คุณอาร้ายรัก
8.3
เขียนโดย กันย์ญา
วันที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2559 เวลา 14.12 น.
5 ตอน
3 วิจารณ์
10.05K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 24 กันยายน พ.ศ. 2559 14.55 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ชีวิตใหม่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความชีวิตใหม่
ครืด!!
เสียงประตูห้องผ่าตัดที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่เลโอเผชิญทำให้เขาเบนสายตาไปยังทิศทางที่มาของเสียงซึ่งเขาก็พบเข้ากับแพทย์ผู้ทำการผ่าตัด
“เป็นอย่างไรบ้างครับ” เลโอถามคนที่เดินออกมาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ”แพทย์หนุ่มถอดผ้าปิดปากออกเอ่ยถาม
“ผมเป็นญาติพวกเขาครับ”เลโอบอก คงต้องเป็นอย่างนั้นเพราะครอบครัวของวรินทร์มีกันแค่สามคนพวกเขาไร้ซึ่งญาติและมิตรอื่น
“ถ้าอย่างนั้นผมของเชิญคุณไปที่ห้องของผมดีกว่าครับจะได้อธิบายได้สะดวก”
“โอเค”เลโอพยักหน้ารับเดินตามแพทย์คนนั้นไป
“ก่อนอื่นของพูดถึงตัวแม่เด็กก่อนนะครับ”
“ครับ”ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามหมอหนุ่ม
“ทางด้านแม่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนักครับเพราะมีเพียงแค่บาดแผลภายนอกกับกระดูกแขนขวาหักและรอยฟกช้ำตามร่างกายที่โดนกระแทก”
“แล้วเด็กล่ะ”
“ร่างกายของเด็กค่อนข้างอ่อนแอมากเพราะเสียเลือดไปเยอะทีเดียว อันนั้นยังไม่น่าเป็นห่วงครับ ที่น่าห่วงคืออาการโรคไตของเด็กจากแฟ้มประวัติของแม่หนูเราพบว่าได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนไต และด้วยคาดว่าเด็กคงจะนั่งที่เบาะหลังทำให้ตัวลอยกระแทกไปมาทำให้แผลที่ผ่าตัดฉีกนอกจากนี้อวัยวะภายในยังบอบช้ำมากซึ่งหมอเกรงว่าต่อจากนี้ไปเด็กคงจะมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงเหมือนคนอื่นไม่ได้อีก”
เลโอที่ได้รับฟังถึงกับใจหาย แม่หนูที่ร่าเริงคนนั้นต้องกลายมาเป็นแบบนี้“ครับแล้วเรื่องชีวิตเด็ก”
“ไม่ต้องห่วงครับเด็กสามารถมีชีวิตที่ยืนยาวหากได้รับการดูแลอย่างดี”
“โอ้...ขอบคุณพระเจ้า”เลโอเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอก
หลังจากที่เลโอรับฟังอาการของทั้งสองเรียบร้อยแล้วเขาก็รีบทำการเคลื่อนย้ายทั้งคู่ไปรักษาในโรงพยาบาลที่เขามีหุ้นส่วนอยู่เพราะอีกไม่นานเขาก็ต้องเดินทางกลับอังกฤษแล้ว
ดวงตาคู่สวยของธาราค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะปิดและพยายามขยับมันให้ชินกับแสงอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดเธอก็มองสิ่งรอบข้างได้อย่างชัดเจน
“ที่ไหนนะ โอ๊ย!” เพียงแค่ขยับกายความปวดร้าวก็พุ่งเข้าจู่โจมในความรู้สึกของเธอ เจ็บ เจ็บเหลือเกินธาราขยับกายไปมาด้วยความทรมานพยายามคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก่อนจะรีบยันกายขึ้นนั่งเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าเธอนั่งรถมากับสามีและลูกสาวตัวน้อยก่อนที่รถจะเสียหลักพุ่งเข้าชนกับรถสิบล้อที่บรรทุกเหล็ก
“พี่วรินทร์ ยาหยี”
เลโอเดินเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่ครอบครัวของเขาถือหุ้นใหญ่อยู่ ในมือถืออาหารและสิ่งของต่างๆมากมายเอาไว้ด้านหลังก็ตามด้วยลูกน้องคนสนิทสองคน ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้องก็ต้องรีบวางของและเข้าไปพยุงกายของธาราเพราะเธอพยายามลงจากเตียงเสียให้ได้
“ธารลงมาทำไม”
“ที่ฟ้า พี่ฟ้า พี่วรินทร์กับยาหยีอยู่ไหน” ร่างที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลเอ่ยถามเขา
คนถูกเรียกยิ้มให้ร่างตรงหน้าก่อนจะถอดหายใจออกมา เขาไม่รู้ว่าจะบอกเธออย่างไรดี “นอนพักก่อนธาร” ร่างโปร่งดันสาวเจ้าตรงหน้าให้นั่งลงบนเตียง
“โนแลน เฟียส แกสองคนช่วยย้ายยาหยีมาที่ห้องนี้หน่อยสิ”
ทั้งคู่โค้งกายให้เดินออกจากไปทำตามคำสั่ง ”ครับนาย”
คำสั่งของเขาทำเอาร่างเล็กบนเตียงขมวดคิ้ว ทำไมถึงพามาแค่ยาหยี “พี่ฟ้าทำไมแค่หยี พี่วรินทร์ล่ะ”
เลโอถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งเขาไม่อยากบอกแต่สักวันเธอต้องรู้“ธาร ไอ้รินทร์มันเสียแล้ว”
ธารารู้สึกอื้อไปหมดทั้งหัวหลังจากที่ได้ยินคำพูดจากเพื่อนรักของสามีเธอ “ไม่จริง ไม่จริง พี่ฟ้าโกหก ม้ายยย”
เลโอมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอธิบายไม่ถูกเขารู้ว่ามันเจ็บปวดขนาดไหนตอนที่คนรักของเราเสียชีวิตเพราะเขาก็ประสบกับมันมาแล้ว
“จริงธาร นี่เราคิดว่าพี่โกงหกหรือไง วรินทร์ตายและเผาศพเรียบร้อยแล้ว”
ร่างที่กำลังร้องไห้หันไปมองชายที่ยืนข้างเตียงทันที”เผา พี่เผาเขาทั้งๆที่ธารอยู่พยาบาลได้ยังไง พี่ฟ้าที่ทำได้ยังไง”
ธาราใช้มือข้างซ้ายที่ไม่บาดเจ็บเขย่ากายคนที่ทำอะไรไม่บอกกล่าวเธอ เลโอปรายตามองมือที่จับแขนเขาอยู่น้อยๆก่อนจะจับมือเธอและจ้องเข้าไปในตา”ธารนี่เรานึกว่าเรานะหลับไปวันเดียวหรือไง เธอหลับไปอาทิตย์กว่าเธอจะให้พี่ปล่อยศพเพื่อนนอนอยู่โดยไม่ทำพิธีอะไรหรือไง”
“พี่ฟ้า พี่รินทร์ฮือ...ฮือ..พี่รินทร์ไม่จริง...ไม่ ทำไมธารไม่ตายไปด้วยทำไม” ร่างของคนป่วยร้องไห้ฟูมฟายส่ายหน้าไม่ยอมรับต่อสิ่งที่ได้รับรู้ มือเริ่มจิกทึ้งไปทั่ว
“ธารพอได้แล้ว”มือแกร่งพยายามจับมือที่พยายามทำร้ายตัวเอง “ถ้าเธอไปอีกคนแล้วลูกเธอจะอยู่ยังไง เคยคิดถึงหยีบ้างไหมธารา”
เสียงว่าของเขาทำให้เธอได้สติ “ลูก หยี ยาหยีอยู่ไหน”
“เดี๋ยวคงมา”ไม่ทันขาดคำเฟียส และโนแลนก็นำพาบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงของยาหยีเข้ามาภายในห้อง
“หยี ลูก”ธารารีบประคองกายลงจากเตียงเข้าหาลูกสาวตัวน้อยที่มีเครื่องหายใจระโยงระยาง นอนนิ่งมีเพียงการหายใจเข้าออกเป็นจังหวะเท่านั้นที่บอกถึงการมีชีวิต
“พี่ฟ้าทำไมลูกหนูยังไม่ตื่นล่ะ”หันไปถามคนที่ยื่นมองเธออยู่ด้านหลัง
“ยัยหนูอาการค่อนข้างหนักเพราะเสียเลือดไปเยอะ แผลที่เพิ่งผ่าตัดก็ฉีก อวัยวะภายในก็บอบช้ำเพราะแรงกระแทกจากการนั่งเบาะหลังแล้วไม่ได้ขาดเข็มขัดนิรภัย”
“โถ่ยัยหนูลูกแม่ พี่ฟ้าแล้วแกจะหายไหมค่ะ”
“หายสิยังไงก็หายเพราะต่อไปนี้พี่จะดูแลแกแล้วยาหยีจะมาเป็นลูกสาวของพี่ และเธอจะต้องมาเป็นเมียของพี่ด้วย”
หลายเดือนผ่านไป
“อะไรนะครับป๊า ม๊าจะบอกว่าพี่เลซ จะแต่งงานใหม่แถมยัยผู้หญิงนั่นยังมีลูกติดมาอีกคนหนึ่ง” ชายหนุ่มวัยยี่สิบปีบริบูรณ์ถามกับมารดาและบิดาที่นั่งหน้ายิ้มระรื่นหลังจากที่ลูกชายคนโตโทรมาบอกว่าจะพาตัวลูกสะใภ้กับหลานคนใหม่มารายงานตัว
“จ๊ะ” นายหญิงใหญ่แห่งตระกูลโดมินิคยิ้มให้ลูกชายคนเล็ก
“แล้วแม่ก็ยอมรับเหรอ ผมอยากจะบ้า” ลูคัสทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างแรงด้วยความไม่สบอารมณ์
“แม่รับได้เหรอ ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงมือสอง ผ่านผู้ชายมาแล้ว”
“ลูคัส ก้องภพ โดมินิค กรุณาให้เกียรติผู้หญิงด้วย” เซอวาส โดมินิคกล่าวกับลูกชายเพราะครอบครัวของเขาไม่ชอบให้ลูกดูถูกผู้หญิงหรือใคร
“เฮอะ”ลูคัสเบ้ปาก ยันกายลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปยังห้องซ้อมมวย เครียด!!มันต้องระบาย
“ไอ้ลูซ” ท่านเซอวาสเรียกลูกชายที่กำลังเดินหนี
“ผมไม่อยากฟัง มาเมื่อไหร่ยัยบ้านั่นกับลูกเจอดีแน่”เถียงบิดากลับมาก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินดุ่มๆเข้าห้องออกกำลังกาย
ตุบๆๆ
“นายน้อยครับเบาครับ เบา โอ๊ย!” เสียงรัวหมัดของลูคัสดังต่อเนื่องขัดกับเสียงร้องของลูกน้องของเขาที่พยายามเอี้ยวตัวหลบหมัดกับลูกเตะจนสะดุดขาตัวเองล้ม
“ลุกขึ้น แบรนดอน”ลูคัสสั่งคนที่ลงไปนอนไม่เป็นท่าอยู่บนพื้น
“นายน้อยครับผมไม่ไหวแล้วเปลี่ยนผมกับอีธานเถอะครับ”ร่างบนพื้นร้องโอดโอยขอเปลี่ยนกับเพื่อนจนเพื่อนนามอีธานสะดุ้งสุดตัวเพราะเขาเพิ่งเปลี่ยนตัวไปไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเอง
“เอ่อ ฟรานแกไปดิ ฉันยกหน้าที่อันมีเกียรตินี้ให้แกวะเพื่อน” ฟรานมองเพื่อนตาเขียวปัด
ไอ้บ้า!
มันจะให้เขาไปสู้กับนายน้อยถึงทั้งบ้านจะเรียกนายน้อยแต่เวลาโกรธนี่โคตรน่ากลัว ถือว่าเป็นจอมโฉดประจำบ้านที่แม้แต่คุณท่านยังยอม โดยที่ทั้งบ้านมีคนเดียวที่เอาอยู่คือนายหญิงใหญ่ คิดแล้วคนพอง บรึย!
“ใครก็ได้เข้ามา”ลูคัสมองคนที่เกี่ยงกันไปมา “ถ้าไม่เข้ามาจะเอาให้ตาย”
“ครับนายครับ” ทั้งสามยิ้มแหยแล้วก็เป็นฟรานที่เดินเข้ามารับช่วงต่อจากแบรนดอน
ตุบๆๆ ซี๊ด
ดังนั้นตลอดทั้งเที่ยงวันหากใครที่เดินผ่านมาทางห้องออกกำลังกายก็ต้องได้ยินเสียงเตะนวมสลับกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของคนไปเนืองๆ
สามารถดาวน์โหลดในรูปแบบอีบุ๊คได้เเล้วค่ะ
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMzk0OTE1IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMzQ4MjIiO30
ครืด!!
เสียงประตูห้องผ่าตัดที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่เลโอเผชิญทำให้เขาเบนสายตาไปยังทิศทางที่มาของเสียงซึ่งเขาก็พบเข้ากับแพทย์ผู้ทำการผ่าตัด
“เป็นอย่างไรบ้างครับ” เลโอถามคนที่เดินออกมาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ”แพทย์หนุ่มถอดผ้าปิดปากออกเอ่ยถาม
“ผมเป็นญาติพวกเขาครับ”เลโอบอก คงต้องเป็นอย่างนั้นเพราะครอบครัวของวรินทร์มีกันแค่สามคนพวกเขาไร้ซึ่งญาติและมิตรอื่น
“ถ้าอย่างนั้นผมของเชิญคุณไปที่ห้องของผมดีกว่าครับจะได้อธิบายได้สะดวก”
“โอเค”เลโอพยักหน้ารับเดินตามแพทย์คนนั้นไป
“ก่อนอื่นของพูดถึงตัวแม่เด็กก่อนนะครับ”
“ครับ”ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามหมอหนุ่ม
“ทางด้านแม่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนักครับเพราะมีเพียงแค่บาดแผลภายนอกกับกระดูกแขนขวาหักและรอยฟกช้ำตามร่างกายที่โดนกระแทก”
“แล้วเด็กล่ะ”
“ร่างกายของเด็กค่อนข้างอ่อนแอมากเพราะเสียเลือดไปเยอะทีเดียว อันนั้นยังไม่น่าเป็นห่วงครับ ที่น่าห่วงคืออาการโรคไตของเด็กจากแฟ้มประวัติของแม่หนูเราพบว่าได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนไต และด้วยคาดว่าเด็กคงจะนั่งที่เบาะหลังทำให้ตัวลอยกระแทกไปมาทำให้แผลที่ผ่าตัดฉีกนอกจากนี้อวัยวะภายในยังบอบช้ำมากซึ่งหมอเกรงว่าต่อจากนี้ไปเด็กคงจะมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงเหมือนคนอื่นไม่ได้อีก”
เลโอที่ได้รับฟังถึงกับใจหาย แม่หนูที่ร่าเริงคนนั้นต้องกลายมาเป็นแบบนี้“ครับแล้วเรื่องชีวิตเด็ก”
“ไม่ต้องห่วงครับเด็กสามารถมีชีวิตที่ยืนยาวหากได้รับการดูแลอย่างดี”
“โอ้...ขอบคุณพระเจ้า”เลโอเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอก
หลังจากที่เลโอรับฟังอาการของทั้งสองเรียบร้อยแล้วเขาก็รีบทำการเคลื่อนย้ายทั้งคู่ไปรักษาในโรงพยาบาลที่เขามีหุ้นส่วนอยู่เพราะอีกไม่นานเขาก็ต้องเดินทางกลับอังกฤษแล้ว
ดวงตาคู่สวยของธาราค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะปิดและพยายามขยับมันให้ชินกับแสงอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดเธอก็มองสิ่งรอบข้างได้อย่างชัดเจน
“ที่ไหนนะ โอ๊ย!” เพียงแค่ขยับกายความปวดร้าวก็พุ่งเข้าจู่โจมในความรู้สึกของเธอ เจ็บ เจ็บเหลือเกินธาราขยับกายไปมาด้วยความทรมานพยายามคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก่อนจะรีบยันกายขึ้นนั่งเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าเธอนั่งรถมากับสามีและลูกสาวตัวน้อยก่อนที่รถจะเสียหลักพุ่งเข้าชนกับรถสิบล้อที่บรรทุกเหล็ก
“พี่วรินทร์ ยาหยี”
เลโอเดินเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่ครอบครัวของเขาถือหุ้นใหญ่อยู่ ในมือถืออาหารและสิ่งของต่างๆมากมายเอาไว้ด้านหลังก็ตามด้วยลูกน้องคนสนิทสองคน ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้องก็ต้องรีบวางของและเข้าไปพยุงกายของธาราเพราะเธอพยายามลงจากเตียงเสียให้ได้
“ธารลงมาทำไม”
“ที่ฟ้า พี่ฟ้า พี่วรินทร์กับยาหยีอยู่ไหน” ร่างที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลเอ่ยถามเขา
คนถูกเรียกยิ้มให้ร่างตรงหน้าก่อนจะถอดหายใจออกมา เขาไม่รู้ว่าจะบอกเธออย่างไรดี “นอนพักก่อนธาร” ร่างโปร่งดันสาวเจ้าตรงหน้าให้นั่งลงบนเตียง
“โนแลน เฟียส แกสองคนช่วยย้ายยาหยีมาที่ห้องนี้หน่อยสิ”
ทั้งคู่โค้งกายให้เดินออกจากไปทำตามคำสั่ง ”ครับนาย”
คำสั่งของเขาทำเอาร่างเล็กบนเตียงขมวดคิ้ว ทำไมถึงพามาแค่ยาหยี “พี่ฟ้าทำไมแค่หยี พี่วรินทร์ล่ะ”
เลโอถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งเขาไม่อยากบอกแต่สักวันเธอต้องรู้“ธาร ไอ้รินทร์มันเสียแล้ว”
ธารารู้สึกอื้อไปหมดทั้งหัวหลังจากที่ได้ยินคำพูดจากเพื่อนรักของสามีเธอ “ไม่จริง ไม่จริง พี่ฟ้าโกหก ม้ายยย”
เลโอมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอธิบายไม่ถูกเขารู้ว่ามันเจ็บปวดขนาดไหนตอนที่คนรักของเราเสียชีวิตเพราะเขาก็ประสบกับมันมาแล้ว
“จริงธาร นี่เราคิดว่าพี่โกงหกหรือไง วรินทร์ตายและเผาศพเรียบร้อยแล้ว”
ร่างที่กำลังร้องไห้หันไปมองชายที่ยืนข้างเตียงทันที”เผา พี่เผาเขาทั้งๆที่ธารอยู่พยาบาลได้ยังไง พี่ฟ้าที่ทำได้ยังไง”
ธาราใช้มือข้างซ้ายที่ไม่บาดเจ็บเขย่ากายคนที่ทำอะไรไม่บอกกล่าวเธอ เลโอปรายตามองมือที่จับแขนเขาอยู่น้อยๆก่อนจะจับมือเธอและจ้องเข้าไปในตา”ธารนี่เรานึกว่าเรานะหลับไปวันเดียวหรือไง เธอหลับไปอาทิตย์กว่าเธอจะให้พี่ปล่อยศพเพื่อนนอนอยู่โดยไม่ทำพิธีอะไรหรือไง”
“พี่ฟ้า พี่รินทร์ฮือ...ฮือ..พี่รินทร์ไม่จริง...ไม่ ทำไมธารไม่ตายไปด้วยทำไม” ร่างของคนป่วยร้องไห้ฟูมฟายส่ายหน้าไม่ยอมรับต่อสิ่งที่ได้รับรู้ มือเริ่มจิกทึ้งไปทั่ว
“ธารพอได้แล้ว”มือแกร่งพยายามจับมือที่พยายามทำร้ายตัวเอง “ถ้าเธอไปอีกคนแล้วลูกเธอจะอยู่ยังไง เคยคิดถึงหยีบ้างไหมธารา”
เสียงว่าของเขาทำให้เธอได้สติ “ลูก หยี ยาหยีอยู่ไหน”
“เดี๋ยวคงมา”ไม่ทันขาดคำเฟียส และโนแลนก็นำพาบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงของยาหยีเข้ามาภายในห้อง
“หยี ลูก”ธารารีบประคองกายลงจากเตียงเข้าหาลูกสาวตัวน้อยที่มีเครื่องหายใจระโยงระยาง นอนนิ่งมีเพียงการหายใจเข้าออกเป็นจังหวะเท่านั้นที่บอกถึงการมีชีวิต
“พี่ฟ้าทำไมลูกหนูยังไม่ตื่นล่ะ”หันไปถามคนที่ยื่นมองเธออยู่ด้านหลัง
“ยัยหนูอาการค่อนข้างหนักเพราะเสียเลือดไปเยอะ แผลที่เพิ่งผ่าตัดก็ฉีก อวัยวะภายในก็บอบช้ำเพราะแรงกระแทกจากการนั่งเบาะหลังแล้วไม่ได้ขาดเข็มขัดนิรภัย”
“โถ่ยัยหนูลูกแม่ พี่ฟ้าแล้วแกจะหายไหมค่ะ”
“หายสิยังไงก็หายเพราะต่อไปนี้พี่จะดูแลแกแล้วยาหยีจะมาเป็นลูกสาวของพี่ และเธอจะต้องมาเป็นเมียของพี่ด้วย”
หลายเดือนผ่านไป
“อะไรนะครับป๊า ม๊าจะบอกว่าพี่เลซ จะแต่งงานใหม่แถมยัยผู้หญิงนั่นยังมีลูกติดมาอีกคนหนึ่ง” ชายหนุ่มวัยยี่สิบปีบริบูรณ์ถามกับมารดาและบิดาที่นั่งหน้ายิ้มระรื่นหลังจากที่ลูกชายคนโตโทรมาบอกว่าจะพาตัวลูกสะใภ้กับหลานคนใหม่มารายงานตัว
“จ๊ะ” นายหญิงใหญ่แห่งตระกูลโดมินิคยิ้มให้ลูกชายคนเล็ก
“แล้วแม่ก็ยอมรับเหรอ ผมอยากจะบ้า” ลูคัสทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างแรงด้วยความไม่สบอารมณ์
“แม่รับได้เหรอ ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงมือสอง ผ่านผู้ชายมาแล้ว”
“ลูคัส ก้องภพ โดมินิค กรุณาให้เกียรติผู้หญิงด้วย” เซอวาส โดมินิคกล่าวกับลูกชายเพราะครอบครัวของเขาไม่ชอบให้ลูกดูถูกผู้หญิงหรือใคร
“เฮอะ”ลูคัสเบ้ปาก ยันกายลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปยังห้องซ้อมมวย เครียด!!มันต้องระบาย
“ไอ้ลูซ” ท่านเซอวาสเรียกลูกชายที่กำลังเดินหนี
“ผมไม่อยากฟัง มาเมื่อไหร่ยัยบ้านั่นกับลูกเจอดีแน่”เถียงบิดากลับมาก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินดุ่มๆเข้าห้องออกกำลังกาย
ตุบๆๆ
“นายน้อยครับเบาครับ เบา โอ๊ย!” เสียงรัวหมัดของลูคัสดังต่อเนื่องขัดกับเสียงร้องของลูกน้องของเขาที่พยายามเอี้ยวตัวหลบหมัดกับลูกเตะจนสะดุดขาตัวเองล้ม
“ลุกขึ้น แบรนดอน”ลูคัสสั่งคนที่ลงไปนอนไม่เป็นท่าอยู่บนพื้น
“นายน้อยครับผมไม่ไหวแล้วเปลี่ยนผมกับอีธานเถอะครับ”ร่างบนพื้นร้องโอดโอยขอเปลี่ยนกับเพื่อนจนเพื่อนนามอีธานสะดุ้งสุดตัวเพราะเขาเพิ่งเปลี่ยนตัวไปไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเอง
“เอ่อ ฟรานแกไปดิ ฉันยกหน้าที่อันมีเกียรตินี้ให้แกวะเพื่อน” ฟรานมองเพื่อนตาเขียวปัด
ไอ้บ้า!
มันจะให้เขาไปสู้กับนายน้อยถึงทั้งบ้านจะเรียกนายน้อยแต่เวลาโกรธนี่โคตรน่ากลัว ถือว่าเป็นจอมโฉดประจำบ้านที่แม้แต่คุณท่านยังยอม โดยที่ทั้งบ้านมีคนเดียวที่เอาอยู่คือนายหญิงใหญ่ คิดแล้วคนพอง บรึย!
“ใครก็ได้เข้ามา”ลูคัสมองคนที่เกี่ยงกันไปมา “ถ้าไม่เข้ามาจะเอาให้ตาย”
“ครับนายครับ” ทั้งสามยิ้มแหยแล้วก็เป็นฟรานที่เดินเข้ามารับช่วงต่อจากแบรนดอน
ตุบๆๆ ซี๊ด
ดังนั้นตลอดทั้งเที่ยงวันหากใครที่เดินผ่านมาทางห้องออกกำลังกายก็ต้องได้ยินเสียงเตะนวมสลับกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของคนไปเนืองๆ
สามารถดาวน์โหลดในรูปแบบอีบุ๊คได้เเล้วค่ะ
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMzk0OTE1IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMzQ4MjIiO30
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