยกัน ฉันต้องแทนตัวเองว่า ‘เป็ด’ ตลอด กระดากปากว่ะ มันไม่ใช่สไตล์อ่ะ แล้วมีหลายครั้งมากที่ฉันหลุดพูด กู-มึง กับหลิง แต่หลิงก็ยังตอบฉันด้วยคำพูดดี ๆ มันทำให้ฉันรู้สึกผิดอ่ะ =_=
          “โหยไม่เอาอะ ไม่กล้า” หลิงตอบแบบยิ้ม ๆ เหมือนคนโลกสวย ท่าทางของเธอแบบนี้มักจะทำให้คนอื่นหมั่นไส้เสมอ แต่ฉันเริ่มจะเข้าใจหลิงแล้วนะ ความโลกสวยของเธอมันอาจเป็นนิสัยจริง ๆ ของหลิงก็ได้
            ถ้าเดอะแก๊งเปิดใจหน่อย ก็น่าจะรับหลิงได้นะ
            “หลิงไม่พูด งั้นกูพูดเอง โอเคปะ?” ลูกพีชยิ้มมุมปากมองมาทางฉัน
            เออ มันต้องแบบนี้ดิ!
            “ดีมากเพื่อน ปะ ถึงชั้น3ละ หาห้องกันเหอะ!”
         
            พอขึ้นบันไดมาปุ๊บ ก็เจอห้อง 309 ปั๊บ! อืม..แล้ว 308 ล่ะ อยู่ไหน?
            เฮฮา เฮฮา
            กรี๊ด ว้าย
            อิ๊ อ๊ะ
            เสียงโคตรดัง นี่มันอาคารเรียนหรืองานเทศกาลคะ? งงมากค่ะ -_-
            หันไปทางซ้ายเจอแต่ทางเดินเงียบ ๆ มืด ๆ โคตรน่ากลัว แต่พอมาทางขวาเจอแต่คนแปลกหน้า ซึ่งแน่นอน เขาคือรุ่นพี่ แต่สาขาอะไรไม่รู้นะ และฉันจะไม่เดินไปทางนั้นเด็ดขาด คนเยอะเกิน =_=
            ไม่กล้าเดินฝ่าค่ะ
            “อ้าว เป็ด ยังไม่ไปเรียนอีกเหรอ?” อ๊ะ นั่นพี่เจนนี่นา หล่อนฝ่าฝูงชนมากมายแล้วเดินมาทักทายฉัน
            “หาห้องไม่เจออะ พี่รู้ไหมว่าห้อง 308 อยู่ไหน -_-”
            “อ่อ นั่นไง เดินตรงไปเลี้ยวซ้ายเดี๋ยวก็เจอ”
            “แต้งกิ้ว แล้วพี่อะ ยังไม่เรียนเหรอ?” ฉันคุยกับพี่แกบ้าง นางอุตส่าห์เดินมาหาฉันเชียวนะ ต้องทักทายเป็นมารยาทหน่อย
            “รออาจารย์มาเปิดห้องให้น่ะ เนี่ย ห้อง 310 ที่มีคนเยอะ ๆ นี่ เป็นห้องของถาปัตย์ เดี๋ยวเป็ดได้เรียนก็ได้เข้าไปเองแหละ”
            โห...สาขาเรามีห้องเป็นของตัวเองด้วยเหรอ โคตรเจ๋ง คนก็อย่างเยอะ พวกพี่ ๆ ที่ยืนคุยกันหน้าห้องคือพี่ ๆ ถาปัตสินะ...
            ไม่เห็นมีคนหล่อเลย -_-
            “โอเค งั้นเป็ดไปก่อนนะ” แล้วก็เซย์กู้ดบาย โบกมือลา และเดินไปตามทาง เย้
 
            ห้อง 308
            เย้ เย้!
