เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          สองร่างคู่รักที่โดดลงสู่พื้นผิวธาราภายใต้ลำน้ำกว้างเพาภิรมย์รีบดึงคนรักเข้าสู่อ้อมกอดเพราะด้วยแรงดันของน้ำกำลังจะทำให้คู่มือที่กอบกุมกันมานั้นต้องหลุดออกจากกัน.....ใบหน้าสวยหันประกบจุมพิตเข้าหาริมฝีปากบางเพื่อแบ่งลมหายใจให้กับสาวน้อยที่กำลังจะหมดลมก่อนจะกระชับเรียวแขนข้างหนึ่งให้แนบแน่นพร้อมกับแวกว่ายนำพาเรือนร่างขึ้นสู่ด้านบน
สายนทีกระจายเป็นวงคลื่นเมื่อทั้งสองผุดขึ้นพ้นเหนือผิวน้ำตอนนี้พวกเธออยู่ห่างจากสะพานที่กระโดดลงมาไกลนิดหน่อย ร่างบางเกาะเกี่ยวรอบคอคนรักไว้แน่นมีอาการไอสำลักจนน้ำตาไหลดวงตาแดงกร่ำ เพาภิรมย์รีบเคลื่อนกายเข้าหาริมฝั่งประคองสาวน้อยขึ้นจากวารีให้พักพิงอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ก่อนที่เธอจะเข้าไปดูแลด้วยความห่วงใย
 
“ เป็นอะไรมั้ยคะ ” สองมือของเพาภิรมย์เอื้อมเกลี่ยหยดน้ำบนใบหน้าเรียวถามอย่างเป็นห่วง กันต์ส่ายหน้าแทนคำพูดใดๆ เพราะตอนนี้เธอพูดอะไรไม่ออก
“ อดทนหน่อยนะคะเราต้องรีบไปจากที่นี่ ” ร่างสูงประคองคนรักลุกขึ้นยืนหันมองลู่ทางพร้อมกับจูงมือสาวน้อยเดินเร็วๆไปทางด้านหนึ่ง
 
เพาภิรมย์และกันต์เดินเลี่ยงมาตามแนวป่าใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการเดินเท้าท่ามกลางเม็ดฝนที่ตกโปรยปรายลงมาตลอดระยะทางจนสาวน้อยเริ่มมีอาการหนาวสั่น.....เพาภิรมย์สัมผัสได้จากฝ่ามือที่เธอกอบกุมไว้อยู่ตลอดเวลาจึงหยุดเดินและหันมองพบกับเรียวหน้าใสที่เกร็งขมับจนเส้นเลือดขึ้นปูดเพื่อพยายามบังคับยับยั้งอาการสั่นเทาในตอนนี้ ร่างสูงเห็นเช่นนั้นจึงเดินเข้าไปกอดซุกใบหน้าลงกับซอกคอและเป่าลมหายใจร้อนรนรินเนื้อนวลก่อนจะผละออกมาเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปจุมพิตบนหน้าผากมนเบาๆ
 
“ อุ่นขึ้นมั้ย ” เสียงหวานถามขึ้นพร้อมกับเกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าให้อย่างอ่อนโยน
“ อุ่นที่สุดเลยค่ะ ” ริมฝีปากบางยิ้มตอบกลับไปวินาทีอย่างนี้แต่อีกคนก็ยังสามารถทำให้เธอยิ้มออกมาได้
 
 
“ แกคิดว่าแกหนีรอดเหรอ!!!! ”
“ ปัง!!! ”
 
