เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

" กันต์บอกว่าอย่าเข้ามาไง!! มันมี.. "
" โอ๊ย!!! "
" คุณเพา!!! "
ยังไม่ทันที่ริมฝีปากบางจะพูดจบร่างสูงก็ไม่รอฟังอะไรก้าวขาเข้ามาจนโดนเชือกเอนที่เป็นกับดัก ธนูปลายแหลมจึงพุ่งเข้าใส่ข้อพับขาของเพาภิรมย์จนร่างทรุดลงพร้อมกับเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ กันต์รีบวิ่งเข้ามาหาคนรักที่นั่งอยู่กับพื้น นพพร้อมคนงานรีบปรี่เข้าไปป้องกันรอบๆบริเวณด้วยเกรงว่าจะมีกับดักอย่างอื่นโผล่มาอีก
" คุณเพา!! เป็นยังไงบ้างคะ " ร่างบางสีหน้าเป็นห่วงอย่างมากประคองร่างคนรักไว้ด้วยแขนข้างนึงพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงลูกธนูออก
“ ทนเจ็บหน่อยนะคะ! ”
" อะ..โอ๊ย!! " เพาภิรมย์กัดฟันทนความเจ็บเมื่อลูกธนูเคลื่อนออกจากผิวกาย
 
กันต์ประคองร่างคนรักให้ขึ้นนั่งบนขอนไม้ข้างๆมือเรียวเอื้อมหยิบกรรไกรที่อยู่ในกระเป๋าสะพายเพื่อนำมาตัดเนื้อผ้าของกางเกงที่อยู่บริเวณแผลออกเป็นวงกว้างก่อนที่ชายเสื้อกล้ามด้านในจะถูกดึงออกให้เป็นเศษผ้ามาซับเลือดที่ไหลออกมา เพาภิรมย์ยิ้มมองคนรักตอนนี้ความเจ็บไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลย ร่างบางนำยาที่ติดมาด้วยขึ้นมาทาให้ประทังอาการไปก่อนและใช้เศษผ้าอันเดิมเอื้อมผูกเชือกรอบเนื้อผิวเปื้อนเลือดซึมให้อย่างเบามือ
ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองคนเจ็บที่เงียบไปนานหลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อครู่แต่กับเจอรอยยิ้มหวานๆเช่นเคย...นี่ไม่เจ็บบ้างเลยหรือไงกัน
" ยังจะมายิ้มอีก บอกแล้วไงว่าไม่ให้ตามมาดีนะที่มันไม่ลึกมากแล้วก็โดนที่ขา ถ้าโดนจุดสำคัญจะทำยังไง " เสียงเล็กเริ่มต่อว่านิดๆ
" พี่ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย เจ็บนิดเดียวเอง " ใบหน้าสวยยิ้มพอใจที่เห็นกันต์เป็นห่วงเธอ ร่างบางจ้องมองนิ่งๆต่อดวงหน้าที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนอีกคนต้องก้มหน้าไปเมื่อเห็นสาวน้อยไม่พอใจ
 
" ทำไมถึงมีกับดัก ท่านพ่อสั่งทำหรือป่าว " กันต์ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปมองกับดักอันเดิมพร้อมกับถามออกไป
“ ไม่มีคำสั่งจากเจ้าหลวงครับ ” นพรายงาน
“ แสดงว่ามีคนนอกแอบเข้ามาจริงๆ ”
“ คงเป็นพวกที่ชอบล่าสัตว์น่ะครับ ”
“ สุดทางป่าสามารถลัดไปทางเรือนของเจ้าย่าได้ สั่งคนให้คอยดูแลไว้ด้วยอย่าไว้ใจไป ”
“ ครับ... ” นพก้มหัวเล็กน้อยรับคำสั่ง กันต์บอกกล่าวกับบอดี้การ์ดคนสนิทจนเสร็จสิ้นก่อนจะหันมาหาคนเจ็บที่นั่งซึมอยู่นั้น ร่างบางเดินเข้ามาหาพร้อมกับย่อตัวลง
 
“ เจ็บมั้ย ” เสียงเล็กถามบางเบา ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองส่ายหัวนิดๆ
“ นพ ล่วงหน้ากลับไปก่อน แล้วก็จัดการทำตามที่ฉันบอกด้วย ”
“ เอ่อ แต่ว่า... ” นพขัดค้านด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย
“ ไปเถอะ ” กันต์ย้ำบอกอีกครั้ง
“ ครับ ” เมื่อเจ้านายบอกเช่นนั้น นพพร้อมคนงานอีกสองคนจึงมุ่งหน้ากลับคุ้มหลวงทันที
 
“ เดินไหวมั้ยคะ ” ใบหน้าเรียวหันพูดกับคนรัก เพาภิรมย์พยักหน้าตอบและค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นโดยมีร่างบางเข้าช่วยประคอง
“ โอย.. ~ ”
“ ค่อยๆเดินนะ ”
ถึงแม้จะเจ็บแผลอยู่บ้างแต่การที่แกล้งสำออยก็มีเยอะกว่า ริมฝีปากสวยแอบยิ้มเป็นระยะๆเมื่อเห็นสาวน้อยของเธอเป็นห่วงเป็นใยมากเหลือเกิน
 
เวลาล่วงเลยไปจนเย็น.....
 
“ โอ๊ย...! ”
“ พักก่อนดีกว่ามั้ยคะ คุณเพาเดินต่อไม่ไหวแล้วล่ะ ” ร่างบางเอ่ยบอกอย่างเป็นห่วงแต่คนเจ็บยังคงส่ายหัวและฝืนที่จะเดินต่อ
“ นี่ใจคอจะไม่พูดอะไรบ้างเลยหรือไง ส่ายหัวพยักหน้าเป็นอย่างเดียวเหรอ ” กันต์ถามออกไปเมื่อเพาภิรมย์ไม่ยอมพูดกับเธอเลย
“ ก็พี่กลัวพูดอะไรไปแล้วกันต์ไม่พอใจนิ ” เพาภิรมย์เริ่มพูดเสียงแอบน้อยใจนิดๆ
“ แล้วทำไมกันต์ต้องไม่พอใจด้วยล่ะคะ ” กันต์ถามกลับ
“ ก็กันต์ดุที่พี่ตามมาที่นี่ ”
“ กันต์เป็นห่วงนิคะ คุณเพาไม่เคยเดินป่ามีแต่อันตรายทั้งนั้นเห็นมั้ย ”
“ อืม... ” ร่างสูงยังคงน้อยใจไม่หาย
“ คุณเพา กันต์บอกว่าให้นั่งพักก่อนไงคะ ฝืนเดินไปเดี๋ยวแผลก็อักเสบหรอก ” ริมฝีปากบางห้ามปรามไม่ให้อีกคนเดินต่อ
“ ไม่อ่ะ รีบเดินจะได้ถึงเร็วๆ พี่ไม่อยากเป็นภาระให้ใคร ”
 
“ ทำไมถึงพูดแบบนี้ ” ร่างบางปล่อยแขนที่ช่วยประคองออกถามเสียงแข็งเพราะฟังคำพูดแล้วดูเหมือนเธอเป็นอื่นอย่างนั้นแหละ
“ ก็.... ” ริมฝีปากสวยติดขัดเมื่อเห็นสาวน้อยของเธอเริ่มโกรธ
“ ใครที่ว่า หมายถึงกันต์อย่างนั้นเหรอ ”
“ คือ.... ”
“ ตกลงกันต์เป็นคนอื่นใช่แมะ! ”
“ ป่าวๆ พี่ไม่ได้... ”
“ ถ้าคิดแบบนี้ล่ะก็ เดินกลับเองก็แล้วกัน ” ริมฝีปากบางเอ่ยบอกด้วยความไม่พอใจพร้อมกับเดินหนีเพาภิรมย์ทันที
 
“ ฮืออ..กันต์...ตัวเล็กจ๋า พี่ขอโทษ เค้าขอโทษกลับมาหาเค้าก่อนนะ นะ นะ... ” เพาภิรมย์ร้องบอกตามหลังเสียงโอดโอยต่อสาวน้อยที่เดินไปไกล
“ โอ๊ยๆๆ เจ็บแล้วๆ เลือดออกอีกแล้วอ่ะ ”
เมื่อเห็นอีกคนไม่ยอมสนใจเพาภิรมย์จึงแกล้งสำออยทันควัน ร่างบางหยุดเดินถอนหายใจออกมาเบาๆอยากจะใจแข็งเสียจริงๆแต่ก็ทำไม่ได้ กันต์ตัดสินใจเดินกลับมาหา
“ ไปนั่งซิ! ” เสียงเล็กแอบดุนิดหน่อยพร้อมกับช่วยประคองให้ร่างสูงไปนั่งพิงกับต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง ใบหน้าสวยอมยิ้มหวานก่อนจะยื่นจมูกเข้าไปหอมแก้มสาวน้อยของเธอฟอดใหญ่
“ นี่ค่ะ ” เพาภิรมย์หันมองเป็นขวดน้ำนั่นเองเธอจึงหยิบมาดื่มแก้กระหาย
“ ฮืออ..เจ็บจังเลยอ่ะ ” คนเจ็บเอนพิงซบไหล่ของสาวน้อยเริ่มอ้อนเบาๆ
“ สงสัยแผลจะอักเสบแล้วล่ะ คุณเพาคงเดินมากไป ” ใบหน้าเรียวก้มมองแต่เจ้าของบาดแผลกับจูบที่แก้มของเธอเสียอย่างนั้น
“ เจ็บจริงหรือป่าวเนี่ย ” กันต์หันมองรอยยิ้มหวานที่ส่งมาหาเธอ
“ จริงซิ เดินต่อไม่ไหวแล้วด้วย ”
“ ไหนบอกอยากถึงเร็วๆไง จะได้ไม่เป็นภาระใครไม่ใช่เหรอ ” ริมฝีปากบางเอ่ยประชดเบาๆ
“ อยากเป็นแล้ว ” เพาภิรมย์ยิ้มบอกอย่างอารมณ์ดี
“ ถ้าไม่เดินเนี่ยต้องนอนในป่าแล้วนะคะ เพราะตอนนี้เย็นมากแล้ว ”
“ นอนก็นอน มีกันต์อยู่ด้วยพี่นอนได้ทั้งนั้นแหละ ” คนเจ็บเสียงอ่อนเสียงหวานจนกันต์อดหมันไส้ในวาจาไม่ได้
 
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน