บัลลังก์ฉิมพลี

          ร่างบางย่อตัวลงเอื้อมหยิบดอกไม้สีขาวที่จุดกลาง

กระจายสีสันเป็นเหลืองสดงดงาม เพชรเกล้ายืนขึ้น

พร้อมกับเดินไปหยุดอยู่ที่ผิวไม้ขวางกั้นนั่นคือระเบียงกว้าง

ของบ้านหลังใหญ่ที่รายล้อมอยู่รอบๆเคหา มีเก้าอี้ไม้ตัวยาวตั้งวางอยู่เป็นระยะๆ

ตามจุดโดยรอบเพื่อใช้สำหรับนั่งเล่นพักผ่อน ใบหน้าเรียวเหม่อมอง

ดอกลีลาวดีที่ถืออยู่ในมือก่อนจะเงยขึ้นมองตรงไปยังท้องฟ้าในยามเช้าของวันนี้

 

 

เริ่มต้นในวันแรกของเดือนใหม่ที่เต็มไปด้วยความคิดถึง

สาวน้อยเริ่มเหงาขึ้นมาในใจที่ยังไม่มีโอกาสได้ติดต่อกับมารดาของเธอ

จนถึงวันนี้อันเป็นวันสำคัญที่เธอควรจะได้รับคำอวยพรจากปากของแม่ปิ่นรัก

เป็นประจำในทุกๆปี เพชรเกล้าถอนหายใจออกมาเบาๆไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

อีกทั้งก็ยังไม่แน่ใจว่าตรีทิพย์จะเลิกโกรธเกลียดแม่ของเธอแล้วจริงๆหรือไม่

จึงไม่อยากเรียกร้องขออะไรเพราะกลัวจะต้องผิดหวังอีกตามเคย

 

 

 

ในระหว่างที่เพชรเกล้ากำลังคุ่นคิดไปต่างๆนาๆ

กับมีอ้อมแขนที่ยื่นเข้ามากอดจากด้านหลังอย่างนุ่มนวล

จนทำให้ร่างกายที่เย็นชื้นในตอนแรกอบอุ่นขึ้นมาทันที

ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยปล่อยดอกไม้ในมือล่วงหล่นลง

หันมองเพียงนิดจึงเห็นรูปหน้าแสนสวยของนางแบบสาว

กำลังคลอเคลียอยู่ใกล้ๆพร้อมทั้งจุมพิตลงกับบริเวณหัวไหล่ของเธอ

 

 

ความรู้สึกไม่พอใจแปลกๆที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่ได้พบตรีทิพย์นอนอยู่ด้วย

เพชรเกล้าจึงหันสนใจกับบรรยากาศของภูเขาที่เห็นอยู่ไกลริบสีหน้าเรียบเฉย

 

 

ตรีทิพย์หันมองสาวน้อยที่ยืนเงียบเฉยเห็นเรียวหน้าซึม

เหม่อมองไปยังจุดอื่นไม่ยอมสนใจเธอ ริมฝีปากสวยอมยิ้มบางเบา

นำพาเรือนร่างในอ้อมกอดเดินถอยเข้ามาหาเก้าอี้นั่งเล่นตัวยาว

ที่อยู่ไม่ไกลนักโดยที่อีกคนนั้นเกร็งตัวตกใจนิดหน่อยยกมือเกาะลำแขนของเธอเล็กน้อย

 

ร่างสูงทิ้งกายนั่งบนเก้าอี้ไม้สักเงาสวยพร้อมทั้งจับให้ร่างบาง

นั่งลงกับตักของเธอโดยที่สาวน้อยนั้นนั่งหันข้างมาหา

 

 

“ เป็นอะไรไปคะ ทำไมเงียบจัง ”

ตรีทิพย์ถามขึ้นด้วยรอยยิ้มสองมือโรมรัดรอบเอว

“ พราวบอกแล้วว่าอย่าทำอะไรตามใจชอบแบบนี้ แต่พี่เต้ก็ไม่เคยฟัง ”

เสียงเล็กเอ่ยบอกเบาๆ

“ แต่เราดีกันแล้วนะคะ พี่แค่กอดแค่หอมเอง ”

ร่างสูงส่งเสียงโอดโอย

“ ใครดีใครคะพราวยังไม่หายโกรธ พี่เต้ต้องอยู่ห่างๆ ”

เพชรเกล้าบอกเสร็จจึงทำท่าจะลุกขึ้น

“ โธ่พราว..ทำไมล่ะคะพี่สำนึกผิดแล้วนะ ”

ตรีทิพย์กระชับอ้อมกอดซบศีรษะลงกับไหล่ร่างเล็กเพื่อไม่ให้หนีไปไหน

 

“ พราวไม่เชื่อง่ายๆหรอกค่ะ พี่เต้น่ะหลายใจวันนี้ดีเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ร้ายเหมือนเดิม ”

ตรีทิพย์เงยมองหน้าเศร้าเห็นสาวน้อยที่ลดสายตาลงซึมไปเช่นกัน

ไม่แปลกที่เพชรเกล้าจะคิดเช่นนี้ก็ในเมื่อที่ผ่านมาเธอเป็นแบบนั้นจริงๆ

ร่างบางเหล่มองคนด้านข้างเป็นระยะๆเมื่อเห็นว่านางแบบสาวเริ่มขยับเข้ามาใกล้

 

ร่างสูงค่อยๆเข้าซบอกเจ้าหญิงตัวเล็กด้วยความทะนุทะถนอม

เพชรเกล้าแนบชิดไออุ่น ปลายคางชนเข้ากับเส้นผมหนากลิ่นหอมอ่อนๆ

โลดแล่นเข้ามาให้ได้สูดสัมผัสเสียจนกระตุ้นให้หัวใจของเธอ

เต้นระรัวขึ้นมาเริ่มสัมผัสได้ถึงความจริงใจว่าอีกคนนั้นรู้สึกผิดต่อเธอจริงๆ

โดยที่ไม่ต้องมีคำพูดใดๆเอ่ยขึ้น ความนุ่มนวลและอ่อนโยนแบบนี้

อาจเป็นเรื่องดีสำหรับตัวของตรีทิพย์เสียแล้วสิ

 

ตรีทิพย์ผละอ้อมกอดออกนิดหน่อย มือข้างหนึ่งเอื้อมจับปลายคาง

เพื่อให้สาวน้อยเงยหน้ามองเธอ ริมฝีปากสวยอมยิ้มเล็กน้อยชอบใจในกิริยาเคอะเขิน

 

เพชรเกล้าหน้าแดงนิดหน่อยตอนนี้เธอใกล้ชิดกับตรีทิพย์มากเหลือเกิน

รอบเอวถูกโอบกอดแนบแน่นแต่เธอกับไม่ห้ามปรามในการกระทำ

สบตาดวงหน้าระดับซุปตาร์แสนสวยและโฉบเฉี่ยวในความเซ็กซี่จนต้องใช้หลบหลีกเช่นเคย

 

“ หลับตาหน่อยสิคะ ” ตรีทิพย์ยิ้มบอก

“ หลับทำไมคะ ”

“ หลับตานะคะ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ”

 

เสียงหวานย้ำบอกอีกครั้ง..เพชรเกล้าจึงค่อยๆหลับตาลงอย่างกล้าๆเกร็งๆ

 

ตรีทิพย์ปล่อยมือออกจากปลายคางเล็กเพื่อเอื้อมล้วงกระเป๋ากางเกง

และหยิบสิ่งของที่อยู่ด้านในออกมาเงยหน้ามองเห็นดวงตาที่กำลังปิดสนิท

แอบตื่นเต้นและกังวลใจอยู่บ้างเล็กน้อยจึงค่อยๆขยับริมฝีปาก

ขึ้นไปประทับลงกับหน้าผากมนอย่างนุ่มนวล

 

“ ชู่ว์...~ หลับตาก่อนเร็ว.. ”

 

ร่างสูงส่งเสียงเบาๆเมื่อสาวน้อยมีอาการเกร็งตัวและจะถอยห่าง

แถมปรือตาขึ้นนิดหน่อย..ใบหน้าเรียวจึงต้องปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง

เพราะเธอเองก็อยากรู้เช่นกันว่าตรีทิพย์จะทำอะไร

 

ตรีทิพย์ลดสายตาลงต่ำพร้อมกับจับข้อมือนิ่มยกขึ้นเล็กน้อย

ก่อนจะนำสิ่งของที่เธอเตรียมมานั้นสวมใส่ให้อย่างเบามือ

 

 

เพชรเกล้าไม่รับรู้ว่าวัตถุที่แตะต้องกายนั้นคืออะไร

มีเพียงเสียงกระดิ่งที่ดังออกมาให้ได้ยินเบาๆ สองมือของเธอถูกดึงให้กอดโอบเกี่ยว

รอบคอของตรีทิพย์พลางจะลืมตาขึ้นแต่กับมีความนิ่มนุ่มๆ

สัมผัสลงกับดวงตาจนต้องปิดลงต่อไป

 

