ความฝันสุดขอบฟ้า

 
          "ลิน ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวจะสายเอานะ"เสียงแม่ของลิลลี่ที่ตะโกนปลุกเธอให้ตื่นจากนิทรา
          "ค่า~~~"เสียงเล็กหวานตอบแม่
ผ่านไป 30 นาที
          "ไปก่อนนะคะ"เธอพูดด้วยรอยยิ้มเช่นเคย
          "จ้า ไม่ลืมอะไรแน่นะ"แม่เธอถาม
          "ค่า ไม่ลืมแน่ค่ะ "
ณ โรงเรียนฟราลิน
 ลิลลี่ได้ย่างกรายเข้ามาในโรงเรียนฟราลิน ใบหน้ายิ้มแย้มของเธอก็เริ่มเลือนลางลง เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ดูเย็นชา
          ตุบ
          "โอ้ย ขอโท..."
          "อ้าว นึกว่าใคร ยัยวิญญาณมืดมนนี่เอง" เสียงคนที่เดินมาชนพูดเเล้วแสยะยิ้มให้ลิลลี่
          "มะ...หมิว"ลิลลี่พูดแล้วเบือนหน้าหนี ทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ทุกวันกันนะ
          "ยัยบ้ารู้ไหมว่าพ่อฉันเป็นใคร ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็กราบขอโทษฉันซะ"หมิวพูดพร้อมแตะชั้น
          "ขอโทษค่ะ" ทุกคนต่างมองมาที่ฉันแล้วยิ้มอย่างสมเพช ความรู้สึกในตอนนี้มันอธิบายไม่ถูกเลย อยากจะหนี หนีออกไปให้ไกลที่สุดเลย
          "หึ ดีมาก แล้วก็อย่าทำตัวโง่ๆอีกล่ะ"หลังจากที่หมิวพูดจบเธอก็ผลักหัวลิลลี่               ผู้คนรอบๆข้างต่างหัวเราะเยาะอย่างมีความสุข บ้างก็ถ่ายรูป บ้างก็ซุบซิบนินทา
ชีวิตฉันช่างน่าสมเพชจริงๆ  ฉันก็แค่อยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็เท่านั้นเองนะ 
ลิลลี่คิดในใจแล้งก้มหน้าเดินไปห้องเรียนของเธอ