            เฮฮา
            เจี๊ยวจ๊าว
            ฟิ้ววววว
            มีเครื่องบินกระดาษร่อนผ่านหน้าฉัน -_-
            แล้วทำไมคนในห้องถึงได้เสียงดังราวกับรู้จักกันมาแสนชาติได้ล่ะเนี่ย -O-
            “เหมือนอาจารย์จะยังไม่มานะเป็ด” หลิงกระซิบข้างหูฉันแล้วยืนมองพวกเพื่อน ๆ ที่กำลังเล่นกันวุ่นวาย
            “หาที่นั่งกันเหอะ” ลูกพีชเดินไปที่โต๊ะเลคเชอร์ว่าง ๆ แล้วเรียกให้พวกฉันนั่งด้วย ดีนะที่มันว่าง 3 ที่พอดี -_-
            สะกิด สะกิด
            “ฮะ?” ฉันหันหน้าไปทางที่มีคนสะกิดแขน แล้วก็พบกับ...
            เด็กผู้หญิงไว้ผมหน้ามา จมูกโตเหมือนโน้ตอุดม ทำตาง่วงนอนใส่ฉัน แล้วชูกระดาษไว้เหนือหัว โดยในนั้นมีข้อความว่า
            ‘ฉันชื่อน้อยหน่า เป็นเด็กยากไร้’
            …
            “ทำไรอะ -_-”
            “เฮ้ยกิ๊บหนีบ เขาไม่สนใจกูว่ะ” หล่อนหันไปเรียกเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้า
            “เอ้า เขาไม่สนใจก็กลับมานั่งดิ ฮ่า ๆ” และเพื่อนของหล่อนที่เป็นทอมก็เราะลั่นพลางกวักมือเรียกหล่อนให้กลับไปนั่งที่เดิม
            แต่เพื่อนหล่อนคุ้น ๆ ว่ะ -_-
            “อ้าว เป็ดนี่นา” แล้วทอมหน้าไก่ก็ทักฉัน
            “หวัดดีกิ๊บไก่ ทำไมหน้ามึงเหมือนไก่จังเลยวะ” ปากโคตรไว ทำไมฉันต้องหลุดเรียกคนไม่นิทว่า ‘มึง’ ตลอดเลยวะ นางจะโกรธฉันไหมเนี่ย -O-
            “ทำไมมึงกวนตีนจังเลยวะ เจอกันทักให้มันดี ๆ หน่อย” กิ๊บไม่โกรธแถมยังหัวเราะอีกต่างหาก เอ้อว่ะ สงสัยเราจะเข้ากันได้ ฮ่า ๆ >_<
            “สวัสดีน้องเป็ด น้องเป็ดก้าบ ๆ ^O^” แล้วทอมอีกคนก็โผล่หน้ามาถ้าคุณผู้อ่านลืมว่าทอมคนนี้มีลักษณะยังไงนะ ฉันจะเล่าให้ฟังอีกครั้ง คือหล่อนเป็นทอมไว้ผมทรงรากไทร ผิวคล้ำ ตาตี๋ น่องใหญ่มาก
            และ...
            “ชื่อเบรนใช่ไหม? หน้าแม่งโคตรเหมือนหมียังไม่ตื่น -_-”
            “อ้าว ทำไมว่ากันยังงี้วะ -_-” 
            “รู้จักกันเหรอ?” หญิงสาวที่ชูกระดาษเมื่อก่อนหน้านี้ถามขึ้นด้วยความสงสัย
            “เจอกันตอนเรียนปรับพื้นฐานน่ะ” ฉันตอบก่อนจะแนะนำตัวเองให้เพื่อนใหม่รู้จัก
            “ฉันชื่อเป็ด ส่วนคนที่ตาเล็ก ๆ ใส่แว่น หน้าออกไปทางจีน ๆ ชื่อหลิงหลิง และคนที่ตัดผมหน้าม้าเต๋อ ใส่บิ๊กอายตาโต ๆ นี่ชื่อลูกพีช”
            “อ๋อ สวัสดีนะ ฉันชื่อน้อยหน่า เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในห้อง ^^”
            “มั่นหน้า!” ทอมทั้งสองประสานเสียงพร้อมกันแล้วผลักไหล่น้อยหน่าอย่างหมั่นไส้
            น้อยหน่าหน้าเด็กมาก บวกกับการแต่งตัวเอ๋อ ๆ ทำให้ยิ่งเหมือนเด็กประถมเข้าไปใหญ่ ถ้าฉันไม่รู้จังหล่อน ฉันคงคิดว่าเป็นลูกของอาจารย์ท่าใดสักท่านนี่แหละ เด็กเกิ๊น -_-