short time ผ่านมาให้จำ

ตอนที่ 6

@ร้านข้าวต้ม

ชอบจัง.....

อากาศเย็นสบายได้นั่งซดข้าวต้มร้อนๆกับหนุ่มหล่อๆ

ถ้าไม่ติดเรื่องที่ฉันไม่มีตัวตนในยุคนี้ฉันคงไม่กลับไปหรอก อยู่ที่นี่มาสักพักก็เริ่มชอบแฟชั่นสมัยนี้ขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ หน้าตาแต่ละคนดูหล่อสวยแบบธรรมชาติดี จนฉันเริ่มคิดคำถามนึงวนๆในหัวขึ้นมาว่าในอีก 40 ปีข้างหน้าธนินจะยังมีชีวิตอยู่รึเปล่านะ ถ้าฉันกลับไปได้ฉันจะตามหาบ้านของเขาให้เจอให้ได้ ดังนั้นพรุ่งนี้ฉันจะลองไปโดดสระที่ธรรมศาสตร์ดู ฉันโผล่มาตรงนั้นมันน่าจะเชื่อมกันได้

ฉันคิดพลางตักข้าวต้มใส่ปากไปมองหน้าหล่อๆของผู้ชายยุคคุณพ่อไป ยิ่งมองยิ่งเพลิน

เฮ้อ....มีความสุขจริงๆชีวิตวัยเกือบขึ้นคานของฉัน^^

“พรุ่งนี้จะมีการชุมนุมที่ธรรมศาสตร์ เธอจะไปพร้อมกับฉันมั้ย”

“พ่อคุณไม่ว่าเหรอ”

“เค้ายุ่งจะตายคงไม่รู้หรอก”

“หน้ามีรอยช้ำเพิ่มอีกรึเปล่าน่ะ”

“รู้จักเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ^^”

“^^” ฉันตักข้าวต้มเข้าปากแก้เขิน ผู้ชายสมัยนี้มันร้าย>///<

แล้วเราก็นั่งกินไปเรื่อยๆ จนชายสามคนเดินเข้ามาในร้าน ฉันดันไปสบตาหนึ่งในนั้นเข้า

“พี่จอร์จ!!”หนึ่งในลูกน้องของนายยอดสะกิดลูกพี่ให้หันมาทางนี้

“อ้าว น้องเผือกนี่นา^^” นายยอดเดินนำลูกน้องมาทางนี้ แล้วถือวิสาสะลากเก้าอี้ออกมานั่งลงตรงหัวโต๊ะ

“น้องเผือกกินอะไรเหรอจ้ะ”

“ร้านข้าวต้มจะให้กินอะไรล่ะจ้ะ^^”

“อู้ว คนสวยปากดี ชอบ....”ลูกน้องA

“แหมๆ ทำตาดุด้วย”ลูกน้องB

“ขอโทษนะนายยอด รู้จักศีลข้อที่ 4 อทินนาทานามั้ยคะ ว่าอย่ามายุ่งกับคนของชาวบ้าน นี่สามีฉันนั่งทำหน้าหล่ออยู่ตรงนี้แถมฉันกำลังท้องอ่อนๆได้ 2 ชั่วโมงแล้ว   ที่รักช่วยพูดอะไรหน่อยสิคะ”

ฉันหันไปยิ้มหวานให้ผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นสามี เขาดูหน้าเอ๋อๆงงๆไม่ต่างกันกับพวกนายยอด

“อือ ทีนี้ก็เลิกยุ่งกับเมียฉันได้แล้วกลับไปเรียนต่อไม่ก็หางานทำซะอย่ามายุ่งกับลูกเมียชาวบ้านอีกนะ”

“-0-“

สีหน้าของพวกจิ้กโก๋ดูช็อกๆไปตั้งแต่ฉันเอาศีลธรรมมาอ้าง ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่นั่งซดข้าวต้มอยู่ ไม่รู้ว่าใครควรจะอายกว่ากันระหว่างฉันที่ท้อง หรือนายยอดที่เป็นชู้ชาวบ้าน แต่ก็ได้ผลไม่ถึงนาทีต่อมาสามหนุ่มก็ถอยทับไป

.

