ความฝันสุดขอบฟ้า

     ในที่สุดเรื่องเมื่อเช้าก็จบไปเพียงแค่นั้น      เปิดเทอมวันแรกของลิลลี่ต้องเป็นแบบนี้3ปีซ้อน เหตุการณ์เดิมๆกับคนเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วปีนี้เราจะหาเพื่อนใหม่ได้มั้ยเนี่ย!!!   เธอนั่งครุ่นคิดตลอดทั้งคาบเรียนทั้งวัน โชคดีที่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้นั่งข้างๆหมิวเหมือนตอนม.2และ3

//ลิน//

 ณ  เวลาเลิกเรียน

          "ลิน~~กลับบ้านกัน"เสียงหวานเล็ก ของเลย์เพื่อนตั้งแต่อนุบาลของฉันที่มาเรียกหน้าห้องเรียน

          "จ้า อ้าวเลย์ไมมาคนเดียวอ่ะ แล้วไอล่ะไออยู่ไหน?" ฉันมองซ้าย ขวาเพื่อหาเพื่อนสมัยประถมของฉัน คงจะมีแค่เพื่อนจากประถมและม.ต้นบางคนเท่านั้นที่ไม่เห็นฉันเป็นวิญญาณ

ก็แค่บางคนละนะ

          "ไอไปซื้อกระดาษรายงานน่ะ ให้ฉันมารับแกแล้วไปรอไอที่หน้าโรงเรียนน่ะ"เลย์พูดแล้วยิ้ม 

พวกเรา2คนคุยสัพเพเหระเรื่อยเปื่อยจนถึงหน้าโรงเรียน

          "ลิน คิดถึงจัง"ไอพูดแล้วกระโดดกอดฉัน ไม่ได้เจอกันตลอดปิดเทอมเลย น่าแปลกที่ไอไม่ได้สูงขึ้น  ...   ต่างกับฉันที่ตอนนี้ปาเข้าไป165เซนแล้ว

          "ไอแกจะมาเรียกลินว่ายัยเตี้ยไม่ได้แล้วนะ ลินสูงกว่าแกแล้ว ..เยอะด้วย"เลย์พูดแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ

"  โห่  ลินอ่ะ  สูงกว่าเค้าเยอะเกินไปแล้วนะ"ไองอนแก้มป่องเหมือนเด็กๆไม่มีผิด

จากนั้นพวกเรา3คนก็กลับบ้านเหมือนปกติ 

     สำหรับฉันใครจะพูดยังไงก็ช่าง จะบอกว่าฉันเป็นวิญญาณของห้องA หรือยัยจืดหรืออะไรก็ตามมันไม่มีค่าสำหรับฉันเลย ไม่มีค่าให้ฉันรับฟังด้วยซ้ำ   แค่คำพูดของคนอื่นฉันจะสนใจทำไม ในเมื่อสิ่งที่สำคัญของฉันก็คือเพื่อนๆที่ยอมรับในตัวของฉันแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ

ท้องฟ้ายามเย็นจ๋า  ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ดีกว่านี้ด้วยเถอะนะ