[Man Vandalism] นรกร้าย ผู้ชายป่าเถื่อน

 

 

 

AuThor : นามิ

 

 

“ลงไปได้แล้ว” จีซัสผลักจัสมินลงจากตักอย่างแรง จัสมินที่ไม่ทันตั้งตัวก็ล้มไปกับพื้น ช่องทางรักเสียดสีอย่างรุนแรง

 

“อ๊ะ เจ็บ” จัสมินน้ำตาคลอทันที

 

“อย่ามาสำออย รีบลุกตามกูมา” จีซัสทำหน้ารำคาญก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้านเล็ก จัสมินเม้มปากด้วยความน้อยใจก่อนจะรีบลุกขึ้นตามร่างสูงไป

 

“มึงต้องทำความสะอาดทั้งหมดให้เสร็จภายในวันนี้” จีซัสพาจัสมินเข้าไปในบ้านหลังเล็กที่เต็มไปด้วยฝุ่นละอองมากมาย จัสมินตาเบิกกว้างเมื่อเห็นฝุ่นละอองมากมายเต็มห้อง

 

“พะ พีจีฮะ คือ...มินแพ้ฝุ่นฮะ” จัสมินบอกด้วยเสียงสั่นๆ เพราะตนเองเป็นโรคภูมิแพ้มาตั้งแต่เด็กๆ โดยเฉพาะพวกฝุ่นละอองพวกนี้ จะทำให้จัสมินรู้สึกแสบที่จมูกและแสบคอเป็นอย่างมาก

 

“อย่ามาสำออย ฝุ่นแค่นี้ไม่ทำให้มึงตายหรอก” จีซัสมองหน้าจัสมินด้วยหงุดหงิด เพราะคิดว่าจัสมินแกล้งสำออยไปอย่างนั้น

 

“แต่ว่า...” จัสมินกำลังจะพูด

 

“มึงจะทำดีๆ หรือจะให้กูตบ” จีซัสบอกเสียงนิ่งๆ

 

“มินปวดหัวเหมือนจะไม่สบาย มินขอเปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้เถอะนะฮะ” จัสมินมองจีซัสอย่างขอร้อง ตอนนี้เริ่มแสบที่จมูกขึ้นมาเรื่อยๆ บวกกับไม่สบายอยูแล้ว อาการแพ้ฝุ่นยิ่งทำให้จัสมินแสบจมูกมากขึ้น

 

“ไม่ได้ มึงอย่าต่อลองกับกู” จีซัสบอกโดยไม่ได้สนใจอาการของจัสมิน

 

“ฮะ” จัสมินก้มหน้าตอบ ก่อนรู้สัมผัสได้ถึงของเหลวที่ไหลออกมาทางจมูก จัสมินยกมือขึ้นมาแตะดูก็พบว่าเป็นเลือด ทำให้จัสมินนึกถึงวันที่ตนเองย้ายมาอยู่บ้านหลังปัจจุบันที่จัสมินอาศัยอยู่ จัสมินกับคริสตัลช่วยกันยกของเข้ามาในบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นละออง ตอนนั้นจัสมินยังไม่รู้ว่าคนเองเป็นโรคภูมิแพ้

 

 

“ฝุ่นเยอะจัง” จัสมินพูดขึ้นและมองไปรอบๆ ภายในบ้าน

 

“รีบทำความสะอาดดีกว่า จะได้จัดของ” คริสตัลบอก ก่อนจะเดินไปหยิบไม้ขนไก่เพื่อมาปัดกวาด

 

“มินแสบจมูกจังพี่คริส” จัสมินขยี้จมูกตนเองจนเป็นสีแดง

 

“อย่าไปขยี้สิมินแดงหมดแล้ว เห้ย! เลือดกำเดาไหล!” คริสตัลเห็นเลือดกำลังไหลออกมาจากจมูกของจัสมิน ทำให้จัสมินยกมือขึ้นมาแตะจมูกก็เห็นเลือดตืดมือตนเอง

 

“ทะ ทำไมเลือดออกมาเยอะแบบนี้ละมิน” คริสตัลรีบเดินไปหยิบทิชชู่และส่งให้น้องชาย จัสมินรับมาเช็ดที่จมูกทันที

 

“ไม่รู้ฮะ ตอนนี้มินทั้งแสบจมูกและคอไปหมดแล้ว ฮัดชิ่ว!” จัสมินจามออกมาและเลือดก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้น

 

“แม่ๆ จัสมินเลือดกำเดาไหลเต็มเลย” คริสตัลตะโกนบอกแพนที่กำลังกวาดหน้าบ้านอยู่ แพนรีบวางไม้กวาดแล้ววิ่งเข้ามาดูลูกชายทันที

 

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเลือดออกมาเยอะแบบนี้” แพนหยิบทิชชู่มาเช็ดเลือดที่ไหลออกทางจมูกไม่หยุดด้วยความตกใจ

 

“ไม่รู้ครับ น้องบอกรู้สึกแสบจมูกแล้วเลือดก็ไหล แล้วน้องก็แสบคอด้วย ยิ่งจามเลือดยิ่งออกเยอะ” คริสตัลอธิบายให้แพนฟัง

 

“ตายจริง หรือว่าจะเป็นเพราะฝุ่นละอองพวกนี้” แพนพูดขึ้น

 

“น่าจะใช่นะครับ พอเข้ามาในห้องนี้มินก็มีอาการทันที” คริสตัลบอก

 

“พาน้องออกไปอยู่ข้างนอกก่อนคริส” แพนบอก คริสตัลตจึงพยุงจัสมินออกไปสูดอากศข้างนอกทันที

 

 

เมื่อเห็นว่าจัสมินตอบตกลงจีซัสจึงเดินกลับไปที่คฤหาสน์โดยไม่สนใจจัสมินที่ยกมือขึ้นปิดเลือดที่กำลังไหลออกมาจากจมูก

 

“ทำไมแสบจัง” จัสมินจับที่จมูกเบาๆ เพราะครั้งนี้แสบจมูกมากกว่าครั้งแรกที่เป็นซะอีก

 

“แสบ..อึกๆ” จัสมินน้ำตาคลอ ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่บ้านพักตนเอง

 

จัสมินวิ่งกลับมาที่ห้องระหว่างทางเลือดก็ไหลออกมาไม่หยุด เมื่อมาถึงห้องจัสมินก็หายามาพ่นที่ใส่โพรงจมูกอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครที่นั่งอยู่ในห้องก่อนหน้านั้นแล้ว

 

“ใครบอกให้มึงมาพัก” จียืนกอดอกนิ่งๆ พิงขอบหน้าต่างถามขึ้น

 

“คะ คือๆ” จัสมินมองจีซัสด้วยความกลัวและคิดหาคำแก้ตัวเป็นพัลวัน

 

“แค่เลือดกำเดาไหล แค่นี้ถึงกับต้องมาพักที่ห้องเลยหรอวะ นั่งพักแถวนั้นไม่ได้เลยไง” จีซัสยังคงถามต่อ ไม่ได้สนใจเลือดที่ไหลออกจากโพรงจมูกของจัสมินแม้แต่น้อย

 

“........” ไร้เสียงตอบรับ

 

“กูถามทำไม่ตอบ” จีซัสเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อร่างเล็กเลือกที่จะเงียบ มันบ่งบอกว่าร่างเล็กกำลังเมินเขาอยู่ ซึ่งจีซัสไม่ขอบคนแบบนี้เป็นที่สุด จีซัสเดินเข้ามากระชากแขนอย่างแรงส่งผลให้จัสมินไปปะทะแผงอกเข้าอย่างจัง

 

“อึก...เจ็บฮะ” จัสมินน้ำตาคลอ คนตรงหน้าไม่เคยอ่อนโยนกับตนเองเลย ตอนนี้จัสมินเริ่มรู้สึกแสบจมูกขึ้นมาอีกครั้ง เพราะพึ่งพ่นยาไปได้แค่นิดเดียวเอง

 

“อย่ามาดราม่าใส่กู กูเกลียดน้ำตาโดยเฉพาะกับมึง” จีซัสมินกระเด็นออกห่างจากตนเอง แล้วปัดเสื้อตรงที่จัสมินเซมาโดนด้วยท่าทางรังเกียจ จัสมินมิงภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงก็ไหลออกมาเรื่อยๆ โดยที่จัสมินไม่คิดจะเช็ด

 

“อึก” จัสมินยกมือปิดปากสะอื้น แต่เสียงก็เล็ดรอดออกมาจนได้

 

“จะร้องทำเหี้ยไรนักหนาวะกูรำคาญ” จีซัสคะตอกเสียงดัง จัสมินสะดุ้งด้วยความตกใจ คนตรงหน้าตอนนี้เหมือนปีศาจที่กำลังจะฆ่าตนเองได้ทุกครั้งที่โมโห

 

“ตกลงมึงเป็นผู้ชายแน่หรอวะไอ้ตุ๊ด แล้วอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงคิดยังไงกับกู” จีซัสเดินมาบีบแขนจัสมินย่างแรง แต่ประโยคสุดท้ายจีซัสก้มลงมากระซิบที่หูร่างบาง

 

จัสมินตาเบิกกว้างเพราะไม่คิดว่าจีซัสจะรู้ว่าตนเองชอบ จัสมินเงยหน้าขึ้นไปมองจีซัสก็เจอกับสายตาที่กำลังเยาะเย้ยตนเองอยู่ สายตาที่บ่งบอกว่าไม่ได้รู้สึกหรือสนใจตนเองเลย...

 

จัสมินก้มหน้าลงก่อนน้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาที่แก้มทั้ง 2 ข้าง รู้สึกน้อยใจที่จีซัสมองด้วยสายตาแบบนั้น จู่ๆ จัสมินก็รู้สึกว่าเวียนหัวเป็นอย่างมาก เมื่อเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงก็รู้สึกว่ามันเบลอๆ

 

“เจ็บฮะ” จัสมินเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา เพราะจีซัสยังไม่ปล่อยมือที่แขนตนเอง และดูเหมือนว่าแรงบีบที่แขนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

 

“สำออย” จีซัสเพิ่มแรงบีบขึ้นไปอีก

 

“โอ้ย! ปล่อยฮะ มินเจ็บนะ” จัสมินเงยหน้ามองจีที่กำลังยิ้มอย่างมีชัยเหนือกว่า ตอนนี้จัสมินเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้ แต่ต้องฝืนเอาไว้เพราะกลัวจีซัสจะทำอะไรตนเองตอนที่สลบไป

 

“มึงเป็นใครสั่งกู!!!” จีซัสมองจัสมินด้วยความโกรธที่บังอาจมาสั่งคนอย่างเขา คนที่เป็นเจ้าหนี้ของตนเองแท้ๆ

 

เพี๊ยะ!

 

ฝ่ามือหนาฟาดลงที่แก้มมใสอย่างแรง ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบ รอยฝ่ามือปรากฏขึ้นให้เห็นขึ้นทันทีอย่างเห็นชัด เลือดสีแดงค่อยๆ ไหลออกมาจากมุมปาก ทั้งๆ ทึ่เลือดตรงโพรงจมูกยังไม่หยุดไหล แต่คนใจร้ายก็ยังเพิ่มแผลให้อีก

 

“อึกๆ..ใจร้าย” จัสมินมองจีซัสด้วยสายตาตัดเพ้อ นี่เขาทำอะไรผิด?

 

“กูใจร้ายได้มากกว่าที่มึงคิดอีก จำไว้ทีหลังอย่ามาสั่งกู” จีซัสชี้หน้าด่าร่างเล็กตรงหน้าด้วยความโกรธ ความโกรธจนทำให้อีกหนึ่งชีวิตต้องหวาดระแวงและเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

 

“มินไม่ได้..อึก..สั่ง แต่พี่จี..อึกๆ..บีบแขนมินแรง..อึก..มินเจ็บ” จัสมินสะอื้นไม่หยุด กว่าจะเปล่งเสียงพูดได้ในแต่ละคำก็ลำบาก

 

“มึงอย่ามาแก้ตัว กูเกลียดคนตอแหลแบบมึงที่สุด” จีซัสพ่นคำพูดที่แทงใจดำออกมาไม่หยุด คนฟังแทบใจสลายเมื่อได้ยินแบบนั้น

 

“ทำไมต้อง..อีก..ว่ามินด้วย” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ตอนนี้เลือดกำเกาหยุดไหลแล้ว แต่เลือดที่มุมปากยังไหลไม่หยุด และเหมือนจะไหลมากขึ้นเรื่อยๆ จัสมินรู้สึกน้อยใจกับคำพูดที่จีซัสว่าตนเองด้วยถ้อยคำหยาบคายแบบนี้ ทั้งๆ ที่จัสมินไม่ไช่คนแบบนั้น

 

“เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ยคุณจี” ป้านมวิ่งหน้าตาตื่นเข้าในห้อง ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นจัสมินล้มอยู่กับพื้น ใบหน้าตรงแก้มขวามีรอยฝ่ามือสีแดง จมูกเลือดกำลังแข็งตัว เลือดที่มุมปากยังไหลไม่หยุด แขนเป็นรอยบีบของฝ่ามือ

 

พลอยที่วิ่งมาทีหลังพอเห็นสภาพจัสมินจึงรีบเข้าไปประคองทันที จัสมินตัวสั่นเทาด้วยความกลัว มุมปากมีเลือดเริ่มไหลออกมา พลอยมองเด็กหนุ่มด้วยความสงสารปนความโกรธที่จีซัสทำกับจัสมินแบบนี้

