เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          ภายในร้านอาหารสุดหรูพนักงานทุกคนกำลังยืนต้อนรับแขกกิตติมศักดิ์คนพิเศษจากเชียงรัฐ กันต์และเพาภิรมย์ถูกเชิญเข้ามานั่งยังห้องสำหรับรับประทานอาหารส่วนตัวสไตล์ญี่ปุ่น
หญิงสาวผู้หนึ่งทำหน้าที่จดรายการอาหารของสองสาวที่สายตากำลังจับจ้องไปยังเมนู.........ไม่นานนักอาหารทั้งหมดก็ถูกนำมาเสิร์ฟเป็นที่เรียบร้อย
“ เฮ้อ! ” เสียงถอนหายใจเบาๆพร้อมกับร่างที่เอนนอนลงอย่างสบายอารมณ์จึงเกิดขึ้นหลังจากที่เด็กเสิร์ฟออกไปแล้ว กันต์พลิกตัวนอนเล่นอย่างอารมณ์ดี
“ นอนเลยเหรอคะเจ้า ไหนบ่นว่าหิวไง ” เพาภิรมย์ยิ้มถามเมื่อบุคลิกของเจ้ากันต์ฎรัศมิ์มักจะเปลี่ยนไปเสมอเมื่ออยู่กับเธอ
ใบหน้าเรียวหันมายิ้มนิดๆก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้นคลานมาหาเพาภิรมย์และหันมองอาหารทั้งหลายที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ คุณเพาช่วยทำให้มันสุกทีซิคะ กันต์รอกิน ” ร่างบางอมยิ้มบอกต่อคนรักที่ใบหน้าอยู่ใกล้เพียงนิดจมูกโด่งจึงยื่นเข้ามาหอมแก้มเสียหนึ่งฟอดก่อนจะรับหน้าที่ทำตามความต้องการของสาวน้อย
 
ผ่านไปสักครู่ กุ้งสดตัวโตที่ถูกนำไปลวกก็เปลี่ยนสีสันจนสุกกำลังดี ใบหน้าสวยก้มมองสาวน้อยที่นอนหนุนตักเธออยู่
“ ลุกขึ้นซิคะ นอนอยู่แบบนี้จะกินได้ยังไงล่ะ ”
“ นอนไม่ได้เหรอคะ กันต์อยากนอน ”
“ ไม่ได้ค่ะ นอนกินบาปนะรู้มั้ย ” เพาภิรมย์ยิ้มบอกต่อดวงหน้าที่นอนมองขึ้นมา ร่างบางจึงลุกขึ้นนั่งดีๆ
“ เมื่อคืนนอนน้อยเหรอ...ถึงได้อยากนอนจัง ” สายตากรุ้มกริ่มจ้องถามจนใบหน้าเรียวเริ่มเขินเพราะรู้ว่าอีกคนหมายถึงอะไร
“ ค่ะ! นอนน้อย เพราะคนบางคนชอบกวน ” กันต์ทำเสียงดุใส่นิดๆ
“ แต่ก็ยอมให้กวนไม่ใช่เหรอ... ” เสียงปนลมหายใจสั่นๆเข้ามากระซิบที่ข้างหู
“ ไม่จริง! ไม่ได้ยอมซะหน่อย ” ร่างบางยังคงทำดุเพื่อแก้เขิน
“ ถ้าไม่ยอม..แล้ว...เสียงหวานๆเมื่อคืนนี้..ของใครอ่ะ.. ”
“ ฮื่อ!! หยุดพูดเลยนะ! ” กันต์เขินจนหน้าแดงไปหมดยกมือหมายจะตีสั่งสอนคนช่างพูดแต่กับถูกจับไว้ทั้งสองข้าง
เพาภิรมย์ยิ้มหวานไล่ต้อนจ้องมองใบหน้าสาวน้อยที่พยายามหาที่หลบสายตาแก้เขินอาย
“ ตัวเล็กจ๋า...จะหลบตรงไหน..หลบตรงไหนคะ..จะหลบตรงไหนดี.. ” วาจาหยอกล้อเอ่ยกลั่นแกล้งไม่หยุดหย่อน
 
“ ตกลง กันต์จะได้กินมั้ยเนี่ย มองอยู่ได้ ” เสียงเล็กเริ่มทักท้วงเมื่ออีกคนเอาแต่จ้องมองอยู่อย่างนั้น ร่างสูงจึงยอมปล่อยมือ
“ อยากกินอะไรคะ กินกุ้งหรือว่าจะกินพี่ดี ” เพาภิรมย์หันไปคีบกุ้งตัวเดิมที่แช่อยู่ในหม้อน้ำเดือดก่อนจะหันมายิ้มบอกเสียงหวาน
กันต์สะบัดหน้าหนีพร้อมกับจับมือของเพาภิรมย์ที่กำลังถือตะเกียบคีบชิ้นกุ้งอยู่นั้นขึ้นมาส่งใส่ปากของตัวเองทันที แต่แล้วดวงตาก็ต้องเบิกโตก่อนจะรีบบวนชิ้นกุ้งร้อนระอุที่อยู่ในปากออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นภาพนั้นเพราะเธอยังไม่ได้เป่าเลย
“ อ้า!! ร้อน! ร้อน! ” ร่างบางใช้มือตบๆที่ปากบางของตัวเองสองสามทีก่อนจะหันไปประทับจูบเข้าที่ใบหูของเพาภิรมย์จนเจ้าของแอบยิ้มนิดๆ
 
“ เฮ้ออ ค่อยยังชั่ว...ปากเกือบพองเลยอ่ะ ”
“ นี่คือวิธีแก้ร้อนเหรอ ” เพาภิรมย์ถามเบาๆต่อสาวน้อยที่หัวพิงไหล่เธออยู่
“ ใช่ค่ะ คุณเพาไม่เคยได้ยินเหรอว่าถ้ามือโดนอะไรร้อนๆให้จับที่หู แต่กันต์ร้อนที่ปากก็คงคล้ายๆกันแหละ ”
“ หายร้อนแล้วใช่มั้ยคะ ”
“ ใช่ค่ะ หายแล้ว ”
“ แต่พี่เริ่มร้อนแล้วนะ ”
“ คุณเพายังไม่ได้กินซะหน่อย จะร้อนได้ยังไง? ” ใบหน้าเรียวผละออกจากการพิงซบก่อนจะถามออกไป
“ กันต์นั่นแหละ ที่เป็นคนทำให้พี่ร้อน... ” เพาภิรมย์อมยิ้มพูดจ้องมองตัวเล็กของเธอไม่กระพริบจนอีกคนเริ่มรู้ตัวจึงรีบหันไปสนใจกับอาหารทันที
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน