บัลลังก์ฉิมพลี

          ทันทีที่ตรีทิพย์กลับมาถึงห้องของเธอ

ร่างสูงจึงมุ่งหน้าเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้า

และสวมใส่อย่างเร่งรีบไม่สนใจว่าใครจะโวยวาย

คอยพูดนั่นนี่ให้เธอต้องรำคาญใจ

ซุปตาร์สาวพรวดออกมาจากห้องน้ำ

สองมือดึงชายเสื้อให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

ปริฉัตรจู้จี้ติดตามอยู่ไม่ห่างแถมดึงเนื้อตัวน้องสาวเธอ

ให้ร่างสูงต้องสะบัดทิ้งอย่างไม่พอใจ

“ จะไปไหน!
เราเลยเถิดกันถึงขนาดนี้แล้วยังจะไม่สนใจพี่อีกเหรอ!! ”

หญิงพี่สาววิ่งเข้ามาขวางหน้า

พร้อมผลักร่างซุปตาร์ให้ถอยหลังนิดหน่อย

“ อย่ามาพูดแบบนี้ ไม่ชอบ..! ”

ปลายเสียงนิ่งๆตวาดเล็กน้อย

“ จะชอบหรือไม่ชอบ ยังไงเมื่อคืนเราก็ได้กันแล้ว! ”

ปริฉัตรแสดงแววตาของความเป็นเจ้าของ

“ พูดอะไรออกมา!! หยุดพูดเรื่องบ้าๆได้แล้ว!!! ”

ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะเบะหน้าเพราะรู้สึกรับไม่ได้ทั้งสิ้น

“ เรื่องบนเตียง..! มันบ้าตรงไหน.. ”

“ มันบ้าก็ตรงที่ไม่มีพี่น้องคนไหน
เขาคิดเรื่องแบบนี้และทำเรื่องแบบนี้กันหรอก! ”

ตรีทิพย์ตอบกลับเสียงแข็งและจะเดินต่อไปที่ประตู

“ ก็เราไงที่ทำ.. ”

“ เต้ไม่ได้ทำ! พี่ต้องการอะไรกันแน่ ”

แววตาของตรีทิพย์ร้อนรนขึ้นเรื่อยๆ

“ ต้องการให้เราอยู่ด้วยกัน..อยู่ด้วยกันตลอดเวลาตลอดไปสองคนเท่านั้น...! ”

“ พี่จะมารั้งให้เต้อยู่กับพี่คนเดียวได้ยังไง!
เต้มีเพื่อนมีหน้าที่ๆต้องทำมีความรัก คนเรามันต้องมีสังคม
ด้วยกันทั้งนั้นพี่จะให้เต้มาอุดอู้อยู่กับพี่ตลอดเวลามันไม่ได้หรอก! ”

“ ได้สิ!! ก็พี่ต้องการแบบนี้!!! เต้ต้องอยู่กับพี่เท่านั้น!
งานการก็ไม่ต้องไปทำมันสิ!! เงินทองของเราก็มีตั้งเยอะแยะ!
จะไปดั้นด้นง้อขอจากคนอื่นทำไม!! ความรักพี่ก็มีให้เต้! อยากได้เท่าไหร่พี่ให้ได้ทั้งนั้น! ”

“ นี่มันชีวิตเต้นะ!! เต้รักที่จะทำแบบนี้จะเป็นแบบนี้!!
ถ้าพี่อยากจะให้ความรักกับเต้..ก็ช่วยเพียงพอกับขอบเขตของความถูกต้องด้วย!! ”

ตรีทิพย์เสียงดังใส่จนหน้าแดงกร่ำไปหมด

“ ชีวิตแกเป็นของฉันเท่านั้น!!
เรื่องทุกอย่างมันมาถึงขั้นนี้แล้ว
ใจคอแกยังมองไม่เห็นความรักของฉันบ้างเลยหรือไง!!! ”

