เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          ห้องนอนสไตล์โรมันถูกประดับตกแต่งไว้อย่างเรียบหรูแฝงไปด้วยความน่าค้นหา ถัดมาอีกด้านหนึ่งภายในห้องน้ำสว่างไสวด้วยไฟแสงสี เพาภิรมย์นั่งอยู่บนขอบอ่างกุซซี่โดยมีร่างบางเอนกายนอนหนุนตักเธออยู่ขาเรียวเหยียดยาวพิงวางบนเก้าอี้สำหรับรองเท้านอนมองคนรักทำหน้าที่สระผมให้อย่างเบามือ แชมพูถูกบีบลงบนฝ่ามือขาวพร้อมกับลูบไล้ลงบนเส้นผมบีบนวดผ่อนคลายเบาๆสร้างความเพลิดเพลินพอใจให้กับผู้ถูกกระทำ ริมฝีปากสวยยิ้มจ้องมองดวงหน้าที่อยู่ด้านล่างแสนจะหลงใหลมือเรียวคอยเย้าแหย่ซุกซนให้อีกคนต้องคอยเพ่งสายตาดุเป็นระยะๆ

" เสร็จแล้วค่ะ " เสียงหวานเอ่ยบอกเมื่อนำผ้ามาคลุมศรีษะที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำ

" สระอีกรอบได้มั้ยคะ " ใบหน้าเรียวยิ้มหวานบอกอย่างอารมณ์ดี

" พี่สระให้สามรอบแล้วนะคะ ยังไม่หายดีเลยเดี๋ยวโดนนอนโรงพยาบาลอีกหรอก ลุกขึ้นเร็ว " เพาภิรมย์บอกกล่าวพร้อมกับดันร่างของสาวน้อยขึ้นมา

" แต่กันต์อยากหนุนตักคุณเพาต่ออ่ะ " ร่างบางทำตาละห้อย

" ไม่หนุนแล้วค่ะ ไปเป่าผมดีกว่านะ "

ใบหน้าเรียวเริ่มหน้างอเพราะถูกขัดใจ ร่างสูงจึงต้องจูงมือพาเดินออกมานั่งลงบนเตียง

" ไม่เป่าได้มั้ยคะ กันต์อยากให้คุณเพาเช็ดผมให้จัง " ร่างบางขยับกายนั่งคุกเข่าจนเกือบจะเป็นท่าเป็ด

เพาภิรมย์เดินเข้ามาหาสาวน้อยที่พำนักอยู่บนเตียงริมฝีปากอมยิ้มเบาๆเพราะแต่ล่ะอย่างที่กันต์แสดงออกกับเธอมันช่างน่าหมันเขี้ยวไปเสียทุกอย่างและมันก็ทำให้อดใจไม่ไว้ที่จะต้องเข้าไปหอมแก้มทั้งสองข้างให้ชื่นใจซะหน่อย

" มาหอมกันต์ทำไม " เสียงเล็กถามขึ้นบางเบา

" ก็อยากหอมอ่ะ " ใบหน้าสวยยิ้มบอกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะทำหน้าที่เช็ดผมให้อย่างทะนุถนอม

ร่างบางหัวสั่นคอนโยกเยกไปตามแรงคนที่กำลังเช็ดผมให้

“ มองอะไรคะ ” เพาภิรมย์ถามขึ้นเมื่อเห็นสาวน้อยจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น

" คุณเพาสวยจังค่ะ " กันต์ยิ้มบอกเบาๆ

“ ปากหวานนักนะ จะอ้อนอะไรหรือป่าวจ๊ะเด็กดื้อ ” เพาภิรมย์แอบเขินนิดๆพร้อมกับบีบพวงแก้มทั้งสองของสาวน้อยช่างพูด

“ พูดจริงๆค่ะ แต่มีอีกเรื่องนะเรียกว่าอ้อนหรือป่าวไม่รู้ ”

“ เรื่องอะไรดีล่ะ ”

“ วันนี้กันต์ขอไม่กินยานะคะ ”

ใบหน้าสวยอมยิ้มมองดวงหน้าที่เริ่มอ้อนจริงๆอย่างที่เธอคิดก่อนจะส่ายหัวแทนคำตอบเบาๆ

“ ฮื่อ!! เม็ดก็ใหญ่ ขมก็ขม!! ไม่เห็นจะน่ากินตรงไหน! ” เสียงกันต์ฟึดฟัดบ่นพึมพำกับตัวเองจนทำให้อีกคนยิ้มหัวเราะออกมา

