คุณอาร้ายรัก

โชคชะตา

โครม!

รถเก๋งคันงามยี่ห้อดังวิ่งชนเข้าประสานงากับรถบรรทุกวัสดุก่อสร้างก่อเกิดเสียงสนั่นไปทั่วพื้นที่ท้องถนน ฉุดความสนใจของผู้คนทั้งสองฟากฝั่งให้แตกตื่น บ้างหยุดเดินแล้วหันชักชี้ชวนให้เพื่อนๆต่างมองอุบัติเหตุตรงหน้า บ้างหยุดจอดรถเพื่อมองสถานการณ์ บ้างแห่แหนวิ่งเข้าหาเพราะความต้องการอยากรู้ว่าบุคคลที่อยู่ภายในรถเป็นเช่นไร

“หูย!! ตายแน่ๆเลยแกดูสิ รถถูกอัดก๊อปปี้ซะยับเลย” เสียงสาวรุ่นร้องออกมาหลังจากที่เพ่งมองจนเห็นภาพภายในรถ

“เออ!! ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ แกมีเด็กมาด้วย”อีกคนตอบกลับพร้อมทำหน้าแหยหันหนีภาพสยองที่นองไปด้วยเลือด

“ตามรถโรงพยาบาลเร็ว”

“น่าสงสาร”

“...ไม่น่าเลย”

“....”

และอีกต่างๆนานาวรินทร์พยายามปรือตาขึ้นเพื่อมองฝูงชนที่เพ่งมองเขาอยู่ก่อนที่ใบหน้าเปื้อนเลือดจะหันไปหาคนที่นั่งมาด้วยข้างๆ

“ธารา ธาราครับ” นิ่งไร้การตอบสนองเขาจึงเบนสายตามองหาลูกสาวตัวน้อย สายตาไล่มองช้าๆไปทั่วรถก่อนจะหยุดที่เบาหลัง ร่างเล็กของเด็กหญิงวัยแปดขวบนอนนิ่งตามร่างกายอาบไปด้วยโลหิตสีชาด

“หยี ลูก หยี” ร่างสูงพยายามขยับตัวเข้าหาลูกสาวหากแต่เขาก็ต้องชะงักกายเพราะเหล็กปล่องแทงทะลุอกตรึงร่างกายของเขาให้ติดกับเบาะที่นั่ง

“พระเจ้าได้โปรด พวกคุณช่วยลูกช่วยเมียผมด้วย ช่วยพวกเขาด้วย” เสียงทุ้มสั่นแหบร้องขอความช่วยเหลือจากผู้คนซึ่งล้อมรอบรถที่เขาขับอยู่ หากแต่เหมือนว่าเสียงของเขาไม่สามารถที่จะฝ่าเข้าไปในโสตประสาทของพวกเขาได้เลย

“ได้โปรด ช่วยพวกเขาด้วย” เขาไม่รู้ว่าตนเองร้องเรียกแบบนี้อยู่นานเท่าไหร่รู้แต่เพียงว่ายิ่งเขาเรียก เขากลับรู้สึกว่ามันเนิ่นนานเกินกว่าเขาจะทนไหว

“ได้โปร....”เสียงแผ่วขาดหายเมื่อเขาไม่สามารถที่จะเอ่ยมันออกมาได้อีกแล้ว

วี๊วววววววววว

เสียงไซเรนแหลมดังใกล้เข้ามาวรินทร์ออกมาอย่างดีใจ สวรรค์ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รอดแต่ได้โปรดช่วยเมียกับลูกของเขาด้วย

ตำรวจที่เข้ามายังพื้นที่พร้อมกับหน่วยกู้ภัยและรถฉุกเฉินรีบตรงเข้ามายังที่เกิดเหตุ รีบเร่งเคลื่อนย้ายบุคคลทั้งสามไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

Rrrrrrrrrrrrrrrr

โทรศัพท์เครื่องหรูที่กรีดร้องอยู่ในกระเป๋าฉุดให้เลโอหยุดชะงักการเซ็นเอกสาร

“ครับ ใช่ ผม เลโอ ก้องฟ้า โดมินิค”

“ตอนนี้มีคนไข้ที่ประสบอุบัติเหตุ ชื่อวรินทร์ ต้องการพบคุณค่ะ”

เสียงเล็กของพยาบาลสาวรั้งให้กายหนุ่มรีบลุกขึ้นก่อนจะรีบดินทางไปยังจุดหมายที่คนปลายสายบอก

ทันทีที่ก้าวเข้ามาภายในห้องฉุกเฉินกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อและเลือดผสมปนเปไปกันหมด เลโอเดินไปยังทิศทางที่พยาบาลบอกจนพบเข้ากับร่างของวรินทร์ที่หายใจรวยรินอยู่บนเตียง

“วรินทร์”

เสียงที่เอ่ยเรียกเขาทำให้สติอันเลือนรางใกล้มอดดับค่อยลืมตาขึ้นมามองบุคคลตรงหน้า

“เลโอ แกช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม”

เขาพยักหน้ารับอย่างไม่เกี่ยงงอน “ว่ามาสิ”

“ฝากดูแลลูกกับเมียฉันหน่อยนะ ชะ...ช่วย..ดูแลธารา..กับหยีหน่อย”เสียงแหบหายออกเป็นช่วงๆ

“ได้ฉันจะดูแลน้องธารกับหยีเอง”เลโอรับปากเพื่อนหนุ่มที่อาการเริ่มแย่ระหว่างทางที่เขาเดินทางมาพยาบาลได้เล่าอาการคร่าวๆให้เขาฟังแล้วว่าในทั้งสามนั้นวรินทร์อาการหนักสุดเพราะเหล็กปล่องแหลมแทงทะลุผ่านราวอกโดนอวัยวะสำคัญหลายแห่งไม่สามารถจะช่วยได้แล้วแค่พยุงเวลาให้เขามาถึงยังยากมากดังนั้นเขาจึงรับปากตามความต้องการครั้งสุดท้ายของคนที่เป็นทั้งลูกน้องและเพื่อน

ใบหน้าอิดโรยของวรินทร์ยิ้มออกมาก่อนจะกระอักเลือดออกมาชุดใหญ่

“หมอ หมอ” เลโอเรียกเสียงหลงเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า

แพทย์และพยาบาลชุดใหญ่ต่างกรูกันเข้ามาหลังได้ยินเสียงเรียก เลโอถอยหลบฉากออกมาเท้าก้าวเดินเพื่อถามหาคนไข้อีกสองคน จนได้ทราบว่าทั้งคู่กำลังเข้าผ่าตัดอยู่ที่อีกห้องหนึ่งที่ติดกัน

“ตอนนี้คนไข้ทั้งคู่กำลังผ่าตัดอยู่ค่ะ ไม่นานคงจะออกมา”พยาบาลที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัดบอกกับเขา

ชายหนุ่มยืนรออยู่ครู่ใหญ่ก็เห็นแพทย์ผู้เป็นคนรักษาวรินทร์ออกมา ชายวัยกลางคนส่ายหน้าให้เขาเบาๆเป็นการบ่งบอกว่าพวกเขานั้นไม่สามารถที่จะยื้อชีวิตวรินทร์ให้กลับออกมาจากความตายได้

เลโอถอนหายใจเฮือกใหญ่ทุกชีวิตไม่สามารถที่จะผ่านความตายไปได้หรอกซึ่งเหมือนกับภรรยาของเขาที่เสียชีวิตไปแล้วเช่นกัน ถ้าสวรรค์โปรดจริงคงต้องขอให้ชีวิตของสองแม่ลูกปลอดภัย