บัลลังก์ฉิมพลี

          เมื่อเวลาผ่านไปการท่องเที่ยวจึงเริ่มต้นขึ้น.....

 

ซูตองเป้อธิฐานผลสำเร็จ อยู่ในเขตแม่ฮ่องสอนใต้ลมหนาว

เดินพักผ่อนอุทยานมีร่มเงา เหม่อมองเขายิ้มมองป่าสาละวิน

 

ทุกคนชื่นมื่นไปกับการท่องเที่ยวเพลิดเพลินไปกับความสวยงาม

ที่ผ่านพบสถานที่สักการะสีขาวสวยเด่นบนยอดดอย

ที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของตัวเมืองช่างทำให้อิ่มอกอิ่มใจ

ขอพรด้วยพานธูปเทียนดอกไม้สามรอบพระธาตุองค์ใหญ่

กราบไหว้พระประธานเพื่อเป็นสิริมงคล

และอีกหลายต่อหลายสถานที่ๆช่างสวยงามเต็มเปี่ยมไปด้วย

อารยธรรมบรรยากาศที่แสนจะเบาสบายความครึกครื้น

ของเหล่าผู้คนยามค่ำคืนแสงไฟจากโคมลอยอีกครั้ง

สินค้าขึ้นชื่อของฝากที่เป็นเอกลักษณ์ กลิ่นไอความหอมของอาหาร

จุดชมวิวเบาตารวมไปด้วยสิ่งที่น่าค้นหาและชวนมอง

 

ท้องฟ้าหลังฝนอบอวนไปด้วยความสดใสสายลมพอประมาณ

เพิ่มพูนให้บรรยากาศดูเย็นชื้นสีเหลืองทองอร่ามตระการตา

เต็มท้องทุ่งรายยาวไปจนสุดสายตาปิดกั้นด้วยทิวเขาเขียวขจี

ที่มีหมอกขาวบางๆปรากฏให้เห็นพรีเซ้นธรรมชาติได้ดีอย่างน่าอัศจรรย์

ดอกบัวตองสวยเด่นเป็นประกายแวววาว

ด้วยหยดน้ำที่ค้างอยู่ตามใบเล็กๆในบางส่วนชวนให้น่าสดชื่นไปทั่วทั้งหัวใจ

 

ตรีทิพย์จูงมือเพชรเกล้าเดินผ่านทุ่งสีสวยมายังจุดเก่า

ใบหน้าสวยหันมองบ้านหลังเดิมที่เธอทั้งคู่เคยมายืนชื่นชม

ด้วยกันเมื่อครั้งก่อนและหันไปช่วยประคองตัวคนรัก

ให้เดินเข้ามาหาด้วยความเอาใจใส่ ร่างบางยิ้มมองบ้านขนาดกลาง

ที่ไม่ว่าจะได้มองดูกี่ครั้งก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของความอบอุ่น

 

“ พี่เต้ เขาทาสีบ้านใหม่แล้วค่ะ ”

ร่างบางเอ่ยบอกกับคนรักก่อนจะหันไปมองยังจุดเดิม

 

“ ใช่ คราวก่อนที่เรามาดูจะซีดกว่านี้ ” ริมฝีปากสวยยิ้มมอง

“ พราวมีความสุขจัง ” ใบหน้าเรียวหันมาหาอีกครั้งและพูดขึ้น

สองมือของตรีทิพย์เอื้อมประคองแก้มขาว

ยิ้มมองตาหวานและขยับเข้าใกล้อีกนิด

 

“ พี่รักพราวนะคะ ”

“ พราวก็รักพี่เต้ค่ะ ”

ร่างสูงยิ้มพอใจเกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าให้อย่างเบามือ

“ พี่จะดูแลพราวให้ดีที่สุด จะพราวไปทุกๆที่ๆพราวอยากไป.. ”

“ ทุกที่จริงๆเหรอคะ ” สาวน้อยยิ้มหวาน

 

“ จริงสิ พราวอยากไปที่ไหนไกลแค่ไหนพี่ก็จะพาพราวไป ”

นางแบบสาวย้ายมือลงไปสอดกอดเอว

เพชรเกล้าทำคิดเพราะเธออยากจะหาอะไรที่มันยากๆ

“ ถ้าพราวอยากไปดวงจันทร์ล่ะ ”

“ พี่ก็จะพาพราวไป ” ตรีทิพย์ยิ้มมอง

“ ได้ด้วยเหรอ มันไกลนะคะ ”

“ ไกลกว่านี้พี่ก็พาพราวไปมาแล้ว ”

 

“ ที่ไหนกัน? ”

ร่างบางขมวดคิ้ว ใบหน้าสวยโน้มเข้าไปหาใกล้ๆ

 

“ สวรรค์ไง... ”

 

เพชรเกล้าเขินทันทีและจะก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตา

เพราะเสียงที่แว่วมาช่างซาบซ่าชวนให้เสียวสันหลัง

แต่ตรีทิพย์ใช้มือข้างหนึ่งประคองผิวแก้มไว้ไม่ยอมให้หลีกหลบ

สบตาสาวน้อยในอ้อมแขนแสนหวาน

ใบหน้าเรียวจึงแดงกร่ำและยิ้มนิดๆให้เห็นว่าเธอกำลังเขินอาย...

 

 

ถัดมายังส่วนหนึ่งของท้องทุ่งเหลืองอร่าม

ทอปัดกำลังถ่ายรูปบรรยากาศสวยๆของที่นี่ด้วยมือถือของเธอ

สาวสวยอมยิ้มไปกับความเพลิดเพลินในการท่องเที่ยว

หลากหลายสถานที่ๆช่างไม่น่าเบื่อเอาเสียเลย

สายลมพัดโบกในบางจังหวะทำให้จิตใจผ่อนคลาย

และมีความสุขมากมายเสียจริง ผู้จัดการสาวหันมองทำเล

ว่าจุดไหนสวยและดูเหมาะสมที่สุดก่อนจะยื่นมือถือขึ้นชู

เยื้องด้านบนเล็กน้อยฉีกยิ้มบนใบหน้า

เพื่อถ่ายรูปตัวเองควบคู่กับความเหลืองทองรอบกาย

 

และในจังหวะที่กดปุ่มเพื่อจะชัตเตอร์นั้นกับมีอีกหนึ่งคน

ที่กระโดดเข้ามาร่วมเฟรมพร้อมกับยกสองนิ้ว

อยู่ในระดับไหล่ฉีกยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันขาวๆ

รูปภาพจึงถูกถ่ายเป็นที่เรียบร้อย ทอปัดหันมองขวับ

 

“ ขอดูหน่อยค่ะ สวยมั้ยๆ ”

ใบตองวิ่งเข้ามาหยิบโทรศัพท์จากมือทอปัดไปดูอย่างตื่นเต้น

 

“ สวยดีค่ะ ”

 

ร่างสูงรับของๆเธอคืนมาเมื่ออีกคนส่งคืนให้

 

“ เดี๋ยวก่อนสิคะ ”

เด็กสาวเรียกไว้เมื่ออีกคนหันเดินไป

“ อะไรอีกล่ะ ” ทอปัดหันกลับมา

“ ไปซนที่อื่นไปขี้เกียจเถียงด้วย ”

 

ใบตองฉีกยิ้มอีกครั้งก่อนจะยืนสิ่ง

ที่เธอถือแอบไว้ด้านหลังส่งให้..นั่นคือดอกบัวตองที่รวมกันเป็นช่อ

 

ทอปัดนิ่งไปมองดอกไม้สีสวย

และเชยตามองหน้าเด็กสาวก่อนที่...อึกอึก..อึกอึก..อึกอึก

หัวใจของเธอเต้นแปลกพิกล?

“ หนูให้ค่ะ ”

 

หญิงสาวสบตาเด็กน้อยสักครู่ก่อนจะยื่นมือออกไปรับ

“ ขอบใจนะ ” ทอปัดบอกเสร็จจึงหันเดินไป ใบตองรีบวิ่งตาม

 

หญิงสาวหันมองนิดหน่อยถอนหายใจเบาๆ

“ เธอจะมาเดินตามฉันทำไม ”

“ ก็หนูไม่มีคนเล่นด้วยนิคะ ” เด็กสาวแวกทางเดินกึ่งวิ่งตามติด

“ น้าเธอไงไปอยู่กับน้าเธอไป ” ทอปัดเดินเร็วๆ

“ น้าลัยอยู่กับพวกผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่คุยอะไรกันไม่รู้
ไม่น่าสนุกเลย หนูคุยกับคุณต้าสนุกกว่าอีก ”

“ แล้วคุณต้าจะเดินหนีหนูทำไมเนี่ย ” ใบตองมองคนตรงหน้าที่ก้าวเท้าเร็วชะมัด

 

“ ฉันไม่ได้หนี ฉันจะไปดูวิวตรงอื่นบ้าง ”

“ หนูไปด้วยนะคะ ” เด็กสาวเอ่ยบอกเสียงตื่นเต้น

 

“ นี่! ”

“ อู้ย!! ”

 

ใบตองอุทานออกมา ทอปัดตกใจเล็กน้อย

และร่างของเธอก็เซถอยนิดๆเมื่อเด็กใบดันหน้าพุ่ง

เข้ามาชนกับหน้าอกเธอเต็มๆ ใบหน้าเรี่ยมเชี่ยมก้มมองทรวงอกตัวเอง

และทำเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

เห็นเด็กสาวลูบๆหน้ายึกยักๆก็ชักเริ่มเขินๆขึ้นมา

 

“ หยุดก็หยุดซะกะทันหัน ”

“ เธอจะไปไหนก็ไปปะ ”

“ ไม่ไปหรอกค่ะ หนูจะอยู่กับคุณต้า ” ใบตองตอบเสียงใส

" เธอจะมาอยู่กับฉันทำไมเล่า " ทอปัดขมวดคิ้ว

 

" ไม่รู้อ่ะ หนูคงติดคุณต้ามั้ง "

เด็กสาวสีหน้าใสซื่อพูดตรงไปตรงมา

แต่กับทำให้สาวใหญ่หน้าร้อนฉ่าใจเต้นตุ้มๆต่อมๆขึ้นมาเสียดื้อๆ

 

" จะบ้าหรือไง จะมาติดอะไรฉัน! "

" ก็เดี๋ยวนี้คุณต้าใจดี "

ทอปัดกระตุกยิ้มหัวเราะเบาๆ

ส่ายหัวมองไปอีกทางเพราะถึงยังไงเธอก็ยังไม่เข้าใจนัก

" หนูชอบ.. "

ร่างสูงหันมองขวับ เด็กสาวฉีกยิ้มน่ารัก

" หนูชอบคนใจดี "

" พูดมากเหลือเกินนะ " ทอปัดเอ่ยบอกก่อนจะหันเดินต่อ

" คุณต้าอยากมีลูกมั้ยคะ "

 

ผู้จัดการสาวมองบนถอนหายใจ

 

" อยากมีมั้ยคะ " เด็กสาวพูดไม่หยุด

" ฉันไม่รีบ "

ร่างสูงตอบอย่างรำคาญใจแต่ก็ไม่ได้ขอให้คนข้างหลังหยุดพูด

 

" หนูเป็นลูกให้ได้นะคะ "

ใบตองยิ้มพูดอย่างนั้นอย่างนี้หันมองท้องทุ่งเป็นครั้งคราว

 

" ฉันมีลูกอย่างเธอฉันคงปวดหัวตายอ่ะ..! "

น้ำเสียงคมชัดพูดเน้นๆคำทำให้คนฟังหัวเราะคิ๊กคั๊ก

 

" ขี้บ่นอย่างคุณต้าต้องมีลูกไว้ให้ค่อยบ่นใส่นะคะ
เพราะฉะนั้นต้องเอาหนูไปเลี้ยง " เด็กสาวยิ้มแฉ่งและวิ่งเข้าไปใกล้ๆเพราะเริ่มเดินตามไม่ทัน

 

ทอปัดกัดฟันเพราะคนข้างหลังเริ่มจะยั่วโมโห

“ หนูจะได้เรียกคุณต้าว่า หม่ามี๊ๆๆๆ ”

“ นี่!!! ”

“ โอ๊ะ!! ”

 

ทอปัดหันมาจะต่อว่าแต่เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ใบตอง

กำลังกระโดดเข้าไปใกล้ๆ เด็กสาวจึงชนเข้ากับร่างสูง

จนหงายล้มลงไปด้วยกันท่ามกลางทุ่งดอกสีทองเหลืองอร่าม

ผู้จัดการสาวหลับตาปี๋เล็กน้อยเนื่องจากแผ่นหลังของเธอ

กระแทกลงกับพื้นเต็มๆ ก่อนจะค่อยๆปรือตาขึ้นและเห็นว่าใบตองนั้น

ทับอยู่บนตัวเธอ..เด็กสาวเงยมองหันซ้ายหันขวา

ดูความหนาเตอะของใบไม้ที่โน้มมาประดับคล้ายเป็นหลังคา

 

“ ดูสิคะ สวยมั้ย ”

 

ทอปัดมองความไร้เดียงสาของเด็กตรงหน้า

ใบตองหัวเราะนิดหน่อยยิ้มกว้างมองดูสิ่งสวยงามที่เธอว่า

พร้อมก้มมองคนด้านล่างเป็นระยะๆ ทอปัดพลอยยิ้มตาม

ไปกับความสดใสที่ไม่ได้สร้างภาพ..เธอทั้งคู่กับไม่กระดุกกระดิกไปไหน

เพราะตอนนี้ช่างรู้สึกดีอย่างไรบอกไม่ถูก...

 

 

 

ตรีทิพย์โอบกอดสาวน้อยจากด้านหลังคู่รักยังคงเพลินใจ

ไปกับทุกสิ่งที่ได้มอง ร่างสูงกระชับอ้อมแขนเพิ่มความอบอุ่น

ให้กับคนรักเมื่อสายลมเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเย็นๆ

เหมือนจะมีเคล้าฝนอีกครั้ง เพชรเกล้าหันตัวกลับมาและซุกเข้ากอดซุปตาร์สาว

 

“ พี่เต้..กอดพราวหน่อย.. ” เสียงนิ่มทำอ้อน

“ กอดอยู่นี่ไงคะ พี่ไม่เคยปล่อยเลยนะ ”

“ กอดอีก..~ ”

 

ตรีทิพย์หัวเราะชอบใจกระชับสองแขนแน่นๆกดจุมพิตกับหน้าผากมนเบาๆ

 

“ มีความสุขที่สุดเลย ” ริมฝีปากสวยยิ้มหวาน

 

ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมอง

“ รักนะคะ เจ้าหญิงของพี่เต้ ”

 

“ รักนะคะ คนดีของพราว ” สาวน้อยยังคงยิ้มเขิน

 

ตรีทิพย์สุดแสนจะมีความสุขที่มีเพชรเกล้าอยู่ใกล้ๆแบบนี้

ทั้งสองโอบกอดกันยิ้มคิดไปถึงเรื่องราวความซับซ้อน

ที่ผ่านมาเปรียบดั่งไฟลุกโชนที่คอยแต่แผดเผา

ครั้งแรกที่ได้เห็นคราแรกที่ได้รู้จัก ความแค้นที่เกิดขึ้น

ความเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำตาที่ต้องเสียไป

และความเจ็บปวดของหัวใจ..วินาทีนี้นี่เองที่เรียกได้เต็มปากว่าฟ้าหลังฝน

ทุกอย่างมักจะสวยงามเสมอแค้นใดเล่าจะเท่าความสุข

ร้ายแค่ไหนยังพ่ายให้กับความรัก

สองสัญลักษณ์ที่ตราตรึงใจ..บัลลังก์ฉิมพลี.........