เมื่อผ่านไปสักพักเส้นผมหนาก็เริ่มแห้งหมาด ใบหน้าเรียวสวยใสไร้เครื่องสำอางเริ่มบูดบึ้งออกอาการงอนนิดๆที่ถูกขัดใจ

“ เรียบร้อยแล้วค่ะ ”

“ คราวนี้ก็ทานข้าวนะคะ จะได้ทานยา ” ร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะจุมพิตลงบนหน้าผากเบาๆ

“ หืม..ไม่เอาอ่ะ กันต์หายแล้วไม่ต้องกินยาแล้วค่ะ ”

“ ไม่ได้ค่ะ ตัวยังอุ่นๆอยู่เลย ต้องกินยาตามที่คุณหมอสั่งนะคะ ”

“ ม่ายอาววว ” ใบหน้าเรียวส่ายหัวพูดยาวๆ

“ จะดื้ออีกแล้วใช่มั้ย ” เพาภิรมย์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ ไม่เกี่ยวกับดื้อซะหน่อย ” ร่างบางลุกขึ้นยืนตาม

“ จะกินหรือไม่กิน ”

“ ไม่กิน ”

“ ต้องกิน! ”

“ ไม่กิน! ”

“ ทำไมถึงไม่กิน ”

“ ก็เค้าไม่ได้หิวซะหน่อย ”

“ แล้วเมื่อไหร่จะหายล่ะคะ ”

“ กันต์หายแล้ว ”

“ หายที่ไหน เมื่อวานยังบอกว่าปวดหัวอยู่เลย ”

“ ไม่รู้อ่ะ ยังไงกันต์ก็ไม่กิน ” ทั้งสองโต้เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใครคนป่วยนั้นก็แสนจะดื้อคุณหมอประจำตัวก็สู้ไม่ถอยพยายามบังคับเพื่อให้สาวน้อยของเธอยอมกินยาให้ได้ร่างบางเดินลงจากเตียง เพาภิรมย์รีบก้าวขาเดินตามมือเรียวเอื้อมจับแขนพร้อมกับดึงเรือนร่างให้หันกลับมา

" กันต์ ถ้ายังดื้อไม่เลิกเนี่ย อย่าหาว่าพี่ใจร้ายนะ "

“ ทำไมอ่ะ ทำไมกันต์ถึงโดนดุอ่ะ!! ”

“ เป็นแบบนี้จะไม่ให้ดุได้ยังไง คราวนี้พี่ไม่ตามใจกันต์แล้วนะ ” เพาภิรมย์เพ่งสายตาดุใบหน้าเรียวเริ่มเศร้าก่อนจะดึงแขนของตัวเองออกอย่างสะบัดสะบิงนิดหน่อย

“ ทานยานะคะ ” เพาภิรมย์ประคองดวงหน้าที่ก้มซึมลงขึ้นสบตาพร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยน

“ กอดกันต์ก่อน ” เสียงงอนเล็กน้อยเอ่ยบอกแต่ยังคงเบี่ยงหน้าไปทางอื่น ใบหน้าสวยอมยิ้มพร้อมกับเข้าโอบกอดร่างบางเอาไว้

“ มีวันไหนบ้างนะ ที่ตัวเล็กจะไม่ดื้อกับคุณเพา ”

" แอะ..อี๋... " เมื่อยาถูกกลืนลงลำคอใบหน้าเรียวก็บิดเบือนเหมือนถูกบังคับให้กินของฉุนเข้าไปเสียอย่างนั้นแหละ เพาภิรมย์ยิ้มก่อนที่จมูกโด่งของคนที่ยืนมองอยู่นั้นจะยื่นเข้าไปหอมแก้มด้วยหมันเขี้ยวในกิริยา

" กันต์เบื่อยาพวกนี้จังกินแล้วก็ไม่เห็นจะหายซักที "

" ไหนบอกว่าหายแล้วไง "

" หายแล้วค่ะ แต่ตัวร้อนเองไม่รู้เป็นอะไร " ร่างบางคิ้วขมวดแบบเซ็งๆมือเอื้อมจับหน้าผากของตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิก่อนจะเดินไปยังห้องเสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดออกมาสวมใส่เพราะในตอนนี้เธออยู่ในชุดเสื้อคลุมตัวเดียว ( ตัวร้อนก็แสดงว่ามีไข้ มีไข้ก็แสดงว่ายังไม่หายป่วยไงคะ..น้องกันต์ ^^ )

