เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

“ กันต์หายไปไหนมา...น้าเป็นห่วงแทบแย่ ” ร่างบางที่พึ่งก้าวขาเหยียบคุ้มหลวงก็เจอกับพิมพรรณ กันต์นิ่งเงียบยังไม่ได้ตอบอะไรน้าสาวรู้ดีว่าหลานของเธอคงไม่อยากจะพูดอะไรตอนนี้

“ แล้วนี่กินอะไรบ้างหรือยัง ” พิมพรรณถามอย่างเป็นห่วง

“ กันต์ไม่หิวค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ”

“ กันต์.....คุณเพาเค้ากลับไปแล้วนะ ” พิมพรรณเอ่ยบอกเบาๆ ใบหน้าเรียวพยักหน้ารับรู้แอบตกใจที่อยู่ๆเพาภิรมย์ก็กลับไปคงจะจบแล้วจริงๆกับความรักของเธอในครั้งนี้ ก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกจากพิมพรรณมุ่งหน้าขึ้นบันไดไปทันที ระหว่างนั้นเองเพาภิรมย์ก็เดินเข้ามาพอดีหันมองร่างบางที่เห็นแว๊บๆว่าพึ่งเดินขึ้นชั้นบนไป

“ อ้าว!! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” พิมพรรณหันไปเห็นเพาภิรมย์จึงพูดออกมาเสียงดัง

“ ชู่วส์...!! เบาๆซิ เดี่ยวเด็กฉันตื่นหมด ” เพาภิรมย์รีบเอามือปิดปากพิมพรรณไว้พร้อมกับชะเง้อมอสาวน้อยเพราะคิดถึงเหลือเกิน

“ นี่ๆๆ ให้มันน้อยๆหน่อยนะหน้าตาอ่ะ อย่าพึ่งหิวตอนนี้ ง้อให้ได้ก่อนมั้ย ” พิมพรรณอดหมันไส้เพาภิรมย์ไม่ได้ เพาภิรมย์แอบค้อนเพื่อนสาวเมื่ออีกคนช่างรู้ไปซะทุกเรื่องและรีบเดินกลับไปตั้งหลักที่ห้องของเธอ

เวลาเกือบสองทุ่ม แสงสว่างสลัวๆของห้องนอนที่เจ้าของเปิดไฟเพียงไม่กี่ดวง ร่างบางที่พึ่งออกจากห้องน้ำหลังจากจัดการกับธุระส่วนตัวที่แสนจะยากลำบากเพราะมีความรู้สึกว่าปวดเนื้อปวดตัวยังไงชอบกล กันต์ที่ตอนนี้อ่อนแอไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงนักอาจเป็นเพราะเครียดในระยะนี้มีเรื่องเยอะแยะมากมายอยู่ในสมองอีกทั้งสภาพร่างกายที่พักผ่อนไม่ค่อยเพียงพอเท่าไหร่

ร่างเล็กนั่งลงกับโซฟาปลายเตียงเบาๆ ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อปลดอาภรณ์ที่มีเพียงเสื้อคลุมตัวสวยห่อหุ้มกายหยิบหลอดยาแก้ฟกช้ำที่ถูกวางไว้แล้วบีบลงที่เรียวนิ้วค่อยๆแตะแต้มบริเวณเอวบางด้านซ้ายอย่างเบามือเม้มปากบางเมื่อรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ในขณะที่ร่างเล็กกำลังลุ้นกับการลงน้ำหนักมืออยู่นั้น ประตูบานใหญ่ของห้องเจ้าตัวก็ถูกเปิดเบาๆด้วยกุญแจเช่นเคย

