เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          ห้องนอนสไตล์โรมันถูกประดับตกแต่งไว้อย่างเรียบหรูแฝงไปด้วยความน่าค้นหา ถัดมาอีกด้านหนึ่งภายในห้องน้ำสว่างไสวด้วยไฟแสงสี เพาภิรมย์นั่งอยู่บนขอบอ่างกุซซี่โดยมีร่างบางเอนกายนอนหนุนตักเธออยู่ขาเรียวเหยียดยาวพิงวางบนเก้าอี้สำหรับรองเท้านอนมองคนรักทำหน้าที่สระผมให้อย่างเบามือ แชมพูถูกบีบลงบนฝ่ามือขาวพร้อมกับลูบไล้ลงบนเส้นผมบีบนวดผ่อนคลายเบาๆสร้างความเพลิดเพลินพอใจให้กับผู้ถูกกระทำ ริมฝีปากสวยยิ้มจ้องมองดวงหน้าที่อยู่ด้านล่างแสนจะหลงใหลมือเรียวคอยเย้าแหย่ซุกซนให้อีกคนต้องคอยเพ่งสายตาดุเป็นระยะๆ
" เสร็จแล้วค่ะ " เสียงหวานเอ่ยบอกเมื่อนำผ้ามาคลุมศรีษะที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำ
" สระอีกรอบได้มั้ยคะ " ใบหน้าเรียวยิ้มหวานบอกอย่างอารมณ์ดี
" พี่สระให้สามรอบแล้วนะคะ ยังไม่หายดีเลยเดี๋ยวโดนนอนโรงพยาบาลอีกหรอก ลุกขึ้นเร็ว " เพาภิรมย์บอกกล่าวพร้อมกับดันร่างของสาวน้อยขึ้นมา
" แต่กันต์อยากหนุนตักคุณเพาต่ออ่ะ " ร่างบางทำตาละห้อย
" ไม่หนุนแล้วค่ะ ไปเป่าผมดีกว่านะ "
ใบหน้าเรียวเริ่มหน้างอเพราะถูกขัดใจ ร่างสูงจึงต้องจูงมือพาเดินออกมานั่งลงบนเตียง
" ไม่เป่าได้มั้ยคะ กันต์อยากให้คุณเพาเช็ดผมให้จัง " ร่างบางขยับกายนั่งคุกเข่าจนเกือบจะเป็นท่าเป็ด
เพาภิรมย์เดินเข้ามาหาสาวน้อยที่พำนักอยู่บนเตียงริมฝีปากอมยิ้มเบาๆเพราะแต่ล่ะอย่างที่กันต์แสดงออกกับเธอมันช่างน่าหมันเขี้ยวไปเสียทุกอย่างและมันก็ทำให้อดใจไม่ไว้ที่จะต้องเข้าไปหอมแก้มทั้งสองข้างให้ชื่นใจซะหน่อย
" มาหอมกันต์ทำไม " เสียงเล็กถามขึ้นบางเบา
" ก็อยากหอมอ่ะ " ใบหน้าสวยยิ้มบอกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะทำหน้าที่เช็ดผมให้อย่างทะนุถนอม
ร่างบางหัวสั่นคอนโยกเยกไปตามแรงคนที่กำลังเช็ดผมให้
“ มองอะไรคะ ” เพาภิรมย์ถามขึ้นเมื่อเห็นสาวน้อยจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น
" คุณเพาสวยจังค่ะ " กันต์ยิ้มบอกเบาๆ “ ปากหวานนักนะ จะอ้อนอะไรหรือป่าวจ๊ะเด็กดื้อ ” เพาภิรมย์แอบเขินนิดๆพร้อมกับบีบพวงแก้มทั้งสองของสาวน้อยช่างพูด
“ พูดจริงๆค่ะ แต่มีอีกเรื่องนะเรียกว่าอ้อนหรือป่าวไม่รู้ ”
“ เรื่องอะไรดีล่ะ ”
“ วันนี้กันต์ขอไม่กินยานะคะ ”
ใบหน้าสวยอมยิ้มมองดวงหน้าที่เริ่มอ้อนจริงๆอย่างที่เธอคิดก่อนจะส่ายหัวแทนคำตอบเบาๆ
“ ฮื่อ!! เม็ดก็ใหญ่ ขมก็ขม!! ไม่เห็นจะน่ากินตรงไหน! ” เสียงกันต์ฟึดฟัดบ่นพึมพำกับตัวเองจนทำให้อีกคนยิ้มหัวเราะออกมา
 
เมื่อผ่านไปสักพักเส้นผมหนาก็เริ่มแห้งหมาด ใบหน้าเรียวสวยใสไร้เครื่องสำอางเริ่มบูดบึ้งออกอาการงอนนิดๆที่ถูกขัดใจ
“ เรียบร้อยแล้วค่ะ ”
“ คราวนี้ก็ทานข้าวนะคะ จะได้ทานยา ” ร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะจุมพิตลงบนหน้าผากเบาๆ
“ หืม..ไม่เอาอ่ะ กันต์หายแล้วไม่ต้องกินยาแล้วค่ะ ”
“ ไม่ได้ค่ะ ตัวยังอุ่นๆอยู่เลย ต้องกินยาตามที่คุณหมอสั่งนะคะ ”
“ ม่ายอาววว ” ใบหน้าเรียวส่ายหัวพูดยาวๆ
“ จะดื้ออีกแล้วใช่มั้ย ” เพาภิรมย์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ ไม่เกี่ยวกับดื้อซะหน่อย ” ร่างบางลุกขึ้นยืนตาม “ จะกินหรือไม่กิน ”
“ ไม่กิน ”
“ ต้องกิน! ”
“ ไม่กิน! ”
“ ทำไมถึงไม่กิน ”
“ ก็เค้าไม่ได้หิวซะหน่อย ”
“ แล้วเมื่อไหร่จะหายล่ะคะ ”
“ กันต์หายแล้ว ”
“ หายที่ไหน เมื่อวานยังบอกว่าปวดหัวอยู่เลย ”
“ ไม่รู้อ่ะ ยังไงกันต์ก็ไม่กิน ” ทั้งสองโต้เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใครคนป่วยนั้นก็แสนจะดื้อคุณหมอประจำตัวก็สู้ไม่ถอยพยายามบังคับเพื่อให้สาวน้อยของเธอยอมกินยาให้ได้ร่างบางเดินลงจากเตียง เพาภิรมย์รีบก้าวขาเดินตามมือเรียวเอื้อมจับแขนพร้อมกับดึงเรือนร่างให้หันกลับมา
" กันต์ ถ้ายังดื้อไม่เลิกเนี่ย อย่าหาว่าพี่ใจร้ายนะ "
“ ทำไมอ่ะ ทำไมกันต์ถึงโดนดุอ่ะ!! ”
“ เป็นแบบนี้จะไม่ให้ดุได้ยังไง คราวนี้พี่ไม่ตามใจกันต์แล้วนะ ” เพาภิรมย์เพ่งสายตาดุใบหน้าเรียวเริ่มเศร้าก่อนจะดึงแขนของตัวเองออกอย่างสะบัดสะบิงนิดหน่อย
“ ทานยานะคะ ” เพาภิรมย์ประคองดวงหน้าที่ก้มซึมลงขึ้นสบตาพร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยน
“ กอดกันต์ก่อน ” เสียงงอนเล็กน้อยเอ่ยบอกแต่ยังคงเบี่ยงหน้าไปทางอื่น ใบหน้าสวยอมยิ้มพร้อมกับเข้าโอบกอดร่างบางเอาไว้
“ มีวันไหนบ้างนะ ที่ตัวเล็กจะไม่ดื้อกับคุณเพา ”
 
 
" แอะ..อี๋... " เมื่อยาถูกกลืนลงลำคอใบหน้าเรียวก็บิดเบือนเหมือนถูกบังคับให้กินของฉุนเข้าไปเสียอย่างนั้นแหละ เพาภิรมย์ยิ้มก่อนที่จมูกโด่งของคนที่ยืนมองอยู่นั้นจะยื่นเข้าไปหอมแก้มด้วยหมันเขี้ยวในกิริยา
" กันต์เบื่อยาพวกนี้จังกินแล้วก็ไม่เห็นจะหายซักที "
" ไหนบอกว่าหายแล้วไง "
" หายแล้วค่ะ แต่ตัวร้อนเองไม่รู้เป็นอะไร " ร่างบางคิ้วขมวดแบบเซ็งๆมือเอื้อมจับหน้าผากของตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิก่อนจะเดินไปยังห้องเสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดออกมาสวมใส่เพราะในตอนนี้เธออยู่ในชุดเสื้อคลุมตัวเดียว ( ตัวร้อนก็แสดงว่ามีไข้ มีไข้ก็แสดงว่ายังไม่หายป่วยไงคะ..น้องกันต์ ^^ )
" ทานยาแล้วไม่ทานข้าวเดี๋ยวปวดท้องนะ " ร่างสูงร้องบอกตามหลัง
" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กันต์ยังไม่หิว " คำตอบของคนที่กำลังยืนเลือกเสื้อผ้าบอกกลับมา
 
" ชุดไหนดีนะ..ตัวนี้ ชุดนั้น ตัวนี้ดีกว่า...อุ๊ย! " เสียงเล็กพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆและต้องอุทานออกมาอีกครั้งเมื่อหันมาชนร่างเพาภิรมย์ที่ยืนยิ้มหวานอยู่
" ชุดวันเกิดไง สวยที่สุดเลย " ใบหน้าสวยยิ้มกรุ้มกริ่มพร้อมกับหยิบชุดในมือของสาวน้อยเก็บไว้ที่เดิม
" ไม่ๆ " ร่างบางรีบหันหยิบเสื้อของตัวเอง เพาภิรมย์จึงค่อยๆสวมกอดจากด้านหลังใบหน้าซุกลงกับเส้นผมหนา
" ตัวยังร้อนอยู่เลย เดี๋ยวคุณเพารักษาให้เอามั้ย "
" คุณเพาจะทำให้กันต์ป่วยหนักกว่าเดิมมากกว่า..ปล่อยเค้านะ " กันต์พยายามแกะมือที่กอดเธอแน่นหนึบแถมจมูกก็เริ่มชอนไชซอกคอเรื่อยๆ
" คุณเพา! กันต์ป่วยอยู่นะคะ "
" ก็เห็นบอกว่าหายแล้วนิ "
" ยังไม่หายดี เหลืออีกนิดนึง "
เพาภิรมย์ยิ้มหวานพร้อมกับดึงคนในวงแขนมาที่เตียงร่างบางดิ้นยุ๊กยิ๊กๆอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะถูกดันให้หันมาหา
" งั้นเดี๋ยวป้อนยาให้นะ " ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงบนเตียงไม่พลาดที่จะดึงสาวน้อยของเธอลงมาด้วยกันต์จึงถูกกอดอยู่บนเรือนร่างของเพาภิรมย์พอดิบพอดี
ริมฝีปากสวยยื่นขึ้นจูบซุกไซร้ลำคอขาวลูบไล้ไปจนจรดปลายคางกดเม้มเนื้อนวลเชิญชวนเรียกร้องให้อีกคนคล้อยตามไปอย่างง่ายดาย ใบหน้าเรียวเขินอายเล็กน้อยแต่ก็เริ่มเคลิบเคลิ้มไปโดยปริยายเมื่อรสสัมผัสของเพาภิรมย์เธอไม่เคยจะปฏิเสธได้เลยซักครั้ง
“ คุณเพา นี่ยังเช้าอยู่เลยนะคะ ” เสียงเล็กเอ่ยบอกบางเบาจนแทบจะไม่ได้ยินเมื่อร่างกายช่างตอบสนองกับลมหายใจอุ่นๆใต้ร่างได้ดีเหลือเกิน
" อืม..เช้าแล้วไงอ่ะ.. "
" จะโยนยาคุณเพาทิ้งเหรอ " เสียงอู้อี้บอกชิดลำคอขาวก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาสาวน้อยที่อยู่ด้านบน
" อยู่ตรงหน้าขนาดนี้แล้ว..กันต์ยังจะเมินเฉยอีกเหรอ " สายตากรุ้มกริ่มกับน้ำเสียงเชิญชวนส่งมอบสู่คนที่อยู่ด้านบน
ร่างบางเบี่ยงหน้าไปอีกทางใจเต้นตึกตักแม้บรรยากาศภายในห้องจะเย็นฉ่ำไปด้วยเครื่องปรับอากาศแต่ใบหน้าเรียวกับมีเม็ดเหงื่อไหลรินรดเสียอย่างนั้น เพาภิรมย์เอื้อมเกลี่ยเส้นผมบนใบหน้าช้าๆอมยิ้มเมื่อเห็นสาวน้อยของเธอหน้าแดงและปล่อยลมหายใจติดๆขัดๆออกมาจากปากเพื่อผ่อนคลายอาการอะไรบางอย่างเป็นระยะๆ
“ กันต์.....อย่าฝืนซิ.. ” เสียงหวานเริ่มยั่วยวน
“ คือ..คือว่า ” เสียงเล็กมีอาการติดขัดไม่หาย
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน