รักอันตรายของนายร้ายกาจ

          SUN PAST
ผมหงุดหงิดแบบไม่รู้สาเหตุตั้งแต่ลงจากเครื่องแล้ว ผมจึงบอกคนขับรถให้แวะร้านแกแฟซักหน่อย รถค่อยๆลดความเร็วและหยุดอยู่หน้าร้านกาแฟแห่งหนึ่ง แถวๆบ้านผมเลย ผมไม่เคยรู้มาก่อนด้วย ก็ใช่สิ ผมถูกส่งไปอยู่กับป้าแซนดี้ที่อังกฤษตั้งแต่ยังเด็กนี่นา
     ผมชื่อซัน อายุ 23 ปี ผมเรียนจบแล้ว ป้าแซนดี้อนุญาตให้ผมกลับเมืองไทยได้ เพราะพ่อกับแม่ต้องการคนมาช่วยดูแลธุรกิจ ผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านวัชระธานินท์ ครอบครัวผมทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ มีโรงแรมไม่ถึง 20 แห่ง และห้างสรรพสินค้า ไม่ถึง 30 แห่งหรอก เพราะบ้านผมไม่ได้รวยขนาดนั้น แค่นี้ก็พอแล้ว พอที่ผมไม่ต้องทำอะไรเลย ไป 20 ชาติ
     ผมเดินเข้ามาในร้านกาแฟ สายตาของผมจดจ้องผ่านแว่นกันแดดสีดำสนิทไปยังเด็กหนุ่มหน้าตาน่าจิ้ม เอ้ยย จิ้มลิ้ม ที่ยืนต้อนรับลูกค้าอยู่หน้าเาน์เตอร์ เด็กนั่นน่ารักเกินกว่าจะพูด 'ครับ' ตัวเล็ก ถึงแม้จะถูงตามมาตรฐานชายไทยแต่ก้ตัวเล็กกว่าผมอยู่ดี ใบหน้าหวานๆแบบนั้น ขาวใส ไม่มีรอยสิว หรือรอยใดๆ น่าจะเป็นลูกผู้ดีมากกว่าจะมาทำงานร้านต๊อกต๋อยแบบนี้ ผมส่งยิ้มหวานให้ เด็กนั่นก็ดูจะสั่นๆไม่น้อย  แต่ที่น่าโมโหคือ มันทำกาแฟร้อนหกใส่มือผม !!!! ผมเกลียดคนซุ่มซ่าม เพราะชีวิตของผมต้องมีแต่ความเรียบร้อย และสมบูรณ์แบบ เท่านั้น ! ผมเป็นคนเงียบๆ หน้านิ่งๆ  ผมโมโหเด็กนั่นจนทำให้ผมควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ผมถามหาเจ้าของร้าน ผมอยากไล่เด็กนั่นออก ผมรำคาญความซุ่มซ่ามและช่างอ่อย คงคิดล่ะสิว่าผมจะไม่เอาความ ให้มันรู้ ว่าผมเป็นใคร ผมหล่อ ผมรวย ผมไม่แคร์ คนที่อ่อนแอต้องแพ้ไป วะฮ่าๆๆๆๆๆๆ (ภายนอกผมอาจจะนิ่งๆ แต่ข้างในติ๊งต๊องสุดๆ 555) 
     หลังจากเกิดเหตุในร้านกาแฟ ผมก็รีบเดินออกมาจากร้านแล้วขึ้นรถกลับบ้านทันที