เพาภิรมย์ค่อยๆก้าวเท้าข้ามาเบาๆเพื่อไม่ให้เจ้าของห้องรู้ สายตาหยุดมองร่างบางที่นั่งอยู่ปลายเตียงชุดคลุมที่ถูกปลดเปลื้องจนเหลือครึ่งตัวเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนแต่มีรอยแดงๆจากเหตุการณ์วันนั้น ดวงตาหมองเศร้าทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เพาภิรมย์รู้สึกผิดที่สุดที่เธอทำร้ายคนรักจนไม่เหลือเยื้อใย

สายตาจับจ้องยืนคิดอยู่นานก่อนที่จะค่อยๆลงน้ำหนักเท้าเดินเข้าไปใกล้ๆไม่ให้เจ้าของห้องรู้ตัว กันต์ใช้ปลายนิ้วแตะเนื้อผิวเบาๆเกลี่ยยาบางๆวนไปรอบๆรอยฟกช้ำ ดวงตาที่กำลังเพ่งเล็งอยู่ที่เอวบางพร้อมกับปลายนิ้วที่แตะแต้มเนื้อนวลหยุดชั่วขณะเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างจากด้านหลัง สองมือคู่สวยคว้าเสื้อคลุมที่กองอยู่กับเอวบางขึ้นปิดกายและลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว

“ กันต์....” เพาภิรมย์เห็นเช่นนั้นรีบเข้าไปกอดร่างเล็กจากด้านหลังเมื่อเห็นว่าอีกคนรู้ตัวแล้ว

“ พี่ขอโทษ....” น้ำเสียงสั่นเครือพร่ำบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างรู้สึกผิด ไม่มีเสียงตอบรับจากกันต์มีเพียงแรงอันน้อยนิดที่ดิ้นและแกะมือของเพาภิรมย์เพื่อที่จะออกจากอ้อมกอดของคนใจร้าย ยิ่งดิ้นเยอะ เพาภิรมย์ก็ยิ่งกอดรัดมากยิ่งขึ้นเพื่อไม่ให้ตัวเล็กของเธอหลุดพ้นออกจากอ้อมกอดได้

“ โอ้ย....~~ ” เสียงร้องเบาๆเปล่งออกมาเพียงนิดเพราะรู้สึกเจ็บ เพาภิรมย์ตกใจจึงปล่อยอ้อมกอดของเธอออกเสียก่อน กันต์ยืนกอดตัวเองใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะรู้สึกเจ็บเนื้อตัว ร่างสูงมองเห็นเช่นนั้นทำให้รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เพาภิรมย์ค่อยๆเอื้อมมือสองข้างเข้าไปจับต้นแขนของกันต์และประคองร่างเล็กลงมานั่งกับโซฟาตัวเดิม ตอนนี้เจ้าตัวไม่ขัดขืนอะไรเพราะไม่อยากเจ็บอีก มือเรียวยื่นเข้าไปที่เสื้อคลุมเพื่อที่จะเปิดดูข้างใน กันต์ผลักข้อมือของอีกคนไว้เพราะระแวงว่าเธอจะทำอะไร

“ ขอดูหน่อย เจ็บมากมั้ย ” เสียงอ่อนโยนเอ่ยบอกเบาๆจนทำให้ร่างบางใจอ่อนขึ้นมาทันที เพาภิรมย์เปิดเสื้อคลุมออกอย่างเบามือดวงตาเบิกกว้างอ้าปากค้างเล็กน้อย

“ โห...เยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ” ใบหน้าสวยตกใจกับผลงานของตัวเองที่มีทั้งรอยฟัน รอยมือ รอยจ้ำแดงเต็มไปหมด ใบหน้าเรียวหันมองหางตาเบาๆก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีคนใจร้าย เพาภิรมย์มองหน้าสาวน้อยของเธอที่นั่งเงียบไม่พูดอะไรทั้งสิ้นแอบเห็นดวงตาที่แดงกร่ำน้ำตาคลอนิดๆ ทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก ก่อนที่จะหยิบหลอดยาอันเดิมที่วางอยู่กับโซฟา บีบลงบนนิ้วและค่อยๆทาไปตามรอยจ้ำฟกช้ำต่างๆ

กันต์ไม่ทักท้วงอะไรอีกต่อไปจึงปล่อยให้เพาภิรมย์ทายาให้เช่นนั้น มือเรียวจับร่างบางให้หันหลังนิดหน่อยและปลดเสื้อคลุมลง แผ่นหลังขาวมีรอยแดงอยู่เป็นริ้วๆดวงตาคู่สวยจ้องมองสักพัก ก่อนที่จะก้มลงจุมพิตรอยแดงนั้นอย่างแผ่วเบา กันต์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อลมหายใจอุ่นๆแตะต้องเนื้อกาย

ริมฝีปากสวยจูบหัวไหล่ขวาไปมาเบาๆเพราะมีรอยฟันเล็กๆของเธอลงทัณฑ์เอาไว้ ใบหน้าเรียวหันมองการกระทำช้าๆและบิดตัวเพื่อที่จะหนีจุมพิตร้อนนั้น เพาภิรมย์เอื้อมมือขึ้นไปลูบไล้ที่ข้างแก้มของกันต์อย่างอ่อนโยน จนเจ้าของเริ่มหลับตาลงหัวใจเต้นแรงเป็นระยะๆรู้ดีว่าเพาภิรมย์กำลังสำนึกผิดจากอารมณ์ความโมโหของตัวเองที่ทำกับเธอไว้

ร่างบางเอื้อมจับมือของผู้คลอเคลียที่ลูบไล้แก้มเธอเริ่มเคลิ้มไปกับบทขอโทษทีไม่เหมือนใคร

“ พอแล้ว.... ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นเบาๆ เพาภิรมย์เงยหน้าขึ้นสบตาสักพักก่อนที่จะกดริมฝีปากกับหน้าผากมนอย่างอ่อนโยนพร้อมกับดึงเสื้อคลุมขึ้นปิดเรือนร่าง

“ ยกโทษให้พี่นะคะ ” เพาภิรมย์จับมือสาวน้อยมาวางแนบแก้มของเธอ

“ คุณเพาก็แบบนี้ทุกที ชอบทำให้โกรธแล้วก็มาง้อทีหลัง ” กันต์ยังคงหน้าบึ้งและพูดออกไป

“ พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะใจเย็นกว่านี้ จะไม่ใจร้ายกับตัวเล็กอีกแล้ว ”

“ ไม่เชื่อ!!! ” กันต์พูดเสียงแข็งและลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกห่างพร้อมกับผูกเชือกเสื้อคลุม

“ กันต์...กันต์....กันต์ อย่าทำแบบนี้ซิ ” เพาภิรมย์รีบวิ่งตามเข้ามากอดร่างเล็กไว้จากด้านหลังอีกครั้ง เจ้าของร่างถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ

“ ที่คุณเพาเป็นแบบนี้ ก็เพราะว่าคุณเพารักกันต์มากนะคะ พี่ทนไม่ได้ที่เห็นคนอื่นมายุ่งกับกันต์ มาแตะต้องตัวเล็กของพี่อ่ะ ” กันต์ยังคงนิ่ง จนเพาภิรมย์เริ่มน้ำตาคลอค่อยๆคลายอ้อกอดออกหลวมๆมองร่างบางที่ยืนไม่พูดไม่จา กันต์ก้าวขาเตรียมจะเดินออกห่าง เพาภิรมย์คุกเข่าลงและเอื้อมกอดเอวบางไว้

“ พี่ขอโทษ....พี่เสียใจ พี่สัญญาว่าต่อไปพี่จะไม่ทำแบบนี้กับกันต์อีก กันต์จะให้พี่ไถ่โทษยังไงก็ได้ ขออย่างเดียว อย่าทิ้งพี่ไป อย่าทิ้งพี่ไปนะกันต์.....” น้ำเสียงสั่นเครือพร่ำบอกสองมือกอดเกี่ยวร่างบางเอาไว้แน่น กันต์ค่อยๆก้มลงมองหญิงสาวที่คุกเข่าอ้อนวอนเธอ อดีตของเพาภิรมย์คงจะเจอแต่ความวาดระแวงที่เกิดจากการนอกใจมามาก

มือเรียวเอื้อมเข้าไปหาข้างแก้มนวลและลูบไล้เบาๆ เพาภิรมย์เงยหน้าขึ้นมองทั้งสองยิ้มอบอุ่นให้ซึ่งกันและกัน ร่างบางค่อยๆย่อตัวคุกเข่าลง มองใบหน้าสวยที่หมดฤทธิ์แม่เสือสาวในวันนั้น

“ กันต์รักคุณเพาคนเดียว ” ประโยคสั้นๆจากริมฝีปากบางทำให้เพาภิรมย์โผเข้ากอดร่างบางไว้แน่นรอยยิ้มค่อยๆปรากฏบนดวงหน้าของทั้งสองพร้อมๆกัน อ้อมกอดที่อบอุ่นผ่านไปค่อนข้างนานเนื่องจากความคิดถึงซึ่งกันและกันมีมากมายเหลือเกิน

“ กันต์ยกโทษให้พี่แล้วใช่มั้ย ”

“ กันต์หายโกรธคุณเพาก็ได้ ” ริมฝีปากบางบอกเรียบๆทำให้เพาภิรมย์ยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันที

“ แต่มีข้อแม้....”

“ ข้อแม้อะไรจ๊ะ บอกมาได้เลย พี่จะยอมทำตามทุกอย่าง ” เพาภิรมย์จับมือสองข้างของสาวน้อยรอฟังคำตอบอย่างตื่นเต้น

“ คุณเพา.....ห้ามแตะต้องตัวกันต์หนึ่งอาทิตย์ ” กันต์พูดพร้อมกับดึงมือของตัวเองออกจากมือเพาภิรมย์และลุกขึ้นยืน

“ หะ!!! ตั้ง..หนึ่ง..โอ้โห..หนึ่ง อาทิตย์ ” ร่างสูงยืนขึ้นริมฝีปากสวยร้องเสียงหลงพูดติดขัดไปหมด กันต์หันมองเพียงนิดก่อนที่จะเดินไปที่เตียง

“ กันต์จ๋า หนึ่งอาทิตย์เลยเหรอ แค่วันเดียวเค้าก็จะขาดใจแล้วนะ ” เพาภิรมย์เดินตามมากอดเอวบางและซุกหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่นออดอ้อนสุดฤทธิ์

“ คุณเพาพูดแล้วนะคะ ว่าจะยอมทำทุกอย่างไม่อย่างงั้น กันต์จะไม่พูดกับคุณเพาอีก ” ใบหน้าเรียวหันมาค้อนใส่ให้กับคนที่กำลังคลอเคลียเธออยู่พร้อมกับบอกให้ปล่อยอ้อมกอดทางสายตา เพาภิรมย์หน้าจ๋อยจำใจปล่อยร่างเล็กที่ยังไม่หายงอนดีนัก กันต์นั่งพิงกับหัวเตียงดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ครึ่งตัวพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มากดเล่น

เพาภิรมย์นั่งลงข้างๆและเข้ากอดเอวบางไว้ใบหน้าสวยซุกกับหน้าท้องแบนราบอ้อนไม่เลิก ร่างบางวางโทรศัพท์ที่อยู่ในมือมองเพาภิรมย์ในตอนนี้ช่างแตกต่างกับวันนั้นนักแอบยิ้มกับตัวเองไม่ว่าเพาภิรมย์จะร้ายกับเธอแค่ไหน กันต์ก็ไม่สามารถโกรธเกลียดหญิงคนนี้ได้เลย