.

.

บรรยากาศเงียบอยู่สักพัก แล้วธนินก็พูดขึ้น

“ผู้หญิงแบบนี้ก็มีด้วย? คิดยังไงถึงพูดไปแบบนั้นล่ะครับที่รัก^^”

“แน่ะ ติดใจที่ได้ภรรยาสวยเหรอคะ^^”

“ฉันน่ะไม่เดือดร้อนหรอกแต่เธอน่ะจะเสียหาย”

“หัดเป็นห่วงฉันตั้งแต่เมื่อไหร่คะที่รัก^^”

“ยัยผู้หญิงคนนี้นี่^^”

วันต่อมา

“ช่วยลงชื่อเรียกร้องให้รัฐบาลปล่อยตัว 13 คนด้วย”

ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ในหน้าประวัติศาสตร์ วันที่ 9 ตุลา การชุมนุมเริ่มขึ้นเพื่อเรียกร้องให้ปล่อยตัว 13 ขบฐ ฉันกำลังต่อแถวเพื่อลงชื่อ อากาศร้อนๆกับกลิ่นเหงื่อของชายร่างใหญ่ตรงหน้า  

          ได้อารมณ์รักชาติสุดๆ

แล้วก็มีเสียงโวยวายดังขึ้น มีคนหุ้มดูอะไรสักอย่างอยู่

“มีคนชัก ช่วยหน่อยเร็ว!!!”

ฉันคิดอยู่ประมาณ 10 วิ ว่าควรจะออกจากแถวไปช่วยหรือรอคนอื่นไปช่วย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจวิ่งไปทางที่มีคนห้อมล้อมอยู่แล้วฝ่าฝูงชนเข้าไป

“ฉันเป็นหมอ ขอทางหน่อยค่ะ”

มาอยู่ที่นี่ไม่ได้ทำหน้าที่ตั้งหลายวัน

พอฉันฝ่าวงล้อมเข้าไปได้ก็เห็นร่างของชายหนุ่มหน้าแว่นผิวซีดคนหนึ่งกำลังนอนนิ่ง จึงตรวจชีพจรดูพบว่ามันเริ่มเต้นอ่อนลง  ต้องทำซีพีอาร์

แล้วฉันก็ลงแรงกดหน้าอกเขาเป็นจังหวะไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ดีขึ้น

พอทำไปนานๆฉันจึงตัดสินใจทุบอกเขาไปหนึ่งที จนเขาผุดลุกขึ้นตาเหลือกด้วย แล้วอะไรสักอย่างก็กระเด็นออกมาจากปากเขาพุ่งมาชนหน้าผากฉันแล้วตกลงไปพื้น ฉันจึงมองตามไปในขณะที่คนที่เพิ่งฟื้นสำลักไม่หยุด พอมองตามไปก็พบว่ามันคือ ลูกอม.....

“โอ ลูกอมปลิดวิญญาณชัดๆ”

“เกือบได้ตายโง่ๆแล้วมั้ยล่ะ”

เริ่มมีเสียงนินทาระยะเผาขนดังมา ก่อนที่ผู้คนจะเริ่มแยกย้ายกลับไปเข้าแถวดังเดิม

แล้วฉันก็กลายเป็นผู้ช่วยชีวิตหนุ่มแว่นหน้าจืดไว้ เขาชื่อสุชาติ เป็นนักศึกษาแพทย์ แล้วเราก็กลายเป็นเพื่อนกันโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว จนถูกลากมาอยู่หน่วยพยาบาลนี่แหละ และฉันก็นึกขึ้นได้อีกเรื่องว่าฉันลืมธนินไปได้ไง เขาอยู่ตรงไหนล่ะเนี่ย

 เวร!!!!