บัลลังก์ฉิมพลี

          เวลา 9 โมงเช้าของวันใหม่

 

ประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับร่างสูงๆของซุปเปอร์โมเดลตรีทิพย์

เดินออกมาหยุดยืนอยู่ตรงบริเวณพรมเช็ดเท้า..ริมฝีปากยิ้มหวานในเวลาต่อมา

เมื่อเธอนั้นออกมาเจอสาวน้อยร่างบางยืนรออยู่แล้วด้วย

 

มือเล็กส่งผ้าขนหนูให้กับตรีทิพย์

นางแบบคนสวยจึงรับและนำมาซับหน้าของเธอด้วยรอยยิ้ม

เพชรเกล้าย่อตัวลงจึงทำให้คนตรงหน้าจ้องมองด้วยความสงสัย..ร่างบางใช้ผ้าผืนเล็ก

เช็ดคราบน้ำจากฝ่าเท้าของตรีทิพย์ทีละน้อยทั้งสองข้างถูกทำเหมือนๆกันอย่างเบามือ

ร่างสูงเห็นสิ่งตรงหน้าก็ทำให้ใจเธอถึงกับตะลึงรู้สึกชุ่มฉ่ำไปทั่วร่างกาย

ยิ่งเสียกว่าความรู้สึกในคราวปัดฝุ่นออกจากเท้าเสียอีก..ใครบ้างจะคิดทำให้กันถึงขนาดนี้

 

เพชรเกล้านำผ้าผืนเดิมวางไว้ด้านข้าง

ก่อนจะนำเอารองเท้าสำหรับใส่เดินในบ้านมาสวมให้กับตรีทิพย์

และลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าปกติหยิบผ้าขนหนูจากมือร่างสูง

หันเดินนำไปใส่ในตะกร้าให้เรียบร้อย

 

 

ตรีทิพย์ยิ้มมองก้าวขาเดินตามไปพร้อมกับจับให้ร่างบางหันมาหา

 

“ เมื่อกี๊พราวทำอะไร ”

ริมฝีปากสวยยิ้มหวานเอ่ยถามเบาๆ

“ ก็ดูแลพี่เต้ไงคะ ”

เพชรเกล้าตอบเสียงนิ่ม ตรีทิพย์ยิ้มกว้างชอบใจ

 

“ ใครสอนให้ทำแบบนี้คะ ”

ร่างสูงถามต่อเอื้อมมือลูบผิวแก้ม สาวน้อยส่ายหน้าปฏิเสธ

 

“ เคยเห็นคุณแม่ทำค่ะ ”

ตรีทิพย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยื่นจมูกเข้าหอมหน้าผากผุดผ่องเบาๆ

 

“ น่ารักที่สุดเลย ”

“ พี่เต้จะใส่ชุดไหนคะ เดี๋ยวพราวหยิบให้ ”

“ ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่อยากให้พราวเหนื่อยเดี๋ยวพี่หยิบเองนะคะ ”

 

เสียงหวานเอ่ยบอก ร่างบางจึงยิ้มพยักหน้าเบาๆ

 

“ แล้วเมื่อวานซื้ออะไรมาบ้างคะ ครบหรือเปล่า ”

ตรีทิพย์ถามขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเดินไปเลือกเสื้อผ้าของตัวเองที่จะสวมใส่

“ ซื้อหมดทุกอย่างเลยค่ะ พี่ต้าบอกว่าให้ใช้เงินพี่เต้ได้ตามสบาย ”

 

เพชรเกล้าเดินเข้ามานั่งลงกับโซฟาปลายเตียง

ก่อนจะพูดออกไปด้วยรอยยิ้มถึงเรื่องที่ตรีทิพย์

อนุญาตให้เธอออกจากบ้านได้เป็นครั้งแรกเพื่อไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ทุกอย่าง

โดยมีทอปัดไปเป็นเพื่อนเนื่องจากเธอไม่ยอมให้ตรีทิพย์ไปด้วย

เพราะมั่นใจว่าซุปตาร์คนสวยจะต้องเป็นที่สนใจต่อสาธารณชนจนเธอช๊อปปิ้งไม่สะดวกแน่

 

ร่างสูงหันมองเม้มริมฝีปากอมยิ้มก้าวเท้าเดินเข้ามาหาและหยุดมองรูปหน้าที่เธอลุ่มหลง

 

“ ใช้เท่าไหร่ก็ได้ค่ะ พี่เต้ตามใจน้องพราวอยู่แล้ว ”

 

ใบหน้าเรียวเงยมองเห็นนางแบบสาวกำลังจับจ้อง

ดวงตาหวานปานจะกลืนกินกันเธอจึงส่งยิ้มให้เล็กๆน้อยๆ

ตรีทิพย์ทำสายตาเจ้าเล่ห์และค่อยๆโน้มริมฝีปาก

ลงไปประกบกับกลีบปากบางด้วยความนุ่มนวล..แตะแต้มอยู่สักครู่

ก่อนจะถอยออกมามองดูแววตาใสแจ๋วเมื่อสาวน้อยนิ่งเฉยไม่มีคัดค้าน

 

ร่างสูงจึงรีบพุ่งเข้าจุมพิตกับริมฝีปากเอิบอิ่มอีกครั้ง

แผ่นลิ้นร้อนระอุรีบแทรกแซงเข้าสู่โพลงปากหอมหวานอย่างรวดเร็ว

สองมือยกขึ้นประคองดวงหน้านุ่มนิ่มอย่างทะนุถนอม

ริมฝีปากบดคลึงแสนเพลิดเพลินปลายลิ้นเกี่ยวกอด

รุมเร้ารสชาติโอชะเคลิบเคลิ้มจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง

เสียงพึมพำด้วยความพึงใจดังขึ้นอยู่ในลำคอของตรีทิพย์เป็นระยะๆ..

 

หลังจากที่ตามใจให้ซุปตาร์ร่างสูงเชยชมอยู่นาน

จนตอนนี้กลีบปากสวยเริ่มเคลื่อนลงมาหาเนื้อขาวซอกคอหอมกรุ่น

เพชรเกล้าจึงค่อยๆลุกขึ้นยืนเสียเดี๋ยวนั้นยังไม่วายที่ริมฝีปากซุกซน

จะยังตามติดเนื้อคอมาไม่ยอมห่างจนเธอต้องเอื้อมมือประคองดวงหน้าให้ออกห่างเบาๆ

 

" ไปรอข้างล่างดีกว่า.. "

ร่างบางเอ่ยบอกต่อสายตาหวานฉ่ำที่มองมาและหันเดินออกจากห้องไปทันที

ตรีทิพย์กลืนน้ำลายแห้งผากรู้สึกหมันเขี้ยวสาวน้อยเสียจริง

ที่กล้าปลุกเธอให้ตื่นและทิ้งไปเสียดื้อๆแบบนี้..ฮึ่ม!!.~

 

 

 

หน้าบ้านหลังใหญ่.....มาลัยและใบตองช่วยกันนำกระเป๋าสัมภาระ

ขึ้นวางยังท้ายรถฟอร์จูนเนอร์ป้ายแดงกันอย่างขะมักเขม้น

รวมทั้งนายเชิดที่รับหน้าที่ปัดถูเช็ดกระจกรถยนต์

ให้ไร้คราบฝุ่นละอองต่างๆเข้ามาแปดเปื้อนอีกด้วย

 

 

ไม่นานนักสาวน้อยร่างบางสวมเสื้อคอกลมแขนกุดสีดำ

ทับด้วยกางเกงเอวสูงสีขาวรัดรูปเป็นทรงขาม้านิดหน่อย

ผมหนาปล่อยยาวไสวสู่กลางหลังรับกับใบหน้าที่มีออร่าเปล่งปลั่ง..

เดินตรงมายังรถยนต์ด้วยรอยยิ้มจึงทำให้สองน้าหลานพลอยยิ้มตามไปด้วย

 

 

“ คุณพราวสวยมากเลยค่ะ ”

มาลัยอดที่จะชื่นชมไม่ได้

 

“ รองเท้าค่ะคุณคนสวย ”

 

ใบตองนำรองเท้าส้นสูงคู่เรี่ยมเชี่ยม

วางรอบริการให้กับเพชรเกล้าอย่างกระตือรือร้น

 

“ ขอบใจนะจ๊ะ ”

“ นะจ๊ะๆ คิคิ ”

เด็กน้อยยิ้มบิดไปบิดมากระซิบอยู่ข้างน้าสาว

ทำพูดตามคำของเพชรเกล้าด้วยความชอบใจ

 

“ คุณเชิดคะ ”

เพชรเกล้าหันสนใจกับนายเชิดที่กำลังปัดฝุ่นเครื่องยนต์อย่างคล่องแคล่ว

“ ครับ คุณพราว ”

ชายหนุ่มทำการปิดฝากระโปรงรถ..ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาเพชรเกล้า

สองมือประกบทับกันอยู่ระหว่างหน้าขายืนสุภาพเรียบร้อย

 

“ พราวยังไม่ได้ขอบคุณคุณเชิดเลยที่ช่วยพราวไว้ในตอนนั้น ”

เสียงนิ่มเอ่ยขึ้นและยิ้มให้

“ ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีมากๆครับ ”

ชายหนุ่มบัดนี้ไร้หนวดเครายิ้มบอกอย่างถ่อมตน

 

“ พราวไม่รู้จะตอบแทนคุณเชิดยังไงเลยค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ ”

“ ถ้าจะกรุณาก็..รอกวนคุณพราวเรียกผมว่านายเชิดดีกว่าครับ
คือผมรู้สึกไม่ชินเลยถ้าใครจะเรียกว่าคุณเชิดน่ะครับ ”

 

ใบหน้าเรียวจึงส่งยิ้มคืนให้อีกครั้งต่อชายร่างสูงที่ดูจะสงบเสงี่ยมเอามากๆ

มาลัยและใบตองก็พากันหัวเราะขบขันถึงเรื่องที่นายเชิดของร้องมา

 

“ ตกลงค่ะ นายเชิดก็นายเชิด ”

 

เพชรเกล้ายังชวนทุกคนในที่นั้นพูดคุยกันไปเรื่อยๆด้วยความสนิทสนม

ไถ่ถามถึงไร่สตรอว์เบอร์รีจากมาลัยผู้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานานวัน.....

จนเมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่ง..

 

 

“ โกนหนวดโกนเคราหรือยังนายเชิด ”

 

เพชรเกล้าหันมองเมื่อได้ยินเสียงตรีทิพย์ดังขึ้นจากด้านหลัง

เห็นเสื้อกล้ามสีดำถูกใส่ไว้ด้านในคลุมด้วยเชิ้ตสีเขียวขี้ม้าพับแขน

ที่กระดุมถูกติดขึ้นมาจากด้านล่างประมาณสามสี่เม็ด

ร่วมด้วยกางเกงดำขลับมีรอยขาดเป็นเส้นตรงแนวนอนบริเวณหัวเข่าทั้งสอง

พร้อมกับรองเท้าผ้าใบสีขาวที่ใช้สวมใส่ดูเท่ไม่ใช่น้อย

 

“ โกนแล้วครับเจ้านาย ”

 

ชายหนุ่มรนรานเล็กๆสองมือลูบคลำหน้าตนเองสำรวจความเรียบร้อย

 

" อืม..ดี ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนกับเขาหน่อย "

 

สาวสวยเกล้าผมรวบตึงคลี่ยิ้มเบาๆเอ่ยบอก

เพชรเกล้าจึงหันมองนายเชิดพร้อมกับส่งยิ้มให้เช่นกัน..

ฝ่ายชายจึงได้แต่เขินอายไปตามประสาผู้ชายบ้านๆ

 

 

" เรียบร้อยดีใช่มั้ยมาลัย "

ตรีทิพย์สวมแว่นกันแดดไว้บนใบหน้า

ก่อนจะถามขึ้นสายตามองไปยังท้ายรถ

 

" เรียบร้อยค่ะคุณเต้ " แม่บ้านหญิงยิ้มตอบ

" ซื้อขนมมาฝากหนูห่อนึงนะคะคุณพราว " ใบตองร่างเริงพูด

 

" จ้ะ ฉันจะมีของฝากให้กับทุกคนเลยนะ "

 

ตรีทิพย์ยิ้มร่วมไปกับทุกๆคน..ก่อนจะหันมองทางชายหนุ่ม

ที่ยืนก้มหน้านิดหน่อยหัวคิ้วแทบจะชนกันดูคล้ายกำลังเคร่งเครียดคิดถึงอะไรบางอย่าง

 

“ แล้วนายล่ะนายเชิด..เตรียมสตรอว์เบอร์รีมาให้คุณพราวหรือเปล่า ”

นางแบบสาวรู้ทันเนื่องจากคราแรกที่เธอเดินมาถึง

สายตาเหลือบไปเห็นตะกร้าใบเล็กที่บรรจุผลไม้สีแดง

วางอยู่บนโต๊ะด้านข้างคาดว่านายเชิดคงจะนำมาให้เพชรเกล้าอย่างแน่นอน

 

“ อ๋อ!! มีครับ! ”

บุรุษหน้าเข้มยิ้มดีใจที่ตรีทิพย์พูดเช่นนี้

เขาจึงรีบเดินไปหยิบตะกร้าสตรอว์เบอร์รีมาทันที

 

“ นี่ครับคุณพราว เอาไว้ทานเล่นระหว่างทางนะครับ ”

นายเชิดส่งสิ่งของที่เตรียมมานั่นให้กับเพชรเกล้า

 

“ ดีจังค่ะพราวจะได้นั่งทานไปเรื่อยๆ ขอบคุณนะคะ ”

 

" ไปกันเลยมั้ย "

" ค่ะ "

 

เมื่อเพชรเกล้ารับตะกร้ามาถือไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว

ใบหน้าสวยจึงถามขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปเปิดประตูรถ

เพื่อบริการให้กับสาวน้อย ร่างบางจับแขนตรีทิพย์นิดหน่อย

และเดินขึ้นไปนั่งบนรถคันสูงด้วยรอยยิ้ม

 

 

“ ระหว่างนี้งานในไร่ก็ขอให้เป็นปกตินะ
อาอรยังไม่กลับผู้จัดการคนใหม่ก็ยังไม่มี
ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรก็แจ้งกับพี่ต้าแล้วกัน ”

 

 

ตรีทิพย์สั่งการรวดเร็ว ทุกคนจึงพยักหน้ารับฟังกันไปตามระเบียบ

จนเสร็จศัพท์นางแบบสาวจึงเดินอ้อมไปยังด้านคนขับเช่นเคย

เพื่อขึ้นรถยนต์โดยที่มีนายเชิดเป็นผู้เปิดประตูให้

 

เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นด้วยแรงสตาร์ท..สายเบลท์ถูกดึงเข้ามารัดเรือนร่าง

ไปตามขั้นตอนใบหน้าสวยหันมองสาวน้อยด้านข้าง

ที่กำลังนั่งกินสตรอว์เบอร์รีอย่างเพลิดเพลิน

ไม่สนใจที่จะคาดเข็มขัดนิรภัยเอาเสียเลย

มือเรียวจึงเอื้อมไปดึงสายเบลท์เข้ามาปกป้องความปลอดภัย

ให้กับสาวน้อยอย่างเบามือก่อนจะหยิบเอาตะกร้าใบเล็ก

จากมือเพชรเกล้ามาถือไว้ทันที

 

ใบหน้าเรียวหันมองตามสิ่งของที่ถูกแย่งไป

ริมฝีปากเคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มพองออก

 

“ ใจคอจะสนใจแค่สตรอว์เบอร์รีนี่ใช่มั้ย เดี๋ยวโยนทิ้งเลยนิ ”

ตรีทิพย์แกล้งพูด

 

“ ทิ้งไม่ได้ค่ะพราวยังกินไม่หมดเลย ”

สาวน้อยกลืนสิ่งที่เคี้ยวลงคอเอือกใหญ่ก่อนจะพูดขึ้น

จนคนมองอดคิดไม่ได้ว่ากลัวจะติดคอเข้า

 

“ เก็บไว้กินทีหลัง ”

ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมหันวางของในมือไว้กับเบาะด้านหลัง

 

“ แต่พราวอยากกินตอนนี้อ่ะ ”

“ ถึงที่พักเมื่อไหร่แล้วค่อยกิน ”

 

เพชรเกล้าถอนหายใจชักสีหน้าบึ้งตึงพร้อมทั้งหันหน้าออกไปอีกทาง

ใบหน้าสวยยิ้มหัวเราะเบาๆที่เห็นสาวน้อยฉุนเฉียวเล็กๆ.....

และแล้วรถฟอร์จูนเนอร์จึงได้เคลื่อนออกจากบ้านไม้สักหลังโตไปอย่างรวดเร็ว………