เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          ณ คุ้มหลวงเชียงรัฐ...... รถหรูสองคันจอดอยู่ในพื้นที่หน้าคุ้มหลวง หญิงรับใช้คนหนึ่งกำลังนั่งก้มหน้าสงบเสงี่ยมอยู่ที่ประตูทางเข้าออกภายในของคุ้มโดยมีลูกสาวของเธอที่อายุราว 18 ปี นั่งอยู่ข้างๆกิริยาท่าทางเดียวกัน

“ ฉันบอกกับเธอแล้วไง!! ว่าถ้าเธอไม่มีเงินมาใช้หนี้ เธอก็ไม่มีสิทธิ์พาลูกของเธอมาอยู่ด้วย ”

ไม่ใช้เสียงใครอื่นใกล้ เป็นพลอยขวัญนั่นเองที่กำลังโวยวายเนื่องจาก สายพิณ อดีตหญิงรับใช้ในบ้านได้พาลูกสาวของเธอหนีออกมาอยู่ที่คุ้มหลวงด้วยกันเพราะถูกพลอยขวัญข่มเหงอยู่บ่อยครั้งจึงนำพาบุตรสาวหนีมาอาศัยอยู่กับเธอ

“ ดิฉันจะหาเงินไปคืนคุณพลอยขวัญทุกบาททุกสตางค์เลยค่ะ แต่ขอให้ รุ้งคำ อยู่กับดิฉันเถอะนะคะ ” สายคำ หญิงรับใช้ผู้จงรักภักดีประจำคุ้มหลวงกล่าวขอร้องต่อพลอยขวัญ

“ ไม่ได้!! ตราบใดที่เธอยังหาเงินมาคืนฉันไม่ได้ ลูกสาวเธอก็ต้องมีหน้าที่รับใช้ฉันตลอดไป!!! ” ด้วยความหน้าตาดีของเด็กสาวรุ้งคำจึงทำให้พลอยขวัญถึงกับเสียเวลามาตามกลับไปอยู่รับใช้เพื่อให้ความสุขกับเธอ

“ ขอร้องเถอะค่ะ อย่าพารุ้งคำไปจากดิฉันเลย ” สายคำน้ำตานองใบหน้ายกมือไหว้อ้อนว้อนพลอยขวัญ

“ ยังไง ลูกของเธอก็ต้องไปอยู่กับฉัน! ” พลอยขวัญตวาดใส่หน้าก่อนจะหันไปสั่งคนของเธอให้นำพาเด็กสาวรุ้งคำขึ้นรถ

“ แม่ ช่วยรุ้งด้วย!!! ” รุ้งคำหันบอกต่อมารดาที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลยในตอนนี้

“ ในเมื่อเธอไม่มีเงินมาคืนฉัน ฉันก็จะถือซะว่าเธออนุญาต ให้ฉันพาลูกสาวของเธอกลับไปด้วย ” พลอยขวัญยิ้มเยาะต่อผู้ไม่มีทางเลือก

 

“ แต่ฉันไม่อนุญาต... ” น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นจากด้านหลัง พลอยขวัญนิ่งสักพักเพราะเธอคุ้นเสียงและจำได้เป็นอย่างดีก่อนจะค่อยๆหันมา

ใบหน้าหวานตกใจเป็นอย่างมากเมื่อน้ำเสียงนั้นเป็นเสียงของคนที่เธอคิดไว้จริงๆ

“ กันต์.... ” เสียงเรียกเปล่งออกมาบางเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

กันต์ที่พึ่งกลับจากกรุงเทพก้าวขาลงจากรถและได้ยินถึงเรื่องราวทั้งหมดรวมถึงกิริยาต่างๆของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

“ มีเรื่องอะไร ” ใบหน้าเรียวหันถามสายคำหญิงรับใช้

“ คุณพลอยขวัญจะพารุ้งคำไปค่ะ ” สายคำรีบบอก

“ แล้วทำไมจะต้องพาไปด้วย ” พิมพรรณที่พึ่งเดินตามลงมาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

สายคำจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้กันต์และพิมพรรณฟังว่าเมื่อ 3 ปีที่แล้วก่อนจะมาเป็นหญิงรับใช้อยู่ที่คุ้มหลวงเธอได้ทำงานอยู่ที่บ้านของพลอยขวัญซึ่งเรื่องนี้ทุกคนก็รู้กันหมด ก่อนสามีเธอจะเสียชีวิตได้สร้างหนี้จากการเล่นพนันไว้เยอะแยะมากมายพลอยขวัญได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจนเธอใช้หนี้แทนสามีได้หมดแต่ไม่มีเงินใช้คืนให้กับพลอยขวัญ เธอจึงโดนไล่ออกจากงานแต่ลูกสาวกับถูกบังคับให้อยู่ที่บ้านของพลอยขวัญตลอดมา จนเมื่อวานเธอได้แอบพารุ้งคำมาอยู่ที่นี่แต่พลอยขวัญกับมาตามตัวกลับอย่างไร้เหตุผล

“ ไหนเธอบอกว่าลูกของเธออยู่กับญาติที่เชียงรายไง ” พิมพรรณถามอีกครั้ง

“ คือ...คุณพลอยเธอห้าม... ”

“ เอาล่ะๆ ไม่ต้องพูดและ ฉันพอจะเดาได้ว่าเธอจะพูดอะไร ” พิมพรรณมองพลอยขวัญพร้อมกับพูดออกมา

“ แล้วบอกว่ารักนักรักหนา ยังเลิกสันดานของตัวเองไม่ได้เลย! ” พิมพรรณเอ่ยพูดเบาๆแต่หลานสาวผู้ยืนข้างๆได้ยินเต็มสองหู กันต์ยังคงเรียบเฉยไม่ได้สนใจพลอยขวัญเท่าไหร่นัก

“ เด็กนี่ ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของฉัน ” พลอยขวัญหันบอกกับสายคำอีกครั้งหลังจากที่ยืนมองใบหน้าเรียวที่ไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อยอยู่นานด้วยความคิดถึงและทำท่าจะขึ้นรถกลับ

เด็กสาวรุ้งคำร้องไห้หันมองมารดาหลายรอบจนเจอกับสายตาของผู้ที่จะนำพาเธอไปด้วยเพ่งดุ

“ เดี๋ยวก่อนพลอยขวัญ ถึงสายคำจะเป็นหนี้เธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เธอจะมีสิทธิ์ในตัวลูกสาวของเค้า ในเมื่อเค้าไม่ได้ยินยอม ” พิมพรรณบอกกล่าวตามหลัง

“ เธอรู้ได้ยังไงว่าไม่ยินยอม ” พลอยขวัญตอบกลับพิมพรรณนิ่งคิด

“ นพ...พาลูกสาวของสายคำออกมาจากรถคันนั้น ”

คำสั่งเรียบง่ายราวกับเป็นเรื่องปกติ นพก้มหัวลงเล็กน้อยน้อมรับคำบัญชาของเจ้านายก่อนจะตรงปรี่เข้ามาที่รถของพลอยขวัญเจอกับคนขับรถที่ยืนขวางทางแต่นพได้จัดการเบาๆจนนำตัวรุ้งคำออกมาจากรถได้สำเร็จเด็กสาวรีบวิ่งเข้ามาหาแม่ของเธอทันที

“ กันต์! จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ เด็กคนนี้เป็นคนของพี่! ” พลอยขวัญรีบต่อว่า

“ ฉันต้องการคำตอบจากเธอ ว่าอยากอยู่ที่นี่ ใช่มั้ย.... ” กันต์ไม่ได้ตอบอะไรพลอยขวัญเพียงแต่หันถามรุ้งคำเรียบๆ