ความอุ่นร้อนจากเรียวปากคาดเคลื่อนอยู่กับเปลือกตาของสาวน้อย

อย่างไม่เร่งรีบจนทำให้เจ้าหล่อนเคลิบเคลิ้มไปกับแรงขยับเขยื้อน

เพราะช่างรู้สึกดีอย่างไรบอกไม่ถูก นางแบบสาวพรมจูบเบาๆ

เพื่อไม่ให้อีกคนนั้นตื่นกลัวไปเสียก่อนจนเธอเริ่มจะอดใจเอาไว้ไม่อยู่เสียเอง

จึงต้องยอมถดถอยออกมาหยุดมองใบหน้าเอิบอิ่มด้วยรอยยิ้ม

 

ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้น..มาเจอกับดวงหน้าซุปตาร์แสนสวย

ฉีกยิ้มหวานๆส่งมาให้จนทำให้เธอได้สติขึ้นมา

สายตาลดลงมองเห็นสองมือกำลังโอบกอดตรีทิพย์เสียแนบแน่น

 

เพชรเกล้าจึงรีบชักแขนออกอย่างรวดเร็วและทำท่าจะลุกขึ้นยืน

แต่ถูกอีกคนรั้งกายไว้..เสียงที่ข้อมือดังกริ๊งๆจนทำให้เธอต้องหันมอง

และนึกขึ้นได้ถึงบางสิ่งที่ร่างสูงได้สวมใส่ไว้ให้

 

 

สาวน้อยยกแขนซ้ายขึ้นมองในระดับหน้าอกด้วยความสนใจ

จึงเห็นว่าเป็นสร้อยข้อมือมุกเงาสวยงามมากจริงๆ

ใบหน้าเรียวเผยรอยยิ้มออกมาทีละน้อยเสียงกรุ๊งกริ๊งที่ได้ยินนั้น

มาจากกระดิ่งเล็กๆที่ห้อยลงจากสองปีกของเจ้าผีเสื้อตัวจิ๋ว

สั่นกระทบกันเบาๆดูช่างน่ารักเสียจริง

 

“ พี่เต้..นี่... ”

“ สร้อยข้อมือนี้คุณแม่ให้พี่ไว้ เมื่อตอนที่พี่ต้องไปอยู่โรงเรียนประจำ
แต่ตอนนั้นพี่ยังใส่ไม่ได้เพราะว่าข้อมือเล็ก จนคุณแม่เสียพี่ก็ไม่เคยได้ใส่ ”

ตรีทิพย์มีรอยยิ้มบางๆ

 

“ พี่เต้คงหวงมากเลยใช่มั้ยคะ ”

เพชรเกล้าสีหน้าตกใจนิดหน่อยและทำท่าจะถอดสร้อยออก

ตรีทิพย์รีบคว้ามือเล็กเพื่อห้ามปราม..ใบหน้าเรียวหันมองด้วยความสงสัย

 

“ สุขสันต์วันเกิดนะคะ ”

ริมฝีปากบางเผยค้างด้วยความเซอร์ไพรส์ที่เกิดขึ้น

เพราะยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยถามถึงสิ่งใดกับต้องนิ่งสงัดเสียก่อน

เนื่องจากเสียงหวานๆได้กล่าวถ้อยคำที่ทำให้เธอแอบเขินจนหน้าแดงขึ้นอย่างอัตโนมัติ

 

 

“ รุ..รู้ด้วยเหรอคะ ”

 

เพชรเกล้าถามขึ้นเธอรู้สึกไม่คาดคิดเป็นอย่างมาก

ตรีทิพย์ยิ้มหวานเอื้อมมือประคองแก้มขาวพร้อมขยับนิ้วโป้งลูบไปมา

 

“ รู้สิค่ะ ”

 

“ แต่มันควรจะอยู่กับพี่เต้ไม่ใช่เหรอคะ ”

 

ถึงแม้จะโปรดปราณแต่เพชรเกล้าก็ยังลังเลใจที่จะรับไว้

“ พี่ให้พราวนะคะ..พราวจะได้เชื่อใจว่าพี่หยุดทุกอย่างแล้วจริงๆ ”

 

ตรีทิพย์เสียงหวานยืนยันความรู้สึกเพราะหากเธอยังไม่เลิกแค้นเคือง

ไม่มีทางที่ของรักที่แม่เธอให้ไว้จะไปอยู่ในมือของเพชรเกล้าอย่างแน่นอน

 

 

ร่างบางก้มหน้าลงพร้อมกับมีรอยยิ้มออกมาให้เห็นด้วยความเขิน

ที่แล่นเข้ามาไม่เป็นที่เป็นทางไม่เลือกเวลาเอาเสียเลย..มองสิ่งของอีกครั้ง

ด้วยความชื่นชอบและตื่นเต้นเหมือนได้ของเล่นในวันเด็กยังไงอย่างงั้น

พลางเขย่าข้อมือเบาๆเพื่อให้เสียงกระดิ่งดังขึ้นด้วยความชอบใจ

นางแบบสาวกระชับอ้อมกอดแนบแน่นเริ่มหมันเขี้ยวเจ้าหญิงร่างเล็กขึ้นมาเสียแล้ว

 

“ ให้โอกาสพี่นะคะ พี่รักพราวจริงๆ ”

 

ตรีทิพย์ยิ้มบอกจ้องมองรอคำตอบจากสาวน้อยใจจดใจจ่ออีกครั้ง

เพชรเกล้าหัวใจเต้นแรงหน้าตาแดงกร่ำเป็นสตรอว์เบอร์รีสีสด

จิตใจของเธออ่อนลงยวบเพียงเวลาชั่วครู่ลังเลใจที่จะแข็งขันต่อไป

เมื่ออีกคนนั่นเอาแต่อ้อนวอนด้วยอ้อมกอดที่กระชับหนักแน่น

จนแทบขาดอากาศหายใจไปเสียดื้อเรียวหน้าเล็กค่อยๆหันมาหา

คนเฝ้ารอฟังคำที่จะออกจากปากของเธอก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นเบาๆ

 

 

“ ก็ได้ค่ะ.. ”

“ !!!!! ”

 

เสียงดีใจดังขึ้นให้ได้รับรู้กันแค่เพียงสองคน

ตรีทิพย์ดันตัวสาวน้อยเข้ามากอดให้แนบชิดกับเธอด้วยความดีใจ

พร้อมทั้งหันหอมแก้มใสเน้นๆด้วยความออกนอกหน้า

ที่ต่อจากนี้จะได้กอดรัดฟัดจูบเจ้าหล่อนแบบนี้เสียให้หนำใจเธอ

เพชรเกล้ายิ้มหวานที่ปนเขินอายพวงแก้มของเธอ

ไม่สามารถหลบหลีกไปในทิศทางไหนได้เนื่องจากถูกอีกคน

ล็อคตัวเอาไว้เสียแน่นเพื่อให้รับอรรถรสที่แสนจะคิดถึงอย่างไม่อาจเลี่ยงหนี

 

 

“ ดีใจที่สุดเลย ”

เสียงหวานพร่ำบอกพร้อมทั้งประทับรอยจูบย้ำไปย้ำมาอยู่อย่างนั้น

“ ห้ามลืมสัญญานะคะ ”

ร่างบางขืนตัวผละออกมาเตือนบอกเสียงนิ่ม

“ ค่ะ ไม่ลืมอยู่แล้ว ”

 

 

สาวน้อยถูกดึงเข้ามากอดอีกครั้งสองมืออ้อมไปยังด้านหลังของนางแบบสาว

ยิ้มหวานสนใจอยู่กับสิ่งเดิมเสียงดังกรุ๊งๆกริ๊งๆออกมาจากสร้อยข้อมือมุกแท้

เนื่องจากเธอนั้นกำลังเขี่ยเล่นไปมาจึงทำให้ตรีทิพย์ฉีกยิ้มไม่มีหุบด้วยมีความสุขในมุมมองแบบนี้

 

“ ผีเสื้อตัวนั้นเป็นของพราวนะ...ส่วนตัวนี้เนี่ย..... ”

 

ร่างบางหยุดนิ่งในสิ่งที่กำลังสนใจเมื่อตรีทิพย์ได้ดึงให้สติของเธอกลับมา

ด้วยฝ่ามือซุกซนที่ได้คลาดเคลื่อนลูบไล้อยู่ตรงบริเวณแทททูแสนสวย

ผ่านเนื้อผ้าตัวหนาจนทำให้ใจเต้นระรัวขึ้นมาเสียเดี๋ยวนั้น

 

“ เป็นของพี่… ”

 

ริมฝีปากสวยหันกระซิบข้างหูเพชรเกล้าเบาๆ

ความจริงแล้วสร้อยข้อมือของเธอเป็นเพียงเส้นมุกเท่านั้น

แต่เจ้าผีเสื้อตัวจิ๋วนี้เธอได้สั่งทำขึ้นมาใหม่เพื่อมอบให้กับสาวน้อยโดยเฉพาะ

 

ร่างบางพ่นลมหายใจออกปากเรียวหน้าของเธอร้อนฉ่า

อย่างกับโดนแผดเผาหัวใจเต้นแรงไม่สามารถยับยั้งให้เชื่อฟังกัน

ตรีทิพย์เอื้อมมือซ้ายประคองรูปหน้าที่หลบอยู่กับไหล่ขวาของเธอ

เพื่อให้หันมาหาอย่างไม่เร่งรีบ เพชรเกล้าเกร็งตัวเล็กน้อย..

 

สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่วดวงหน้าใสและมาหยุดสนใจ

อยู่กับกลีบปากอมชมพูที่เคยลิ้มรสมาหลายครั้งคราว

ริมฝีปากสวยจึงค่อยๆขยับเข้าไปหา..แตะจุมพิตสัมผัสลงเบาๆ

ลมหายใจอุ่นๆได้โลดแล่นผสมผสานกันมืออีกข้างของตรีทิพย์

กระชับอ้อมกอดให้รัดแน่นมากยิ่งขึ้น

 

ด้วยความหมันเขี้ยวรอยจูบจึงเริ่มขยับเขยื้อนหมายจะบุกรุก

เพื่อลิ้มรสชาติที่ลึกซึ้งมากกว่านี้แต่ถูกสาวน้อยเบี่ยงหน้าหนีเสียก่อน

ร่างสูงจึงผ่อนลมหายใจเบาๆเพื่อระงับอารมณ์ให้เป็นปกติด้วยความเสียดาย

 

" ครั้งหน้าไม่ปล่อยให้หลบแบบนี้แล้วนะ "

ตรีทิพย์เอ่ยเสียงสั่นพร่านำพาให้อีกคนขนรุกเกลียว

 

ใบหน้าสวยเม้มริมฝีปากแน่นจ้องมองสาวน้อยแล้ว

ก็ยิ่งทำให้เธอหมันเขี้ยวแต่ต้องบังคับจิตใจเอาไว้ให้อยู่หมัด

เพราะเธอไม่อยากขัดใจต่อเพชรเกล้า

 

" พี่มีอีกอย่างนะคะ ที่จะให้พราว "

ตรีทิพย์พูดขึ้นเพื่อให้เรื่องอื่นช่วยยับยั้งชั่งใจเธออีกแรง

 

" อะ..อะไรคะ " ริมฝีปากบางสั่นเทาเล็กน้อย

 

ตรีทิพย์ประคองตัวเพชรเกล้าถอยออกจากอ้อมกอด

ก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารที่อยู่ภายในกระเป๋ากางเกงเช่นเดิมออกมาส่งให้กับเจ้าของ

 

" โทรศัพท์ของพราวนี่คะ..! "

ใบหน้าเรียวคลี่ยิ้มดีอกดีใจรีบรับมาถือไว้ทันที

 

“ พี่ชาร์ตแบตให้แล้วแต่ยังไม่ได้เปิดเครื่อง ”

เพชรเกล้าได้ยินเช่นนั้นเธอจึงยิ้มหวานด้วยความดีใจ..และกดเปิดมือถือทันที

 

เมื่อหน้าจอเข้าสู่โหมดโฮมจึงปรากฏให้เห็นแมสเสจ

จากชินกรเยอะพอสมควรแต่ก็น้อยกว่ามิสคอลของมารดาเธอเป็นอย่างมาก

ที่ขึ้นโชว์จนน่าใจหายรวมทั้งเบอร์ที่บ้านเบอร์จากบริษัท

และอื่นๆอีกมากมายคาดว่าแม่ปิ่นรักคงจะเป็นห่วงมากๆที่เธอขาดการติดต่อไป

 

" พราวโทรหาคุณแม่เลยนะคะ "

" โทรสิคะ "

ตรีทิพย์เผยรอยยิ้มให้เห็นก่อนจะพูดออกมา

สาวน้อยจึงรีบกดโทรออกหามารดาของเธอทันที

 

[i]' พราว! นี่ลูกอยู่ที่ไหน..เป็นยังไงบ้าง ทำไมถึงหายไปแบบนี้
รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วง แม่โทรหาลูกทุกวัน แต่ก็ปิดเครื่องตลอด
แม่กังวลใจคิดไปต่างๆนาๆกลัวพราวจะเป็นอะไรไป ' [/i]

 

ใช้เวลาในการต่อสายไม่นานนักก็ได้รับการตอบกลับอย่างรวดเร็ว

พร้อมกับถ้อยคำที่แสนจะเป็นห่วงเป็นใยพูดออกมา

จนทำให้เพชรเกล้าน้ำตาซึมด้วยรอยยิ้มของความดีใจ

 

" คุณแม่... "

[i]' ชินกรก็ติดต่อไม่ได้มีแต่ส่งแมสเสจมาให้เท่านั้น
แม่เป็นห่วงพราวมากนะ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้แม่ไม่มีทางให้พราวไปเด็ดขาด
หากวันนี้ลูกยังไม่ติดต่อกลับมาเนี่ย แม่ก็จะไปหาลูกที่แม่อ่องสอนแล้วนะ '[/i]

เสียงของปิ่นรักดังออกมานอกเครื่องมือสื่อสารจนทำให้ตรีทิพย์ได้ยินไปด้วย

 

" พราวคิดถึงคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ.. "

เสียงเล็กพูดขึ้นน้ำตาหยด ท่ามกลางใบหน้าที่แสดงออกมา

ว่ามีความสุขที่ได้ยินเสียงแม่เธอ

 

ทางด้านปิ่นรักเมื่อได้ยินเช่นนี้เธอจึงถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกดี

ยิ้มได้เต็มปากเสียทีหลังจากที่เคร่งเครียดมาหลายวัน เพราะเป็นห่วงลูกสาว

บวกกับภาระการงานที่ดันมามีปัญหาเอาตอนนี้จึงทำให้พัวพันกันไปหมด

 

[i]‘ แม่ก็คิดถึงลูกมากที่สุดเลยจ้ะ ดีใจเหลือเกินที่ลูกไม่ได้เป็นอะไร
อย่าขาดการติดต่อกับแม่อีกนะจ๊ะ แม่เป็นห่วง ’[/i]

“ พราวขอโทษนะคะ ที่ไม่... ”

[i]‘ ไม่เป็นไรจ้ะลูก..แม่เข้าใจ
พราวสบายดีก็ดีแล้วจ้ะแม่หายห่วงไปเยอะเลย ’[/i]

 

ตรีทิพย์เม้มริมฝีปากเล็กน้อยรู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อเห็นเพชรเกล้ามีแววตาที่แสนจะคิดถึงแม่ของตัวเอง

ที่ผ่านมาสาวน้อยคงจะทรมานเป็นอย่างมาก กับการที่ต้องทนฟัง

คำต่อว่าจากเธอสารพัดเรื่องยิ่งคิดก็ยิ่งสำนึกผิด สองมือจึงโอบกอดชิดแน่น

พิงศีรษะกับเนื้อนวลแนบไออุ่นนั่งฟังแม่ลูกสนทนาถึงกันละกันอยู่อย่างเงียบๆ

 

“ ขอบคุณนะคะคุณแม่
คำพูดของคุณแม่ทั้งหมดทำให้พราวมีความสุขที่สุดเลยค่ะ ”

 

ใบหน้าเรียวสดใสยิ้มหวานพอประมาณที่สื่อให้รับรู้ถึงความรัก

ระหว่างแม่กับลูกเมื่อเธอได้ฟังคำอวยพรในวันเกิด

จากปากของผู้เป็นแม่ที่กล่าวบอกผ่านโทรศัพท์ในมือเพียงเท่านี้

เธอก็ไม่ต้องการสิ่งใดแล้วเหล่สายตามองร่างสูงนิดๆที่ดูซึมไปแปลกๆ

 

ทอปัดแอบยืนมองอยู่มุมหนึ่งดีใจไปกับเพชรเกล้าด้วย
เห็นสาวน้อยยิ้มได้เธอก็เบาใจขึ้นมาก พลางจ้องมองไปยังน้องสาวซุปตาร์

จึงทำให้อดยิ้มเยาะไม่ได้จริงๆ..ไม่คิดว่าจะมีวันนี้

วันที่เห็นตรีทิพย์สงบนิ่งสิ้นฤทธิ์อยู่กับไออุ่นของเพชรเกล้า.........