ปริฉัตรโวยวายไปเรื่อย

“ รักบ้าบออะไรของพี่!! มันถึงได้ทุเรศผิดมนุษย์แบบนี้!
เชิญพี่วาดฝันไปคนเดียวเถอะ..! เพราะว่ามันไม่มีวันเป็นไปได้
ถ้าเรายังอยู่ในฐานะพี่น้องเต้รับรองว่าพี่จะมีความสุขเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกันสมัยเด็กๆ..! ”

“ มันจะเหมือนเดิมได้ยังไง! ในเมื่อเต้เอาเพชรเกล้าเข้ามาในชีวิต!!
พอมีมันเต้ก็ลืมพี่..เต้ไม่ให้ความสำคัญกับพี่เหมือนเมื่อก่อน
เต้ไม่รักษาสัญญาที่ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป!! ”

“ เพราะว่าเต้เหงาแล้วตอนนั้นเต้ก็ไม่มีใคร ไหนจะต้องมาคอยปิดกั้นตัวเอง
เพียงเพราะหัวข้อบ้าๆบอๆของพี่อีก!! มันไม่แปลกหรอกที่เวลาเราเหงา
พี่น้องและครอบครัวของเราเท่านั้นที่จะช่วยเติมเต็มให้เรารู้สึกดีขึ้น
แต่พอเต้มีพราวเต้ก็เลยไม่เหงาอีกต่อไป เต้ยอมรับค่ะว่าบางครั้ง
เต้อาจจะลืมคนรอบข้างไปบ้าง แต่เต้ก็โทรหาพี่ตลอด
และที่ผ่านมาเราก็ทะเลาะกันเท่านั้น!
ในเมื่อพี่เลือกที่จะไม่ฟังอะไรเลยไม่เป็นมิตรกับใครทั้งสิ้น!! ”

“ ก็เพราะว่าเต้ไม่เชื่อฟังพี่ไง!!
พี่บอกให้เต้เลิกกับมันทำไมเต้ไม่ทำตามคำสั่งของพี่ล่ะ!! ”

“ เต้จะทำแบบนั้นได้ยังในเมื่อเต้รักเขา! ” ตรีทิพย์ขมวดคิ้ว

หญิงสร้างเรื่องแสดงแววตารันทดและแฝงไปด้วยความร้าย

“ แล้วพี่ล่ะ!!! เต้คิดว่าพี่ไม่ได้รักเต้เลยหรือไง
พี่รักเต้มากที่สุดไม่มีใครรักเต้ได้มากไปกว่าพี่!
เพชรเกล้าน่ะเหรอ! ลืมไปแล้วหรือไงว่าแม่มันเป็นยังไง
มันทำอะไรไว้กับครอบครัวเรา!! ”

“ เราก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี พี่ทำแบบนี้คิดแบบนี้มันยิ่งทำให้เต้อยากอยู่ห่างๆ ”

ตรีทิพย์เดินเลี่ยงออกไปทันที

ปริฉัตรวิ่งเข้าไปกอดรัดตัวไม่ยอมให้นางแบบสาวหนีห่าง

“ ทำไมเต้ถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้!!! ”

หญิงสาวโวยวายเช่นเดิม

“ ปล่อยพี่ต้อม! เราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว!! ”

ร่างสูงงัดแงะฝ่ามือโอบกอด

“ ไม่! ไม่ปล่อยไม่! จะทิ้งไปใช่มั้ย!
เต้ต้องรับผิดชอบชีวิตพี่ห้ามไป..ห้ามไป!!!! ”

ปริฉัตรดวงตาลอกแลกอย่างกับคนบ้าคลั่ง

จนตรีทิพย์สะดุ้งตกใจกับน้ำเสียงหวีดร้อง

หันมองคนด้านหลังรนรานพร้อมทั้งยื้อยุดอุ้งมือจ้าละหวั่น!

เวลานั้นเองประตูห้องของตรีทิพย์จึงถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว

พร้อมกับทอปัดที่วิ่งพรวดเข้ามาหน้าตาตื่นมิหนำซ้ำ

ยังอ้าปากค้างอีกหนเมื่อเห็นสองคนตรงหน้ากำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่

“ น้องพราวมา!! ”

ลบเนื้อหาบางส่วน