“ ค่ะ!! หนูอยากอยู่กับแม่ที่นี่ค่ะ ” เด็กสาวสะอึกสะอื้นยืนกอดมารดาแน่น

“ งั้นก็อยู่ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น เข้าไปข้างในได้แล้ว ” สองแม่ลูกพยักหน้าด้วยความดีใจพร้อมกับรีบหันเดินเข้าคุ้มหลวงไป

พลอยขวัญหายใจแรงด้วยความโกรธเมื่อกันต์ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจใยดีอะไรเธอเลยแม้แต่น้อยแถมยังจัดการอะไรตามใจชอบโดยไม่ใส่ใจคำพูดใดๆของเธอ

“ กันต์ พี่มีสัญญาเรื่องเด็กรุ้งคำ ส่งเด็กคนนั้นคืนมาให้พี่ ไม่อย่างนั้น มีเรื่องแน่!! ” ในขณะที่กันต์กำลังจะเดินเข้าไปยังด้านในพลอยขวัญก็รีบหยิบใบสัญญาที่วางอยู่แล้วในรถขึ้นชูเพื่อให้อีกคนดูพิมพรรณถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเบื่อหน่าย

ร่างบางหันกลับมามองกระดาษแผ่นสีขาวที่พลอยขวัญกำลังถือโชว์อยู่นั้นสักครู่ก่อนจะหยิบมาพร้อมกับฉีกออกเป็นสี่ส่วน และปล่อยเศษกระดาษลงสู่พื้นอย่างไม่สนใจ

“ อย่าไร้สาระ... ”

กันต์พูดออกมาเรียบๆก่อนจะหันเดินเข้าสู่คุ้มหลวงด้วยเหนื่อยล้าจากการเดินทางพร้อมกับพิมพรรณที่อดหัวเราะไม่ได้ถึงกิริยาของพลอยขวัญที่กลายเป็นผู้แพ้ไปเสียดื้อๆแถมกันต์ก็ทำเมินเหมือนกับไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน พลอยขวัญกำมือแน่นอารมณ์โกรธหลายๆอย่างเข้ามาบรรจบ

 

“ เดี๋ยวน้าพรรณถามสายคำด้วยนะคะ ว่าหนี้ทั้งหมดเท่าไหร่ พรุ่งนี้กันต์จะเซ็นเช็คให้ ”

“ จ้ะ... ”

กันต์บอกขณะเดินขึ้นบันไดโดยที่มีพิมพรรณยิ้มเดินฟังคำไหว้วานจากหลานสาวที่บอกกล่าวอย่างไม่ซีเรียสก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง

 

 

ห้องนอนของกันต์.........

“ เฮ้อ!!... ” ร่างบางทิ้งตัวลงนอนกับที่นอนนุ่มนิ่มแสนจะเหนื่อยล้า ก่อนที่จะรีบโทรศัพท์โทรหาเพาภิรมย์เพื่อรายงานตัวอย่างที่บอกไว้ก่อนกลับ

“ สวัสดีค่ะ หม่ามี๊.... ” คำทักทายผ่านโทรศัพท์ทำเอาเพาภิรมย์อมยิ้มออกมาได้ไม่น้อย

“ ว่าไงจ๊ะ...หิวนมเหรอ แต่เมื่อคืนนี้ก็ป้อนไปเยอะแล้วนะ... ” เสียงหวานตอบหยอกล้อกลับมา

“ ไม่ได้หิวซะหน่อย กันต์แค่จะบอกว่า มาถึงเรียบร้อยแล้วนะคะ ”

“ เหนื่อยมั้ยคะ ”

“ คิดถึงคุณเพาจังค่ะ ” ริมฝีปากบางตอบไม่ตรงคำถามแต่ก็ทำให้ปลายสายหัวใจชุ่มฉ่ำน่าดู

“ ถ้าพี่หายตัวได้นะ พี่จะแว๊บไปหากันต์ซะเดี๋ยวนี้เลย ถูกใจ๊ถูกใจ ” ใบหน้าสวยยิ้มแก้มปริ ตัวเล็กของเธอจะรู้มั้ยนะว่าเป็นคนแรกที่ทำให้เธอเขินได้จนตัวบิดไปหมดแล้ว

“ คุณเพารีบมาหาตัวเล็กเร็วๆนะคะ ”

“ ค่ะ คุณเพาจะรีบไปหาตัวเล็กให้เร็วที่สุดเลย ”

 

3 วันผ่านไป กันต์กำลังเดินกลับจากเรือนของเจ้าย่าบัวเงิน ร่างบางอมยิ้มสูดอากาศบริสุทธิ์ของเช้าวันนี้อย่างอารมณ์ดี

“ อุ๊ย!! ”

“ ตัวหอมจัง ”

ในขณะที่กันต์กำลังเดินเพลินๆอยู่นั้นจู่ๆพลอยขวัญก็โผเข้ามากอดจากด้านหลังจนต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ

“ ปล่อย!!! ” ใบหน้าเรียวหันมองเพียงนิดเมื่อเห็นว่าเป็นพลอยขวัญจึงรีบสะบัดตัวเองเพื่อที่จะออกจากการรัดกุมอย่างเร็วที่สุด

“ กันต์เคยบอกแล้ว ว่าอย่าทำแบบนี้อีก กันต์ไม่ชอบ ” ร่างบางหันมาต่อว่าด้วยความไม่พอใจ

“ แล้ว...กันต์ชอบแบบไหนล่ะคะ พี่จะได้ทำให้ ” วาจาหวานหว่านเสน่ห์พร้อมกับร่างที่เดินเข้ามาหาเรื่อยๆ

“ ไม่ต้องการแบบไหนทั้งนั้น นี่ไม่ใช่การขอร้องแต่คือการสั่งห้าม คุณพลอยขวัญ กันต์ซีเรียสนะ อย่าทำแบบนี้อีก อย่ามาก้าวก่ายในชีวิตกันต์ ”

กันต์บอกกล่าวสีหน้าเรียบแต่แฝงไปด้วยความแข็งกร้าว พลอยขวัญยืนอึ้งเนื่องจากกันต์ไม่เคยพูดจาแบบนี้กับเธอและไม่เคยทำกิริยาที่ห่างเหินแบบนี้กับเธอมาก่อน

“ ทำไมล่ะกันต์ หรือว่ากันต์ไม่พอใจพี่เรื่องวันก่อน ไม่พอใจรุ้งคำเหรอ ” ร่างเพรียวยังคงยืนยัดพูดจาส่อแววเหมือนกับว่าอีกคนนั้นหึงหวงเธอ

“ คุณจะคิดเอง เออเอง หรือว่าจะคิดยังไงมันก็เรื่องของคุณ เพราะว่ามันเป็นความคิดของคุณคนเดียว ” ร่างบางเอ่ยบอกก่อนจะหันหน้าหนีเพื่อที่จะเดินต่อ พลอยขวัญรีบวิ่งเข้ามากอดอีกตามเคย

“ กันต์อย่าทำเย็นชาห่างเหินกับพี่เลยนะคะ ” พลอยขวัญบอกเสียงสั่นเครือ ใบหน้าเรียวนิ่วหน้าเริ่มรำคาญใจเต็มทนกับกิริยาของพลอยขวัญที่พูดเท่าไหร่ก็ไม่เคยฟัง

“ ปล่อย! ” กันต์แกะมือของอีกคนออกหันมาพร้อมกับผลักร่างออกไปไกลๆ

“ พี่ควรจะฟังคำพูดของคนอื่นบ้างนะคะ รู้บ้างมั้ย...ว่ากันต์เบื่อ... ” ริมฝีปากบางพูดคล้ายต่อว่าไม่อยากรักษาน้ำใจใดๆอีกต่อไป

พลอยขวัญโผเข้ามากอดอีกครั้ง กันต์ออกแรงดันแต่ไม่ค่อยถนัดนักส่งเสียงร้องห้ามดังขึ้นเรื่อยๆเมื่ออีกคนเริ่มจะล่วงเกินบริเวณซอกคอพยายามยื้อยุดฉุดกระชากให้ร่างของพลอยขวัญออกห่างแต่กับไม่สำเร็จ ระหว่างนั้นเองกับมีมือข้างหนึ่งดึงร่างของพลอยขวัญออกไปจนกระเด็นพร้อมกับเสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังขึ้นตามมา

