รักอันตรายของนายร้ายกาจ

     ไม่ถึง 10 นาที รถยนต์สีดำคันหรูก็มาจอดเทียบหน้าบันไดคฤหาสถ์ ผู้ชายร่างกำยำสวมสูทสีเทาคนหนึ่งเดินมาเปิดประตูรถฝั่งซ้ายที่ผมนั่งอยู่ ผมก้าวขาลงจากรถอย่างสง่าพลางกวาดสายตามองบ้านหลังน้อยนิดที่ผมจากไปหลายปี ผมกางแขนออกสองข้าง สูดเอากลิ่นอายของความคิดถึงเข้าปอดอย่างเต็มที่ก่อนที่จะเดินเข้าไปรายงานตัวกับคุณหญิงของบ้าน

     "ยินดีต้อนรับสู่รังหนูจ้ะ เจ้าชายน้อยของแม่" คุณหญิงแม่กล่าวทักทายพร้อมอ้าแขนรอรับการสวมกอดจากลูกชาย

     "คิดถึงจังครับ" ผมรีบเข้าไปกอดท่านทันที

     "หิวมั้ยลูก แม่จะให้หนุงหนิงทำอะไรให้ทาน"

     "ผมอยากพักผ่อนมากกว่าครับ" ผมตอบด้วยท่าทางออดอ้อน 

     "งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" ผมหอมแก้มแม่ 1 ทีก่อนจะละจากกัน ผมเดินขึ้นบันได ตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง พอถึงห้อง ผมเปิดประตูออกมายืนสูดอากาศนอกระเบียง สายตาของผม ไปสะดุดกับสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่กำลังเดินผ่านประตัวรั้วเข้ามาอย่างหมดอาลัยตายอยาก ผมจ้องอยู่ครู่หนึ่ง แล้วต้องยกยิ้มขึ้นมาเพราะสิ่งมีชีวิตนี้กำลังจะมาสร้างสีสันให้ผมได้แน่ๆ -J- 

     ผมรีบสาวเท้าไปยังชั้นล่างทันที ตรงไปยังเป้าหมายของผม วันนี้ต้องมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นแน่ๆ หึ

          KAI  PAST

     หลังจากที่ผมเก็บของเสร็จผมก็ขอตัวลากับพี่ภพทันที ระหว่างทางกลับบ้านผมคิดหางานทำตลอดจนไม่ได้สนใจอะไร ผมเปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้าน. พยายามทำหัวให้โล่ง ไม่อยากให้แม่รู้ว่าผมไปทำงานข้างนอก เพราะผมบอกแม่ว่าผมไปทำรายงานกับเพื่อน แต่เหมือนมีใครจ้องผมก็ไม่รู้หรือผมรู้สึกไปเอง ผมจึงหันไปมองรอบๆตัวก็ไม่มีอะไร สงสัยคิดมากไปเอง ผมจึงรีบเดินไปยังห้องของตัวเอง.  ห้องของผม ไม่เล็กไม่ใหญ่ เป็นเรือนรับรองของบ้านหลังนี้แหละ คุณหญิงท่านเมตตา ให้ผมกับแม่มาพักที่เรือนรับรอง ท่านใ้ห้คนขับรถไปรับไปส่งผมที่มหาวิทยาลัยด้วย แต่ผมปฏิเสธเพราะเกรงใจท่าน แค่นี้ก็ดีเกินพอแล้ว  ผมเข้าห้องยังไม่ทันได้เอาก้นแตะเก้าอี้เลยเสียงเคาะประตูก้ดังขึ้น ผมจึงเดินไปเปิด

     "hiiiiiiii แขกน้อยยยย " ผมเพิกตากว้างด้วยความตกใจ นี่เขาจองล้างจองผลาญผมถึงขนาดสะกดรอยตามผมเลยหรือไง ผมรีบชักมือปิดประตูทันที แต่ไวกว่าความคิด เขาแทรกตัวแล้วดันประตูให้ปิดลง

     "นี่นายกล้าจะปิดประตูใส่ฉันหรอ ห๊ะ" เขาตะคอกใส่ผม

     "ก็คุณมันไอ้โรคจิต ผมขอโทษคุณแล้วยังจะสะกดรอยตามผมไหมอีกหรือไง ออกไปเลยนะก่อนที่ผมจะตะโกนเรียกคนเข้ามาช่วย"

     "นี่ไม่รู้จริงๆหรอว่าฉันเป็นใคร"

     "จะเป็นไปได้ก็ไอ้โรคจิตไงล่ะ ช่วยด้วย !!! " ผมตะโกนให้คนช่วย มือใหญ่แิดปากผม เสียงอู้อี้ก็หายไปในลำคอ เขาบอกให้ผมเงียบ

     "เงียบเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นฉันปล้ำนายแน่"

     "........."   ผมเองครับ 

     " ฉันไม่ใช่โรคจิต ฉันเป็นลูกชายเจ้าของบ้าน " ผมแทบจะลมจับ เมื่ได้ยินประโยคนั้น ผมลืมสนิทไปเลยว่า คุณหญิงบอกว่าวันนี้ลูกชายของเธอจะกลับมาจากอังกฤษ ตายแร่วๆๆๆๆๆๆๆๆ

(เป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนร้าาาาา ไรต์ยังใหม่ ยังด้วยประสบการณ์ เม้นได้ ติได้ ไรต์ตะล่ายปรับปรุง ไม่โกรธจ้าาา )