 

“แค่สั่งสอนคนที่มันมาสั่งผม” จีซัสตอบแบบไม่ทุกข์ร้อน ตรงข้ามเขากับรู้สึกสะใจมากกว่าที่ใบหน้าใสๆ มีเลือดออกมาตามจุดต่างๆ

 

“แต่ก็ไม่น่าทำขนาดนี้นะคะคุณจี น้องยังเด็กอยู่เลย” ป้านมมองจัสมินด้วยความสงสาร รู้สึกผิดหวังในตัวจีซัสเป็นอย่างมาก ถึงแม้จะเลี้ยงจีซัสมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ถ้าเด็กที่ตนเองเลี้ยงมากับมือมีนิสัยแบบนี้ ป้านมก็อดที่จะดุกล่าวตักเตือนไม่ได้

 

“ป้านมจะไปสงสารมันทำไม ก็มันมาสั่งผมเอง” จีซัสมองจัสมินด้วยความโกรธที่ทำให้เขาต้องถูกว่า ป้านมมองจีซัสอย่างระอาที่ทำกับจัสมินแบบนี้

 

“พอเถอะค่ะคุณจี ถือซะว่าป้าขอ” ป้านมใช้น้ำเย็นเข้าลูบ จีซัสมองด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที ป้านมจึงรีบเข้าไปประคองจัสมินพร้อมกับพลอยมานั่งบนเตียงที่ยังไม่ได้เปลี่ยนผ้าปูที่นอน พลอยหันไปมองหน้าป้านมพร้อมกับเหล่สายตาไปที่รอยเลือดเป็นวงกว้างบนที่นอน แต่ป้านมกับส่ายหน้าไปมาเพื่อไม่ให้พลอยถามอะไรตอนนี้

 

“ป้ามินเป็นลม!” ขณะที่จีซัสกำลังจะเดินออกไปจากห้อง เสียงพลอยก็ได้ดังขึนมาจากในห้อง ก่อนจะได้ยินเสียงป้านมบอกให้พลอยไปหาผ้ากับกะละมังใส่น้ำมาให้ จีซัสหยุดชะงักเล็กน้อยเพื่อรอฟังว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก

 

“ตัวร้อนจี๋เลย” ป้านมพูดขึ้นอย่างตกใจ ก่อนที่พลอยจะเดินถือผ้ากับกะละมังมาวางไว้หัวเตียง ป้านมจัดการเช็ดตัวให้จัสมินอย่างเบามือ เพราะกลัวร่างบางจะบอบช้ำไปมากกว่านี้

 

จีซัสก็หาได้สนใจจัสมิน เดินกลับขึ้นห้องด้วยรอยยิ้มร้ายๆ บนใบหน้าหล่อ

 

..

 

..

 

..

 

“ป้า มินจะเป็นอะไรมั้ยอะ” พลอยถามเสียงสั่นเครือ เพราะเลือดกำเดาของเด็กหนุ่มยังไหลหยุด พลอยมองจัสมินด้วยความสงสาร ทั้งๆ ที่เด็กหนุ่มก็น่ารัก เป็นเด็กดี ทำไมจีซัสถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ พลอยยกมือขึ้นมาลูบตามแขนที่เป็นรอยมือไปมาอย่างแผ่วเบา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ็บขนาดไหน สังเกตจากรอยแล้วจีซัสคงบีบแรงน่าดู

 

“ฉันจะไปรู้มั้ยละ ถ้าคืนนี้ไม่ดีขึ้นค่อยพาไปหาหมอ” ป้านมเช็ดตัวลงลำคอ ก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อของจัสมินออก ทั้งคู่ก็ชะงักอีกครั้งเมื่อเห็นรอยแดงเป็นจ้ำเต็มตัวของเด็กหนุ่ม คราวนี้พลอยไม่ต้องถามอะไรป้านมก็พอจะเดาได้ว่าจีซัสทำอะไรกับจัสมินบ้างนอกจากตบและตี

 

“ทำไมคุณจีถึง...” พลอยถึงกับพูดไม่ออกเมื่อนึกถึงสิ่งที่จีซัสทำ ไม่แปลกใจที่จัสมินมีท่าทีระแวงตอนที่ตนเองเข้ามาในห้องครั้งแรก พลอยอยากจะดึงเด็กหนุ่มเข้ามากอดแต่ติดตรงที่เด็กหนุ่มหลับอยู่

 

“มินน่าสงสารจัง คุณจีก็ใจร้ายไม่สงสารน้องเลย” พลอยลูบแก้มจัสมินเบาๆ ด้วยใบหน้าน้ำตานอง เพราะรู้สึกสงสารจัสมินเป็นอย่างมาก ป้านมวางผ้าลงที่กะละมังแล้วกอดปลอบหลานสาวที่กำลังสะอื้นร้องไห้ออกมา

 

“ฉันก็ไม่เคยเห็นคุณจีเป็นแบบนี้เลย” ป้านมตอบ เพราะตลอดเวลาที่ตนเองเลี้ยงจีซัสมาตั้งแต่เด็กๆ จีซัสไม่เคยเป็นแบบนี้เลย แต่ทำไมตอนนี้จีซัสถึงได้เป็นคนใจร้ายนับตั้งแต่...

 

...วันที่แม่ของเขาตายไปต่อหน้าต่อตาขณะที่เขากำลังจะเป่าเค้ก ในงานวันเกิดของเขา...

 

“พลอยสงสารน้อง” พลอยเช็ดน้ำตาของตนเอง ตาก็มองเด็กหนุ่มด้วยความสงสาร พลอยเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ถูกชะตากับจัสมินเป็นอย่างมาก แค่ครั้งแรกที่เห็นหน้า พลอยก็เอ็นดูเด็กหนุ่มไม่น้อย บวกกับเป็นเด็กรู้จักกาลเทศะด้วย พลอยยิ่งเอ็นดูเข้าไปอีก

 

“แต่เราก็คงทำอะไรมากไม่ได้หรอก คุณจีไม่ยอมแน่ๆ” ป้านมพูดบอก เพราะถ้าตนเองและพลอยจะช่วยจัสมินในเรื่องต่างๆ ถ้าจีซัสไม่ยอมหรือไม่ให้ช่วย ตนเองแลพพลอยก็ทำอะไรไม่ได้

 

“น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ ทำไมคุณจีถึงใจร้ายขนาดนี้นะ” ป้านมมองใบหน้าจัสมินด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะเช็ดตัวให้ร่างบางที่กำลังนอนพ่นลมหายใจด้วยสีหน้าซีดๆ พลอยเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมานั่งลงข้างๆ เด็กหนุ่ม แล้วค่อยๆ ทำแผลให้เด็กหนุ่มอย่างเบามือ จัสมินครางออกมาเล็กน้อยเพราะรู้สึกเจ็บที่แผลยามที่พลอยใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์แล้วมาเช็ดที่แผลให้

 

“พลอยไปทำโจ๊กให้มินนะป้า” พลอยพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จัสมินยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า เพราะถูกจีซัสเรียกใช้งานซะก่อน

 

“อืมก็ดี ทำมาเผื่อเราทานที่นี่เลยนะพลอย” ป้านนมบอก ก่อนที่พลอยจะลุกออกไปจากห้อง ป้านมยังเช็ดตัวจัสมินเรื่อยๆ แต่ไข้ก็ยังสูง ทำให้ป้านมกังวลไม่น้อยกลัวเด็กหนุ่มจะเป็นอะไรไป

 

หลังจากที่ป้านมเช็ดตัวให้เรียบร้อย พลอยก็เอาโจ๊กมานั่งไว้ในห้อง แล้วพากันนั่งทานโจ๊กในห้องของจัสมินและนั่งรอให้จัสมินตื่น แต่เวลาผ่านไปจนหัวค่ำ ร่างบางก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

 

“มินยังไม่ตื่นหรอพลอย”  ป้านมเดินเข้ามาดู หลังจากออกไปทำอาหารเย็นให้จีซัสและคุณท่าน ส่วนพลอยป้านมก็ให้นั่งเฝ้าจนกว่าเด็กหนุ่มจะตื่น

 

“ยังเลยป้า ขนาดขยับตัวยังไม่ขยับเลย” พลอยตอบ รู้สึกใจคอไม่ดีที่จัสมินยังนอนอยู่แบบนี้ พลอยอยากจะพาไปหาหมอตอนนี้ แต่ป้านมบอกให้รอดูคืนนี้ถ้าอาการยังไม่ดีขึ้น ป้านมจะพาจัสมินไปหาหมอเอง

 

“รอไปอีกสักพักแล้วกัน ถ้ายังไม่ตื่นค่อยปลุก เราไปเสิร์ฟอาหารกันก่อนเร็ว คุณท่านกับคุณจีมารอทานข้าวแล้ว” ป้านมบอก ก่อนจะเดินมาหยิบหม้อที่ทำโจ๊กไว้ให้จัสมินไปอุ่น เพราะมันเย็นชืดหมดแล้ว

 

พลอยหันไปมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินออกไปที่ครัว

 

 

 

+++++++++++++++