“ เพี๊ยะ!!! ”

“ คุณเพา...” เสียงเล็กเอ่ยเรียกบางเบาดีใจเป็นที่สุดเมื่อนางฟ้าที่เข้ามาช่วยเหลือเธอในครั้งนี้คือเพาภิรมย์นั่นเอง ร่างบางรีบเข้ามาเกาะแขนคนรักไว้

“ เซอร์ไพรส์จ้ะ ” ใบหน้าสวยหันมองพร้อมกับพูดขึ้นเบาๆก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากของสาวน้อยหนึ่งครั้ง ทำให้พลอยขวัญเห็นภาพสวีทของคู่รักต่อหน้าต่อตา

“ นี่เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ!!! ” พลอยขวัญต่อว่าเสียงดังลั่น

“ เมื่อสักครู่นี้มันเบาไปเหรอ เธอถึงได้ถาม ”

“ อย่างว่าล่ะนะ ตบแค่นี้จะไปรู้สึกอะไร คนมันหน้าด้าน! ” เพาภิรมย์หน้านิ่งพูดทำเอาพลอยขวัญโมโหจนหน้าแดงกร่ำสายตาของสองสาวจ้องกันราวกับจะเปิดศึกสงคราม

“ คุณเพาคะ เราไปกันเถอะค่ะ ” ร่างบางเริ่มเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดขึ้น ใบหน้าสวยหันมองคนรักส่งยิ้มให้ก่อนจะยอมหันเดินไปแต่โดยดีเหลือแต่พลอยขวัญที่ยืนกำมือแน่นมองดูคู่รักแล้วช่างทำให้รู้สึกริษยาขึ้นมาได้อย่างไรบอกไม่ถูก

 

เมื่อกันต์และเพาภิรมย์เดินมาถึงห้อง

“ กันต์!!!! ” เมื่อประตูถูกปิดลงเพาภิรมย์ที่เดินตามหลังมาก็เรียกเสียงดังจนเจ้าของชื่อสะดุ้งหันขวับกลับมามองด้วยความตกใจ

“ อะ..อะไรเหรอคะ.. ” กันต์ถามอย่างตะกุกตะกักเพราะหันมาเห็นสายตาพิฆาต

“ ยุ่งกับพลอยขวัญอีกแล้วนะ! ” ร่างสูงค่อยๆก้าวขาเดินมาใกล้แต่อีกคนกำลังก้าวเท้าถอยหลังเรื่อยมา

“ ป่าว ป่าวนะคะ... ”

“ ไม่ต้องป่าว ” เพาภิรมย์จับไหล่ทั้งสองข้างของสาวน้อยพร้อมกับดันไปชิดกับผนังห้องใบหน้าเรียวหลับตาปี๋ด้วยกลัวแรงหึงหวงของคนตรงหน้า

ริมฝีปากสวยอมยิ้มออกมาเมื่อเห็นเช่นนั้นเพราะเธอตั้งใจจะแกล้งสาวน้อยเล่นๆ จมูกโด่งจึงก้มลงหอมแก้มทั้งสองข้างเบาๆ

“ นี่เหรอเจ้ากันต์ฎรัศมิ์ หงอเป็นแมวเหมียวเลย... ” น้ำเสียงบางเบาปนหัวเราะนิดๆเอ่ยขึ้นใบหน้าเรียวค่อยๆลืมตาเจอกับเพาภิรมย์ที่อมยิ้มหวานอยู่

“ คุณเพา!! แกล้งกันต์ทำไม งอนแล้วด้วยกลับบ้านไปเลยนะ! ” ร่างบางร้องต่อว่าทันทีพร้อมกับเดินหนี ใบหน้าสวยยิ้มเดินตามไม่ห่าง

