บัลลังก์ฉิมพลี

          ทันทีที่ตรีทิพย์กลับมาถึงห้องของเธอ
ร่างสูงจึงมุ่งหน้าเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้า
และสวมใส่อย่างเร่งรีบไม่สนใจว่าใครจะโวยวาย
คอยพูดนั่นนี่ให้เธอต้องรำคาญใจ
 
ซุปตาร์สาวพรวดออกมาจากห้องน้ำ
สองมือดึงชายเสื้อให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
ปริฉัตรจู้จี้ติดตามอยู่ไม่ห่างแถมดึงเนื้อตัวน้องสาวเธอ
ให้ร่างสูงต้องสะบัดทิ้งอย่างไม่พอใจ
 
“ จะไปไหน! เราเลยเถิดกันถึงขนาดนี้แล้วยังจะไม่สนใจพี่อีกเหรอ!! ”
 
หญิงพี่สาววิ่งเข้ามาขวางหน้า
พร้อมผลักร่างซุปตาร์ให้ถอยหลังนิดหน่อย
 
“ อย่ามาพูดแบบนี้ ไม่ชอบ..! ”
ปลายเสียงนิ่งๆตวาดเล็กน้อย
 
“ จะชอบหรือไม่ชอบ ยังไงเมื่อคืนเราก็ได้กันแล้ว! ”
ปริฉัตรแสดงแววตาของความเป็นเจ้าของ
“ พูดอะไรออกมา!! หยุดพูดเรื่องบ้าๆได้แล้ว!!! ”
ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะเบะหน้าเพราะรู้สึกรับไม่ได้ทั้งสิ้น
 
“ เรื่องบนเตียง..! มันบ้าตรงไหน.. ”
“ มันบ้าก็ตรงที่ไม่มีพี่น้องคนไหนเขาคิดเรื่องแบบนี้และทำเรื่องแบบนี้กันหรอก! ”
ตรีทิพย์ตอบกลับเสียงแข็งและจะเดินต่อไปที่ประตู
 
“ ก็เราไงที่ทำ.. ”
“ เต้ไม่ได้ทำ! พี่ต้องการอะไรกันแน่ ”
แววตาของตรีทิพย์ร้อนรนขึ้นเรื่อยๆ
 
“ ต้องการให้เราอยู่ด้วยกัน..อยู่ด้วยกันตลอดเวลาตลอดไปสองคนเท่านั้น...! ”
 
“ พี่จะมารั้งให้เต้อยู่กับพี่คนเดียวได้ยังไง! เต้มีเพื่อนมีหน้าที่ๆต้องทำมีความรัก คนเรามันต้องมีสังคมด้วยกันทั้งนั้นพี่จะให้เต้มาอุดอู้อยู่กับพี่ตลอดเวลามันไม่ได้หรอก! ”
 
“ ได้สิ!! ก็พี่ต้องการแบบนี้!!! เต้ต้องอยู่กับพี่เท่านั้น! งานการก็ไม่ต้องไปทำมันสิ!! เงินทองของเราก็มีตั้งเยอะแยะ! จะไปดั้นด้นง้อขอจากคนอื่นทำไม!! ความรักพี่ก็มีให้เต้! อยากได้เท่าไหร่พี่ให้ได้ทั้งนั้น! ”
 
“ นี่มันชีวิตเต้นะ!! เต้รักที่จะทำแบบนี้จะเป็นแบบนี้!! ถ้าพี่อยากจะให้ความรักกับเต้..ก็ช่วยเพียงพอกับขอบเขตของความถูกต้องด้วย!! ”
ตรีทิพย์เสียงดังใส่จนหน้าแดงกร่ำไปหมด
 
“ ชีวิตแกเป็นของฉันเท่านั้น!! เรื่องทุกอย่างมันมาถึงขั้นนี้แล้วใจคอแกยังมองไม่เห็นความรักของฉันบ้างเลยหรือไง!!! ”
ปริฉัตรโวยวายไปเรื่อย
 
