short time ผ่านมาให้จำ

ตอนที่ 5

        ฉันกับนนกลับมาถึงบ้าน เห็นมีรถยนต์คันงามสะอาดเอี่ยม จอดอยู่หน้าบ้าน นนดูเงียบๆไป ทั้งๆที่เดินคุยจ้อมาตลอดทางแท้ๆ เราเดินเข้าไปในบ้านจนถึงตัวบ้าน ชายวัยกลางคนที่ฉันคุ้นๆหน้ากำลังมีปากเสียงกับธนินอยู่ พอเราไปพวกเขาทั้งสองคนก็หันมามอง สายตาที่พ่อลูกครอบครัวนี้มองกันมันช่างดูขัดแย้งวุ่นวาย แต่ดีที่ดูจะไม่ใช่สายตาของคนที่เกลียดกัน เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวนี้ฉันล่ะอยากเผือกจริงๆ แต่คงไม่ดีหรอกเดี๋ยวจะเสียภาพพจน์นางเอกหมด พอพ่อหันมามองลูกชายแวบนึงก็เหลือบมามองฉัน

“แม่เด็กคนนี้ป็นใคร ทำไมมาเดินเข้าออกบ้านเรา”

“นี่บ้านของแม่ พวกหนูจะพาใครมาอยู่พ่อก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”

บรรยากาศเริ่มคุกรุ่นเข้าไปอีกเมื่อธารเข้ามาร่วมวง

“ฉันจะให้แกคิดดีๆ ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่เห็นแกที่บ้านคงรู้นะว่าฉันจะทำอะไร อย่าคิดถึงแต่ตัวเอง” พ่อหันกลับไปบอกธนินเสียงหนักแน่น ก่อนจะเดินออกไป แล้วทุกอย่างก็ดูเงียบไปมาก ขนาดเสียงแมลงหวี่ตดฉันยังได้ยินเลย(...โม้...ไปงั้นแหละ)

ไม่นานทุกคนก็แยกย้ายกันราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ธารกับนนก็แกล้งทำตัวปกติ แต่คนที่เก็บอาการไม่ค่อยเนียนคงจะเป็นธนินนั่นล่ะ ตอนนี้เขาเดินขึ้นข้างบนไปแล้ว 

ฉันควรตามไปดีมั๊ย?

.

.

.

.

.

ดีไม่ดีไม่รู้

รู้แค่ตอนนี้ฉันเดินตามเขามาถึงริมระเบียงรับลมเรียบร้อย

เขาดูอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด ขัดกับหน้าตาที่ดูสุขุมของเขามาก

“ฉันเป็นแค่คนนอกไม่รู้หรอกว่าพวกคุณมีปัญหาอะไรกัน ถ้าอยากระบายก็พูดมาได้นะ เครียดคนเดียวเดี๋ยวฮอร์โมนขี้เหร่มากลบความหล่อหมดนะคะ”

“ไม่มีอารมณ์มาขำมุกหรอกนะ”

“มาต่อยกันมั้ยคะเผื่อจะสบายใจขึ้น^^”

“พูดจริง???”

“นี่คิดจะต่อยผู้หญิงสวยๆแบบนี้ได้ลงจริงเหรอ”

 “ถามจริงเถอะแม่คุณ ที่บ้านไม่มีกระจกเงาหรือไงครับ”

“ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยนะคุณธนิน(-0-)"

“พูดเหมือนเธอเป็นสุภาพสตรีมากอย่างนั้นล่ะ ฮ่ะๆ”

เขาหัวเราะแห้งๆแล้วหันหน้ามองออกไปนอกระเบียง ที่เริ่มมีดาวกระจายบนพื้นฟ้าสีดำบ้างแล้ว แววตาเขาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ คงจะคิดเรื่องที่พ่อขู่ไว้นั่นแหละ ฉันคงไม่ถามหรอกเดี๋ยวได้กลายเป็นน้องเผือกเหมือนที่นายยอดว่าขึ้นมาจริงๆ

แต่สิ่งไม่คาดฝันก็บังเกิดเมื่อเขาดันปริปากพูดออกมาเอง

“อย่างที่เธอเห็น บ้านพวกเรามีปัญหาพ่อกับแม่เข้าใจผิดกันคิดว่าแม่มีชู้ แม่ออกมาอยู่ที่นี่ทั้งๆที่ท้องนนอยู่แม่พาธารมาด้วยตอนนั้นธารน่าจะยังเป็นทารกอยู่ ฉันเองก็จำไม่ค่อยได้เพราะฉันก็ยังเด็กมากฉันเลยต้องอยู่กับพ่อตั้งแต่เด็ก พอนนเข้าอนุบาลแม่ก็ตาย พ่อที่คอยตามดูอยู่ห่างๆจึงยื่นมือเข้ามาช่วย แต่น้องก็ไม่ยอมไปอยู่ด้วยกันพ่อจึงได้แค่ส่งเงินให้ ฉันกลัวว่าถ้าฉันไม่กลับไปน้องอาจอด ลำพังแค่เก็บผลไม้ในสวนขายคงไม่ทำให้น้องเรียนจบได้แน่”

“สรุปว่าคุณจะไปสินะ”

“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น”

“แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม”

“กลัวคิดถึงฉันหรือไง^^”

“โธ่เอ๊ย คนจริงจังนะเนี่ย”

“ถ้ามีการชุมนุมอีก เราคงได้เจอกัน^^” เขาส่งยิ้มละมุนให้ฉัน เรามองหน้ากันอยู่เกือบนาที ก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายหันหนีก่อน

     คนอะไรไม่รู้ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารัก-///-

.

.

.

เช้าวันต่อมาเขาก็หายไป

“พี่ปิ่นทำอะไรครับ” นนเดินถือจานผลไม้มาหาฉัน

“พี่จะเขียนเพิ่มให้ เป็นเทคนิคจำน่ะ”

“น่ารักที่สุด”

“รู้ตัวอยู่แล้วน่า ^^ ตั้งใจอ่านมากๆนะ แต่อย่าหักโหม”

.

.

.

เย็นวันนั้น...

หลังจากเขียนโน๊ตเพิ่มให้นนเสร็จ  

ฉันก็ออกมาจากบ้านเพื่อหาทางกลับไปบ้านที่แท้จริงของตัวเอง ฉันโดนฟ้าฝ่าตัดทางจนหักรถตกน้ำ แล้วมาโผล่ที่นี่ ถ้าจะกลับไปก็ต้องไปทางน้ำนั้นแหละ พอเรียบเรียงความคิดกับตัวเองเสร็จ  ฉันก็มาถึงสะพานข้ามแม่น้ำ เดินไปเกาะราวสะพานแล้วชะโงกหน้าออกไป พอมองจากบนสะพานลงไปถึงผืนน้ำที่สะท้อนแสงไฟยามค่ำคืน กะด้วยสายตาไม่ต้องใช้ตรรกะอะไรทั้งสิ้นก็รู้แล้วแหละว่าถ้าตกลงไปจะเจ็บแค่ไหน คงได้ตายเป็นผีเฝ้าแม่น้ำแน่นอน

       หมับ!!!

         0.0!!!!

มือหนึ่งดึงฉันจนหลุดออกไกลจากราวสะพาน พอหันไปมองหน้าเจ้าของมือนั่นฉันก็ค่อยโล่งใจขึ้น ธนินสุดหล่อคนเดิม เพิ่มเติมคือหน้าบูด(- -)

“เธอจะกระโดดลงไปทำไม”

“ฉันเปล่า”

“มีเรื่องอะไรบอกฉันมาได้ อย่าคิดสั้น”

ฉันนิ่งไปพักนึง ถ้าจะบอกว่าโดดน้ำแล้วจะกลับบ้านได้คงโดนด่าว่าบ้า

“ฉันคิดถึงคุณ”

“ไม่น่าเชื่อถือ”

“เออน่ะ ฉันไม่ได้จะฆ่าตัวตายละกัน เอะอะๆก็จะให้ฉันฆ่าตัวตายอยู่นั่นล่ะ”

“ถ้าคิดมากเรื่องที่อาศัยอยู่บ้านฉันน่ะ เลิกกังวลได้เลย น้องฉันดูจะปลื้มอกปลื้มใจในตัวเธอมากจะตายไป”

“ค่ะๆ...งั้น....เลี้ยงข้าวหน่อยสิ^^”

“อ้วนตายทีเถอะ”

   อย่าแช่งสิยะ

แล้วเราก็พากันมุ่งไปยังร้านข้าวต้มโต้รุ่งแถวๆนั้น