" ทานยาแล้วไม่ทานข้าวเดี๋ยวปวดท้องนะ " ร่างสูงร้องบอกตามหลัง

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กันต์ยังไม่หิว " คำตอบของคนที่กำลังยืนเลือกเสื้อผ้าบอกกลับมา

" ชุดไหนดีนะ..ตัวนี้ ชุดนั้น ตัวนี้ดีกว่า...อุ๊ย! " เสียงเล็กพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆและต้องอุทานออกมาอีกครั้งเมื่อหันมาชนร่างเพาภิรมย์ที่ยืนยิ้มหวานอยู่

" ชุดวันเกิดไง สวยที่สุดเลย " ใบหน้าสวยยิ้มกรุ้มกริ่มพร้อมกับหยิบชุดในมือของสาวน้อยเก็บไว้ที่เดิม

" ไม่ๆ " ร่างบางรีบหันหยิบเสื้อของตัวเอง เพาภิรมย์จึงค่อยๆสวมกอดจากด้านหลังใบหน้าซุกลงกับเส้นผมหนา

" ตัวยังร้อนอยู่เลย เดี๋ยวคุณเพารักษาให้เอามั้ย "

" คุณเพาจะทำให้กันต์ป่วยหนักกว่าเดิมมากกว่า..ปล่อยเค้านะ " กันต์พยายามแกะมือที่กอดเธอแน่นหนึบแถมจมูกก็เริ่มชอนไชซอกคอเรื่อยๆ

" คุณเพา! กันต์ป่วยอยู่นะคะ "

" ก็เห็นบอกว่าหายแล้วนิ "

" ยังไม่หายดี เหลืออีกนิดนึง "

เพาภิรมย์ยิ้มหวานพร้อมกับดึงคนในวงแขนมาที่เตียงร่างบางดิ้นยุ๊กยิ๊กๆอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะถูกดันให้หันมาหา

" งั้นเดี๋ยวป้อนยาให้นะ " ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงบนเตียงไม่พลาดที่จะดึงสาวน้อยของเธอลงมาด้วยกันต์จึงถูกกอดอยู่บนเรือนร่างของเพาภิรมย์พอดิบพอดี

ริมฝีปากสวยยื่นขึ้นจูบซุกไซร้ลำคอขาวลูบไล้ไปจนจรดปลายคางกดเม้มเนื้อนวลเชิญชวนเรียกร้องให้อีกคนคล้อยตามไปอย่างง่ายดาย ใบหน้าเรียวเขินอายเล็กน้อยแต่ก็เริ่มเคลิบเคลิ้มไปโดยปริยายเมื่อรสสัมผัสของเพาภิรมย์เธอไม่เคยจะปฏิเสธได้เลยซักครั้ง

“ คุณเพา นี่ยังเช้าอยู่เลยนะคะ ” เสียงเล็กเอ่ยบอกบางเบาจนแทบจะไม่ได้ยินเมื่อร่างกายช่างตอบสนองกับลมหายใจอุ่นๆใต้ร่างได้ดีเหลือเกิน

" อืม..เช้าแล้วไงอ่ะ.. "

" จะโยนยาคุณเพาทิ้งเหรอ " เสียงอู้อี้บอกชิดลำคอขาวก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาสาวน้อยที่อยู่ด้านบน

" อยู่ตรงหน้าขนาดนี้แล้ว..กันต์ยังจะเมินเฉยอีกเหรอ " สายตากรุ้มกริ่มกับน้ำเสียงเชิญชวนส่งมอบสู่คนที่อยู่ด้านบน

ร่างบางเบี่ยงหน้าไปอีกทางใจเต้นตึกตักแม้บรรยากาศภายในห้องจะเย็นฉ่ำไปด้วยเครื่องปรับอากาศแต่ใบหน้าเรียวกับมีเม็ดเหงื่อไหลรินรดเสียอย่างนั้น เพาภิรมย์เอื้อมเกลี่ยเส้นผมบนใบหน้าช้าๆอมยิ้มเมื่อเห็นสาวน้อยของเธอหน้าแดงและปล่อยลมหายใจติดๆขัดๆออกมาจากปากเพื่อผ่อนคลายอาการอะไรบางอย่างเป็นระยะๆ

“ กันต์.....อย่าฝืนซิ.. ” เสียงหวานเริ่มยั่วยวน

“ คือ..คือว่า ” เสียงเล็กมีอาการติดขัดไม่หาย

************************

ลบเนื้อหาบางส่วน