“ รักบ้าบออะไรของพี่!! มันถึงได้ทุเรศผิดมนุษย์แบบนี้! เชิญพี่วาดฝันไปคนเดียวเถอะ..! เพราะว่ามันไม่มีวันเป็นไปได้ ถ้าเรายังอยู่ในฐานะพี่น้องเต้รับรองว่าพี่จะมีความสุขเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกันสมัยเด็กๆ..! ”
 
“ มันจะเหมือนเดิมได้ยังไง! ในเมื่อเต้เอาเพชรเกล้าเข้ามาในชีวิต!! พอมีมันเต้ก็ลืมพี่..เต้ไม่ให้ความสำคัญกับพี่เหมือนเมื่อก่อนเต้ไม่รักษาสัญญาที่ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป!! ”
 
 
“ เพราะว่าเต้เหงาแล้วตอนนั้นเต้ก็ไม่มีใคร ไหนจะต้องมาคอยปิดกั้นตัวเองเพียงเพราะหัวข้อบ้าๆบอๆของพี่อีก!! มันไม่แปลกหรอกที่เวลาเราเหงาพี่น้องและครอบครัวของเราเท่านั้นที่จะช่วยเติมเต็มให้เรารู้สึกดีขึ้นแต่พอเต้มีพราวเต้ก็เลยไม่เหงาอีกต่อไป เต้ยอมรับค่ะว่าบางครั้งเต้อาจจะลืมคนรอบข้างไปบ้าง แต่เต้ก็โทรหาพี่ตลอดและที่ผ่านมาเราก็ทะเลาะกันเท่านั้น! ในเมื่อพี่เลือกที่จะไม่ฟังอะไรเลยไม่เป็นมิตรกับใครทั้งสิ้น!! ”
 
“ ก็เพราะว่าเต้ไม่เชื่อฟังพี่ไง!! พี่บอกให้เต้เลิกกับมันทำไมเต้ไม่ทำตามคำสั่งของพี่ล่ะ!! ”
 
“ เต้จะทำแบบนั้นได้ยังในเมื่อเต้รักเขา! ” ตรีทิพย์ขมวดคิ้ว
 
หญิงสร้างเรื่องแสดงแววตารันทดและแฝงไปด้วยความร้าย
 
 
“ แล้วพี่ล่ะ!!! เต้คิดว่าพี่ไม่ได้รักเต้เลยหรือไง พี่รักเต้มากที่สุดไม่มีใครรักเต้ได้มากไปกว่าพี่! เพชรเกล้าน่ะเหรอ! ลืมไปแล้วหรือไงว่าแม่มันเป็นยังไงมันทำอะไรไว้กับครอบครัวเรา!! ”
 
“ เราก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี พี่ทำแบบนี้คิดแบบนี้มันยิ่งทำให้เต้อยากอยู่ห่างๆ ”
 
ตรีทิพย์เดินเลี่ยงออกไปทันที
ปริฉัตรวิ่งเข้าไปกอดรัดตัวไม่ยอมให้นางแบบสาวหนีห่าง
 
“ ทำไมเต้ถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้!!! ”
หญิงสาวโวยวายเช่นเดิม
“ ปล่อยพี่ต้อม! เราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว!! ”
ร่างสูงงัดแงะฝ่ามือโอบกอด
 
“ ไม่! ไม่ปล่อยไม่! จะทิ้งไปใช่มั้ย! เต้ต้องรับผิดชอบชีวิตพี่ห้ามไป..ห้ามไป!!!! ”
 
ปริฉัตรดวงตาลอกแลกอย่างกับคนบ้าคลั่ง
จนตรีทิพย์สะดุ้งตกใจกับน้ำเสียงหวีดร้อง
หันมองคนด้านหลังรนรานพร้อมทั้งยื้อยุดอุ้งมือจ้าละหวั่น!
 
เวลานั้นเองประตูห้องของตรีทิพย์จึงถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับทอปัดที่วิ่งพรวดเข้ามาหน้าตาตื่นมิหนำซ้ำ
ยังอ้าปากค้างอีกหนเมื่อเห็นสองคนตรงหน้ากำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่
 
 
“ น้องพราวมา!! ”
 
 
ลบเนื้อหาบางส่วน