Demon's Boy รักร้ายนายเย็นชา

    วันนี้ฉันโดดเรียนล่ะ U_U
    จริงๆฉันก็ไปโรงเรียนมาแล้วนะ แต่เหตุการณ์ที่โรงเรียนมันทำให้ฉันรับไม่ด้ายยยย แบบเนี้ย...
    'เธออย่าเข้ามาใกล้พวกเรานะ ฉันกลัวแล้ว'
    'ตอนแรกฉันคิดจะจีบเธอนะ แต่พอรู้ความจริงว่าเป็นเธอเป็นแวมไพร์อ่ะ ฉันไม่คิดจะจีบเธออีก'
    'อย่ามายุ่งกับฉันนะ ประเทศเราก็มีกฏหมายว่าห้ามแวมไพร์มาอาศัยไม่ใช่หรอ ไป๊!'
    'น่ารังเกียจที่สุดเลย ยังบังอาจมาทำตัวกลมกลืนกับมนุษย์ได้อีก ยัยแวมไพร์งี่เง่า'
    นี่ไงล่ะ...เหตุผลที่ฉันมานอนเฉาตายอยู่บ้านเนี่ย T^T
    ส่วนพี่น้ำหวานน่ะหรอ...รายนั้นก็ไม่ต่างกับฉันหรอก กลับบ้านมาพร้อมกันอีกต่างหาก ตอนนี้พี่น้ำหวานกำลังนั่งซึมอยู่ตรงมุมห้องนั่นแหละ ส่วนฉันก็นอนสลบสไลเฉาเหมือนดอกไม้ที่ไม่ได้รับการรดน้ำต้นไม้ พวกเราต่างเงียบกันทั้งคู่ ไม่เปิดปากคุยกันแม่แต่น้อย แต่ไม่นานนักพี่น้ำหวานก็โพล่งขึ้น
    "นี่...โยเกิร์ต"
    "คะ..."
    "ที่โรงเรียนเธอน่ะ เพื่อนๆรู้แล้วใช่มั้ยว่าเธอเป็นแวมไพร์"
    "รู้แล้วค่ะ (._.)"
    "ทุกคนหรือเปล่า"
    "ก็...มีคนนึงที่เค้าเฉยๆไม่ต่อว่าหนู"
    "จริงหรอ คนนั้นเป็นแวมไพร์เหมือนเราใช่มั้ย O_O" พี่น้ำหวานทำตาโต
    "ไม่รู้สิคะพี่ แต่ที่รู้ๆคือหล่ออออ >\\\< ล้อเล่นๆ ว่าแต่ที่มหาลัยพี่ล่ะ"
    "ดูเหมือนว่าเรื่องของพี่จะดังไปทั่วแหละ...และเรื่องนี้มันก็ถึง ผอ. มหาลัยด้วย"
    ฉันที่เหมือนดอกไม้ตายเมื่อกี้กลับสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งตัวตรงแน่วทันที ถ้าพี่น้ำหวานโดนไล่ออกจะทำยังไง ฉันไม่ยอมนะ TOT
    "แล้ว ผอ. มหาลัยเค้าจะไล่พี่ออกมั้ยคะ"
    "ดูเหมือนว่าอาจจะไล่ออก..."
    พี่น้ำหวานน้ำตาซึมเบ้า แต่เป็นใคร ใครก็ต้องเสียใจแหละนะ ขนาดฉันที่ไม่มีแววว่าจะโดนไล่ออกยังเศร้าตามพี่น้ำหวานเลยอ่ะ
    ♪~
    "อ๊ะ...เสียงริงโทนโทรศัพท์ของพี่นี่" ฉันโพล่งออกไป
    "โอเคๆ พี่จะรับเดี๋ยวนี้แหละ"
    ติ๊ด!
    ฉันรีบกระโดดลงจากเตียงแล้วเดินไปนั่งยองๆใกล้พี่น้ำหวาน (อยากรู้อยากเห็นค่ะ >_<)
    "นายเป็นใคร!"
  【ผมเป็นใคร พี่ไม่รู้จักหรอกครับ รู้แค่ว่าผมอยู่โรงเรียนเดียวกันกับน้องของพี่】
    "มีเบอร์ฉันได้ยังไง"
  【พี่ครับ ผมไม่ใช่รายการถ่ายทอดสดนะครับ เอาเป็นว่า...ผมนี่แหละที่คนประกาศเรื่องของน้องสาวพี่และพี่เอง ตอนเช้ามืด ตอนที่พี่ยังไม่มามหาลัย ผมก็รีบแวะไปแล้วกระจายข่าว แล้วก็กลับมาโรงเรียนตัวเองครับ โห...นี่อุตส่าห์เล่าหมดเปลือกแล้วนะ พี่ไม่คิดจะบอกทุกคนไปจริงหรอครับ หรือจะไปแก้ข่าว?】
    "ไอ้เด็กกวน $#€^!!!"
    (ข้อความไม่รู้เรื่องนั่นคือคำพูดไม่สุภาพนะจ๊ะ)
  【พี่นี่โหดจังเลยนะครับ ด่าซะแรงเลย ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่า...ขอให้สนุกกับการแก้ข่าวนะครับ ส่วนน้องสาวของพี่ ผมไม่รับประกันนะครับว่ายัยนั่นจะอยู่อย่างสงบ ผมจะไม่ยุ่งเรื่องของพี่แล้ว ปล่อยให้พี่แก้ข่าวไป แต่ผมจะไปลงที่น้องสาวของพี่แทน ดีมั้ย ^^】
    "มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ!!! นายต้องการอะไรกันแน่ บอกชื่อมาด้วย ฉันไปจะสั่งสอนนาย!】
  【พูดงี้แล้วใครจะบอกให้ไม่ฉลาดล่ะครับพี่ อ้อ! ผมต้องเข้าห้องเรียนแล้วล่ะครับ เมื่อกี้คาบเบรกไทม์ บ๊ายบายครับ พี่สาวคนสวย】
    ปึ้ก!
    แว้ก =[]= นี่พี่น้ำหวานช็อคจนทำโทรศัพท์ล่วงลงพื้นเลยแฮะ (และแน่นอนว่าฉันก็ช็อค)
    "พี่น้ำหวาน...พี่คะ ไม่ต้องห่วงนะ หมอนั่นอาจจะไม่ทำอะไรหนูก็ได้"
    "เป็นไปไม่ได้ หมอนั่นต้องมาทำให้น้องอับอายแน่เลย พี่ยอมไม่ได้"
    "อาจจะไม่..."
    "พี่จะล้างแค้นไอ้เด็กกวนบาทานั่น! พี่จะไปสั่งสอนมันให้เข็ด อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร!"
    แต่มีหนึ่งสิ่งที่ฉันสงสัยมาตั้งแต่เริ่มแรกที่พี่น้ำหวานคุยกับผู้ชายปริศนา
    ...เสียงอันเย็นชานั่น เหมือนฉันจะเคยรู้จักแต่จำไม่ได้เลย U_U