short time ผ่านมาให้จำ

ตอนที่ 7

“ คืนนี้ เราจะชุมนุมกันถึงสองทุ่ม จะประท้วงถึงที่สุดเพื่อประชาธิปไตยของเรา!!!”

แกนนำประกาศผ่านโทรโข่ง และมีเสียงเฮจากนักศึกษาที่อยู่ข้างล่าง  1 ในคนที่นั่งฟังก็คือฉันซึ่งนั่งอยู่กับนายแว่นสุชาติ

ตั้งแต่ตอนบ่ายหลังจากที่ฉันแยกกับธนิน ฉันก็พยายามมองหาเขาในกลุ่มนักศึกษาที่นั่งชุมนุม แต่ก็ยังไม่เจอสักที ถ้ามีมือถือเหมือนยุคที่ฉันจากมาป่านนี้ฉันคงเจอเขาแล้วล่ะ

     เออ...จริงสิ !!!

ฉันกำลังอยู่ธรรมศาสตร์ทำไมฉันไม่ไปหาบ่อน้ำที่ฉันโผล่ขึ้นมาตอนนี้ก็ยังไม่มีเหตุร้ายแรงอะไรด้วย สถานการณ์ก็ปกติ

“ชาติ เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”

“ครับๆ”

ช่างเป็นผู้ชายที่พูดเพราะอะไรเบอนั้น

ฉันเดินออกมาห่างจากลานโพธิ์ที่ทุกคนกำลังนั่งชุมนุมกันอยู่ เสียงของผู้นำเริ่มเบาลงเรื่อยๆ ไอ้บ่อน้ำนั่นมันอยู่ส่วนไหนของมหาลัยกันล่ะ ไม่สิมันเป็นบ่อปลาต่างหาก

     แล้วมันอยู่ตรงไหนกันแน่นะ????

ตอนนี้ยิ่งเย็นมากแล้วสาวสวย โสด แถมบริสุทธิ์อย่างฉันมาเดินมืดๆคนเดี๋ยวอย่างนี้ จะดีมั้ยนะ เริ่มๆกลัวแล้วนะเนี่ย ตามตึกก็มีแต่ต้นไม้อ่ะ น่ากลัว

ในตอนที่ฉันกำลังถอดใจแล้วหันหลังกลับ

   ว้ากกกก!!!

     -0-!!!

หันกลับมาเจอมุกผีไฟฉายสุดคลาสสิค เกือบถีบแล้วมั้ยล่ะ

“ไง^^”

“ธนิน...หายไปไหนมาเนี่ย”

“ใครเป็นคนหายกันแน่ครับ? แล้วมาเดินอะไรอยู่นี่”

“อ๋อ มาเข้าห้องน้ำน่ะ ...ฉันว่าเรากลับไปชุมนุมกันเถอะ^^”

“ไปเดินเล่นกันดีกว่า”

มืออุ่นๆคว้ามือฉันแล้วพาเดินไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางกลับ ทุกอย่างดูเงียบไปจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงจังหวะหัวใจสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงร่างกาย ไม่ได้ใจเต้นแรงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เป็นหมอ เป็นอินเทิร์น เป็นนักศึกษาแพทย์ หรือม.6

เฮ้อ!ชีวิตวัยสาวของฉันใช้ไปกับอะไรหมดนะจะ30แล้วยังไม่เคยมีความรักเลย

เราเดินลัดเลาะมาจนถึงริมแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากลานโพธิ์มากนัก

แสงจันทร์สีเหลืองนวลส่องสะท้อนผืนน้ำระยิบระยับ อีกฟากมีแสงจากตึกรามบ้านช่อง ถึงมันจะดูไม่สว่างเหมือนในอนาคตแต่ก็สวยงามไม่แพ้กัน หรือที่ฉันได้ย้อนกลับมาเพราะฟ้าอยากให้ฉันได้ใช้ชีวิตที่เสียไปกับชายหนุ่มรูปงามกันนะ>//<

 นี่จบหมอหรือจบมโนมาวะ? ^^

“กำลังคิดอะไรอยู่ ยิ้มซะน่ากลัวเชียว”

ฉันที่กำลังยิ้มหน้าบานเพราะงานมโนถึงกับต้องหุบยิ้มลงทันที

“ถ้าคุณเรียนจบแล้ว คุณวางแผนจะทำอะไรเหรอคะ”

“ก็คงสอบอัยการ แล้วก็ทำงานล่ะมั๊ง ทำไมถึงถามเรื่องนี้”

“อ๋อ ฉันก็แค่คิดว่า ฉันใช้ชีวิตไม่ค่อยคุ้มน่ะ ฉันเคยคิดว่าเรียนจบมีงานทำเป็นหมอที่ดีให้ได้แล้วชีวิตจะมีความสุขมันก็มีนะ แต่พอคิดๆดูก็เหมือนเราจะลืมมองดูความสุขข้างทางไป ตอนม.ปลายก็ต้องเรียนหนักเพื่อสอบเข้าให้ได้ พอเข้ามหาวิทยาลัยได้ก็เรียนหนัก พอจบไปก็กลายเป็นหมอที่ทำงานหนัก”

“ถ้ามันเป็นสิ่งที่เธอเลือกแล้ว ก็มีความสุขกับมันสิ อะไรที่เธอบอกว่าใช้ชีวิตไม่คุ้มก็ทำมันเท่าที่จะทำได้ ฉันเองก็อยากเป็นอัยการที่ดี อนาคตของเราก็คงไม่ต่างกันสักเท่าไหร่”

“ยิ่งพูดยิ่งหล่อนะรู้ตัวมั้ย^^”

“รู้สิ รู้นานแล้ว^^”

ให้ตายเถอะแพ้รอยยิ้มของผู้ชายยุคคุณพ่อเข้าแล้วจริงๆ

“แล้ว...ในอนาคตของเธออยากจะมีฉันอยู่ในนั้นมั้ย?”

จะแก้เขินยังไงดีเนี่ย 0///0

“มีสิ  อีกหนึ่งวินาทีก็คืออนาคตแล้ว^^”

เพียงแค่เราจะมีอนาคตด้วยกันอีกกี่วินาที กี่นาที กี่ชั่วโมง หรือกี่วันก็เท่านั้นเอง ฉันยิ้มแล้วยืนมองรอยยิ้มบนใบหน้าสุขุมนั้นบ้าง 

     อร๊ายยย เขามีลักยิ้มด้วย><