“ สองวันได้มั้ยอ่ะ ” เพาภิรมย์เงยหน้าขึ้นต่อรองเสียงออดอ้อน

“ สองอาทิตย์ ”

“ สามวัน นะ นะ นะ นะ ” ริมฝีปากสวยต่อรองไม่เลิก

“ หนึ่งเดือน... ”

“ อ้า))) ไม่เอาๆ เอ่อ.... ก็ได้ หนึ่งอาทิตย์ก็ได้ ” ผู้ออกคำสั่งตอบกลับราบเรียบทำเอาเพาภิรมย์อ้าปากร้องลั่นจำต้องยอมแต่โดยดี ก่อนที่จะเคลื่อนใบหน้าขึ้นมายังซอกคอขาวใช้จมูกชอนไชเบาๆสลับสองข้างไปมาส่งเสียงออดอ้อนออเซาะนิดๆ

“ เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้นะ ” เสียงที่ถูกบอกชิดลำคอขาวทำเอาร่างบางเริ่มหน้าแดงเพราะรู้ว่าคนพูดต้องการอะไร

“ ตั้งแต่วันนี้ค่ะ ตอนนี้ด้วย ” กันต์อมยิ้มก่อนที่จะพูดออกไป

“ อื้ม...อ้ากกกก ” เพาภิรมย์ถอนจมูกออกจากลำคอขาวเม้มปากอย่างหมันเขี้ยวที่โดนขัดใจไปซะหมดก่อนที่จะฟุบใบหน้าลงกับผ้าห่มของกันต์และร้องออกมาคล้ายปลดปล่อยอารมณ์ที่ทำอะไรไม่ได้ ใบหน้าเรียวยิ้มเยาะเย้ยที่ครั้งนี้กลายเป็นผู้ชนะไปอย่างง่ายดาย ร่างสูงเลยต้องยอมออกไปจากห้องตามความต้องการของสาวน้อย หนึ่งอาทิตย์ที่ขอเพื่อที่ร่างกายจะได้ฟื้นตัวและหายเป็นปกติเสียที

สายๆของวันใหม่........

ในห้องครัวขนาดกว้าง พิมพรรณกำลังงุ่นง่านอยู่กับการจัดเตรียมขนมกระจุกกระจิกสำหรับทานเล่น น้ำส้มคั้น ชาอย่างดี และนมอุ่นๆด้วย

“ ทำอะไรอยู่เหรอ ” เสียงเพาภิรมย์เอ่ยถามเบาๆเมื่อมาถึง

“ อ๋อ เสบียงของหลานสาวสุดที่รักของฉันเอง ” พิมพรรณหันมาตอบสีหน้ายิ้มแย้ม

“ กันต์จะไปไหน!! ” เพภิรมย์ร้องถามอย่างตกใจ

“ โอ้ยนี่!! เสียงดังไปได้ ไม่ได้ไปไหน ของพวกนี้ เป็นเสบียงสำหรับนั่งดูหนัง ”

“ ดูหนัง? ”

“ อืม ดูหนัง ป่านนี้คงจะดูการ์ตูนแล้วมั้ง ” เพาภิรมย์ยิ้มออกมาเมื่อพิมพรรณบอกว่ากันต์ดูการ์ตูน

“ เออนี่ เดี๋ยวเธอช่วยเอาเข้าไปเสริฟให้หน่อยซิ อยู่ที่ห้องดูหนังนั่นแหละ พอดีฉันต้องไปหาเจ้าย่าก่อน เดี๋ยวตามไป ” พิมพรรณบอกเพื่อนสาวอย่างยิ้มๆพร้อมกับยกถาดของที่เตรียมไว้ทั้งหมดมาให้กับเพาภิรมย์และทำท่าจะเดินออกไป ใบหน้าสวยอมยิ้มก้มมองของที่ถืออยู่ในมือ

“ อ้อ...แล้วถ้าเค้าบอกจะกินนั่นกินนี่ ก็ช่วยบริการให้ด้วยนะจ๊ะ เพราะเจ้าเนี่ยจะไม่สนใจสิ่งรอบด้านนอกจากจอหนัง ” พิมพรรณบอกเสร็จจึงเดินออกไป เพาภิรมย์ยืนยิ้มที่เพื่อสาวแสนจะรู้ใจให้เธอเป็นคนนำของพวกนี้ไปให้

ในห้องพิเศษขนาดกลางแสงสว่างสลัวๆที่มีไว้สำหรับนั่งดูหนัง จอแอลอีดีขนาดใหญ่กำลังฉายถึงตัวละครต่างๆที่ดำเนินเดินเรื่องมาจนใกล้จะจบแล้ว เพาภิรมย์ค่อยๆเปิดประตูเดินเข้ามามองไปยังโซฟาที่เห็นเพียงหัวดุ๊กดี๊กๆโผล่พ้นขอบโซฟามานิดหน่อยฉีกยิ้มเบาๆก่อนที่จะเดินเข้าไปหา

ร่างสูงยืนมองสักครู่สาวน้อยที่กำลังเหยียดขายาวๆพาดไว้กับโซฟารองขาเล็กๆหมอนอิงตัวหนึ่งถูกมือเรียวกอดเอาไว้ที่หน้าท้อง มืออีกข้างถือรีโมทคอยกดปรับระดับเสียงดังเบาตามความต้องการ ดูแล้วจะไม่สนใจสิ่งรอบด้านอย่างที่พิมพรรณบอกจริงๆ

เพาภิรมย์ค่อยๆวางถาดของที่อยู่ในมือและก้าวขาเข้าไปนั่งลงกับโซฟาเบาๆ ริมฝีปากสวยฉีกยิ้มมองดูใบหน้าเรียวที่สนอกสนใจอยู่กับจอหนังจริงๆ

“ น้าพรรณเอาน้ำชามาให้กันต์หรือป่าว ” ริมฝีปากบางเอ่ยถามสายตายังคงมองไปที่หนัง เพาภิรมย์หันซ้ายหันขวาไม่รู้จะตอบยังไง ตอบไปก็รู้แน่ว่าเธอนั่งอยู่ตรงนี้ จึงเอื้อมหยิบแก้วน้ำชามาป้อนให้กับสาวน้อยเสียเลย กันต์ไม่ได้สนใจอะไรเพราะพิมพรรณเคยทำแบบนี้ให้อยู่แล้วก้มจิบน้ำชาที่ถูกป้อนให้จนพอใจ

“ น้าพรรณรู้มั้ย ว่าเมื่อกี๊นี้เนี่ย ไอ้ตัวสีเขียวมันบินได้ด้วยนะ ” กันต์พูดออกมาอย่างตื่นเต้น เพาภิรมย์นั่งยิ้มมองสาวน้อยแสนน่ารักของเธอ และหยิบขนมมาป้อนให้อีกครั้ง ริมฝีปากบางอ้ารับยิ้มเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

เวลาผ่านไปสักพักกันต์ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจหรือไม่ว่าคนที่นั่งข้างๆไม่ใช่น้าสาวของตัวเองจนหนังที่นั่งดูอยู่นั้นจบลง ร่างบางลุกขึ้นและเดินไปที่ชั้นเก็บวีดีโอบรรดาหนัง ซีรี่ย์และการ์ตูนต่างๆล้วนแล้วแต่เป็นของเธอทั้งสิ้น ใบหน้าเรียวยืนคิดชั่วครู่ว่าจะดูอะไรต่อไปก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปยังหมวดหมู่ของการ์ตูนที่อยู่บนชั้นสูงสุดของชั้นวาง

กันต์เดินไปหยิบบันไดสำหรับปีนมาวางไว้ใกล้ๆชั้นวางนั้น เพาภิรมย์ลุกขึ้นยืนมองดูว่าสาวน้อยของเธอจะทำอะไร ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองชั้นวางอีกครั้ง

“ น้าพรรณ กันต์อยากดื่มนม ” ริมฝีปากบางเอ่ยบอกเบาๆ เพาภิรมย์นิ่วหน้างงเมื่ออยู่ๆกันต์ก็อยากจะกินนมซะงั้น ร่างสูงก้มหยิบแก้วนมที่วางอยู่และเดินไปข้างหลังสาวน้อยที่ยังคงยืนดูชั้นวางอยู่อย่างนั้น มือเรียวยื่นแก้วนมที่ถือเข้าไปให้ กันต์หันมองเพียงนิดและรีบหยิบมาพร้อมกับยกขึ้นดื่มอึกอึกอึกจนหมดแก้ว

“ ฮ้าาาา....ดื่มนมแล้ว สูงขึ้นหรือยังน้าพรรณ ” กันต์เอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดี เพาภิรมย์ยืนมองแอบหัวเราะเบาๆกับตัวเองที่อยากดื่มนมตอนนี้เพราะอยากจะสูงขึ้นจะได้ไม่ต้องปีนขึ้นบันไดไปซินะ ร่างสูงเพ่งมองสาวน้อยของเธอไม่ใช่คนเตี้ยเพียงแต่สูงไม่เท่าเธอก็เท่านั้นก่อนที่จะรับแก้วนมที่ถูกยื่นกลับมาอย่างยิ้มๆ

เพาภิรมย์นำแก้วนมกลับไปวางไว้ที่เดิมหันมาอีกทีก็เห็นสาวน้อยของเธอกำลังปีนขึ้นบันไดไปอย่างกล้าๆกลัวๆ กันต์ปีนขึ้นมาถึงชั้นวางที่เป็นหมวดหมู่ของการ์ตูนทั้งหมด นิ้วเรียวจิ้มไปยังกล่องการ์ตูนหลากหลายพวกนั้นเพื่ออ่านหาชื่อเรื่องที่ต้องการ ริมฝีปากบางฉีกยิ้มเบาๆเมื่อเจอสิ่งที่ตามหา สองมือจับกล่องดีวีดีนั้นขึ้นมาดูเพื่อตรวจสอบความแน่ใจว่าหยิบถูกเรื่องหรือไม่

บันไดที่รองรับน้ำหนักเกิดขยับนิดหน่อยทำให้ร่างบางตกใจเสียหลักจะล้มลงมา เพาภิรมย์รีบเข้าไปคว้าตัวไว้ ร่างสูงล้มพับลงไปกับพื้น ตามด้วยร่างเล็กที่เซตามลงมากลีบปากบางก้มลงไปประทับริมฝีปากสวยเข้าอย่างเหมาะเจาะ ใบหน้าเรียวค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองสาวด้านล่างช้าๆ เจอหน้าเพาภิรมย์ที่นอนยิ้มหวานอย่างมีความสุขเหลือเกิน

“ คุณเพา!!! ” เสียงเล็กเอ่ยเรียกอย่างตกใจสีหน้าเริ่มแดงเมื่อระยะความใกล้ชิดมีมากจนแนบแน่นแถมยังมานอนทับตัวเพาภิรมย์อยู่อีก

“ อยู่ข้างบนฟินป่ะล่ะ ” สายตากรุ้มกริ่มมาพร้อมกับวาจาที่ฟังแล้วทั้งเขินทั้งอายทั้งสยิวกริ้วไปหมด

“ อื้อ ” เสียงเพาภิรมย์ร้องดังในลำคออีกครั้งเมื่อถูกมือข้างหนึ่งตีเข้าที่ปากไม่แรงนัก กันต์รีบลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลเมื่อรอยเจ็บของเก่าประทุนิดๆ

************************

ลบเนื้อหาบางส่วน