รักอันตรายของนายร้ายกาจ

               KAI PAST

     ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะทำไมผมต้องใจสั่นขนาดนี้ด้วย ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในร้านผมรู้สึกว่าตัวเองควบคุมสติไม่ค่อยอยู่ มิหนำซ้ำยังทำกาแฟร้อนหกใส่มือเขาอีก

     "ขอโทษครับ" ผมกล่าวคำขอโทษแบบรัวๆ พ้รอมกับรีบดึงทิชชู่มาเช็ดมือให้เขาจากนั้นผมก็ก้มหน้าสำนึกผิดตามระเบียบ

     ผมชื่อไค อายุ 20 ปี ผมเกิดในครอบครัวที่มีฐานะไม่ไ้ดรวยมากนัก แต่ผมก็ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงแม่และส่งน้องชายเรียน เพราะพ่อของผมเสียชีวิตตั้งแต่ผมยังเล็กทำให้ผมเลือกที่จะสู้ชีวิต ผมเพิ่งเข้ามาทำงานร้านกาแฟแห่งนี้เมื่อเดือนที่แล้ว ผมทำงานพาทไทม์เพื่อเก็บเงินเรียน อย่างที่บอก...ผมไม่อยากเห็นแม่เป็นแม่บ้านไปจนแก่ตายไง ถึงแม้เจ้านายของแม่จะใจดีและเอ็นดูผมกับน้อง แต่เราก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคนใช้ และ ผู้อาศัย 

     และแล้ววันที่ผมกลัวที่สุดก็มาถึง  ผมทำกาแฟหกใส่ลูกค้า ผมขอโทษลูกค้าจากใจจริง พร้อมก้มหน้าสำนึกผิด

     "ซี้ดดดดดดดด" เขาเปล่งเสียงแห่งความเจ็บปวดออกมา ผมสัมผัสได้ถึงรังสีอัมหิตที่แผ่ซ่านออกมารอบๆกายเขา

     "ไม่มีตารึไงห๊ะ นอกจากจะหน้าตาไม่ดีแล้วยังเซ่อซ่าอีก"

     "ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ" เขายื่นมือข้ามเคาน์เตอร์มากระชากแขนผม ออกแรงบีบข้อมือผมจนแดง เห็นเป็นรอยนิ้วมืออย่างชัดเจน

     "ขอโทษงั้นหรอ หึ ลูกไม้ตื้นๆ อยากรู้จักฉันก็บอก อยากได้เท่าไหร่ล่ะ" เขาถอดแว่นกันแดดออกพร้อมกับมองผมด้วยสาตาที่เหยียดหยามและพ่นประโยคที่ไม่น่าให้อภัยออกมาใส่หน้าผม ทำให้ลูกค้าในร้านต่างมองมาเป็นตาเดียวกัน

     "เจ้าของร้านอยู่ไหน" เขาเอ่ยประโยคด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นราวกับจะสาปให้ร้านกาแฟกลายเป็นหินซะอย่างนั้น

     "ฉันถามไม่ได้ยินรึไง" เขาตะคอกเสียงดัง ทำให้ผมอดเสียดายรอยยิ้มที่อบอุ่นในตอนแรกของเขาไม่ได้ ทำไมอามณ์แปรปรวนอย่างนี้นะ  ทันทีที่เขาตะคอกผม พี่ภพ เจ้าของร้านก็รีบวิ่งออกมาจากหลังร้านอย่างไว

     "ไล่มันออกซะ ไม่อย่างนั้นร้านนี้เละแน่"  ผมดูจากลักษณะแล้วผมคิดว่าไอ้หมอนี่น่าจะเป็นลูกมาเฟียแน่ๆ ถึงผมอยากทำงานแต่ผมก็ไม่อยากให้พี่ภพเดือดร้อนเพราะผม ผมมองหน้าพี่ภพผมเห็นพ่แกดูเครียดๆผมจึงขอพี่ภพลาออก แล้วผมก็เข้าไปเปลี่ยนชุดและเก็บของกลับบ้าน