“ โอ๋ๆอย่างอนนะๆ ”

“ ทำไมต้องแกล้งด้วยล่ะ ” กันต์ถามเสียงงอนต่อหญิงสาวที่ยืนกอดเธอจากด้านหลัง

“ แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง ”

 

“ อุ๊บ!...โอ๊ะ....กันต์..มาชกพี่ทำไม... ” เพาภิรมย์ตัวงอมือจับที่หน้าท้องเมื่อจู่ๆสาวน้อยของเธอก็หันมาชกเสียเต็มที่

“ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ กันต์แค่ล้อเล่นเฉยๆ ” ริมฝีปากบางยิ้มตอบ เพาภิรมย์หน้าบิดเบี้ยวเมื่อถูกเล่นงานคืนอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ โอ้ยจุก พาไปนั่งหน่อย ” ก็ต้องเป็นหน้าที่ของกันต์ที่ต้องพยุงไปนั่งที่โซฟาปลายเตียง

“ สมน้ำหน้า ทีหลังจะได้ไม่ทำอีก ” ใบหน้าเรียวก้มพูดต่อคนที่นั่งเจ็บอยู่

“ ร้ายนักนะ ฝากไว้ก่อนเถอะ ” ใบหน้าเรียวยิ้มหวานให้ท้าทายคนที่นั่งตัวงอก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบา เพาภิรมย์ยิ้มชอบใจไม่น้อย

“ ไม่เห็นบอกกันต์เลยว่าจะมา ”

“ บอกแล้วไงว่าเซอร์ไพรส์ ”

“ พี่เริ่มชินแล้วนะ กับพลอยขวัญ ” ใบหน้าสวยยิ้มบอกอีกครั้งเมื่อจังหวะในตอนนั้นเธอมาได้ยินกันต์คุยกับพลอยขวัญเข้าพอดี

“ กันต์ก็เหนื่อยใจกับเค้าจริงๆค่ะ ”

“ เค้าคงจะชอบกันต์มาก เลยตัดใจไม่ได้ซักที ”

“ อย่าพูดถึงเค้าเลยนะคะ ” ร่างบางโน้มตัวลงไปกอดคนรักไว้

“ กันต์ดีใจจังที่คุณเพามา กันต์อยากให้คุณเพาอยู่ใกล้ๆ ”

“ พี่หวงนะ ถึงรีบมา ที่นี่มีแต่คนจ้องจะกินตัวเล็กของพี่กันทั้งนั้น ”

“ ก็ตัวเล็กน่ากินนิคะ ” กันต์ปล่อยอ้อมกอดและเปลี่ยนมาจับดวงหน้าของคนรักเอ่ยบอกเสียงหวาน

“ เดี๋ยวเถอะ ” เพาภิรมย์ทำหน้าดุนิดๆ

“ คุณเพาจะดุกันต์และ ถ้าอย่างนั้นกันต์ไปดีกว่า ”

“ อ้าว! กันต์จะไปไหน ” เพาภิรมย์รีบถามเมื่อสาวน้อยหันเดินไปที่ประตูเพื่อจะออกไป

“ ไปบริษัทค่ะ มีงานเยอะเลย ” ร่างบางหันตอบพร้อมกับยิ้มให้

“ แล้วเค้าอ่ะ.... ” ใบหน้าสวยทำตาละห้อย

“ ไปแป๊บเดียวค่ะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว ”

“ แต่เค้ายังเจ็บอยู่เลยนะ จะไม่รับผิดชอบเลยเหรอ จะทิ้งไปเฉยๆแบบนี้เหรอ ”

“ เดี๋ยวกันต์ให้น้าพรรณเอายามาให้นะคะ ” กันต์เอ่ยบอกพร้อมกับรีบเปิดประตูออกไปทันที เพาภิรมย์หน้ามุ่ยเมื่อสาวน้อยของเธอไม่ยอมอยู่ด้วย

 

ตะวันลับขอบฟ้า.....เวลาค่ำมืดจึงวนเวียนมาอีกครั้ง กันต์กลับมายังคุ้มหลวงก็มาเจอกับพิมพรรณเข้าพอดี

“ กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ อาหารเสร็จเรียบร้อยพอดีเลย ” น้าสาวยิ้มบอก

“ คุณเพาล่ะคะ ” กันต์ถามขึ้นพร้อมกับมองหาไปรอบๆ

“ ขึ้นไปข้างบนตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วจ้ะ เมื่อกี๊นี้น้าให้คนไปตามก็ไม่ยอมลงมาเห็นบ่นเจ็บๆท้อง ”

“ เจ็บท้องเหรอคะ ” กันต์ย้อนถามแอบตกใจนิดๆไม่คิดว่าฝีมือของเธอจะร้ายแรงขนาดนี้

“ งั้นเดี๋ยวกันต์ไปตามเองค่ะ ” เมื่อบอกเสร็จร่างบางจึงรีบเดินขึ้นไปยังชั้นบนทันที

 

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกเบาๆ สายตาสาดส่องไปหยุดที่เตียงเมื่อเห็นเรือนร่างที่นอนหันหลังอยู่เงียบๆ สองเท้าจึงขยับก้าวเข้าไปหา

“ คุณเพา...หลับแล้วเหรอคะ ” เสียงเล็กเอ่ยถามบางเบา แต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา กันต์จึงขึ้นไปบนเตียงนั่งลงข้างๆพร้อมกับก้มลงไปดูคนที่นอนเงียบ

“ ยังไม่หลับนิ เรียกก็ไม่ตอบ ” เมื่อเห็นดวงตาใสแป๋วของอีกคนริมฝีปากบางจึงอมยิ้มออกมา

“ สนใจด้วยหรือไง ” เสียงงอนพูดออกมาเบาๆ

“ สนซิคะ ไหนเจ็บท้องยังไม่หายอีกเหรอ ” มือเรียบลูบไปที่หน้าท้องของเพาภิรมย์

“ ไม่หาย ทายาก็ไม่หาย สงสัยช้ำใน ” เพาภิรมย์ชักสีหน้างอนไม่เลิก

“ ขอดูหน่อย ” กันต์เปิดเสื้อของเพาภิรมย์ขึ้นนิดๆพร้อมกับใช้มือลูบไปมา

“ โอ้ย..โอ้ย ” เมื่อเห็นสาวน้อยมีอาการเป็นห่วงร่างสูงจึงแกล้งส่งเสียงโอดโอยทันที กันต์รีบยกมือออกเพราะกลัวอีกคนนึงเจ็บ

“ เจ็บมากเลยเหรอ... ” ใบหน้าเรียวเริ่มเป็นห่วงจริงๆ เพาภิรมย์พยักหน้าเบาๆแกล้งเจ็บให้สาวน้อยเห็น

มือเรียวลูบไล้บนหน้าท้องก่อนจะก้มลงเป่าลมเบาๆอย่างทะนุถนอมร่างสูงยิ้มเหลือบมองนิดๆเพราะเธอไม่ได้เจ็บอะไรแล้วเพียงแต่เรียกร้องความสนใจก็เท่านั้น ดวงตาคู่เสน่ห์มองเห็นเนื้อนวลเนียนขาวทำให้กลืนน้ำลายลงคอคล้ายกับเห็นของหวานเสียอย่างนั้นริมฝีปากบางจึงค่อยๆกดจุมพิตร้อนลงบนผิวขาวบางเบา

ใบหน้าสวยค่อยๆหลับตาลงช้าๆเมื่อมีสัมผัสบางอย่างแตะแต้มเนื้อนวลกลีบปากบางจูบซับดูดลูบไล้เบาๆอย่างเพลิดเพลินความหอมหวานของเนื้อนวลทำให้อยากลิ้มลองขึ้นเรื่อยๆลมหายใจร้อนบดเบียดรินรดหน้าท้องจนเริ่มหดเกร็งเมื่อยารักษาของคุณหมอช่างเรียกเร้าเสือสาวในตัวได้ดีเสียจริง

เพาภิรมย์หายใจแรงขึ้นเรื่อยๆสองมือค่อยๆเอื้อมจับใบหน้าเรียวขึ้นมาดวงตาหวานฉ่ำไม่แพ้กันจ้องมองกันเพียงชั่วครู่ก่อนที่ริมฝีปากจะปรี่ประกบเข้าหากันอย่างรวดเร็วลิ้นร้อนทำหน้าดูดรัดพัวพันกันอย่างเร่าร้อนชกชิมความหวานล้ำของกันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

กลีบปากบางจูบคลอเคลียลงมายังซอกคอหอมกรุ่นซุกไซร้แสนเพลิดเพลิน เพาภิรมย์ลูบไล้ดวงหน้าของสาวน้อยด้วยความเคลิบเคลิ้มใจ

“ ก๊อกๆ.. เจ้าคะ... ”

เสียงเรียกจากด้านนอกดังขึ้นขัดจังหวะการกระทำจึงต้องหยุดชะงักลงใบหน้าเรียวลืมตาขึ้นหลังจากที่เพลิดเพลินอยู่นานหันมองยังประตูดวงตากระพริบปริบๆนึกคิดอะไรนิดหน่อยเมื่อสติถูกเรียกคืนกลับมารีบดันตัวเองลุกขึ้นหันหลังให้เพาภิรมย์ทันทีตอนนี้ใจกับเต้นกระสับกระส่ายไม่เป็นจังหวะเอาเสียดื้อๆค่อยๆหันมองร่างสูงนิดๆแล้วก็ต้องรีบหันขวับกลับมาเมื่อเจอสายตากรุ้มกริ่มมองมาเช่นกัน

“ เจ้าคะ คุณพรรณเชิญที่โต๊ะอาหารค่ะ ” หญิงรับใช้เอ่ยบอกอย่างสุภาพ

“ เดี๋ยว...เดี๋ยวฉันไป.... ”

ร่างบางทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียงเพาภิรมย์รีบคว้าตัวเอาไว้ได้ทันพร้อมกับจับปลายคางให้หันมามองเธอกันต์ใจเต้นตึกตักรู้สึกเขินอย่างไรบอกไม่ถูก ใบหน้าสวยอมยิ้มจ้องมองดวงตาอยู่อย่างนั้นก่อนจะขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น

“ เมื่อกี๊นี้....กันต์จะทำอะไรอ่ะ... ” เพาภิรมย์อมยิ้มถามเบาๆ ใบหน้าเรียวผุดแดงขึ้นทันทีตัวเริ่มสั่นไม่เข้าใจว่าจะตื่นเต้นอะไรนักหนา

“ เป็นอะไรไปล่ะคะ...กลัวพี่เหรอ...ตัวสั่นเชียว ” นิ้วเรียวลูบไล้ไปมาบริเวณกลีบปากบางที่สั่นระริก

“ ป่ะ..ป่าวค่ะ ” กันต์เบี่ยงสายตาไปทางอื่นพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่นแต่ดันตะกุกตะกักเสียนี่

“ เรา..เราลงไปข้างกันดีกว่าค่ะ น้าพรรณรอนานแล้ว ”

“ อยู่อีกแป๊บนึงซิคะ พี่อยากเห็น...กันต์ตบะแตก... ” ริมฝีปากสวยอมยิ้มบอกทำเอาร่างบางเขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้ว

“ ไม่อยู่!!! ” กันต์พูดเสียงดังด้วยความเขินอายก่อนจะรีบลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งไปที่ประตูและเปิดออกไปทันที

เพาภิรมย์ยิ้มมองตามเมื่อเห็นสาวน้อยของเธอเขินจนหน้าแดงไปถึงหูพลางเม้มริมฝีปากไปมาเมื่อรสจูบช่างทำให้ติดใจได้ดีเสียจริง.........