 
เสียงตวาดลั่นดังมาแต่ไกลสองใบหน้าคู่รักหันมองไปเจอกับปลายกระบอกปืนที่กำลังจ่อตรงมาโดยไม่ต้องสงสัยให้เสียเวลาว่าเป็นฝีมือของใครสองร่างก้มลงหลบกระสุนที่พุ่งออกมา...หากวันนั้นกันต์สอนให้ผู้หญิงคนนี้ยิงปืนได้ชำนาญและคล่องแคล่วมากกว่าที่เป็นอยู่มีหวังทั้งเธอและเพาภิรมย์คงต้องตกเป็นเหยื่ออสรพิษร้ายอย่างพลอยขวัญเป็นแน่
“ ปัง..ปัง..ปัง..ปัง.. ”
“ ยังไงแกก็หนีฉันไม่รอดหรอกเพาภิรมย์!! ”
เพาภิรมย์และกันต์ตัดสินใจวิ่ง..หนีเสียงระรัวปืนดังขึ้นกึกก้องตามมาไม่รู้ว่าพลอยขวัญพกกระสุนมาเยอะแค่ไหนเพราะกระหน่ำยิงไม่ยั้งแถมยังไม่หมดเสียที สองเรือนร่างวิ่งมาไกลตลอดระยะทางได้พบกับต่อไม้ใหญ่ที่ถูกตัดและเอาแต่ลำต้นไปหลายต่อหลายจุด.....กันต์ได้ทราบข่าวจากบิดาของเธอมาบ้างว่าไม่ใช่แค่เพียงป่าเชียงรัฐเท่านั้นที่ทางการตรวจพบเจอว่ามีการรอบตัดไม้แต่เธอไม่ได้สนใจฟังเสียเท่าไหร่นักชะรอยว่าที่นี่คงจะเป็นผลงานอีกที่นึงของพลอยขวัญซินะ
เพาภิรมย์ที่กอบกุมฝ่ามือคนรักไว้ไม่ยอมให้ห่างเลยแม้แต่น้อยสองเท้าก้าววิ่งจนมาหยุดอยู่ตรงพื้นที่รกๆที่กั้นขวางหน้าไม่มีเส้นทางให้ไปต่อรอบด้านมีเพียงป่าไม้เท่านั้นมิหนำซ้ำสายฝนเหมือนกลั่นแกล้งพร้อมใจที่จะตกลงมาราวกับจะมีน้ำท่วมใหญ่ทั้งที่ยังไม่ถึงฤดูกาลเสียงฟ้าร้องคำรามดังสนั่นขึ้นเป็นระยะๆจนน่าหวาดผวา ใบหน้าสวยหันซ้ายหันขวาเหมือนจะหมดลู่ทางเสียแล้ว
“ กันต์ ” เพาภิรมย์ประคองดวงหน้าเรียวสบตาสาวน้อยของเธอ
“ คะ.. ”
“ หนีไป... ” เสียงหวานเอ่ยบอกเบาๆดวงตาบ่งบอกถึงความเป็นห่วง
“ แล้ว..แล้วคุณเพาล่ะคะ ” ร่างบางเอื้อมแตะฝ่ามือนุ่มนิ่มที่ประคองสองแก้มเธออยู่
“ พี่จะล่อพลอยขวัญไปอีกทาง เป้าหมายของเค้าคือพี่ถ้ากันต์หนีไปตอนนี้กันต์จะรอด ”
“ ไม่ค่ะ กันต์จะไม่ไปไหนทั้งนั้น กันต์จะอยู่กับคุณเพาที่นี่ ” สาวน้อยส่ายหน้าปฏิเสธยกใหญ่
“ ไปเถอะกันต์..ไป ” เพาภิรมย์บอกอย่างเร่งรีบ
“ ไม่! ไม่ไปไหนทั้งนั้น..! ” กันต์ยังคงส่ายหน้าบอกเสียงแข็ง
“ กันต์..อย่าดื้อได้มั้ยคะ ได้โปรด ” ร่างสูงเอ่ยบอกน้ำเสียงขอร้องต่อสาวน้อยที่ก้มหน้ายืนเงียบ เพาภิรมย์ตัดสินใจใช้ไม้แข็งผลักร่างคนรักออกห่างถึงแม้การกระทำแบบนี้มันจะทำให้เธอต้องเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน
 
“ ไปซะกันต์...ไป!! ”
เสียงตวาดจากเพาภิรมย์ทำให้กันต์น้ำตาล่วงลงอย่างห้ามไม่ได้
“ บอกว่าให้ไปไง!! ไป!..หนีไปซะ!!! ” ร่างสูงเสียงดังใส่ขึ้นอีกครั้งพลางมองดูรอบๆด้วยเกรงว่าพลอยขวัญจะตามมาถึงเสียก่อน…..กันต์ยืนร้องไห้น้ำตานองใบหน้ากิริยาแบบนี้ของคนรักทำให้เธออ่อนแอลงอย่างฉับพลัน
 
เพาภิรมย์น้ำตาคลอตัดสินใจหันหลังให้ไม่อยากเห็นดวงหน้าที่เต็มไปด้วยความน้อยหรือเสียใจอะไรก็ตามแต่เธอเลือกที่จะไม่ยอมใจอ่อนกับสิ่งเหล่านั้นเพื่อยอมให้คนรักปลอดภัยด้วยการหนีไป.....ใบหน้าสวยหลับตาลงเมื่อมีสัมผัสของอ้อมแขนที่เข้ามาสวมกอดเธอจากด้านหลังเบาๆและเธอกำลังจะแพ้ต่อไออุ่นนี้เสียแล้ว
 
“ อย่าไล่กันต์อีกเลย... ” เสียงสะอื้นพูดขึ้นบางเบาใบหน้าผิงซบแผ่นหลังน้ำตาไหลหยดเป็นสาย
“ ทำตามอย่างที่พี่บอก หนีไป ” เพาภิรมย์พยายามควบคุมเสียงให้สั่นน้อยที่สุด
“ ไม่ไปค่ะ..กันต์จะอยู่กับคุณเพา... ”
“ พี่บอกว่าให้ไปไง! ”
“ ไม่..ไม่ไป! ”
“ บอกว่าให้ไปไงกันต์! ไป!! ” เพาภิรมย์พูดพร้อมดึงมือคนรักที่กอดเอวเธอเอาไว้แน่น
“ ไม่ไป!! ฮือ..ฮือ.. ”
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน