short time ผ่านมาให้จำ

                                   ตอนที่ 8
 
     13 ตุลาคม 2516
วันนี้การเดินขบวนเริ่มขึ้นที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เดินไปตามถนนพระราชดำเนิน สู่ลานพระบรมรูปทรงม้า กับฝูงชนราวห้าแสนคน พวกเขาตะโกนกึกก้อง
     ...สู้มัน!!!...
ทั้งๆที่ฝูงชนเหล่านั้นไม่มีอาวุธใดๆในมือ มีเพียงป้ายประท้วงและโทรโข่งของแกนนำเท่านั้น
 
ฉันกับหน่วยพยาบาลก็ต้องมาคอยปฐมพยาบาลให้นักเรียนนักศึกษาที่เป็นลมจากแดดหรือความอ่อนเพลียจากการชุมนุมติดต่อกันยาวนาน ส่วนธนินต้องไปพบกับคณะตำรวจชั้นผู้ใหญ่กับแกนนำ(เพราะเขาเก่งกฎหมายมาก)
 
ท้องฟ้าวันนี้มันดูโปร่งใสไร้เมฆ เหมือนมันเป็นสัญญาณว่าพายุกำลังจะมา
     วันมหาวิปโยคคือพรุ่งนี้แล้วสินะ.....
     ....ทุกอย่างกำลังจะจบแล้ว
 
จนเวลาผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ในที่สุดเหล่าแกนนำก็กลับมาพร้อมประกาศผลการเจรจา
“พวกเราทั้ง 13 คน จะถูกปล่อยตัว และร่างรัฐธรรมนูญจะเสร็จภายในเดือนตุลาคมปีหน้า พรุ่งนี้ขอให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านอย่างสงบ”
 
....แต่ว่า...ฉันไม่เห็นเขาอีกแล้ว....
     ธนินหายไปไหน????
ฉันพยายามตามหาเขาโดยการถามจากแกนนำไม่มีใครรู้ จนมาถึงแกนนำอีกคน
“เขาบอกให้พวกเรากลับมาก่อน เห็นว่าพ่อที่เป็นตำรวจเรียกไปพบ”
“แล้วฉันจะไปหาเขาได้ที่ไหนคะ”
“...”
เขาไม่ตอบแล้วเดินหนีไปซะดื้อๆ
     แบบนี้ก็ได้เหรอ???
ฉันจะไปตามหาเขายังไง เงินก็ไม่มี เขาอยู่ไหนยังไม่รู้เลย
หรือว่าพ่อเขาจะจับตัวเขากลับบ้านไปแล้ว เรื่องมันจบแล้วเขาจะกลับมาที่นี่อีกไหม แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดี เริ่มมีคำถามวกวนอยู่ในสมองฉัน 
.
.
.
.
.
.
.
14 ตุลาคม 2516
.
.
ผู้คนเริ่มแยกย้ายกันออกจากมหาลัยเพื่อกลับบ้าน ฉันเองก็อยากจะกลับเหมือนกัน
     แต่...ไม่มีบ้านให้กลับนี่ดิU-U
ที่พึ่งเดียวของฉันก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง โดนพ่อต่อยรึเปล่า แล้วเขาจะกลับมาหาฉันไหม
ยอมรับตรงๆว่าฉันกลัว ประวัติศาสตร์มันถูกบันทึกไว้แล้ว และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่มันถูกบันทึกไว้จริงๆ และวันนี้ก็คงจะเป็นไปตามที่มันถูกบันทึกไว้เหมือนกัน ฉันรู้ดีว่าฉันไม่ควรไปเปลี่ยนหน้าประวัติศาสตร์ จะให้ฉันเข้าไปบอกแกนนำว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นก็คงไม่ได้ เอาตรงๆอีกแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง สิ่งที่ฉันกลัวก็จะเริ่มขึ้น แต่เหนือความกลัวอื่นใด ฉันกลัวว่าฉันจะตายโดยไม่มีใครรู้ อย่างน้อยถ้าเขาอยู่ตรงนี้ฉันคงจะรู้สึกดีกว่า
 
      แล้วมัน ก็เริ่มขึ้น...
เหล่านักศึกษาที่พากันสลายตัวไปกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ความโกรธแค้นคุ กรุ่นไปทั่วทั้งบริเวณ ทุกคนเริ่มจะตอบโต้ โดยการหาอาวุธทั้งไม้ ระเบิดขวด และปืน....
 
และเมื่อเสียงลั่นไกปืนดังสนั่นขึ้น พวกเราก็พากันลุกฮือเข้าสู้ จนคนแล้วคนเล่าบาดเจ็บ บ้างก็ถูกยิงบ้างก็ถูกระเบิด ทุกอย่างโกลาหลและน่ากลัว จนฉันอยากจะวิ่งหนีไป  แต่ฉันยังมีหน้าที่ที่ต้องทำ
“ช่วยด้วย”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือของคนที่โดนยิงเรียกให้ฉันต้องเข้าไป
     พั่บๆๆๆๆๆๆๆๆ
     ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
     ตู้มมมมม
เฮลิคอปเตอร์บินผ่านหัวฉันไป เสียงกระสุนสาดรัวลงมาจากฟ้าดังสนั่นทั่วทั้งพื้นที่
“อดทนหน่อยนะคะ”
ฉันกดห้ามเลือดให้คนเจ็บ เลือดเขาไหลไม่หยุด ถ้าฉันปล่อยมือเขาแย่แน่ แต่ถ้าอยู่อย่างนี้เขาก็ไม่ดีขึ้น  ต้องรีบย้ายเขาไปโรงพยายบาล ในตอนที่ฉันกำลังจะหันไปเรียกคนอื่นมาช่วย ก็เห็นร่างสูงของเขาคนนั้นยืนอยู่ใบหน้าเขามีรอยฟกช้ำแต่เขาก็ยังยิ้มให้ฉันอย่างที่เคย ก่อนที่เขาจะรีบมานั่งลงฝั่งตรงข้ามฉัน
“ฉันจะช่วยกดเลือดไว้เองเธอรีบพันแผลเถอะ”
“อืม...” 
ฉันรีบเอาผ้ามาพันรอบๆแผลคนเจ็บไว้แน่น
แล้วเราก็ช่วยกันย้ายคนเจ็บไปทางหน่วยพยาบาล พวกเขาจะส่งคนเจ็บไปโรงบาล พอเราเอาคนเจ็บไปส่ง และกลับมารักษาคนอีกหลายๆคน
ฉันก็เริ่มเข้าใจว่าทำไมตอนเด็กๆฉันถึงอยากเป็นหมอ...ทำไมฉันถึงยอมเดินทางสายนี้ และทำไมฉันถึงมาที่นี่
บางทีอาจเป็นโชคชะตาที่กำหนดให้ฉันย้อนกลับมาเจอกับเขา และได้ทำหน้าที่ของหมอจริงๆ
.
.
.
“นายยอดอดทนหน่อยนะ ตั้งสติไว้นะ” ฉันบอกคนเจ็บที่ถูกยิงเข้าที่หน้าอก เขาคือนายยอดจิ้กโก๋เจ้าเก่า ที่ตอนนี้กำลังหายใจรวยริน ใบหน้าเริ่มซีดเผือด ลูกน้องหนึ่งคนถูกยิงตายไปแล้วข้างๆเขา ส่วนอีกคนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล
“หมอ...ผมชื่อจอร์จ”  เขาว่าแล้วหันหน้าไปมองลูกน้องที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆ “หมอไปรักษาคนอื่นเถอะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนมันเอง จนกว่าเขาจะมาพาผมไปส่งโรงบาล ไปเถอะ”
“...อดทนไว้นะ”
ฉันยิ้มให้เขาแล้วรีบไปช่วยคนเจ็บคนอื่นต่อ ท่ามกลางความวุ่นวายที่ยังเกิดขึ้นต่อเนื่อง มันน่ากลัว แต่คงไม่น่ากลัวเท่ากับคนที่กำลังจะเผชิญกับความตาย และความเจ็บปวดแสนสาหัส
 
     ฉัน...ยังหนีตอนนี้ไม่ได้
     ฉันบอกใจตัวเองแบบนั้น...
 
ในตอนที่ฉันทำแผลจากการโดนสะเก็ดระเบิดให้นักศึกษาหญิงเสร็จ
“ปิ่น!!!มาช่วยทางนี้หน่อย” ธนินวิ่งพลางเรียกฉัน
     ปัง!!!
แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้นต่อหน้า ห่างจากตรงที่ฉันอยู่ออกไปภาพที่ทำให้ฉันแทบจะหยุดหายใจได้เกิดขึ้น ร่างของธนินเซจากแรงกระสุนเสียหลักร่วงลงไปในน้ำ
“ธนิน!!!!!”
ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังลั่นแล้ววิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต สมองมันเริ่มตื้อไปหมด ฉันไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นแม้กระทั่งเสียงปืนที่ดังอยู่ไม่ไกล
         
     ตู้ม!
เมื่อกระโดดลงไปในน้ำ ฉันก็เห็นร่างของเขากำลังจมลงไป สองแขนรีบกวาดไปข้างๆเพื่อว่ายเข้าไปหาเขา ฉันคว้าตัวเขาได้จึงรีบประกบริมฝีปากลงไปที่ปากเขาเพื่อแบ่งอากาศให้ 
 
     ฉันอยากจะหยุดเวลาตรงนี้ไว้เหลือเกิน
เวลาที่มีแค่เราสองคน ถ้าหากว่าเขาไม่ถูกยิงก็คงจะดีกว่านี้สักร้อยเท่า
   ห้ามตายนะ ธนิน!!!
.
.
.
.
.
แล้วจู่ๆ อุณหภูมิของน้ำก็เย็นยะเยือก ทุกอย่างดูมืดไป ฉันพยายามคว้าหาตัวธนินแต่ก็ไม่ได้อะไร อากาศหายใจกำลังจะหมดฉันจึงต้องรีบตะเกียกตะกายขึ้นไปเหนือน้ำ 
      ฝนตก???
.
.
.
“คุณ”
แรงตบที่หน้าทำให้ฉันเริ่มรู้สึกตัว รู้สึกหนักร่างไปหมด และเหนื่อยจนไม่อยากจะลืมตาตื่น
“เฮ้ คุณครับ”
เสียงนั้นเรียกฉันอีกครั้ง แรงตบที่หน้าเริ่มชัดขึ้น ฉันจึงได้สติกลับมา จึงลืมตาภาพตรงหน้ามันเบลออยู่สักพักจนมันเริ่มปรับชัดขึ้น ใบหน้าของคนที่ปลุกให้ฉันตื่นเด่นชัดขึ้นมาแววตาคู่นั้นที่จับจ้องมาที่ฉัน ใบหน้าและริมฝีปากนั่นฉันจำมันได้ดี เขาไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?
     ดีจริงๆ...
“ธนิน....”
ฉันเรียกแล้วเอื้อมมือไปคว้าแขนเขาไว้ ก่อนที่ฉันจะหมดแรง