คุณอาร้ายรัก

8.3

เขียนโดย กันย์ญา

วันที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2559 เวลา 14.12 น.

  5 ตอน
  3 วิจารณ์
  10.15K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 กันยายน พ.ศ. 2559 14.55 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) ชีวิตใหม่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ชีวิตใหม่

ครืด!!

เสียงประตูห้องผ่าตัดที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่เลโอเผชิญทำให้เขาเบนสายตาไปยังทิศทางที่มาของเสียงซึ่งเขาก็พบเข้ากับแพทย์ผู้ทำการผ่าตัด

“เป็นอย่างไรบ้างครับ” เลโอถามคนที่เดินออกมาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ”แพทย์หนุ่มถอดผ้าปิดปากออกเอ่ยถาม

“ผมเป็นญาติพวกเขาครับ”เลโอบอก คงต้องเป็นอย่างนั้นเพราะครอบครัวของวรินทร์มีกันแค่สามคนพวกเขาไร้ซึ่งญาติและมิตรอื่น

“ถ้าอย่างนั้นผมของเชิญคุณไปที่ห้องของผมดีกว่าครับจะได้อธิบายได้สะดวก”

“โอเค”เลโอพยักหน้ารับเดินตามแพทย์คนนั้นไป

“ก่อนอื่นของพูดถึงตัวแม่เด็กก่อนนะครับ”

“ครับ”ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามหมอหนุ่ม

“ทางด้านแม่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนักครับเพราะมีเพียงแค่บาดแผลภายนอกกับกระดูกแขนขวาหักและรอยฟกช้ำตามร่างกายที่โดนกระแทก”

“แล้วเด็กล่ะ”

“ร่างกายของเด็กค่อนข้างอ่อนแอมากเพราะเสียเลือดไปเยอะทีเดียว อันนั้นยังไม่น่าเป็นห่วงครับ ที่น่าห่วงคืออาการโรคไตของเด็กจากแฟ้มประวัติของแม่หนูเราพบว่าได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนไต และด้วยคาดว่าเด็กคงจะนั่งที่เบาะหลังทำให้ตัวลอยกระแทกไปมาทำให้แผลที่ผ่าตัดฉีกนอกจากนี้อวัยวะภายในยังบอบช้ำมากซึ่งหมอเกรงว่าต่อจากนี้ไปเด็กคงจะมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงเหมือนคนอื่นไม่ได้อีก”

เลโอที่ได้รับฟังถึงกับใจหาย แม่หนูที่ร่าเริงคนนั้นต้องกลายมาเป็นแบบนี้“ครับแล้วเรื่องชีวิตเด็ก”

“ไม่ต้องห่วงครับเด็กสามารถมีชีวิตที่ยืนยาวหากได้รับการดูแลอย่างดี”

“โอ้...ขอบคุณพระเจ้า”เลโอเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอก

หลังจากที่เลโอรับฟังอาการของทั้งสองเรียบร้อยแล้วเขาก็รีบทำการเคลื่อนย้ายทั้งคู่ไปรักษาในโรงพยาบาลที่เขามีหุ้นส่วนอยู่เพราะอีกไม่นานเขาก็ต้องเดินทางกลับอังกฤษแล้ว

 

ดวงตาคู่สวยของธาราค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะปิดและพยายามขยับมันให้ชินกับแสงอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดเธอก็มองสิ่งรอบข้างได้อย่างชัดเจน

“ที่ไหนนะ โอ๊ย!” เพียงแค่ขยับกายความปวดร้าวก็พุ่งเข้าจู่โจมในความรู้สึกของเธอ เจ็บ เจ็บเหลือเกินธาราขยับกายไปมาด้วยความทรมานพยายามคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก่อนจะรีบยันกายขึ้นนั่งเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าเธอนั่งรถมากับสามีและลูกสาวตัวน้อยก่อนที่รถจะเสียหลักพุ่งเข้าชนกับรถสิบล้อที่บรรทุกเหล็ก

“พี่วรินทร์ ยาหยี”

เลโอเดินเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่ครอบครัวของเขาถือหุ้นใหญ่อยู่ ในมือถืออาหารและสิ่งของต่างๆมากมายเอาไว้ด้านหลังก็ตามด้วยลูกน้องคนสนิทสองคน ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้องก็ต้องรีบวางของและเข้าไปพยุงกายของธาราเพราะเธอพยายามลงจากเตียงเสียให้ได้

“ธารลงมาทำไม”

“ที่ฟ้า พี่ฟ้า พี่วรินทร์กับยาหยีอยู่ไหน” ร่างที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลเอ่ยถามเขา

คนถูกเรียกยิ้มให้ร่างตรงหน้าก่อนจะถอดหายใจออกมา เขาไม่รู้ว่าจะบอกเธออย่างไรดี “นอนพักก่อนธาร” ร่างโปร่งดันสาวเจ้าตรงหน้าให้นั่งลงบนเตียง

“โนแลน เฟียส แกสองคนช่วยย้ายยาหยีมาที่ห้องนี้หน่อยสิ”

ทั้งคู่โค้งกายให้เดินออกจากไปทำตามคำสั่ง ”ครับนาย”

คำสั่งของเขาทำเอาร่างเล็กบนเตียงขมวดคิ้ว ทำไมถึงพามาแค่ยาหยี “พี่ฟ้าทำไมแค่หยี พี่วรินทร์ล่ะ”

เลโอถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งเขาไม่อยากบอกแต่สักวันเธอต้องรู้“ธาร ไอ้รินทร์มันเสียแล้ว”

ธารารู้สึกอื้อไปหมดทั้งหัวหลังจากที่ได้ยินคำพูดจากเพื่อนรักของสามีเธอ “ไม่จริง ไม่จริง พี่ฟ้าโกหก ม้ายยย”

เลโอมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอธิบายไม่ถูกเขารู้ว่ามันเจ็บปวดขนาดไหนตอนที่คนรักของเราเสียชีวิตเพราะเขาก็ประสบกับมันมาแล้ว

“จริงธาร นี่เราคิดว่าพี่โกงหกหรือไง วรินทร์ตายและเผาศพเรียบร้อยแล้ว”

ร่างที่กำลังร้องไห้หันไปมองชายที่ยืนข้างเตียงทันที”เผา พี่เผาเขาทั้งๆที่ธารอยู่พยาบาลได้ยังไง พี่ฟ้าที่ทำได้ยังไง”

ธาราใช้มือข้างซ้ายที่ไม่บาดเจ็บเขย่ากายคนที่ทำอะไรไม่บอกกล่าวเธอ เลโอปรายตามองมือที่จับแขนเขาอยู่น้อยๆก่อนจะจับมือเธอและจ้องเข้าไปในตา”ธารนี่เรานึกว่าเรานะหลับไปวันเดียวหรือไง เธอหลับไปอาทิตย์กว่าเธอจะให้พี่ปล่อยศพเพื่อนนอนอยู่โดยไม่ทำพิธีอะไรหรือไง”

“พี่ฟ้า พี่รินทร์ฮือ...ฮือ..พี่รินทร์ไม่จริง...ไม่ ทำไมธารไม่ตายไปด้วยทำไม” ร่างของคนป่วยร้องไห้ฟูมฟายส่ายหน้าไม่ยอมรับต่อสิ่งที่ได้รับรู้ มือเริ่มจิกทึ้งไปทั่ว

“ธารพอได้แล้ว”มือแกร่งพยายามจับมือที่พยายามทำร้ายตัวเอง “ถ้าเธอไปอีกคนแล้วลูกเธอจะอยู่ยังไง เคยคิดถึงหยีบ้างไหมธารา”

เสียงว่าของเขาทำให้เธอได้สติ “ลูก หยี ยาหยีอยู่ไหน”

“เดี๋ยวคงมา”ไม่ทันขาดคำเฟียส และโนแลนก็นำพาบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงของยาหยีเข้ามาภายในห้อง

“หยี ลูก”ธารารีบประคองกายลงจากเตียงเข้าหาลูกสาวตัวน้อยที่มีเครื่องหายใจระโยงระยาง นอนนิ่งมีเพียงการหายใจเข้าออกเป็นจังหวะเท่านั้นที่บอกถึงการมีชีวิต

“พี่ฟ้าทำไมลูกหนูยังไม่ตื่นล่ะ”หันไปถามคนที่ยื่นมองเธออยู่ด้านหลัง

“ยัยหนูอาการค่อนข้างหนักเพราะเสียเลือดไปเยอะ แผลที่เพิ่งผ่าตัดก็ฉีก อวัยวะภายในก็บอบช้ำเพราะแรงกระแทกจากการนั่งเบาะหลังแล้วไม่ได้ขาดเข็มขัดนิรภัย”

“โถ่ยัยหนูลูกแม่ พี่ฟ้าแล้วแกจะหายไหมค่ะ”

“หายสิยังไงก็หายเพราะต่อไปนี้พี่จะดูแลแกแล้วยาหยีจะมาเป็นลูกสาวของพี่ และเธอจะต้องมาเป็นเมียของพี่ด้วย”

 

หลายเดือนผ่านไป

“อะไรนะครับป๊า ม๊าจะบอกว่าพี่เลซ จะแต่งงานใหม่แถมยัยผู้หญิงนั่นยังมีลูกติดมาอีกคนหนึ่ง” ชายหนุ่มวัยยี่สิบปีบริบูรณ์ถามกับมารดาและบิดาที่นั่งหน้ายิ้มระรื่นหลังจากที่ลูกชายคนโตโทรมาบอกว่าจะพาตัวลูกสะใภ้กับหลานคนใหม่มารายงานตัว

“จ๊ะ” นายหญิงใหญ่แห่งตระกูลโดมินิคยิ้มให้ลูกชายคนเล็ก

“แล้วแม่ก็ยอมรับเหรอ ผมอยากจะบ้า” ลูคัสทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างแรงด้วยความไม่สบอารมณ์

“แม่รับได้เหรอ ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงมือสอง ผ่านผู้ชายมาแล้ว”

“ลูคัส ก้องภพ โดมินิค กรุณาให้เกียรติผู้หญิงด้วย” เซอวาส      โดมินิคกล่าวกับลูกชายเพราะครอบครัวของเขาไม่ชอบให้ลูกดูถูกผู้หญิงหรือใคร

“เฮอะ”ลูคัสเบ้ปาก ยันกายลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปยังห้องซ้อมมวย เครียด!!มันต้องระบาย

“ไอ้ลูซ” ท่านเซอวาสเรียกลูกชายที่กำลังเดินหนี

“ผมไม่อยากฟัง มาเมื่อไหร่ยัยบ้านั่นกับลูกเจอดีแน่”เถียงบิดากลับมาก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินดุ่มๆเข้าห้องออกกำลังกาย

 

ตุบๆๆ

“นายน้อยครับเบาครับ เบา โอ๊ย!” เสียงรัวหมัดของลูคัสดังต่อเนื่องขัดกับเสียงร้องของลูกน้องของเขาที่พยายามเอี้ยวตัวหลบหมัดกับลูกเตะจนสะดุดขาตัวเองล้ม

“ลุกขึ้น แบรนดอน”ลูคัสสั่งคนที่ลงไปนอนไม่เป็นท่าอยู่บนพื้น

“นายน้อยครับผมไม่ไหวแล้วเปลี่ยนผมกับอีธานเถอะครับ”ร่างบนพื้นร้องโอดโอยขอเปลี่ยนกับเพื่อนจนเพื่อนนามอีธานสะดุ้งสุดตัวเพราะเขาเพิ่งเปลี่ยนตัวไปไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเอง

“เอ่อ ฟรานแกไปดิ ฉันยกหน้าที่อันมีเกียรตินี้ให้แกวะเพื่อน”   ฟรานมองเพื่อนตาเขียวปัด

ไอ้บ้า!

มันจะให้เขาไปสู้กับนายน้อยถึงทั้งบ้านจะเรียกนายน้อยแต่เวลาโกรธนี่โคตรน่ากลัว ถือว่าเป็นจอมโฉดประจำบ้านที่แม้แต่คุณท่านยังยอม โดยที่ทั้งบ้านมีคนเดียวที่เอาอยู่คือนายหญิงใหญ่ คิดแล้วคนพอง บรึย!

“ใครก็ได้เข้ามา”ลูคัสมองคนที่เกี่ยงกันไปมา “ถ้าไม่เข้ามาจะเอาให้ตาย”

“ครับนายครับ” ทั้งสามยิ้มแหยแล้วก็เป็นฟรานที่เดินเข้ามารับช่วงต่อจากแบรนดอน

ตุบๆๆ ซี๊ด

ดังนั้นตลอดทั้งเที่ยงวันหากใครที่เดินผ่านมาทางห้องออกกำลังกายก็ต้องได้ยินเสียงเตะนวมสลับกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของคนไปเนืองๆ

สามารถดาวน์โหลดในรูปแบบอีบุ๊คได้เเล้วค่ะ

 https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMzk0OTE1IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMzQ4MjIiO30

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา